Rozdział 16

Void Stiles

━━━

— Co z nią?

Chris spojrzał na krzesło, na którym siedział Omar McCall, ubrany w ubrania, które miał w samochodzie.

Były myśliwy czuł się wyczerpany. Po przybyciu do Oak Creek i zobaczeniu swojej córki leżącej tam z zamkniętymi oczami naprawdę pomyślał, że będzie musiał pochować swoją córeczkę. Na szczęście straciła tylko przytomność, a karetka przyjechała na czas, by zabrać ją do szpitala.

Działał szybko, odciągając na bok resztę przyjaciół córki i kazał skłamać, o tym, co przydarzyło się Allison. Nie mogli sobie pozwolić na zadawanie pytań, zwłaszcza że policja nie miała żadnej wiedzy o zjawiskach nadprzyrodzonych. Po tym, jak nastolatkowie pojechali na posterunek szeryfa, natychmiast wsiadł do samochodu i przyjechał tu, by zostać z córką.

Przez chwilę wpatrywał się w młodzieńca, po czym wypuścił ze zmęczenia powietrze.

— Nadal jest na chirurgii. Musimy poczekać — powiedział, zanim zapytał pustym tonem. — Więc ty i Allison...

Omar zesztywniał, a w jego oczach pojawiła się obawa.

— Wiesz...

Chris zaśmiał się gorzko.

— Jestem jej ojcem. Oczywiście, że wiem. To była niespodzianka, gdy nagle zobaczyłem ją tak szczęśliwą. Minęło trochę czasu, odkąd widziałem, jak wygląda tak promiennie — Na jego ustach pojawił się mały uśmiech na myśl o uśmiechniętej twarzy córki. Zaraz po tym znów wyglądał poważnie. — Po prostu wiedz, że jeśli ją skrzywdzisz, zabiję cię.

Hybryda zacisnął pięści.

— Wiem — przerwał, zerkając na mężczyznę. — Więc nie masz problemu ze mną i nią?

— Tak długo, jak będzie z tobą szczęśliwa. Nie mam problemu — Chris wiedział, że gdyby próbował trzymać córkę z dala od Omara i tak by go zobaczyła.

Omar wstał, myśląc o tym, co wyszeptała mu Allison, kiedy dotarli do szpitala, zanim znowu zemdlała i lekarze zabrali ją na operację.

— Udało jej się zabić jednego z Oni, zanim... — ruszył, przyciągając uwagę mężczyzny. — Wiesz. Kiedy tu przybyliśmy, mamrotała coś o srebrnych strzałach. Czy wiesz, o czym mówiła?

Chris zmarszczył brwi, myśląc o tym, zanim się wyprostował.

— Chodź.

— Co? Dlaczego? — Nie chciał stąd wychodzić na wypadek, gdyby Allison wyszła z operacji.

Szczęka łowcy zacisnęła się, czując tak samo niechęć do odejścia, jak on, ale czuł potrzebę pomszczenia córki.

— Ponieważ wiem, o czym mówisz i jeśli mam rację, to będziemy w stanie zabić te cholery.

To było wszystko, co Omar musiał usłyszeć, żeby z nim pojechać.

─────

Scott patrzył na swoją dziewczynę, która siedziała na siedzeniu pasażera samochodu Lydii.

— Nic jej nie będzie — zapewnił ją cicho. Truskawkowa blondynka czekała cierpliwie przy drzwiach kliniki z Lią i Isaaciem.

Jej dolna warga drżała, nie mogąc zapomnieć, jak ratownicy medyczni ożywiali Allison, kiedy wyjeżdżali karetką. Tylko dlatego, że Omar wysłał jej krótki SMS, informując, że jest na operacji, wiedziała, że ​​jej przyjaciółka wciąż żyje.

— Mam taką nadzieję — wymamrotała.

Scott objął jej twarz, widząc, jak zmęczona wygląda.

— Chcesz tu zostać? — zapytał — Możemy porozmawiać z Deatonem i zobaczyć, czy coś wie, a ty odpoczniesz.

— W porządku — szepnęła niechętnie. Chociaż bardzo chciała iść z nimi, aby porozmawiać z mężczyzną, ledwo czuła w sobie magię.

Pocałował ją w czoło.

— Wrócę — wpatrywał się w nią przed pójściem z innymi na rozmowę ze swoim szefem w nadziei, że uda im się jakoś uwięzić Nogitsune, a nawet zabić, jeśli zajdzie taka potrzeba.

Imogen odchyliła się na siedzeniu, wypuszczając powietrze ze zmęczenia, a jej spojrzenie powędrowało na bransoletkę. Posępne miny, które wszyscy mieli na twarzy po tym, jak byli świadkami zranienia przyjaciółki, wywołały w jej ciele ukłucie winy. Mogła sobie tylko wyobrazić, jakie emocje będą odczuwać, gdy zrozumieją, co zaplanowała dla Sylvii.

Decydując się zablokować nieznaną przyszłość, spojrzała w dół na swój telefon, aby sprawdzić, czy ma jakieś nowe wiadomości. Jedna była od jej wujka Bena, który się martwił. Postanowiła do niego zadzwonić, żeby powiedzieć mu, że wszystko w porządku, ale nie odebrał. Westchnęła, wysyłając mu szybką wiadomość.

Pędzące kroki zwróciły jej uwagę i zobaczyła, że ​​wszyscy wychodzą na zewnątrz. Imogen spojrzała na swojego chłopaka, który wspiął się na motor, posyłając jej pełne nadziei spojrzenie, podczas gdy Lydia szybko wsiadła do samochodu.

— Sądzimy, że znamy sposób na uwięzienie Nogitsune — powiedziała, nie dając Imogen szansy zapytać, czy czegoś się dowiedzieli.

Po tym, truskawkowa blondynka odjechała, gdy tylko Isaac i Lia weszli do środka. Szybko opowiedziała jej o pojemniku, który miał w środku pazury Talii. Został zrobiony z drewna z Nemetonu i to wystarczyłoby na uwięzienie Nogitsune.

─────

— Scott, poczekaj. — powiedział Stiles zmęczonym tonem. Jego najlepszy przyjaciel puścił klamkę do wejścia do szkoły. Wszyscy spojrzeli na niego. — Wiem, o czym myślicie. Jeśli to zadziała, mnie też może zabić — przełknął ślinę, obwiniał się za to, co stało się z Allison.
Chętnie by umarł, gdyby to oznaczało, że nikt inny nie zostałby ranny. — Ale nawet jeśli tak, musicie przez to przejść. Trzymajcie się planu, dobrze?

Lydia, Kira i Imogen przyglądali się parze, nie wiedząc, co powiedzieć. Isaac i Lia poszli pomóc Derekowi na wypadek, gdyby on i bliźniacy potrzebowali pomocy. Nie mogli być pewni, czy Nogitsune ma tu w pobliżu Oni.

— Plan jest taki, żeby cię uratować — Scott powiedział, nie pozwalając umrzeć swojemu przyjacielowi/bratu. — To jest jedyny słuszny plan — otworzył drzwi i weszli do środka, oszołomieni, gdy znaleźli się gdzie indziej zamiast szkolnego korytarza.

Wokół nich padał śnieg i znajdowali się w jakimś ogrodzie.

— Och, to zdecydowanie nie jest częścią planu — mruknął Stiles, przyglądając się otoczeniu.

Imogen rozejrzała się wokół, czując, że coś było w miejscu, w którym się znajdowali.

— To nie może być prawdziwe — szepnęła, ale nikt nie usłyszał, ponieważ nagle skupili się na mężczyźnie okrytym bandażami, wychodzącym w przerażający sposób.

— Tak jak obiecałem, Stiles — Nogitsune powiedział. — Zabijemy ich wszystkich. Jednego po drugim.

Stiles spojrzał na niego.

— Co to do diabła jest? Gdzie jesteśmy?

— Między życiem a śmiercią.

— Bardo — szepnęła Lidia.

— Ale nie ma tu pokojowych bóstw, Lydio — Zły duch szydził, gdy otoczyli ich Oni. — Umierasz, Stiles. A teraz wszyscy, na których ci zależy, też umierają.

Człowiek napiął się.

— Co? Co masz na myśli?

— Zdobyłem prawie wszystkie terytoria na planszy, Stiles — wymienił, zerkając na nich wszystkich. — Szpital. Posterunek szeryfa. A teraz klinika weterynaryjna — Imogen, Stiles i Scott zesztywnieli, wiedząc, że ludzie, na których im zależało, prawdopodobnie właśnie zostali zaatakowani. Byli bezbronni. — Znasz rytuał seppuku, Stiles?

— Nie i nie chcę.

Nogitsune nie przejął się jego odpowiedzią.

— Samuraj wypatroszy się własnym mieczem, by zachować honor, ale to nie to go zabija. Zabójczego ciosu dokonuje jego Kaishakunin, który ścina głowę samurajowi własną kataną — przechylił głowę w kierunku Prawdziwej alfy i powoli podszedł do człowieka, który był przytrzymywany przez Banshee. — Scott... Scott jest twoim kaishakuninem. Sprawię, że twój najlepszy przyjaciel cię zabije, Stiles. A ty mu na to pozwolisz. Ponieważ tak jak ty, oni wszyscy umrą. Wszyscy dotknięci ostrzem Oni. Chyba że Scott zabije cię pierwszy.

Stiles patrzył na niego.

— Dlaczego? Dlaczego to robisz?

— Aby wygrać grę — powiedział prostym, ale dosadnym tonem.

Wszyscy byli gotowi do ataku, kiedy Oni zaczęli wymachiwać mieczami, a Imogen skinęła głową Lydii, by wycofała się ze Stilesem, ponieważ mogliby zostać zranieni. Oni wykonali pierwszy ruch, ruszając w stronę Scotta.

─────

Pot spływał mu po czole, gdy oparł się o drzwi, próbując zignorować krzyki i panikę na zewnątrz korytarza. Zamknął drzwi, oparł o nie jedno z krzeseł i poszedł sprawdzić, czy dziewczynie leżącej na łóżku nic nie jest.

Ben odetchnął z ulgą, gdy sprawdził jej funkcje życiowe.

— Cóż, przynajmniej wszystko w porządku — mruknął, krzywiąc się z bólu, gdy spojrzał na ranę na ramieniu. Podszedł do szafek, żeby owinąć ranę.

Jak na razie to był stosunkowo prosty dzień, z wyjątkiem zaginięcia jego siostrzenicy, ale uspokoił się, gdy usłyszał, że jest bezpieczna. Tylko po to, by być zdenerwowanym, gdy Allison Argent pojawiła się z raną kłutą brzucha. Potem pojawiły się te Oni i zaczęli atakować wszystkich w zasięgu wzroku.

Naprawdę miał nadzieję, że jego siostrzenica i jej przyjaciele są w porządku. Spojrzał na Allison, która wciąż była nieprzytomna.

Lekarz skrzywił się na widok czarnego dymu wydobywającego się z rany, gdy czyścił ją środkiem antyseptycznym i zdał sobie sprawę, że czyszczenie nic nie da. Więc zamiast tego owinął to, gdy jego umysł dryfował w rozmowie z Peterem Hale zeszłej nocy. Wciąż denerwował go fakt, że nie był w stanie dotrzymać obietnicy danej siostrze o ukrywaniu ojca Imogen, ale wydawało się, że sekrety zawsze mają sposób na ujawnienie.

Wiedział, że Imogen się dowie i chociaż bardzo nie lubił Petera Hale'a, nie mógł zaprzeczyć, że starszy mężczyzna rzeczywiście wyglądał, jakby troszczył się o Imogen. Przerażało go, że nadejdzie dzień, w którym Imogen dowie się, kim był jej ojciec, ponieważ wiedział, jak manipulujący potrafił być Peter Hale, a ostatnią rzeczą, jakiej by chciał, było rozczarowanie siostrzenicy.

─────

Imogen zacisnęła zęby, używając swojej magii, by chronić Scotta i Kirę. Próbowała używać zaklęć ognia i skręcać Oni karki, ale wydawało się to bezużyteczne. To, co Allison zrobiła, by zabić oni, wydawało się jedynym możliwym sposobem na zabicie ich.

— Stiles, nie! — Scott przerwał to, co robił, gdy zobaczył swojego przyjaciela trzymającego katanę przy brzuchu. — Stiles.

— A jeśli to cię uratuje? — powiedział człowiek drżący, zerkając na nich. — A jeśli to uratuje was wszystkich?

Oczy Lydii zaszły łzami, widząc, na co był przygotowany.

— A jeśli to tylko kolejna sztuczka?

Nogitsune zawarczał.

— Żadnych więcej sztuczek, Lydio. Skończ z tym, Scott. Niech twój przyjaciel zginie. Zrób dla niego to, czego on sam nie może zrobić. Zrób to, Scott. Bądź jego kaishakuninem. Nie masz już żadnych ruchów.

— Mam — Stiles zdał sobie sprawę, że to wszystko było złudzeniem i rzucił katanę z powrotem do Kiry. — Boski ruch — To wydawało się rozzłościć Nogitsune i Lydia wróciła do podtrzymywania Stilesa. — Przestańcie z nimi walczyć. To iluzja. Musicie przestać z nimi walczyć. Wygląda na prawdziwe i wydaje się prawdziwe, ale Scott, musisz mi zaufać, to iluzja.

Postanowili zaufać jego osądowi i przeszli obok Oni, którzy ich przecięli, chociaż ból wydawał się prawdziwy, kiedy minęli drzwi, zniknął. Rany i skaleczenia, które mieli, również zniknęły. Scott prychnął z ulgą i poczuł nadzieję.

— Nic nam nie jest. Jesteśmy... — Nagle został rzucony na szafki, a Kira została odepchnięta.

Imogen była gotowa rzucić zaklęcie na Nogitsune, kiedy go zobaczyła, ale poruszył się szybciej i złapał ją za szyję, dusząc ją, zanim rzucił na szafki.

Oczy Nogitsune w ciele Stilesa pociemniały, kiedy zwrócił się do Stilesa i Lydii, którzy zaczęli się cofać ze strachem.

— To moja gra. Myślisz, że możesz mnie pokonać w mojej grze? — ruszył w ich kierunku z wściekłym wyrazem twarzy. — Boski ruch. Boski ruch. Myślisz, że masz w ogóle jakieś ruchy? Możesz zabić Oni. Ale mnie? Mnie? Mam tysiąc lat. Nie możesz mnie zabić!

— Ale możemy cię zmienić — wypaliła Lydia, widząc trójkę stojącą za złym duchem. To sprawiło, że się zatrzymał. 

— Co?

— Zapomniałeś o zwoju — Lydia uśmiechnęła się.

— Zwój Shugendo — powiedział cicho Stiles, wiedząc, że wygrali.

Void zdał sobie sprawę, że wygrają.

— Zmiana gospodarza.

— Nie możesz być lisem i wilkołakiem.

Próbował uciec, ale nie mógł się ruszyć i przeklął wiedźmę. Wrzasnął z bólu, kiedy Scott podszedł do niego i go ugryzł. Nogitsune poczuł, jak coś ostrego przeszywa go od tyłu i zdał sobie sprawę, że to Kitsune właśnie dźgnęła go swoją kataną. Wszyscy patrzyli, jak upadł na kolana, a z jego ust wyleciał świetlik.

Pojawił się Isaac, łapiąc go w pudełko, które kiedyś trzymało pazury Talii. Spojrzeli z powrotem na Nogitsune, którego twarz zaczęła pękać i nagle opadła w chmurę dymu.

Stiles nagle przewrócił się, sprawiając, że wszyscy zebrali się wokół niego, gdy zobaczyli, że ma zamknięte oczy.

— Czy on właśnie zemdlał? — zapytał z niedowierzaniem Isaac.

Imogen zamrugała, obserwując, jak pierś Stilesa unosi się i opada.

— Chyba tak. Przynajmniej nie wygląda tak blado, jak wcześniej.

Nagle oczy Stilesa otworzyły się i spojrzał na nich. Westchnął.

— O Boże, zemdlałem, prawda? — Scott i reszta mieli rozbawione uśmiechy. — Żyjemy. Wszyscy żyjemy?

Jego najlepszy przyjaciel skinął mu głową.

— Tak. Nic nam nie jest — powiedział mu cicho. Pomógł przyjacielowi wstać. — Powinniśmy sprawdzić, co u pozostałych.

Wszyscy wyszli na zewnątrz i zobaczyli Dereka trzymającego Aidena z Ethanem. Lydia sapnęła i szybko do nich podbiegła. Omar był zajęty mruczeniem pod nosem, a rana, którą miał Aiden, jarzyła się delikatnym białym odcieniem. Wydawało się, że łagodzi ból byłego alfy, który nie krzywił się tak bardzo.

— Czy z nim wszystko będzie dobrze? — zapytała ich Lydia.

Derek skinął głową.

— Tak, zabierzemy go do Deatona i zobaczymy, czy poradzi sobie z raną — powiedział, gdy wraz z Ethanem zanieśli Aidena do jego samochodu, żeby go zabrać.

Scott złapał swoją dziewczynę za rękę, podczas gdy Stiles trzymał się u boku Lydii, a Kira niezręcznie stała obok nich. Isaac trzymał pudło z Nogitsune obok Lii.

Chris spojrzał na nich wszystkich.

— Dzwonili ze szpitala i powiedzieli, że Allison się obudziła.

Wiadomość zdawała się ich wszystkich ożywić szczęściem, że ich przyjaciółka żyje i jest w porządku. Szybko zdecydowali się odwiedzić ją, aby powiedzieć jej, że w końcu pokonali Nogitsune i to częściowo dzięki niej, że odkryła, jak zabić Oni.