Rozdział 13

Ścieżka Zemsty

━━━

Kiedy Imogen dotarła do Scotta, znalazła go z Isaaciem i Malią, rozmawiających o stadzie wilkołaków, które nazywało siebie Pierwotnymi. Była zaskoczona, że ​​Scott zasugerował, żeby poszli z nimi porozmawiać. Dowiedziała się o sforze od Isaaca, któremu opowiedział o nich Derek, kiedy był jego betą. Byli wilkołakami, które nie miały moralności ani zasad.

Więc wszyscy byli w drodze, aby znaleźć sforę i porozmawiać z nimi. Kiedy tam dotarli, wszyscy byli zaskoczeni intensywnością strachu w powietrzu. To było tak, jakby byli w nim przemoczeni i to sprawiło, że chcieli uciec. Malia cofnęła się.

— Co jest nie tak z tym miejscem? — wypuściła powietrze głosem pełnym strachu.

— To Anuk-Ite — Imogen powiedziała jej, gdy próbowała zrobić krok do przodu, pomimo przyprawiającego ją o mdłości uczucia.

— Czekaj — Isaac chwycił swoją dziewczynę za nadgarstek, kiedy zauważył, że próbuje wyjść. — Będzie dobrze — posłał jej uspokajające spojrzenie, a ona powoli skinęła głową.

Scott szedł obok Imogen, a za nimi Isaac i Malia, gdy weszli do domu należącego do watahy wilkołaków, których szukali.

Stali się ostrożni, kiedy nikogo nie widzieli i weszli dalej do środka. Cofnęli się z przerażeniem, gdy zobaczyli kilka trupów. Martwe ciała, które wszystkie miały ten sam tatuaż, sprawiły, że wiedzieli, kim są.

Odskoczyli, gdy usłyszeli hałas i się odwrócili. To była Lydia. Wciąż była w szpitalnej koszuli, wyglądając na zmarzniętą i zmęczoną.

— Jak się tu dostałaś? — zapytał ją Scott.

— On mnie prowadził — Truskawkowa blondynka wyjąkała drżącym głosem. — Chciał, żebym go znalazła.

— Kto cię prowadził? — Hybryda zmarszczyła brwi.

— Halwyn — Lydia wzięła kurtkę, którą zaproponował Scott, i zaczęła prowadzić czwórkę do lasu.

Malia spojrzała na grupę, zanim podeszła bliżej do Lydii.

— Dlaczego martwy Piekielny Ogar miałby cię tu przyprowadzić? — przerwała — Ponadto, czy on nie żyje?

— Wydaje mi się, że związek między Banshee a Piekielnym Ogarem jest silniejszy, niż myślałam — przełknęła. — A co do tego, dlaczego, jeśli znajdę ciało, domyślę się tej części.

— Tak, cóż, tam jest stos trupów — dodała tępo Imogen, w pierwszej chwili myśląc, że może Lydia pojawiła się z powodu znalezionych wilkołaków.

Lydia zamrugała.

— To inne ciało.

— Tu nie ma innego ciała. Poczułabym to. — Malia powiedziała pewnie.

Szli do lasu przez jakieś dziesięć minut, zanim z wyjątkiem Lydii zdążyli wyczuć krew. Zrobiwszy kilka kroków do przodu, znaleźli ciało na ziemi i zobaczyli, jak wygląda stworzenie z tuneli.

— Jak to jest możliwe? Widzieliśmy, jak Parrish go zabił — Isaac im przypomniał.

— Ten jest inny.

— Tak. Myślę, że Lydia ma rację — Scott wyraził głos. — Myślę, że to część stada.

— Skąd wiesz? — Malia spojrzała na niego.

Imogen patrzyła, jak Scott podnosi ramię martwego ciała.

— To jest ich symbol stada.

— Jego skóra zniknęła.

— Wilki muszą wypalać tatuaże w skórze — wyjaśnił — Mój tatuaż prawdopodobnie ma też blizny na mięśniach.

Isaac zmarszczył brwi, a jego niebieskie oczy spoczęły na alfie i przyjacielu.

— W porządku, ale dlaczego są dwa takie ciała?

— Ponieważ Anuk-Ite ma dwie twarze — powiedziała Imogen, chociaż bardziej zależało jej na znalezieniu łowców niż na stworzeniu szukającym drugiej połowy. Poczuła, że ​​dzwoni jej telefon. — Dlatego Halwyn cię tu przysłał, Lydio — sprawdziła telefon i zobaczyła, że ​​to wiadomość od Petera.

Lydia zaczęła się martwić.

— Chciał, żebym znalazła drugą twarz Anuk-Ite.

Nie minęło dużo czasu, zanim Scott otrzymał telefon od Liama, żeby przyszedł do szkoły w sprawie większej liczby ciał.

Imogen powiedziała Peterowi, gdzie będzie i zastanawiała się, dlaczego zapytał, gdzie jest.

Czy zmienił zdanie?

─────

Isaac i Malia zabrali Lydię do jej domu po trochę ubrań, ponieważ nie mogła dalej chodzić w szpitalnej koszuli. Imogen i Scott poszli do szkoły, gdzie pokazano im kilka ciał w lodówce.

— To zły dzień na znajdowanie ciał — Theo skomentował z westchnieniem, podczas gdy Liam posłał mu spojrzenie, by się zamknął.

— Będzie o wiele więcej, jeśli nie znajdziemy drugiej połowy Aarona — zauważył Scott. — O której nic nie wiemy.

Liam spojrzał na swojego alfę.

— Wiemy jedno. Wiemy, że to wilkołak.

— Musimy teraz znaleźć tego drugiego wilkołaka. Najlepiej, zanim się połączą.

— Co się stanie, jeśli się połączą? — Theo zmarszczył brwi.

— Nie wiem, ale mam przeczucie, że nie będzie dobrze.

Liam spojrzał na Scotta z nadzieją.

— Masz szansę zebrać tę armię, Scott?

— Mam nadzieję.

— A ja się modlę, żeby to coś nie karmiło się desperacją, bo to pomieszczenie aż nią śmierdzi — Peter wycedził, stojąc w drzwiach pokryty sadzą, trzymając kierownicę. Miał kilka oparzeń, które wciąż się goiły.

Imogen wpatrywała się w niego, teraz zdając sobie sprawę, dlaczego pytał, gdzie jest.

— Co ci się stało?

— Łowcy zniszczyli mój doskonały samochód — powiedział z grymasem. — Więc jeśli to coś ma z tym coś wspólnego, chciałbym, aby jej upadek był odpowiednio bolesny.

Zamrugała.

— Myślałam, że masz dwa samochody?

Upuścił kolejny kawałek samochodu, odpowiadając na jej pytanie.

— Słoną cenę mi to zapłaci. 

─────

Imogen siedziała w samochodzie, czekając, aż jej ojciec wróci ze szkolnej łazienki, gdzie poszedł umyć twarz. Wyglądała przez okno, zastanawiając się, gdzie jest Monroe i kim są inni myśliwi, którzy strzelali do domu.

Drzwi jej samochodu zostały otwarte, a ona nie uruchomiła go, co spowodowało, że Peter na nią spojrzał.

— Czemu nie jedziesz? Mam dużo zemsty do zaplanowania.

Niemal się uśmiechnęła na jego zniecierpliwienie.

— Żadnej zemsty, dopóki nie powiesz mi, dlaczego wróciłeś.

Gdyby to było przed incydentem, skarciłaby go za grożenie zabiciem łowców, ale teraz nie obchodziło ją, czy ich zabije. Choć wiedziała, że ​​Scott ją kocha, nie była pewna, czy będzie dobrze, gdy zabije łowców odpowiedzialnych za atak. Pomimo świadomości, że Anuk-Ite był tym, który sprawiał, że się ich bali, nie zmieniało to faktu, że ich dziecko zostało zabite, zanim jeszcze wiedzieli o jego istnieniu.

— Gerard i jego myśliwi wysadzili w powietrze moje samochody, mając nadzieję, że będę w jednym z nich — wymamrotał, unikając jej pytania najlepiej, jak to możliwe.

Po rozmowie z nią poszedł do szpitala, gdzie znalazł Melissę. Nie trzeba było długo przekonywać kobiety, by powiedziała mu prawdę.

— Kłamiesz — Była śmiertelnie poważna.

— Cóż, to oczywiste — zadrwił.

— Co widziałeś w mojej głowie? — zapytała, nagle ostrożnie, że ​​mógł zobaczyć więcej, niż zamierzała.

Wyglądał przez jej przednią szybę, a ona podążyła za jego wzrokiem.

Nie chodziło tylko o to, co ci łowcy jej zrobili, ale także o miłość, jaką darzyła Scotta McCalla. Jego córka poniosła straty po stracie w tak młodym wieku, że nawet teraz nadal cierpi. Nie był tam, by chronić ją przed łowcami, ale był tu teraz i gdyby mógł powstrzymać ją przed utratą kogoś innego, zrobiłby to.

— On się zabije, podobnie jak ty, jeśli zaczniesz ścigać tych myśliwych.

Zacisnęła dłonie.

— Planujesz mnie powstrzymać? — uruchomiła samochód i czekała na jego odpowiedź.

— Nie, ale myślę, że musisz to przemyśleć.

Wiedział, co zemsta robi z człowiekiem. Zamienia cię w potwora, a on prawie zabił ją i jej przyjaciół tylko po to, by odzyskać moc na drugim roku.

Skrzywiła się.

— Nie ma o czym myśleć. Już zdecydowałam i jeśli spróbujesz mnie powstrzymać, nigdy ci nie wybaczę — warknęła i odjechała z nim siedzącym w milczeniu obok niej.

Peter wiedział, że teraz Imogen cierpi i dąży do zemsty, ale nie mógł pozwolić jej iść tą ścieżką.
Kiedy zamierzał zabić wszystkich zaangażowanych w śmierć całej swojej rodziny, trawiła go nienawiść i był gotów zrobić wszystko, aby się zemścić. Nawet zwabienie młodych nastolatków do szkoły w nocy i zabicie pielęgniarki, która miała na jego punkcie obsesję, jeśli miałoby to zbliżyć się do pomszczenia swojej zmarłej rodziny.

Był tak zagubiony i cierpiący, że przypadkowo zabił własną siostrzenicę. Nie mógł znieść widoku swojej córki, która krzywdziła kogoś, na kim jej zależało, ponieważ kierowała się zemstą.

Więc zamiast tego zostałby przy niej i zatrzymywałby ją, nawet jeśli miałby go nienawidzić. Poniósłby ten ciężar, gdyby oznaczało to powstrzymanie jej przed upadkiem na ciemną ścieżkę.