Wiesz, co najbardziej boli w umieraniu?

To, że razem z tobą umierają twoi najbliżsi.

Gdy rodzic dowiaduje się, że jego córce nie zostało już wiele, sam zaczyna powoli umierać. A ty na to patrzysz. Widzisz, jak z każdym dniem przychodzą do twojej sali, siadają przy twoim łożku i pogrążają się w coraz większym smutku.

Właśnie wtedy odczuwasz najgorsze uczucie, jakie jest w stanie doświadczyć człowiek. Bezradność.

Widzisz matkę, płaczącą po rozmowie z twoim lekarzem. Ojca, który pociąga nosem i ze łzami w oczach stara się nie pozwolić ani jednej wypłynąć. To właśnie sprawia, że zdajesz sobie sprawę z jednej rzeczy.

Umierać jest łatwo. Trudno jest żyć.

Ale wiesz co, było dla mnie najdziwniejsze? To, że ona jako jedyna nie płakała. Nie współczuła, nie pocieszała, nie traktowała inaczej. Zachowywała się, jakbym zachorowała na najzwyklejszą w świecie grypę. Jakbym za kilka dni miała z tego wyjść i wrócić do normalnego życia.

Jej podejście naprawdę mi pomagało. To dzięki niej nie czułam się tak przytłoczona tym wszystkim. Czasami, kiedy z nią rozmawiałam, miałam wrażenie, że ona jako jedyna potrafi mnie zrozumieć.

Była moim prywatnym aniołem.

Choć nawet nie znałam jej imienia...