Rozdział 12

Noc Do Zapamiętania

━━━

— Powinieneś był zostawić mnie w celi. — powiedział Theo do Liama, gdy ukryli się przed Jeźdźcami po ucieczce z posterunku szeryfa.

— Powinienem był zostawić cię w twoim więzieniu — Liam zakpił.

— Och, naprawdę? — Theo spojrzał na niego z grymasem.

— Tak. Naprawdę.

— Jak myślisz, co tam robiłem? Wspominałem dzieciństwo z moją zmarłą siostrą? Graliśmy w szachy, wspominając dobre lata?

— Myślę, że tam gniłeś — Liam spojrzał na niego.

— Choć raz masz rację — zadrwił.

— Myślę też, że cokolwiek ci się przydarzyło, zasłużyłeś na to — kontynuował beta.

— Tak? — szepnął, próbując odepchnąć myśli o swojej siostrze i poczucie winy, które towarzyszyło wspomnieniom.

Liam zmrużył oczy.

— Kiedy Jeźdźcy Widmo nas znajdą, nic dla ciebie nie zrobię. Nie pomogę ci. Nie uratuję cię. Zrobię dokładnie to, co byś mi zrobił. Użyję cię jako przynęty.

Theo zmarszczył brwi.

— Nadal słyszysz karetkę? — Liam posłał mu zmieszane spojrzenie, na co Chimera warknął — Syrena, czy nadal ją słyszysz? — Zamarli.

— Oni tu są.

Niechętnie wyszli i próbowali odeprzeć jak najwięcej Jeźdźców.

Theo nie chciał zostać zabrany, mimo że chciał pomóc Scottowi. Przypomniał sobie, że robi to, żeby nie został odesłany z siostrą.

Właśnie wtedy, gdy myśleli, że wykończyli Jeźdźców, w szpitalu pojawiło się ich więcej. Widząc, że nie mają szans, Theo pobiegł do wind i zaczął naciskać guzik. Liam wydał z siebie groźny ryk i przez chwilę był oszołomiony, gdy Theo chwycił tył jego koszulki i wepchnął go do windy.

— Co robisz?! — krzyknął w szoku.

— Będę przynętą — Theo uśmiechnął się do niego.

Liam rzucił się do niego, ale drzwi się zamknęły i zaczął walić w nie, próbując pomóc Theo. Wypuścił ciężki oddech, słysząc krzyki i strzały.

─────

Imogen i Stiles podążyli za głosami Scotta i Lydii po krótkim spotkaniu z szeryfem, który wezwał ich, by poszli znaleźć przyjaciół. Kiedy udało im się przejść przez portal, oboje zostali rozdzieleni.

Imogen nie wiedziała, gdzie jest Stiles, ale miała nadzieję, że odnajdzie jednego z ich przyjaciół.

Ona sama znalazła się za szkołą. To było miejsce, z którego została zabrana. Sprawdziła swoją torbę, czy jej telefon tam był, ale tak nie było. Westchnęła.

Jej oczy rozejrzały się po otoczeniu i zauważyły ​​ślady. Poszła za nimi i zauważyła, że ​​szły w dwóch kierunkach. Jeden w kierunku szkoły, drugi w kierunku lasu.

Pomyślała, że ​​może ktoś być w szkole i zaczęła iść. Zatrzymała się, gdy zauważyła znajome trio dziewcząt idących korytarzem. Nie zauważyli jej.

— Malia? — zawołała, sprawiając, że dziewczyna zatrzymała się i odwróciła, patrząc szeroko otwartymi oczami. Allison i Lydia również patrzyły na nią.

— Imogen? — Malia szepnęła w szoku.

Cztery dziewczyny zamilkły, zanim wszystkie pisnęły i rzuciły się na siebie, dzieląc się grupowym uściskiem.

— O mój Boże! Wiedziałam, że się udało! — powiedziała Lydia, a jej zielone oczy błyszczały szczęściem.

— Naprawdę tęskniłam za wami — wyznała Imogen, nie mogąc powstrzymać się od uśmiechu. Nie przeszkadzało jej to, że Malia jeszcze nie puściła jej ręki, znajdując pocieszenie, że kuzynka jest w pobliżu.

Allison rozpromieniła się.

— My za tobą też!

W momencie, gdy odzyskali wspomnienia, zdała sobie sprawę, jak bardzo tęskniła za przyjaciółką.

— Nie przegapiłam ukończenia szkoły, prawda? — odparła, gdy zaczęły iść.

Na dworcu czas wydawał się działać inaczej i nie miała pojęcia, ile czasu minęło.

— Nie — Malia powiedziała — Balu też nie opuściłaś. Ty i Stiles zniknęliście jednak na dwa miesiące.

Imogen cofnęła się.

— Dwa miesiące? — westchnęła — Świetnie.

Znaleźli się w bibliotece i byli zszokowani, widząc ludzi siedzących wokół z pustymi wyrazami twarzy.

Imogen zmarszczyła brwi, zdając sobie sprawę, że nie minie dużo czasu, zanim Beacon Hills zniknie.

— Hej, Imogen. Chodź tutaj! — zawołała Allison, gdy ona i Lydia wpatrywały się w stojącego przed nimi mężczyznę, który mógł im pomóc.

Podeszła do przyjaciółek z Malią. Oczy Imogen rozszerzyły się, gdy zobaczyła Petera.

— No ja pierdole! Znowu go zabrali?! — wykrzyknęła.

Jak na kogoś, kto miał dużo chęci samoobrony, nie wykonywał dobrej swojej roboty.

— Tak, uratował Isaaca i Scotta przed porwaniem — Malia powiedziała, wciąż zdziwiona, że ​​Peter użył siebie jako przynęty. To był dość przerażający moment, kiedy wszyscy zdali sobie sprawę, że Peter się zmienił.

Imogen westchnęła i spojrzała na niego.

— Peter! Halo! Obudź się — krzyknęła, pstrykając palcami przed jego twarzą, ale on nawet nie zareagował. — Peter?!

— Uch, Imogen... — zaczęła Lydia, wymieniając spojrzenie z dziewczynami. — Jedynym sposobem, w jaki byliśmy w stanie przebić się przez Łów, jest emocjonalne połączenie.

Hybryda zamrugała.

— Och... - Jej oczy rzuciły się na Petera i odchrząknęła. — Cóż, to jest.... W porządku.... — skinęła głową, postanawiając to zrobić.

Połączenie emocjonalne. Nie był złym facetem. Już nie, przypomniała sobie. Nie pracował z Kate, co oznacza, że ​​się zmienił. Wahając się przez chwilę, odetchnęła.

— Proszę, obudź się tato.

Gazeta w jego rękach spadła na ziemię, a on wstał, jego wzrok padł na nią. Uśmiechnął się do niej, a ona zrobiła to samo.

— Nazwałaś mnie tatą? — Chociaż był szczęśliwy, był również zdezorientowany.

Ostatni raz ją widział, gdy była na stacji kolejowej i skoczył przez portal. Ich rozmowę przerwał głos w domofonie informujący, że zostało im 12 minut do przyjazdu pociągu.

Lydia powiedziała mu, że potrzebują go, aby obudzić resztę.

Mężczyzna zakpił.

— Na tym dworcu kolejowym są setki poczekalni, które podobno służą teraz również jako biblioteka licealna. To niemożliwe.

— Możemy spróbować — powiedziała optymistycznie Imogen. Choć bardzo chciała znaleźć Scotta, wiedziała, że ​​prawdopodobnie sam był zajęty.

— Skąd bierzesz ten nieprawdopodobny optymizm? — Peter rzucił córce spojrzenie.

— Zdecydowanie nie od ciebie, tato ojca — drażniła się, przechodząc obok niego.

— Nie mamy na to czasu — powiedziała Allison, zdając sobie sprawę, że nie mają dużo czasu. — Potrzebujemy kogoś, kto nas wysłucha.

Wszyscy usłyszeli zbliżające się konie.
Cofnęli się, gdy pojawił się Jeździec, a Imogen została odciągnięta przez Lydię, która powiedziała, że ​​nie wezmą Banshee.

Peter został odrzucony przez Jeźdźca po tym, jak próbował go podrapać.

Kolejny Widmo pojawił się przed dziewczynami. Imogen zauważyła, że ​​Lydia zostanie uderzona batem i odepchnęła ją na bok, tylko po to, by sama została uderzona batem.

Peter wykrzyczał jej imię i wpadł w furię, gdy zobaczył, że jest ranna i zaczął atakować Jeźdźca, tym razem jego ataki zadziałały. Kazał jej pójść z przyjaciółmi.

Kiedy została odciągana przez przyjaciółki, zobaczyła, że Jeździec ​​trzyma mężczyznę za gardło. Spojrzała na przyjaciółki.

— Idźcie! — rozkazała, pozostając z powrotem, aby pomóc Peterowi. Choć bardzo chciała jak najszybciej znaleźć Scotta, nie mogła odejść od ojca.

Zdając sobie sprawę, że jest w stanie ponownie użyć magii, użyła jej, by skręcić kark Jeźdźcom Widmo.

— Dobrze — Peter pochwalił, gdy odzyskał oddech.

Przewróciła oczami, ale nie mogła ukryć uśmiechu.

— Chodź, musimy znaleźć Scotta — powiedziała i poczuła, że ​​był blisko z powodu ich więzi.

Kiedy ona i Peter tam poszli, zobaczyli, że Omar, Theo, Malia, Isaac i Allison walczyli z Jeźdźcami, podczas gdy Scott walczył z nazistą, o którym wspomniały dziewczyny. Natychmiast zaczęła walczyć o swojego chłopaka.

Scott, który walczył z Douglasem, wyczuł jej zapach, a kiedy podniósł głowę, żeby na nią spojrzeć, dostał pięścią w twarz. Zdał sobie sprawę, że jeśli chce z nią być, najpierw musi powstrzymać Douglasa. Więc z nową siłą woli zaczął obezwładniać nazistowskiego wilkołaka.

Imogen podniosła bicz i zobaczyła, że ​​Scott może go użyć do złapania dźwigni.

— Scott! — krzyknęła jego imię, a on spojrzał na nią, rzuciła mu bicz.

Zmusił się, by odwrócić wzrok od niej, gdy użył bicza, by chwycić dźwignię i pociągnąć ją, zanim Douglas zdołał go powstrzymać.

Gdy pociąg się zbliżał, tory się zmieniły i pociąg ruszył w przeciwnym kierunku. Malia, która miała krew na policzku, uśmiechnęła się.

— Spóźniłeś się na pociąg!

Scott ryknął.

Wszyscy poczuli słabe dudnienie i pojawiło się więcej Jeźdźców, którzy zaczęli ich otaczać. Grupa cofnęła się, gdy Jeźdźcy podnieśli broń, zanim ją schowali. Widmo zaczęli iść w kierunku torów, podczas gdy Douglas krzyczał na nich, że mają się zatrzymać. Jednak nie słuchali już Douglasa.

Nagle odwrócili się, otaczając Douglasa, który zaczął się zmieniać w jednego z nich. Wydał okrzyk i w błysku błyskawicy zniknęli.

— Cóż, dzięki Bogu, to koniec — Peter wypuścił powietrze.

Kiedy się odwrócił, warknął, gdy zobaczył córkę ze swoim chłopakiem zajętym całowaniem jej ust.

Był gotów zacząć krzyczeć, kiedy stwierdził, że nic nie wychodzi z jego ust i spojrzał na Omara, który się do niego uśmiechnął.

— Przepraszam, ale nie widzieli się od dwóch miesięcy. Idziemy — złapał byłego alfę, który próbował z nim walczyć, ale Isaac pomógł.

Malia i Allison poszły za nimi, nikt nie zauważył, jak Theo się wymyka.

Żadne z nich nie zauważyło, jak ich przyjaciele odchodzili. Gdy się oddalali, Scott patrzył na Imogen łagodnym spojrzeniem.

— Przepraszam — wyszeptał.

Brwi Imogen zmarszczyły się lekko na jego przeprosiny.

— Za co? — stłumiła chęć ugryzienia go. Nie była pewna, o co chodziło, ale była pewna, że ​​miało to coś wspólnego z ich więzią.

— Za nierobienie niczego, kiedy zostałaś zabrana tamtej nocy — Nie mógł powstrzymać poczucie winy, które czuł, że nie próbował jej ratować. — Powinienem był coś zrobić.

— Ty też zostałbyś zabrany — odpowiedziała, obejmując dłonią jego policzek.

— Ale jednak. — wyszeptał, mocniej chwytając dłońmi jej talię.

Niebieskooka rzuciła mu surowe spojrzenie.

— Scott, proszę, przestań przepraszać. To już nie ma znaczenia. Kestem tutaj.

Alfa przygryzł wnętrze policzka, patrząc w jej niebieskie oczy, które nie wyrażały wobec niego animozji i ustąpił.

— Okej. Tak, masz rację — pocałował ją ponownie, zaskakując ją na chwilę, zanim chętnie odwzajemniła pocałunek.

Sapnęła, kiedy nagle się odsunął.

— Co się stało? — Wtedy to poczuła, więź, którą dzielili, wróciła tak nagle. Znowu słyszała jego myśli i to, co czuł. To było trochę przytłaczające. Skupiła się na najsilniejszych emocjach, które czuł i jej oddech się zatrzymał.

To było pożądanie.

Policzki Scotta zarumieniły się, zdając sobie sprawę, że oboje znów czują to, co czuł ten drugi. Jego oczy migotały w tę i z powrotem od czerwieni do brązu. Jego wilk wydawał się zbyt podekscytowany, by ją odzyskać i chciał jej pokazać, jak bardzo.

— Im... Chcesz stąd pójść? — wyciągnął rękę jako ofertę. Niezależnie od jej wyboru, nie zamierzał spuszczać jej z oczu.

Przez chwilę pomyślała o ich przyjaciołach, którzy prawdopodobnie na nich czekali, ale była bardziej zajęta myślami, które wysyłał jej Scott.

Bez namysłu złapała go za rękę i oboje pobiegli do jej domu, aby nadrobić stracony czas.