Veronica

To jest ten dzień. Dzień, na który czekałam kilka miesięcy. Dzisiaj mam rozmowę o pracę. Jeśli mi się nie uda, to będę zmuszona wrócić do rodzinnego miasta i zapomnieć o wszystkich swoich marzeniach.Zaczynając studia, porzuciłam swoje dotychczasowe życie, rodzinę, znajomych i wyjechałam do wielkiego miasta. Pracowałam w 2 miejscach jednocześnie za marne grosze, aby móc przeżyć. Miałam chwile zwątpienia, ale nie poddałam się. Teraz Novoa Fashion to moja ostatnia szansa. Mam nadzieję, że dostanę tę pracę.

Już od 3 godzin chodzę po mieszkaniu bez większego sensu. Nie mogłam spać z nerwów. Zjadłam tylko tosta z dżemem, który miał mi służyć za śniadanie i wypiłam kawę. Liczę, że postawi mnie ona na nogi i nie pozwoli mi zasnąć aż do wieczora.
Jest godzina 8 a w firmie powinnam być kilkanaście minut przed 10. Zostało mi dużo czasu, ale wolę przyjść za wcześnie, niż się spóźnić.

Ubieram czarne spodnie, elegancką koszulę w kolorze pudrowego różu i marynarkę w kolorze dołu. Nie jest najgorzej. Do tego zakładam szpilki. Swoje długie brązowe włosy rozczesuję i zostawiam rozpuszczone. Patrzę na zegarek i przypominam sobie, że miałam zadzwonić do Davida i przypomnieć mu o tym, aby przyjechał po mnie. Szybko podnoszę telefon z łóżka i wybieram numer do swojego przyjaciela. Odbiera od razu.

- Proszę, powiedz, że nie zapomniałeś - mówię z nadzieją.
- Mała. - Śmieje się. - Jak mógłbym zapomnieć? Zbieraj swój tyłek. Czekam na dole.
- Kocham cię - mówię i rozłączam się.

Gdy stoję już przed drzwiami, gotowa do wyjścia, mam wrażenie, że zapomniałam o czymś. Rozglądam się dookoła, ale nadal nie wiem, o co mogłoby chodzić.
To pewnie nic ważnego.
Wzruszam ramionami i wychodzę.

Mieszkam w starej kamienicy, w której większość lokatorów to starsi ludzie bez samochodów, więc znalezienie Davida nie stanowi problemu. Zauważam go, jak tylko wychodzę na zewnątrz. Mój przyjaciel stoi oparty o bok pojazdu i uśmiecha się. Witam się z nim szybkim buziakiem w policzek.

- Wiesz, jak tam dojechać? - pytam.

- Pewnie, że tak. - Przewraca oczami. - Czy ktoś w tym mieście nie wie, gdzie jest Novoa Fashion?

Racja, wszyscy to wiedzą.

Po kilkunastu minutach jazdy jesteśmy na miejscu. David parkuje na przeznaczonym do tego miejscu przed firmą, a ja wysiadam samochodu i patrzę w górę na niesamowicie wysoki i cały oszklony budynek. Wiele razy przejeżdżałam obok niego, ale dopiero teraz robi na mnie największe wrażenie. To pewnie dlatego, że teraz mam szansę, aby do niego wejść. Aby tu pracować.

    - Zamknij usta, bo ci mucha wleci do środka - żartuje David, a ja powiadam mu kuksańcem w brzuch.

    - Nie mów, że ty nie jesteś pod wrażeniem.
- Pewnie, że jestem, ale patrzę na to realnie. Nie ma tam dla mnie miejsca.

Jego słowa wywołują we mnie smutek i wracam do rzeczywistości.
- Masz rację. - Kiwam lekko głową. - To nie jest nasz świat.

    Chyba docierają do niego jego własne słowa i ich znaczenie.

    - Ej, mała. -Przytula mnie.- Nie to miałem na myśl. Wiem, jak ciężko pracowałaś, aby dostać tę szansę. Nie zmarnuj jej przez moje głupie gadanie.

Wchodzę do ogromnego biurowca i od razu wita mnie kobieta na recepcji. Z plakietki na jej ubraniu wyczytuje, że ma na imię Natalie.

- Dzień dobry, w czym mogę pomóc? - O matko, ten głos. Nie wiem, czy to mądre, aby ona witała przychodzących tu ludzi.

Tłumaczę jej powód, dla którego tutaj jestem i po wysłuchaniu jej instrukcji, dostaję jednorazową kartę, która pozwoli mi uruchomić windę j jadę na odpowiednie piętro. Na miejscu szybko zauważam, że organizacja nie jest na najwyższym poziomie. W oczy od razu rzucają mi się kobiety, które z pretensjami krzyczą na jakiegoś mężczyznę. Podchodzę do nich, bo domyślam się, że to są moje konkurentki o pracę. Staję z boku i przysłuchuję się.

,,Gdzie jest Aaron?!" ,,Ile jeszcze mamy czekać?!" krzyczy jedna przez drugą. Mężczyzna bierze głęboki wdech i tłumaczy.

- Pan Aaron, bo tak powinna się pani o nim wyrażać, ma bardzo ważną sprawę do załatwienia, więc nie będzie mógł wziąć udziału w rozmowach.

- Jak to? W takim razie ja wychodzę. - Najgłośniejsza dziewczyna robi tak, jak mówi i chwilę pózniej już jej nie ma. W jej ślady idzie kilka kolejnych.

Konkurencja wyeliminowana - mowię do siebie po cichu.

Okazuje się jednak, że nie tak cicho, jakbym chciała. Mężczyzna, który do tej pory próbował załagodzić sytuację, spojrzał w moją stronę i lekko się zaśmiał.

- Veronica, zamknij się, bo zaraz sama stąd wylecisz. - Zaskoczona spojrzałam na czerwonowłosą dziewczynę, która to powiedziała. Skąd zna moje imię? - No co się tak przyglądasz? Nie pamiętasz mnie?

Kamila. Dziwka, która ukradła mi chłopaka kilka lat temu.

Domyśliła się, że ją rozpoznałam i uśmiechnęła się z wyższością. Z nerwów zaczęło się we mnie gotować. Zacisnęłam zęby i powstrzymałam się przed wyrwaniem jej tych farbowanych kłaków.

- No dobrze, moje panie. - Brunet wyczuwa napięta sytuacje i ponownie próbuje zapanować nad nią. - Rozmowy przeprowadzi dyrektor finansowy, który zajmuje się zatrudnieniem pracowników, pan Matteo Brown.

Kilka kobiet westchnęło z niezadowoleniem.

- Będziecie wchodzić w kolejności, którą zaraz wyznaczę. - Zaczął szukać czegoś w swojej teczce. - Oto wasze numerki.

Jestem ostatnia.

Czas dłużył się niemiłosiernie, gdy wszystkie dziewczyny wchodziły i wychodziły, a ja czekałam na swoją kolej.

Jakieś dwie godziny później zostaje wezwana do gabinetu. Przed wejściem biorę dwa głębokie wdechy i czuję, że jestem gotowa.

Tak, jak oczekiwałam, Matteo, był całkowicie profesjonalny. Rozmowa szła po mojej myśli, aż padło to jedno pytanie.

- Mogę zobaczyć pani CV?

Cholera jasna.

Nerwowo grzebię w swojej torebce w poszukiwaniu dokumentu, który został w moim mieszkaniu.

    - Bardzo mi przykro, ale chyba o nim zapomniałam - mówię i automatycznie robi mi się głupio.

    Mężczyzna patrzy na mnie jak na wariatkę i widzę, że próbuje powstrzymać śmiech.

    - Zapomniała pani swojego CV na rozmowę o pracę?

    - Ja wiem, jak to może wyglądać, ale wydarzyło się coś okropnego. - Improwizuję. - Obudziłam się rano i...

Wtedy do biura wchodzi pewna kobieta. Łatwo zauważyć, że jest zdenerwowana. Mierzy mnie wzrokiem i zwraca się do mężczyzny, z którym chwilę temu rozmawiałam.

    - To jest ostatnia kandydatka na asystentkę Aarona?

    Aarona? Jest na ty z szefem? Kim ona jest?

    - Monica, nie możesz tak wpadać do mojego gabinetu.

    A więc to jest Monica.

    - Nie waż się mnie upominać - mówi coraz bardziej zirytowana. - Nie wystarczy ci, że o to stanowisko ubiega się kochanka mojego narzeczonego?

Chwila. Co?

    - O czym ty mówisz? - pyta zdezorientowany.

Czuję się dziwnie siedząc między nimi, ale nie wiem co zrobić. Powinnam wstać i wyjść? Co jak nie dadzą mi kolejnej szansy na tę rozmowę? Nie wychodzę!

    - Ta dziewucha miała romans z moim mężem, a teraz przyszła tutaj w sprawie pracy! - krzyczy i macha w moją stronę rękami.

    - To jakieś nieporozumienie. - Wstaje z fotela mężczyzna, a ja zaraz za nim. - Aaron nie zna tej kobiety. Właściwie to nikt z nas jej nie zna. Jest po prostu jedną z kandydatek.

- Ja przepraszam, ale naprawdę nie wiem, o co pani chodzi. - Próbuję się bronić.

- Nie waż się bezczelnie kłamać! Wynoś się z mojej firmy.

- Monica! - Tym razem mężczyzna podnosi głos. - Natychmiast stąd wyjdź. Porozmawiamy, jak się uspokoisz.

- Wyjdę, jeśli ta kobieta także to zrobi.

Patrzę zdezorientowana raz na nią, a raz na niego. Nie mam pojęcia, o co chodzi i dlaczego jestem oskarżana o romans z kimś, kogo nigdy nie spotkałam.

- Przepraszam, panią bardzo - mówi pan Brown. - Proszę zostawić swój numer u Boba. To ten chłopak, który stał z wami na korytarzu. Zadzwonimy do pani.

Mam ogromną chęć wygarnąć tej kobiecie wszystko i sprawić, aby zadławiła się swoimi słowami, ale czuję, że nic by to nie dało. Robię tak, jak mówi dyrektor.

----------

- Że co? - pyta David. - Tak po prostu przerwała waszą rozmowę i oskarżyła cię o romans z jej chłopakiem?

Potwierdzam kiwnięciem głowy. Nie mam ochoty kolejny raz tego powtarzać. Ta firma to jakiś cyrk, a nie do mody. Nie wrócę tam nigdy