Rozdział 1

Och, Bracie

━━━

— Więc nie będziemy o tym rozmawiać?

— Nie teraz — Scott mruknął, składając pocałunki wzdłuż jej szczęki, mając nadzieję, że odwróci jej uwagę od tego tematu.

Imogen mruknęła, zarówno zadowolona, ​​jak i sfrustrowana, gdy chwyciła jego twarz w dłonie, marszcząc brwi.

— Cóż, powinniśmy. Trudno to zignorować, kiedy mieszka w moim domu.

— Dlatego jesteśmy tutaj, a nie tam lub w moim domu — powiedział, wskazując, że byli w jej samochodzie zaparkowanym w lesie. — Teraz możemy udawać, że nie mam starszego przyrodniego brata i wracać do tego — wrócił do całowania jej szyi.

— W porządku — Jęknęła, poddając się, gdy położył ją na tylnym siedzeniu.

Po kilku chwilach wypoczynku znów wrócili do tego ponownie.

─────

— To coś nowego — Lydia zadumała się, wpatrując się w malinkę na szyi przyjaciółki.

Imogen zarumieniła się, zakrywając ją.

— Zapomniałam to zakryć — powiedziała, wyglądając na zażenowaną, gdy natychmiast zaczęła przekopywać swoją torbę w poszukiwaniu korektora i na szczęście jej przyjaciółka zlitowała się nad nią, pomagając jej go zakryć. — Dzięki — wymamrotała.

Truskawkowa blondynka zachichotała.

— Nie ma problemu. Chociaż możesz powiedzieć swojemu chłopakowi, aby nie zostawiał śladów, gdyby wszyscy mogą to zobaczyć.

— Mogliśmy wczoraj trochę przesadzić — westchnęła, myśląc o tym, jak spędzali razem godziny w lesie. Jej twarz lekko pobladła, gdy zobaczyła Sylvię stojącą jakieś dziesięć metrów dalej, wśród chodzących wokół niej uczniów.

— Imogen? Wszystko w porządku?

Spojrzała na Lydię, która wyglądała na zaniepokojoną, po czym spojrzała ponownie, gdzie była Sylvia, ale nikogo tam nie było i zaczęła się rozglądać.

— Tak. W porządku. Po prostu myślałam, że widziałam...

— Ciotkę? Znowu? — Truskawkowa blondynka spojrzała na nią z troską. To nie był pierwszy raz, kiedy to się zdarzyło. Chociaż ostatni raz zdarzyło się, to gdy dziewczyny nocowały u siebie, a Imogen twierdziła, że ​​widziała matkę na zewnątrz, ale nikogo tam nie było. Osoba, którą widziała, zawsze była inna.

Czarownica powoli skinęła głową, próbując uspokoić bijące serce.

— To się zdarza coraz częściej — wymamrotała. Lydia była pierwszą, która zobaczyła, jak niebieskooka panikuje. Na szczęście Scott i reszta nie zauważyli. Miała nadzieję, że w końcu to się skończy.

— Cześć dziewczyny! — Lia podbiegła do nich z promiennym uśmiechem na twarzy.

Lydia przyglądała się jej uważnie, podczas gdy Imogen zmarszczyła brwi.

— Gdzie byłaś? To tak, jakbyś zniknęła — powiedziała, widząc nieobecność blondynki.

Wyraz twarzy blond wiedźmy zachwiał się.

— Byłam na pogrzebie. Odszedł przyjaciel rodziny, więc spędziłam ten czas z rodzicami — Łatwo skłamała, przypominając sobie ostrzeżenia Sylvii.

Imogen spojrzała na nią smutno.

— Przykro mi to słyszeć. Z rodzicami wszystko w porządku?

— Nic im nie będzie — Lia powiedziała — To była szybka śmierć, więc ich przyjaciel nie odczuwał wielkiego bólu — musiała zmienić temat i na szczęście zauważyła zarówno Stilesa, jak i Scotta. — Chłopaki tam są — wskazała, uniemożliwiając Imogen pytanie o cokolwiek.

Oczy dziewczyny rozjaśniły się na widok jej chłopaka.

— Chodźmy.

Gdy zbliżali się do nich, słyszeli ich rozmowę.

— Nie, nie jesteś. Tobie też się to przytrafia. — powiedział Stiles, patrząc na swojego przyjaciela szeroko otwartymi oczami. — Widzisz różne rzeczy, prawda?

Scott wyglądał na zaskoczonego.

— Skąd wiesz?

— Ponieważ to przydarza się wam trojgu — Lydia poinformowała ich, ignorując spojrzenie, jakie otrzymała od Imogen, gdy się uśmiechnęła. — Cóż, jesteście stuknięci, jak ja.

— Nie jesteśmy — Imogen mruknęła z irytacją.

Jej brwi uniosły się.

— Halucynacje? Paraliż senny? — zadrwiła. — Tak, nic wam nie jest.

Prawdziwy Alfa poruszył się na nogach.

— Umarliśmy i wróciliśmy do życia. To musi mieć jakieś skutki uboczne, prawda?

Zaczął dzwonić dzwonek szkolny, co oznaczało, że musieli iść na zajęcia. Stiles spojrzał na nich.

— Miejmy na siebie oko, dobrze? — Jego spojrzenie padło na truskawkową blondynkę. — Lydia, przestań się tym tak bardzo cieszyć.

— Co? — Niewinnie wzruszyła ramionami.

Scott chwycił Imogen za rękę, kiedy szli do klasy i spojrzał na nią.

— Nie powiedziałaś, że masz halucynacje.

— Ty też nie — zażartowała, ale widząc jego minę, przeprosiła. — Przepraszam, nie spałam zbyt dużo ostatniej nocy. Omar miał gościa i robili dużo hałasu — Jej nos zmarszczył się z obrzydzenia, podobnie jak jego. — Musiałam użyć zaklęcia wyciszającego w pokoju, aby ich uciszyć.

— Widzę, że przejął nawyki mojego taty — Scott mruknął gorzko, myśląc o tym, jak jego tata flirtowałby z inną kobietą, gdy był żonaty z Melissą.

Imogen posłała mu zaniepokojone spojrzenie.

— Nadal mieszka z wami?

— Tak, nie planuje wyjazdu. Mówi, że chce zadośćuczynić — powiedział, ciężko wzdychając. — Ale nie mogę tak po prostu zapomnieć, że odszedł od nas. Czy zrobił to, bo miał inną tajną rodzinę? Czy dlatego jest tutaj Omar?

— Naprawdę nie wiem. Niewiele mówi, a kiedy to robi, pyta o ciebie. W ogóle nie pyta o ojca, a Grace też nic mi o nim nie powie — odparła niezadowolonym tonem. — Mój wujek powiedział mi tylko, że powinnam być miła dla Omara.

Scott skrzywił się.

— Co on tu robi?

Imogen podążyła za jego wzrokiem i uniosła brwi ze zdziwienia, widząc Omara rozmawiającego z dyrektorem.

— Czy on... — podążyła za nim, obserwując, jak nagle wchodzi do jednej z klas z dyrektorem. — Czy on właśnie wszedł do naszej klasy?

— Chodźmy — wymamrotał, ciągnąc ją za sobą, gdy weszli do klasy, gdzie miejsca były już zajęte.

Usiadł za Stilesem, a ona przed Lydią, Allison była obok niej po jej prawej stronie. Lia siedziała z przodu. Zauważyła, że ​​młoda Argent jest zajęta przekopywaniem się przez swoją torbę i spojrzała na Scotta, który wpatrywał się w Omara.

Dyrektor uśmiechnął się do uczniów.

— W porządku, chciałbym przedstawić wam Omara McCalla.

Stiles, Lydia i Lia wszyscy spojrzeli na Scotta w szoku, podczas gdy Allison wyglądała na bledszą niż zwykle. Imogen była zszokowana, że ​​był o wiele starszy, niż początkowo się spodziewała.

— Będzie waszym nowym nauczycielem angielskiego, odkąd panna Blake odeszła. Miejcie do niego szacunek — ostrzegł, zanim obdarzył młodego mężczyznę uprzejmym uśmiechem i wyszedł.

— Cześć wszystkim — powiedział Omar, odwracając się od klasy, pisząc na tablicy. — Chciałbym, żeby wszyscy nazywali mnie panem McCall... — rozpoczął lekcję, nie spuszczając oczu ze swojego przyrodniego brata.

─────

— Nie wiedziałem, że masz brata — To była pierwsza rzecz, którą powiedział Stiles, kiedy wyszli z klasy i razem szli na historię. Dziewczyny szły za nimi, rozmawiając własnymi przyciszonymi szeptami.

Scott zacisnął szczękę. Nie był zły na pytanie przyjaciela, ale na sytuację.

— Ja też nie, dopóki Imogen nie powiedziała mi, że mieszka w jej domu.

Jego oczy rozszerzyły się.

— Czy to oznacza, że ​​twój tata poderwał jakąś dziewczynę, zanim poznał twoją mamę i po prostu nic nie powiedział? Bo Omar ma chyba z 21? 22 lat? A może miał romans? — zapytał z zaciekawieniem — A dlaczego w ogóle zamieszka z Imogen? Nie uważasz tego za dziwne? Czy on wie o tobie?

Scott wypuścił powietrze.

— Nic nie wiem, Stiles i naprawdę nie wiem, czy wie, że jestem wilkołakiem. Myślę, że może, skoro zna Grace i zostaje w domu Im — spojrzał na Stilesa. — Nie chcę już o tym mówić — powiedział, wchodząc do klasy, zostawiając Stilesa samego.

Niczego nie pragnął bardziej niż wrócić do klasy angielskiego i krzyczeć na swojego tak zwanego przyrodniego brata, żeby spieprzał. Nie mógł znieść faktu, że jego ojciec był w pobliżu, a teraz ma brata w mieście.

Imogen usiadła za nim i złapała go za rękę, gdy nauczyciel wszedł do klasy.

— W porządku — szepnęła, wiedząc, że ją słyszy.

Praktycznie mogła poczuć, jak jego gniew słabnie, gdy splótł ich palce i oparła głowę na ręce. Ścisnął jej dłoń na znak podziękowania.

Ich nauczyciel historii uśmiechnął się do nich.

— Dzień dobry wszystkim. Nazywam się Yukimura. Zajmę stanowisko waszego poprzedniego nauczyciela historii. Moja rodzina i ja przeprowadziliśmy się tu trzy tygodnie temu. Jestem pewien, że już wszyscy znacie moją córkę Kirę — wskazał na kruczowłosą dziewczynę z tyłu, która wyglądała na przerażoną nagłą uwagą klasy — Albo nie, ponieważ nie wspomniała o nikim ze szkoły. Albo przyprowadziła przyjaciela do domu — Kira opuściła głowę na biurko, podczas gdy jej ojciec niezręcznie odchrząknął. — Tak czy inaczej, oto ona. A teraz zacznijmy od historii Ameryki na przełomie XIX i XX wieku.

Imogen spojrzała na dziewczynę, wyczuwając coś w niej. Spojrzała z powrotem na pana Yukimurę, który wyjaśniał lekcję.

─────

Imogen spojrzała gniewnie na Omara, który w odpowiedzi rzucił jej rozbawione spojrzenie.

— Dlaczego nie powiedziałeś, że będziesz tutaj nauczycielem?! — warknęła niskim tonem, żadne z nich nie zwróciło uwagi na Scotta obserwującego ich z korytarza.

Wzruszył ramionami.

— Nie sądziłem, że to ma znaczenie — powiedział, krzyżując ręce na piersi. — Zanim zaczniesz na mnie krzyczeć, wiem, że mój brat tu chodzi do szkoły, a ponieważ bardzo chciał mnie unikać... Pomyślałem, że tak będzie lepiej. Nie może pominąć zajęć, chyba że planuje oblać rok.

— Nie dałeś mu powodu, żeby chcieć się poznać. O sobie też nic mi nie powiesz i nie wspomniałeś, że jesteś dużo starszy od nas — syknęła.

— To nie moja wina, że ​​wyglądam naturalnie młodo, a poza tym, gdyby mnie nie unikał, odpowiedziałbym na wszystkie jego pytania — powiedział z westchnieniem, decydując, że równie dobrze może jej powiedzieć. — Rok temu nawet nie wiedziałem, że mam brata.

— Więc nie jesteś jakimś sekretnym dzieckiem, które miał Rafael, gdy był żonaty z Melissą? — zapytała.

Bardzo zaczęła dbać o Scotta i Melissę. Od czasu całego incydentu z Nemetonem, kobieta upierała się, żeby zapraszać Imogen na kolację, kiedy nie pracowała. Chociaż zawsze jedli na mieście, aby uniknąć Rafaela w domu.

Zaczął chichotać.

— Oczywiście, że nie — przyznał się. — Urodziłem się kilka lat przed ich spotkaniem, a mój ojciec nawet nie wie, że jestem w mieście. Wie, że istnieję, ale nigdy go nie spotkałem i nie przeszkadza mi to. Bardziej interesuje mnie poznanie mojego młodszego brata.

— Więc wiesz o nim i o mnie? — Jej brwi zmarszczyły się. Oboje nie zauważyli Scotta, który zaczął się przesuwać na środku korytarza i Stilesa, który go odciągał. — Skąd znasz Grace?

— Oczywiście, że o tobie wiem — zadrwił, pozwalając, by jego usta drgnęły w uśmieszku. — Jest jedyną osobą, która może mi pomóc w moich mocach. Jestem czarownikiem, Imogen.

— Jesteś jak ja — szepnęła.

— Mam nie tylko magię. Jestem też wilkołakiem — Jego oczy świeciły na żółto. — Można powiedzieć, że jestem hybrydą.