Rozdział 8

Konsekwencje Ugryzienia

━━━

Imogen spojrzała na siebie w lustrze z nerwowym spojrzeniem w niebieskich oczach.

— W porządku, prawda? — spojrzała na Zeusa, który leżał na jej łóżku, patrząc na nią pustym spojrzeniem. Skinęła głową — Świetnie, uciekłam się do rozmowy z psem — mruknęła pod nosem i sprawdziła telefon, nie widziała żadnych wiadomości od Scotta. Wiedziała, że ​​zabrał Liama ​​do szpitala po ich chwili na korytarzu, ale nie wiedziała, jak bardzo Liam był ranny.

Hybryda kolejny raz spojrzała w lustro. Miała na sobie kremowy sweter z dzianiny i czarne dżinsy połączone z czarnymi bucikami. Nie chciała się przesadzać i nie chciała też wychodzić zbyt swobodnie. Nie, żeby kiedykolwiek ubierała się swobodnie. Przynajmniej nie poza domem.

Z westchnieniem zdecydowała, że ​​idzie tak, jak była ubrana i zeszła na dół, gdzie prawie wpadła na Omara.

— Czy Peter już tu jest? — zapytał, zauważając, że patrzy w kierunku drzwi.

Zacisnęła usta, lekko potrząsając głową.

— Nie, ale powinien tu być za kilka minut. Powiedział, żebym była gotowy przed siódmą — spojrzała na niego, zwracając uwagę na stos papierów w jego rękach. — Testy do oceny?

Zmarszczył brwi, patrząc na papiery, które niósł.

— Tak. Tak spędzę resztę nocy — odetchnął zmęczony. — Więc nie zdziw się, jeśli poczujesz kawę na dole.

— Przywykłam do tego — wyszeptała, przypominając sobie, jak jej wujek Ben czasami zostawał do późna, żeby wypełnić papierkową robotę.

Pukanie do drzwi wyrwało ją z ponurego nastroju i spojrzała na drewno z ostrożną miną.

— Powodzenia — zażartował Omar, idąc do kuchni.

Imogen odetchnęła gwałtownie i poszła otworzyć drzwi. Stanęła twarzą w twarz z ojcem, który patrzył na nią z małym uśmiechem na ustach.

— Gotowa?

Wypuściła powietrze, kiwając głową z małym uśmiechem.

— Tak — poszła za nim do jego samochodu.

─────

Scott panikował.

Nie dlatego, że Sean, którego rodzina została zamordowana, okazał się nadprzyrodzony i próbował zjeść Melissę i Liama. I to nie z powodu mężczyzny bez ust, który zabił Seana toporkiem.

Nie z tego powodu wpadał w panikę.

Wpadał w panikę, ponieważ nie tylko ugryzł Liama, aby uratować mu życie, ale także porwał biednego pierwszoroczniaka. Nie było łatwo wykraść go niezauważonym ze szpitala, ale udało mu się znokautować dzieciaka i zaciągnąć go do swojego domu. Był wdzięczny za swoją nadprzyrodzoną siłę, inaczej by się nie udało.

Ale teraz... Był całkowicie przytłoczony, ponieważ aktualnie trzymał Liama ​​związanego w swojej wannie, a Stiles, po którego zadzwonił, miał przyjść na pomoc.

Naprawdę zastanawiał się, czy zadzwonić do swojej dziewczyny, ale jadła kolację z Peterem i wiedział, ile to dla niej znaczyło, więc zadzwonił do Stilesa. Naprawdę miał nadzieję, że ten będzie miał plan naprawienia jeho gigantycznego bałaganu.

Próbował też nie myśleć o groźbie Arayi.

Scott nadal chodził po swoim salonie, czekając na pojawienie się Stilesa, zastanawiając się, czy może powinien zadzwonić do reszty przyjaciół, aby pomogli sobie w tej sytuacji.

─────

— Więc jak długo to zajmie? — zapytała, przerywając ciszę w samochodzie. — Właściwie, dokąd idziemy? — Tak naprawdę nie rozpoznała tej części Beacon Hills.

Peter spojrzał na nią kątem oka.

— Właściwie już jesteśmy — wjechał na parking małej knajpki, której nie rozpoznała. — Chodź.

Rzuciła mu nieco ostrożne spojrzenie, ale również wysiadła z samochodu. Popatrzyła na bar i zobaczyła, że ​​na parkingu stało kilka samochodów, kiedy szła za Peterem.

─────

Scott i Stiles siedzieli na jego łóżku z różnymi wyrazami twarzy. Syn szeryfa spojrzał na swojego najlepszego przyjaciela wzrokiem pełnym niedowierzania.

— Więc go ugryzłeś.

— Tak — Prawdziwy alfa wyglądał na zawstydzonego.

— A potem porwałeś.

— Tak.

— I przyprowadziłeś tutaj.

— Spanikowałem — syknął defensywnie, ale nadal wyglądał na podenerwowanego swoimi działaniami.

— Tak — Stiles odetchnął. — To nie skończy się na tym, że zakopiemy kawałki jego ciała na pustyni, prawda? — usłyszeli stłumione okrzyki paniki Liama ​​i wymienili spojrzenia. — Przypominam, że dlatego ja zawsze wymyślam plany. Twoje plany są do kitu.

— Wiem. Dlatego zadzwoniłem do ciebie — Scott wypuścił powietrze, zwracając się do przyjaciela — Więc co robimy?

Stiles zacisnął usta, spoglądając w stronę łazienki, w której był pierwszoroczniak i spojrzał na przyjaciela, szybko wyjaśniając mu swój plan.

─────

— Nie tego się spodziewałaś?

Imogen podniosła wzrok znad menu i spojrzała na ojca, który rzucał jej rozbawione spojrzenie. Zamrugała.

— Niezupełnie. To znaczy, nie jestem do końca pewna, czego się spodziewałam, ale zdecydowanie nie sądziłam, że przyjdziemy na kolację — rozejrzała się, zauważając, że wokół nie było zbyt wielu ludzi — Tutaj.

— Oto wasze napoje — Kelnerka postawiła przed nimi napoje, spoglądając na Petera, który zignorował kobietę. Imogen tylko zmarszczyła brwi, widząc oczywiste spojrzenie kobiety. — Czy jesteście gotowi na zamówienie?

Peter spojrzał na córkę wyczekująco.

— Co wybierzesz?

Hybryda spojrzała na swoje menu.

— Chesburger deluxe — odpowiedziała, podając kartę.

— Dwa razy — Mężczyzna powiedział kelnerce, która westchnęła. Odebrała zamówienie i wyszła, gdy zdała sobie sprawę, że nie spojrzy na nią. Peter uniósł brew na córkę, która posłała kelnerce nieufne spojrzenie. — Czy to ci przeszkadza?

Imogen odwróciła się do niego, jej oczy spotkały jego.

— Nie. Myślę, że to po prostu dziwne. Mamy już nie ma, więc możesz związać się z kim chcesz.

Nie miała z tym problemu. Jej mama odeszła i chociaż bardzo chciała zobaczyć ich razem, nie było takiej możliwości. Nieważne, jak bardzo pragnęła, by jej rodzina znów była razem. Nie mogła sprowadzić mamy z powrotem, ale to nie znaczyło, że nie mogła sprowadzić z powrotem swojego wujka.

Peter wpatrywał się w nią przez chwilę, nieświadomy jej myśli i wypuścił powietrze.

— Nie jestem specjalnie zainteresowany marnowaniem czasu na spotykanie się z przypadkowymi kobietami. Po odzyskaniu wspomnień o związku z Violą trudno mi sobie wyobrazić, że mam to z kimkolwiek innym — powiedział, zanim odchrząknął. — Chcesz wiedzieć, dlaczego cię tu sprowadziłem? — skinęła głową — Cóż, to jest miejsce, do którego twoja mama i ja zakradliśmy się. To jedyne miejsce, w którym mogliśmy być razem.

Imogen zauważyła zmiękczenie w jego spojrzeniu na wzmiankę o jej matce.

— Naprawdę? — Była zaskoczona, że ​​zaprowadzi ją w miejsce, które wydawało się wiele dla niego znaczyć.

— Naprawdę. Smakowało jej jedzenie, chociaż nie jest najzdrowsze — zachichotał — Szczególnie smakowało jej się ciasto, które tutaj robią.

— Tak, mama nie przepadała za zdrowym jedzeniem — przypomniała sobie słabo, jak za każdym razem, gdy szli do supermarketu, jej mama zawsze kupowała paczkę cukierków, lodów lub chipsów, w zależności od nastroju. — Była bardziej zrelaksowana w tych sprawach niż większość rodziców — przerwała, patrząc na niego. — Czy mogę cię o coś zapytać?

Peter skinął głową, cicho dziękując kelnerce, która przyniosła im jedzenie.

— Możesz zapytać mnie o wszystko.

Bawiła się bransoletką pod stołem, z lekkim rumieńcem na policzkach.

— Nie czuję się komfortowo, pytając cię o to, ale tylko ty wiesz najwięcej o wilkołakach. No trochę więcej niż Derek. — unikała jego spojrzenia. — Miałam takie popędy...

— Okaleczać i zabijać? To normalne — powiedział, jedząc frytkę. — Twoje zmysły są wyostrzone, więc wymaga to samokontroli, ale wydajesz się być w tym lepsza ode mnie.

— Nie te popędy. Mówię o chęci ugryzienia Scotta — wypaliła, sprawiając, że upuścił hamburgera z powrotem na talerz, gdy patrzył na nią szeroko otwartymi oczami. Jej policzki płonęły.

— Nie zrobiłeś tego, prawda? — zażądał poważnym tonem.

Jej oczy rozszerzyły się lekko.

— Nie. Dlatego cię zapytałam — została zaskoczona jego nagłą zmianą zachowania.

Czy to było złe? Zastanawiała się ze zmartwieniem.

— Dobrze. Nie rób tego — powiedział jej surowym tonem. — To wyrok śmierci, jeśli to zrobisz. Zwłaszcza z historią, którą dzielicie z ludźmi, którzy przyjdą po was — otworzyła usta, by zadać mu dalsze pytania, ale wyjaśnił jej. — Ugryzienie jest dla nas normalne, Hale'ów. Nie ugryzłem twojej matki, bo była człowiekiem, a dzieje się to tylko między dwoma wilkołakami. Nawet jeśli jesteś w połowie, nadal masz w sobie krew Hale'a, co sprawia, że ​​pragnienia są silniejsze. Jestem pewien, że Scott ostatnio czuł potrzebę ugryzienia cię, ale nie jest to dla niego tak silne, ponieważ jest wilkołakiem o wiele dłużej niż ty i ma lepszą kontrolę nad sobą.

— Ale co dokładnie robi to ugryzienie? — zmarszczyła brwi.

— Łączy cię zarówno psychicznie, jak i czasami fizycznie, w zależności od tego, jak silne są wzajemne emocje. Możesz komunikować się telepatycznie i wiedzieć, czy twój partner jest w porządku i brać sobie nawzajem ból, bez względu na to, jak daleko jesteście od siebie. I choć brzmi to wspaniale, haczyk polega na tym, że jeśli jeden z was umrze... Ten, który pozostał przy życiu, staje się skorupą samego siebie. Przestaje cokolwiek czuć. To tak, jakby część ciebie po prostu umarła wraz z osobą, którą kochasz — patrzył na nią i podkreślał powagę ugryzienia — Rozumiesz, Imogen? Nie możesz ugryźć Scotta bez względu na to, jak bardzo chcesz. Oboje narażacie się na poważne ryzyko.

Dziewczyna przełknęła, wiedząc, że w pewnym sensie miał rację, ale część niej lubiła wiedzieć, że ugryzienie pozwoli im obojgu wiedzieć, kiedy drugiemu grozi niebezpieczeństwo. Widząc, że mieszkali w Beacon Hills, zawsze martwiła się o Scotta, gdy nie było go w pobliżu i wiedziała, że ​​czuje to samo.

Imogen spojrzała na ojca i skinęła głową.

— Rozumiem — powiedziała słabo, myśląc o tym.

Już raz umarła i widziała, co to zrobiło ze Scottem. Nie podobał jej się pomysł, by samej przechodzić przez ten ból lub pozwolić mu przejść przez to ponownie, gdyby coś jej się stało.

— Dobrze — uśmiechnął się, czując ulgę, że nie będzie łączyła się w ten sposób ze swoim chłopakiem alfą. Nie podobało mu się, że byli ze sobą w związku z powodu jego historii ze Scottem, ale wiedział, że nastoletni chłopak zrobi wszystko, aby zapewnić jej bezpieczeństwo. — Może, gdy skończymy z tymi hamburgerami, zamówimy trochę tego ciasta?

— Pewnie — uśmiechnęła się lekko.

Wrócili do różnych tematów. Peter zapytał córkę o to, jak sobie radzi w szkole. Był szczęśliwy i dumny, że ​​mimo kilku nieobecności radzi sobie bardzo dobrze.

Rozmawiali jeszcze przez kilka godzin, zanim Peter odwiózł ją do domu.

Oboje już zaplanowali kolejną sesję treningową.

─────

Peter był wkurzony.

Korekta, był wściekły.

Jeszcze przed chwilą został uderzony w klatkę piersiową toporkiem. Udało mu się odeprzeć napastnika, ale teraz leżał na ziemi, ledwo trzymając się świadomości.

I pomyśleć, że miał świetną noc. Właśnie podrzucił córkę po wspólnym obiedzie i najwyraźniej zbliżyli się trochę.

Jęknął z bólu. Były dwie rzeczy, których był pewien w tym momencie.

Po pierwsze, miał zamiar rozerwać gardło temu bezustnemu mężczyźnie przy pierwszej nadarzającej się okazji. A po drugie, był pewien, że jego córka będzie na niego wkurzona za jego pierwsze postanowienie.