baştan uyarayım, şiddetin her türlüsüne rastlayabileceğiniz bir hikayeyi okumaya başlamaktasınız. karanlık, iç parçalayan bir kurgunun girişinde durmaktasınız.

bu kurguyu yazmayı çok istedim çünkü has bir dram. daha önce detaylıca yazmadığım türde, olabildiğine sert ve karanlık. bu deneyime erişmek istedim açıkcası.

bu kurguyu yazmaktaki amacım, özgün bir karakterin nasıl yaratılacağını göstermek aslında. eşi benzerine rastlanmamış, daha önce bu geçmişten çıka gelmiş bir türevi olmayan bir karakter zira noah, şu sıralar ortalıkta dolanan ve neresinden tutsan elde kalan "popüler 'sözde marjinal' özgün" bayatlamış karakterlerin aksine.

birileri beni unutmuş, kendi kendine evcilik oynar olmuş... yapabiliyorlarsa oyunu benimle oynasınlar işte. geri döndüğümü ve kim olduğumu göstermektir amacım.

sanırım yeterince içimdeki zehri kustum, öyleyse iyi okumalar kuzularım, beğenmeniz dileği ile'

O pespâye günde, henüz yedi yaşında masum ve bir o kadar güzel, tertemiz bir çocuktu. Muggle ve dindar, katı Katolik bir ailenin, rahip bir babanın oğlu olmanın hiçbir zorluğunu o güne dek görmemişti.

Mavi, etrafına ışıltılar saçan boncuk gözleri, güneşin altında parlayan altın sarısı saçları ve al yanaklarıyla karşı konulamaz güzellikte bir çocuktu. Hani, kucağınıza alıp mutlaka sevmeyi arzulayacağınız o sevimlilik abidesi çocuklar vardır ya, işte, onlardan biriydi. Etrafta koşturur, çiçekler içinde oyunlar oynar, annesiyle alışveriş yapmak için şehre indiklerinde dükkanlarda işittiği o rock şarkılarından aklında kalan nidaları kendi kendine çimenlerde uzanırken mırıldanırdı. Tüm yaşıtlarıyla o ağırbaşlı tavırları, bilhassa da içten tebessümü sayesinde kolaylıkla dostluk kurar, büyükleri ise o aynı cana yakın halleriyle büyülerdi. Ablasının kucağından zinhar inmez, karanlıktan korkan küçük kardeşi uykuya dalana dek yanından ayrılmazdı. Şen şakrak, deli dolu bir çocuktu Noah.

Ve o gün, parmakları arasındaki kuş tüyünün bir anda havalanıp onun gücü doğrultusunda uçmaya başlaması sayesinde içindeki sihir, gün yüzüne çıktı. O, içindeki sihre erişte erişmesine ama... Sahip olduğu her şeyi, hayallerini, şen gülüşlerini kaybetti.

Kendini çatı katında, zifiri karanlıkta buldu. Bir ufak pencereden sızan ışık haricinde hiçbir ışığı yoktu. Ama o kendi bulunduğu karanlıktan korkmadı, küçük kardeşi Isaac'in o olmadan karanlıkta uyuyamaması ihtimalinden korktu. Kimsesi yoktu, orada onun haricindeki canlı varlıklar böcekler ve sandıkların dibinde, durmadan ses çıkartıp uyumasına engel olan farelerdi.

Aç kaldı, kimsesiz kaldı, sevgisiz kaldı. Kimi zaman bir bardak suya hasret kaldı. Babasının ellerinin ona vurmadığı, onu sıkıca sarmaladığı günlere; kemerin yalnızca pantolonların düşmemesi sağlayan bir alet olduğu, sırtına onunla vurulmadığı günlere; hakaretler işitmediği, rahip babası tarafından iblis olarak görülmediği günlere hasret kaldı.

İnsanlığa hasret kaldı. İnsanlığını kaybetti.

Ancak, n'olursa olsun, asla içindeki titrek ışığı, sihrini kaybetmedi.

*

çalma listesi:
+u2, where the streets have no name

+red not chilli peppers, under the bridge

+queen, bohemian rhapsody

+sam smith, la la la

+the weeknd, the hills

+nirvana, heart shaped box

+zayn, rear view

+ve elbette hozier, take me to church