Rozdział 7

Potworni Doktorzy

━━━

Po zniknięciu ludzi w maskach nie mieli innego wyjścia, jak zadzwonić do szeryfa, aby mogli zabrać ciało do kostnicy. Imogen pojechała ze Scottem do szpitala, ponieważ chciał porozmawiać z mamą.

Czekając na niego, zadzwoniła do Isaaca, zastanawiając się, dlaczego nie przyszedł, ale powiedział jej, że on i Malia poszli do domu Tracy, gdzie znaleźli książkę, która zawierała zdjęcia ludzi w maskach i nazywała się Potwornymi Doktorami.

Niebieskooka powiedziała mu z kolei o tym, jak ci Potworni Doktorzy pojawili się i zabili Lucasa i nazwali go porażką przed zniknięciem.

Zanim kontynuowali rozmowę, pojawił się Scott, który wyglądał na spanikowanego. Rozłączyła się, gdy jej chłopak powiedział, że po tym, jak on i jego mama opuścili kostnicę, ktoś wszedł i zabrał Lucasa. Scott chciał iść do kliniki weterynaryjnej i zobaczyć, czy ciało Tracy nadal tam jest, a kiedy tam dotarli, również zniknęło.

Następnego dnia Imogen poszła do biblioteki z książką, którą Malia i Isaac znaleźli, aby zrobić kopie do przeczytania przez wszystkich. Jej chłopak znalazł ją, gdy kończyła robić ostatnią kopię.

Zaczęli razem schodzić po schodach.

— Nie sądzę, żeby Potworni Doktorzy kradli ciała.

— Dlaczego? — Imogen spojrzała na niego z zaciekawieniem.

— Pomyśl o tym — zaczął — Zabili Tracy i odeszli. Zabili Lucasa i odeszli. Dlaczego mieliby wrócić po ciała?

— Ktoś inny musi je zabierać.

— Ale ciała to nie tylko ciała. Oni są... Oni są porażkami.

— Więc jeśli wszystkie Chimery są porażkami, jaki będzie sukces? — zastanawiała się głośno.

Co w ogóle próbowali stworzyć ci Doktorzy?

— Zły — wymamrotał. — Prawdopodobnie naprawdę zły — zatrzymał się, gdy byli już prawie za drzwiami.

— Co się stało? — zapytała Imogen, widząc, jak chłopak marszczy nos.

— Chyba wyczułem krew — powiedział, marszcząc brwi.

— Może ktoś się przeciął papierem, czy coś w tym stylu — odparła. 

Scott skinął głową, ale poczuł, że coś jest nie tak z biblioteką.

─────

Po szkole Imogen siedziała na łóżku i przerzucała swój grimuar. Zeus leżał wygodnie na jej kolanach, gdy czytała zaklęcia pamięci.

Zacisnęła usta, zastanawiając się, czy powinna to zrobić, gdy jej oczy również powędrowały do ​​paska na łóżku. Ale zrobienie tego przyniosłoby jej pewną formę pocieszenia i była pewna, że ​​gdyby jej chłopak się dowiedział, miała nadzieję, że zrozumie.

Zamknęła książkę i szybko wstała z łóżka, mrucząc przeprosiny dla Zeusa, który zniechęcił się tym, że zdjęła go z kolan, gdy chowała pasek w swojej szafie. Drzwi do jej pokoju otworzyły się i zobaczyła, że ​​to jej chłopak.

— Gotowa? — zapytał, nie zdziwiony, że przeglądała grimuar.

— Tak — odparła, biorąc kurtkę.

Ujęła jego dłoń i oboje opuścili jej pokój, kierując się na spotkanie z przyjaciółmi w Eichen House. Jedynymi, którzy nie szli, byli Malia i Isaac. Malia nie chciała wracać do tego miejsca, podczas gdy Isaac myślał, że będzie mógł przeczytać resztę książki, odkąd Malia ją skończyła.

— Zanim dotrą tu inni... — Scott spojrzał na budynek. — Jesteś pewna, że chcesz wejść?

Imogen zauważyła zatroskany wyraz w brązowych oczach, a jej usta drgnęły lekko.

— Z powodu Petera? — spojrzała na ziemię. — Nie zapomniałam, że on tam jest. Jak mogłabym? — spojrzała na niego — Chcę iść z wami. Poza tym to nie dla Petera jesteśmy tutaj, tylko żeby zobaczyć, tylko Valacka.

Przyjął jej decyzję. Nie chciał jej zmuszać  i zrozumiałby, gdyby zdecydowała się tu poczekać. Ale zdecydowała się iść z nimi, a on skinął głową.

─────

— Proszę opróżnić kieszenie do pojemnika — Sanitariusz za recepcją powiedział obojętnym tonem.

— Jesteśmy tutaj, aby zobaczyć... — odezwał się Scott.

— Proszę opróżnić kieszenie do pojemnika — Sanitariusz przerwał mu.

Alfa skinął przyjaciołom i wszyscy zabrali telefony lub klucze przed włożeniem ich do pojemnika. Mężczyzna spojrzał na pasek Kiry.

— Proszę zdjąć pasek i włożyć go do pojemnika.

— Potrzebuję tego paska. To kluczowe dla stroju — odezwała się niepewnie Kitsune.

— Proszę zdjąć pasek, który pacjenci będą próbowali zabrać i użyć do uduszenia siebie lub innych.

Jej oczy rozszerzyły się.

— Dobrze. Rozumiem — Szybko włożyła go do pojemnika. Następnie poszli za doktorem Fenrisem, który sprowadził ich na dół.

— Przypomnę, że robię to tylko jako przysługę dla Deatona — Fenris powiedział. — I robię to wbrew mojemu osądowi.

— Jaka jest etykieta rozmawiania z tym facetem? — Stiles zmarszczył brwi — To znaczy, w które oko mamy patrzeć?

— Na twoim miejscu nie patrzyłbym w żadne — Lekarz ostrzegł. — W rzeczywistości, kiedy tu jesteś, staraj się nie nawiązywać kontaktu wzrokowego z nikim ani niczym.

Imogen, Scott i Kira nagle się zatrzymali. Lydia, Allison i Stiles spojrzeli z ciekawością na trójkę, gdy stali przy drzwiach, które otwierał doktor Fenris. Lekarz zakpił:

— Nie myśleliście, że wszyscy wejdziecie, prawda?

— To popiół, prawda? — Scott zapytał, zdając sobie sprawę, dlaczego nie mogą iść dalej.

— Wszędzie, ale tutaj mocno skoncentrowany — Lekarz dał znak trzem siedzącym obok niego, aby weszli do środka — Cela Valacka jest ostatnią na końcu korytarza — Nie miał zamiaru z nimi wchodzić.

Scoty spojrzał na swojego najlepszego przyjaciela i posłał mu uspokajające spojrzenie.

— Będziemy tutaj.

Stiles, Lydia i Allison poszli z pewnym wahaniem.

Imogen usiadła na podłodze, gdy doktor Fenris wszedł do biura. Nie mogli nawet słyszeć, co się dzieje w środku, więc byli prawie bezużyteczni, gdyby coś się w końcu działo. Kira również usiadła, ale naprzeciwko niej.

Hybryda nie mogła przestać myśleć o wczorajszej nocy i o tym, jak jej przyjaciółka prawie zabiła Lucasa.

— Hej, dobrze ci idzie?

Kira, która zaczynała czuć się słabsza, spojrzała na nią. Wiedziała, że niebieskooka ​​ma na myśli ubiegłą noc i sama nie wiedziała, jak to wytłumaczyć. Ale nie czuła się znowu tak, jak wczoraj.

— Tak, ale czuję się trochę słabsza — przyznała się.

Imogen zrozumiała to uczucie.

— To jak podanie środków uspokajających — powiedział Scott, słysząc ich rozmowę. Usiadł obok swojej dziewczyny, która oparła głowę na jego ramieniu.

Jakieś dziesięć minut później Kira nagle zaczęła wydzielać iskry, które zaskoczyły parę.

— Co robisz, Kira? — spytała Imogen, kiedy ona i Scott wstali, oboje wyglądając na nieufnych.

— Nic nie robię. To się po prostu dzieje — powiedziała dziewczyna, zaczynając wyglądać na przestraszoną, gdy jej ciało wydzielało błyskawice. Nie mogła tego powstrzymać, bez względu na to, jak bardzo się starała. Nawet nie wiedziała, że ​​może to zrobić.

Nagle upadła na ziemię, gdy zgasło zasilanie. Imogen i Scott poszli sprawdzić, kiedy nagle piorun odrzucił ich do tyłu.

Imogen poczuła ból ciała, gdy leżała na ziemi obok swojego chłopaka. Scott jęknął, gdy doktor Fenris podbiegł do nich.

— Wszystko w porządku?

— Coś się dzieje — powiedział alfa, siadając z Imogen. — I myślę, że to ona to powoduje — spojrzał na Kirę, która wciąż była nieprzytomna.

─────

Poczuł, jak przebłysk zazdrości znika, gdy samochód zaczął jechać szybciej i słyszał, jak szybko wali jej serce. Wydawało się, że nie słyszy, jak Theo krzyczy na nią, żeby zwolniła, dopóki nagle nie zatrzymała samochodu. Wytoczyła się, a Isaac szybko podążył za nią.

Próbował wykrzyczeć jej imię, ale wydawała się go nie słyszeć, więc spojrzał w górę i zobaczył szybko zbliżający się samochód.

— Malia, wstawaj — błagał, gdy samochód zaczął się zbliżać. — Malia, musimy wstać! — Isaac odciągnął ją do tyłu, z dala od samochodów.

Leżał na ziemi z nią na nim, jej oczy nie były zaszklone.

Malia została wyrwana z myśli i zdała sobie sprawę, co tak naprawdę spowodowało wypadek samochodowy lata temu.

— To była ona — wydyszała.

Theo stał przed swoim samochodem, słuchając ich, ale nie zwracali na niego uwagi.

— Co? — zapytał ją Isaac, brzmiąc na zaniepokojonego.

— To była ona. Ona tam była — przypomniała sobie strzały, które padły w samochód i że to była kobieta. Nie mogła sobie przypomnieć, jak wyglądała ta kobieta, ale była pewna, że ​​to jej biologiczna matka.

Nie podobało mu się migotanie smutku w jej głosie.

— Kto?

— Pustynna Wilczyca.

─────

W Eichen Imogen i Scott stali obok siebie, zdenerwowani.

— Musimy ją stąd natychmiast wyciągnąć. — powiedział Fenris, brzmiąc na nerwowego.

— Jak ją przenieść, jeśli nie możemy jej nawet dotknąć? — zapytał Scott.

Nagle obejrzeli się za siebie, kiedy usłyszeli chrupnięcie. Potworni Doktorzy stali przed zamkniętymi drzwiami, stojąc nad martwym sanitariuszem, którego zabili.

— Uciekajcie — powiedział lekarz, cofając się, wyglądając na przestraszonego Doktorami, którzy wpatrywali się w nich.

Imogen spojrzała na niego.

— Nie możemy jej zostawić — Jak ten człowiek mógł sądzić, że zostawią Kirę?

— Ja mogę — Lekarz wybiegł przez drzwi prowadzące na schody.

— Co robimy? — spytał Scott, spiesząc się, gdy obawiali się, że Doktorzy będą w stanie otworzyć drzwi. Spojrzał na Kirę, która pozostała nieruchoma.

Imogen chwyciła go za rękę i wyszeptała zaklęcie.

— W porządku, rzuciłam zaklęcie ochronne, które uchroni nas przed porażeniem — patrzyła, jak jej chłopak podnosi Kirę i spojrzała na Potwornych Doktorów.

Wiedziała, że ​​pójdą tam, gdzie są ich przyjaciele i mogła mieć tylko nadzieję, że znajdą bezpieczne miejsce do ukrycia.

Podążyła za swoim chłopakiem, uciekając z Eichen House.