Rozdział 4

Znalezienie Tracy

━━━

Następnego ranka stado zebrało się na godzinę przed rozpoczęciem szkoły, aby dyskutować o Tracy. Lydia najwyraźniej miała więcej informacji o dziewczynie, które musiała im powiedzieć twarzą w twarz.

— Tracy nie tylko miała problemy ze snem — Lydia powiedziała, stojąc między Stilesem a Allison. — To były nocne koszmary.

Stiles obejmował ją ramieniem, gdy mówił:

— Cóż, teraz ona jest nocnym terrorem. Zwłaszcza że ​​nikt nie może jej znaleźć. 

Scott spojrzał na swoich przyjaciół i dziewczynę. Wszyscy mieli ten sam zmęczony wyraz twarzy. Chociaż on i Imogen byli zmęczeni z innego powodu.

— Okej, wszyscy jesteśmy zmęczeni... — Jego wzrok spoczął na Masonie, który wyglądał na zafascynowanego nimi. — Oprócz ciebie.

— Och — Nowicjusz zamrugał, ale jego uśmiech pozostał. — Przepraszam. To wszystko jest po prostu oszałamiające — wskazał Kirę, która stała obok Allison i Isaaca. — Jesteś Kitsune. Nawet nie wiem, co to jest!

— Wciąż się uczę — powiedziała potulnie, co było prawdą.

— Liam, powiedzieliśmy, że możesz mu powiedzieć — Stiles odparł — Ale nie zapraszaj go do wewnętrznego kręgu.

— Uch, jestem w wewnętrznym kręgu? — zapytał podekscytowany Mason.

— Nie — Stiles i Liam odparli jednocześnie.

Isaac westchnął.

— I ja myślałem, że ty jesteś denerwujący — mruknął do Stilesa, który rzucił mu obrażone spojrzenie.

Scott odchrząknął, pragnąc ich uwagi.

— Możemy wrócić do Tracy? Jest tylko samotnym wilkiem. Możemy ją znaleźć.

— Samotny wilk zabijający seryjnie.

— Wiesz, zabiła tylko jedną osobę. — Najlepszy przyjaciel Scotta poprawił Malię. — Pozostała dwójka została poturbowana. No dobrze, co zrobimy, kiedy ją złapiemy?

— Zabijemy — zaproponowała Malia, zerkając na ich reakcje. Wpatrywała się w kuzynkę w nadziei, że się zgodzi.

Mason był zaskoczony tym, jak mroczne rzeczy przerabiają.

— Zajebiście.

— Nie zabijamy jej, Malio — powiedziała Imogen, rzucając jej znaczące spojrzenie.

— Skoncentrujmy się najpierw na złapaniu jej — Alfa powiedział, gdy usłyszeli szkolny dzwonek. Odetchnął — Resztę dowiemy się później.

Wszyscy rozeszli się i udali na swoje zajęcia. Scott spojrzał na swoją dziewczynę.

— Pamiętaj, żeby powiedzieć Malii o jej mamie.

Skinęła głową, całując go szybko w usta, zanim podeszła do Malii i Isaaca.

— Możemy porozmawiać? — odciągnęła ich na bok, zanim weszli do swojej klasy.

Isaac zmarszczył brwi.

— Czy chodzi o... — Był ze Scottem i Stilesem, kiedy otrzymali wiadomość od Braeden.

Malia zobaczyła ich wspólne spojrzenia i zmarszczyła brwi.

— O czym?

— Twoja mama — Imogen wyciągnęła telefon ze zdjęciem.

Kojotołakołaczka wpatrywała się w zdjęcie, jej brwi zmarszczyły się.

— Ona to zrobiła?

— Tak — Isaac wyjąkał, nie mogąc powiedzieć, jak dziewczyna musi się czuć. Nawet przy jej chemosygnałach trudno było to stwierdzić. — Braeden powiedziała, że ci faceci są źli. Wiesz, naprawdę źli.

— Więc zasłużyli na to? — Malia oddała telefon kuzynce. Jeśli byli źli, to musi oznaczać, że zasłużyli na zakończenie, które dała im jej matka.

Imogen zamrugała, zaskoczona jej pytaniem.

— Tak, ale nie jestem pewna, czy ktokolwiek na to zasługuje na to...

— Chyba już wiemy jedno — powiedziała kojotołaczka — Jest dobra w swojej pracy — weszła do klasy, pozostawiając ich oszołomionych.

Isaac spojrzał na Imogen.

— Więc naprawdę chcemy tej kobiety w pobliżu Malii, jeśli Braeden uda się ją znaleźć? — Nie chciał, żeby Malia została zraniona. Stała się dla niego kimś ważnym, a on nie chciał, żeby ta jej wyobcowana matka powodowała jej ból.

Jej niebieskie oczy spojrzały na córkę wuja.

— To nie zależy od nas. Od niej zależy, czy chce poznać Corrine. Możemy być przy niej wtedy, gdy nadejdzie czas —  weszła do klasy, a on wkrótce poszedł za nią.

─────

Imogen użyła swojej magii, by otworzyć drzwi do domu Tracy, aby ona, Lydia i Kira mogły sprawdzić, czy mogą znaleźć jakieś wskazówki, które mogą im pomóc.

Wcześniej w szkole Tracy była na lekcji historii z Liamem i zemdlała ze srebrną substancją wydobywającą się z jej ust. Scott, Stiles, Isaac, Malia i Allison zabrali ją do Deatona, aby sprawdzić, czy może dowiedzieć się, co jest z nią nie tak. Liam poszedł z Masonem, aby porozmawiać z Brettem, aby dowiedzieć się, czy Tracy jest członkiem stada Satomi.

Kira była zdenerwowana, że wkradają się do czyjegoś domu bez pozwolenia. Podążyli za Lydią, ponieważ wiedziała, gdzie jest pokój Tracy.

— Czekaj. Czy to nie jest miejsce zbrodni, czy coś takiego?

— Nie — Kiedy Lydia otworzyła drzwi Tracy, zobaczyli żółtą taśmę na słupkach łóżka. — Może. Nie martw się o to.

— W porządku, więc dokładnie czego szukamy? — spytała Imogen, kiedy szli po pokoju.

Lydia wzruszyła ramionami, włączając lampę, żeby mieć trochę światła.

— Nie jestem pewna. Przeważnie kieruję się przeczuciem.

— Twoje przeczucia zwykle prowadzą do martwych ciał — zauważyła Kira.

— Cóż, daj mi znać, jeśli jakieś znajdziesz — powiedziała bezczelnie Banshee.

─────

Telefon Scotta zadzwonił i zobaczył wiadomość, którą napisała mu mama. Isaac spojrzał na niego, zastanawiając się, czy to ważne.

— Co tam?

— To moja mama — powiedział — Chodzi o kierowcę transportu więziennego. Obudził się.

Weterynarz spojrzał na ruch w gardle Tracy i zmarszczył brwi.

— Malia, Allison, pomóżcie mi ją odwrócić, proszę — Deaton zawołał dwie dziewczyny, podczas gdy Scott mówił.

— Kierowca nie miał udaru ani zawału serca — kontynuował. — Mówi, że przypominało to, jakby jego ciało nie mogło się ruszyć...

— Jakby był sparaliżowany — powiedział Stiles, nagle zdając sobie sprawę, że Tracy nie była wilkołakiem. — Myślę, że wiem, kim ona jest.

Deaton spojrzał na niego. Tracy leżała teraz na brzuchu z odkrytymi plecami.

— Chcesz oświecić resztę z nas? Ponieważ to nie wygląda zbyt dobrze.

Wszyscy zebrali się wokół Tracy i zobaczyli ruch pod jej skórą. Isaac wzdrygnął się na ten widok.

— To dziwne.

Patrzyli, nagle plecy Tracy pękają, wystrzeliwując to, co, jak przypuszczali, było krwią. Część uderzyła Isaaca, który zakrztusił się z obrzydzeniem.

Tracy wystrzelił ogon, podrapała ich przed ucieczką, szokując, że przeszła przez nadprzyrodzoną barierę.

— To nie był wilkołak — powiedział Stiles ze swojego miejsca na podłodze, gdzie leżał na brzuchu.

Scott leżał na plecach.

— Kanima — zgrzytnął, przerażony, że Tracy wyszła.

Isaac opierał się o szafkę pomiędzy Scottem i Stilesem z wyrazem frustracji na twarzy.

— Hej, doktorze, jak do diabła przeszła przez górski popiół?

— Nie wiem. To bariera, której żadne nadprzyrodzone stworzenie nie powinno być w stanie przekroczyć — odparł Deaton, leżąc na brzuchu za ciałem Stilesa.

— Scott to zrobił — Allison przypomniała, leżąc na plecach obok Malii, która opierała się o szafkę.

— Raz, ale prawie mnie to zabiło — powiedział alfa, zaczynając się martwić tym, co może zrobić Tracy.

— Powinniśmy ją zabić — Malia warknęła.

— Tymczasem prawdopodobnie jest w drodze, by zabić kogoś innego — mruknął Stiles.

— Słuchajcie... — zaczął Deaton — Musimy się skoncentrować. Scott, Isaac i Malia, wy prawdopodobnie będziecie mogli się ruszyć na długo przed tym, jak Stiles, Allison i ja. Ale musicie się skoncentrować.

— Skupić się na czym?

— Na uzdrowieniu — powiedział Scott.

— Zgadza się.

Oczy Malii rozbłysły niespokojnie.

— Nie wiem, jak powiedzieć mojemu ciału, żeby się zagoiło — czuła się całkowicie bezbronna i to ją przerażało.

— Malio, uspokój się — Isaac powiedział łagodnie, żałując, że nie może na nią spojrzeć, ale wiedział, że prawdopodobnie miała spanikowaną minę.

— Jak mam się uspokoić — warknęła, jej serce biło szybko. — Nie mogę się ruszyć.

— To nie potrwa długo — Deaton powiedział łagodnie.

— Malio, w porządku. Pamiętaj, po prostu oddychaj — Beta zawołał cicho. Dziewczyna zrobiła, jak powiedział i wymamrotała ciche podziękowanie.

— Jak się mamy skupić? — spytał Scott. Im szybciej będą mogli się ruszyć, tym szybciej będą mogli znaleźć Tracy.

— Pomyśl o części ciała. Dłoniach, stopach, czubków palców. Wyobraźcie sobie, że się poruszają. Zobaczcie to w swoim umyśle, a ciało podąży za nim.

Scott wpatrywał się w sufit i zastanawiał się nad związkiem, jaki dzielił ze swoją dziewczyną. Był pewien, że musiała poczuć zadrapanie, które zadała mu Tracy i zastanawiał się, czy nadal mogą się porozumieć. Zamknął oczy i próbował skupić się na ich relacji.

— Nie wiem, czy to dostaniesz, ale Tracy jest Kanimą i uciekła.

─────

Imogen zauważyła łapacz snów. Jej oczy przesunęły się na kartę i podniosła ją, czytając notatkę sobie.

— Znalazłam coś — podała ją Lydii, która była bliżej.

— Przygnębiające — wymamrotała Lydia po przeczytaniu.

— Po prostu próbował jej pomóc. Dlaczego miałaby go tak ścigać? — zapytała zdziwiona Kira, gdy również przeczytała kartkę.

— Wydaje mi się, że nie panowała nad sobą — Lydia powiedziała cicho.

Imogen zmarszczyła brwi, wspominając tamtą noc.

— Ale to nie była nawet pełnia.

— Może wilkołak z nocnym koszmarem jest gorszy niż... — Lydia przerwała. — Wiecie, są przypadki ludzi, którzy przypadkowo zamordowali całą swoją rodzinę podczas koszmaru. Nie mieli pojęcia, co robią. Nazywa się to morderczym somnambulizmem.

— Mówisz, że wciąż śpi? — Hybryda wpatrywała się w nią z niedowierzaniem.

Lydia spojrzała na nią.

— Mówię, że nadal jest w koszmarze.

— Dobra, poczekaj chwilę — powiedziała Kira, krążąc po pokoju. — Jej tata po prostu próbował jej pomóc, prawda?

— Podobnie jak jej psychiatra — Lydia dodała.

Imogen spojrzała na truskawkową blondynkę.

— I może dlatego była w szkole. Szukała kogoś innego, kto tylko próbował pomóc.

— Tak, i... — przemówiła Kitsune, patrząc na Lydię. — Och, może to byłaś ty? Albo nie. Bo to by oznaczało, że chce cię zabić — skrzywiła się na to, jak niezręcznie brzmiała.

— Nie, masz rację — Lydia powiedziała — Próbowałam pomóc. Ale... — przełknęła ślinę, czując przerażenie. — Tak jak ktoś inny. Moja matka. A jeśli Tracy poszłaby do szkoły jej szukać?

— Gdzie ona teraz jest? — Kira zapytała, wiedząc, że będą musieli znaleźć kobietę, aby mogli ją chronić.

Lydia przypomniała sobie nieprzyjemną rozmowę z mamą o mężczyźnie, z którym chciała iść na randkę. Lydia nigdy nie miała problemu z mężczyznami, z którymi umawiała się jej mama, ale ten miał potencjał, by pewnego dnia zostać jej teściem.

— Na randce — powiedziała drżącym tonem, zanim ujawniła, kto to był.

— Dobrze chodźmy — odparła Imogen i dziewczyny wybiegły, wsiadając do jej samochodu. Uruchomiła samochód i wzdrygnęła się na nagły ból, który poczuła na szyi.

Czuła ból Scotta. Był ranny.

— Co jest?

Imogen otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale przerwał jej głos w głowie.

— Nie wiem, czy to dostaniesz, ale Tracy jest Kanimą i uciekła.

— Musimy się pospieszyć.