Rozdział 7

Jego Głos

━━━

Ich uwagę zwrócił głośny ryk i wszyscy odeszli od jeepa.

— Co do cholery? Słyszeliście
to?

— Myślę, że słyszało to całe Beacon Hills — Isaac powiedział pod nosem, zastanawiając się, dlaczego brzmiało to znajomo.

— Kto to? — Malia zamrugała.

— Nie jestem pewien, ale myślę, że to rozpoznałem — powiedział Scott, marszcząc brwi.

Lydia zauważyła ich wahanie i skrzywiła się.

— Idźcie!

Ruszyli w stronę osoby stojącej za rykiem. Trzy istoty nadprzyrodzone spotkały się po rozejrzeniu się.

— I jak? — Scott wypytywał członków swojego stada.

— Nie. Już nie ryknął — Malia pokręciła głową.

— Mam zapach, ale... — Isaac zaczął, marszcząc nos. — Coś jest z tym nie tak. Pachnie tak, jakby się palił.

Rozległ się kolejny odległy ryk i szybko podążyli za dźwiękiem. Znaleźli ciało leżące na ziemi.

— Słyszę bicie serca — powiedziała Malia, gdy cała trójka spojrzała na spalone ciało na ziemi.

— Kto to jest? — spytał Scott, powstrzymując bety przed zbytnim zbliżeniem się.

— Nie wiem, ale znam zapach — Isaac mruknął ze zmarszczonymi brwiami. Wydawał się znajomy. — Nawet przez ten smród zwęglenia.

— Jak się tu dostał? — Malia rozejrzała się po okolicy. — Nie ma śladów. Nie ma ognia.

Scott przykucnął obok mężczyzny i cofnął się w szoku, gdy jego oczy otworzyły się.

— O mój Boże. Peter? — zapytał w szoku.

Kojotołaczka zmarszczyła brwi, gdy ona i Isaac dołączyli do ich alfy.

— Kim jest Peter?

— Peter Hale — Scott powtórzył, gdy przypomniało mu się wspomnienie mężczyzny.

Isaac i Malia zostali zaskoczeni, kiedy zaczęli też pamiętać tego mężczyznę.

Chociaż Scott wciąż czuł, że czegoś brakuje.

— On mnie ugryzł. Jak mogłem o nim zapomnieć?

Izaak zauważył, że mężczyzna ściska coś w dłoni.

— On coś ma.

Zanim Scott zdążył zapytać, co to jest, zauważył, że Peter jęczy z bólu. Chwycił jeho poparzoną rękę i zaczął powoli usuwać część bólu. Dołączyli do niego również Malia i Isaac.

Peter zemdlał, a blondyn mógł zabrać przedmiot z jego rąk.

— Co to jest? — zapytał ciekawie Scott.

Isaac podniósł klucze. To były kluczyki do samochodu.

Alfa wziął klucze od bety i poprosił, aby pomogli mu zabrać Petera do szpitala. Planował zabrać klucze z powrotem do Lydii, żeby mogli sprawdzić, czy należą do jeepa.

─────

— Spróbujmy jeszcze raz przez radio — powiedział Stiles, patrząc na Imogen, która nadal wydawała się martwić o Petera.

Peter nigdy jej nie zdradził. Choć bardzo chciała z nim porozmawiać, nie było go już z nimi. Jedynym sposobem, w jaki mogła z nim porozmawiać, było wydostanie się.

Westchnęła.

— Dobrze. Ale nie wytrzymamy zbyt długo, bo Jeźdźcy wrócą — ostrzegła go, a on skinął głową. Wkradli się z powrotem do pokoju, a ona patrzyła, jak Stiles zaczął majstrować przy przyciskach. — Wiesz, co robisz?

— Jeśli mogę naprawić mojego jeepa, mogę naprawić to — powiedział, skręcając przewody i obracając pokrętła.

Imogen czuła się nieswojo.

— Nie sądzę, żeby to było to samo — wzdrygnęła się, gdy rozległ się głośny pisk — Przestań! — syknęła.

Szybko zrobił, jak powiedziała, czując się zdenerwowany tym, że to zrobił.

— Przepraszam — zaśmiał się niezręcznie, a ona tylko pokręciła głową. — Myślę, że to zrobiłem — powiedział, sprawiając, że podeszła do niego. — Halo? — zawołał przez radio.

Czekali na odpowiedź.

— Halo, jest tam ktoś? — zapytała, kiedy przysunął jej mikrofon.

— Stiles? — rozbrzmiał głos Lydii.

Imogen odetchnęła gwałtownie, gdy usłyszała, jak Scott również woła jej imię.

— Imogen, czy to ty?

Minęły wieki, odkąd usłyszała jego głos. Tęskniła za nim.

— Stiles? Imogen? Jesteście tam? — spytała Lydia, brzmiąc na zmartwioną.

Stiles i Imogen wymienili pełne obaw spojrzenia, że ​​jakoś udało im się do nich dotrzeć. Spojrzała na niego.

— Zapytaj Lydię o coś, co tylko ona będzie wiedziała — Stiles opowiedział jej, że zanim go zabrano, był z Lydią. — Musimy być pewni.

To, że Scott znał jej imię, nie oznacza, że ​​naprawdę ją pamiętał. Istniała możliwość, że Lydia może coś sobie przypomnieć, biorąc pod uwagę, że pamiętała Stilesa do ostatniej sekundy.

Chłopak wziął od niej mikrofon i powiedział drżącym głosem;

— Tak, wciąż tu jesteśmy. Lydio, jaka jest ostatnia rzecz, którą ci powiedziałem?

Obaj wstrzymali oddech, czekając na jej odpowiedź.

— Ty... Powiedziałeś „pamiętaj, że cię kocham".

Imogen zauważyła uśmiech Stilesa.

— Imogen? Jesteś tam?

— Tak, Scott — szepnęła — Wiem, że nie pamiętasz, jak wyglądam ani kim dla ciebie jestem, ale po prostu wiedz, że cię kocham — przerwała, pozwalając, by słowa zapadły w pamięć. — Przepraszam, że zgubiłam pierścionek, który mi dałeś — Nie była w stanie go znaleźć i zastanawiała się, czy upuściła go, zanim została zabrana przez Jeźdźców.

Nawet jeśli nie pamiętał jej ani ich związku, uznała, że ​​lepiej teraz powiedzieć mu o pierścionku.

— Mam go — ujawnił, szokując ją. — Znalazłem go w domu mojego brata — wyjął pierścionek, kiedy patrzył inicjały. Odchrząknął — Gdzie jesteś? Idziemy po was.

Musiał ją zobaczyć. Chciał odzyskać swoje wspomnienia o niej. Aby dowiedzieć się, jak głęboki był ich związek.

— Nie, nie, nie — powiedział Stiles, zerkając na Imogen, która wiedziała, dlaczego odmówił im. — Nie będziesz w stanie nas znaleźć.

— Co... O czym ty mówisz? — Scott zapytał — Po prostu powiedz nam, gdzie jesteście, a my przyjedziemy i...

Imogen zesztywniała, słysząc konie i szturchnęła Stilesa. Skinął głową i odetchnął:

— Słuchaj, pamiętajcie o tym. Canaan, dobrze? Musicie znaleźć Canaan.

— Musimy iść — pospieszyła, gdy upuścił mikrofon i pociągnęła go za sobą, żeby mogli się wydostać.

Ukryli się za jednym z filarów, kiedy Jeździec wszedł przez tunel, rozejrzał się, zanim podszedł do pokoju, w którym byli.

Wzdrygnęli się, słysząc trzask w środku, zanim Jeździec wyszedł, zerkając na wszystkich, po czym wskoczyli z powrotem na swojego konia.

— To było straszne — Stiles wyszeptał z ciężkim westchnieniem. — Przynajmniej mogą znaleźć wskazówkę w Cannan.