"Ω.." μουρμουρισε η Ντέμη. "Δεν ήξερα ότι ήταν δικό σου το σπιτάκι." Έφερε στην μνήμη της την κύρια υπογραφή στα γκράφιτι του σπιτιού, ένα απλό "IAN" με μια φούσκα στο Ν.
"Έχω δει την ταγκια σου τόσες φορές αλλά δεν το σκέφτηκα. Είμαι ηλίθια."
"Όχι, όχι δεν πειράζει! Ο Πάνος μου είπε ότι σε βρήκε χθες."
"Εμ..."
"Σε τρόμαξε;"
"Λίγο."
"Μη φοβάσαι, δεν κάνουμε τίποτα σε κανέναν! Απλά δεν θέλουμε ακυρους να μπαινοβγαίνουν μέσα στο σπίτι. Λόγω των ναρκωτικών, καταλαβαίνεις." Ο Ίαν μίλαγε για τα ναρκωτικά λες και ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.

Την οδήγησε στο σπίτι και της άνοιξε την πόρτα.
"Τι θα κάνουμε:'
"Γιατί, φοβάσαι;" Έβγαλε τα γυαλιά του και η Ντέμη είδε την ζέστη κι ελαφρώς κόκκινη μάτια του. Μήπως ήταν φτιαγμένος; Δεν ήταν σίγουρη.
"Όχι δεν φοβάμαι." Εκατσε σε έναν μικρό καναπέ και της πρόσφερε την θέση δίπλα του.
"Ωραία λοιπόν, κάτσε. Έχω τις ζωγραφιές σου." Η κοπέλα προσπάθησε να του τις πάρει από τα χέρια αλλά δεν την άφησε.
"Έχεις πολύ καλό χέρι. Θέλω να δω κι άλλα designs σου! Για παράδειγμα, αυτός ο σκελετός! Πραγματικά μπορώ να τον δω σαν γκράφιτι σε ένα μεγάλο άσπρο τοίχο!"
"Το πιστεύεις όντως αυτό;"
"Ναι!" Το χαμόγελο του ήταν ειλικρινές. Έτσι, άνοιξε την τσάντα της και του έδωσε κι άλλα χαρτιά. Εκείνος κάθησε και μελέτησε προσεκτικά και την παραμικρή λεπτομέρεια στα σκετς της, τα μακρυά δάχτυλα του χαιδευαν τις γραμμές των μολυβιών.
"Είσαι καταπληκτική καλλιτέχνης Ντέμη!"

Εκείνη ρουθουνισε.
"Δεν είμαι τόσο χαζή για να το πιστέψω αυτό."
"Μα γιατί δεν με πιστεύεις; Πάει καιρός από τότε που είδα τέχνη σαν την δική σου! Είσαι αυτοδίδακτη;"
"Ναι.."
"Σαν εμενα!" Τότε έπεσε πάνω στις προσπάθειες της να ζωγραφίσει τα διάφορα στυλ και γραμματοσειρες γκράφιτι.
"Αυτές είναι πολύ καλές προσπάθειες!"
"Σε ευχαριστώ... Αλλά δεν είναι τόσο καλή."
"Προφανώς; Αφού είσαι ακόμα αρχάρια! Μπορώ να σε διδάξω όμως! Αν θες να μάθεις να κάνεις γκράφιτι, δηλαδή!" Του χάρισε ένα μικρό χαμόγελο.

"Θα μου αρεσε πολύ."
"Μπορώ να σου μάθω τα πάντα, αν με πιάνεις." Το χαμόγελο του ήταν γεμάτο υπονοούμενα και έσκασαν και οι δύο στα γέλια.
"Για το πρώτο σου μάθημα, θέλω να έρθεις από δω αύριο το βράδυ!"
"Θα υπάρχουν ναρκωτικά;'
"Εννοείτε αλλά μην ανησυχείς. Δεν θα ήθελα να χαραμίσω τόσο καλό πράγμα σε μια πρωτάρα σαν εσένα!" Την έσπρωξε μαλακά στην πλάτη για να την κάνει να σηκωθεί.
"Πήγαινε τώρα, αστεράκι, αλλιώς οι γονείς σου θα μου έχουν νεύρα!" Εκείνη βλεφαρισε και σήκωσε την τσάντα της.

"Κάτι τελευταίο. Το Ιαν από που βγαίνει"
"Από το Γιάννης αλλά ξέρεις... Είναι πολύ συνηθισμένο!" Η Ντέμη έπνιξε ένα γελακι.
"Ωραία, καλώς. Αντίο Ίαν."
"Τα λέμε!"

Η Ντέμη δεν ήταν ακριβώς σίγουρη για το εάν θα πήγαινε στη μάζωξη του Ίαν το βράδυ. Τα λόγια του ήταν πολλά υποσχόμενα, αλλά ήταν πραγματι πιο σημαντικά από την ασφάλειά της; Ωστόσο, κανείς δεν είχε δείξει ενδιαφέρον για τη δουλειά της πριν, ακόμη και όταν ήταν πιο κοινωνική από τώρα. Αυτό το αγόρι ήταν καλό στο να πείθει. Από την άλλη, κανένας ξένος δεν μπορούσε να βλάψει το σώμα της περισσότερο από τη ζημιά που είχε κάνει η ίδια στην ψυχή της.

Το σπιτάκι είχε κόσμο όταν πήγε. Δεν ήξερε ότι είχε ηλεκτρισμό, αλλά ένα ζεστό φως έκανε τα σχέδια να φαίνονται πιο αληθινά. Το τραπέζι και το πάτωμα ήταν γεμάτο κουτιά πίτσας, μπύρες και πολλά είδη ναρκωτικών. Αγόρια με διαφορετικά στυλ κάθονταν ή στέκονταν τριγύρω. Επαινούσαν ο ένας τη δουλειά του άλλου, έπιναν ή κάπνιζαν χόρτο. Κανείς δεν είπε λέξη όταν μπήκε μέσα. "Υποτίθεται θα κάναμε μάθημα." Είπε ξερά στον Ίαν όταν τη χαιρέτησε."Και τι καλύτερο μάθημα από το να είσαι περιτριγυρισμένος από πραγματικά σπουδαίους καλλιτέχνες; Επιτρέψτε μου να σας συστήσω, τα μέλη του Angel Crew! Είμαι ο ιδρυτής!» Ο Ιαν ήταν πραγματικά περήφανος.

Κανένας άντρας δεν της συστήθηκε εκτός από ένα αγόρι που τους πλησίασε. Είχε στυλ παρόμοιο με του Ιαν, αλλά ήταν πιο κοντός και άσχημος. Κοίταξε κοροϊδευτικά τη Ντέμη."Δεν ήξερα ότι αλλάξαμε καριέρα και γίναμε μπέιμπι σίτερ, Ιαν."
"Δεν ήξερα ότι ήρθα εδώ για να σας δώσω τις πρώτες βοήθειες σε περίπτωση υπερβολικής δόσης!" Η Ντεμη κοκκίνισε, συνειδητοποιώντας ότι όντως μίλησε και το αγόρι σφύριξε. "Μην είσαι χυδαίος ρε Μάνο, είναι φίλη! Ανάθεμα Ντέμη, δεν ήξερα ότι το είχες αυτό μέσα σου!"

Δεν το έχω, σκέφτηκε και χαμογέλασε αμήχανα στον Μάνο. Εκείνος μόρφασε. "Ο Μάνος είναι ο καλύτερός μου φίλος, είμαστε μαζί από τότε που ήμασταν παιδιά!" "Μπράβο." Είπε εκείνη ειρωνικά.

Ο Ίαν της έδωσε ένα μαύρο σημειωματάριο."Ορίστε! Για να μη νομίζεις ότι η βραδιά πήγε χαμένη σήμερα." "Τι είναι αυτό?"
"Αυτό είναι το black book σου, μπορείς να αποθηκεύεις τα σκετς και τις υπογραφές σου από άλλους καλλιτέχνες εδώ. Είναι πολύ χρήσιμο."
"Δεν χρειαζοταν να ξοδέψεις χρήματα για μένα."
"Ω, δεν το αγόρασα, ανήκε σε μια πρώην μου που το ξέχασε στο σπίτι μου. Έσκισα τις σελίδες της, βλέπεις; Δεν ήταν και τόσο καλή πάντως."
"Ε... Σε ευχαριστώ"

Κάθισαν σε έναν μεγάλο καναπέ και ένας άντρας με γενειάδα της έδωσε ένα κομμάτι πίτσα
"Ω, όχι ευχαριστώ, είμαι καλά. Δεν πεινάω."
"Υπόσχομαι ότι δεν έχουμε βάλει κανένα χάπι στα toppings." είπε σοβαρά ο Ιαν.
"Όχι, δεν είναι αυτό..."
"Θες να σου το μασήσουμε;" Την κορόιδεψε ο Μάνος.
"Μάνο βουλώνε."
Ο άντρας έδωσε στον Ιαν άλλο ένα κομμάτι και εκείνος δάγκωσε μια μεγάλη μπουκιά.Μετά, της το έδωσε.
"Θα το κάνουμε με τη σειρά, εντάξει; Μέχρι να το τελειώσουμε όλο. Το να μοιράζεσαι είναι καλό ξέρεις!" Η Ντέμη αναστέναξε και δάγκωσε μια μικρή μπουκιά.
"Δεν είναι καλύτερα έτσι;"
"Ναί." Τελείωσαν τρία κομμάτια έτσι και η Ντέμη ένιωσε λίγο καλύτερα.

"Που μένεις?" Ο Μάνος ήταν πάνω από τα κεφάλια τους."Δεν υπάρχει περίπτωση να σου πω"
"Ω, έλα, τι νομίζεις ότι είμαστε; Κι αν αποφασίσει ποτέ να σε επισκεφτεί ο μικρός ιππότης;"
"Τσκ. Μένω κοντά σε αυτόν τον τρελό ψυχολόγο. Χαρούμενος;"
"Αυτός που έχει εμμονή με το μπλε χρώμα;"
"Ναί."
"Μου αρέσει αυτός ο τύπος!"
"Κόψε το Μάνο. Λοιπόν, αφού θέλεις τόσο πολύ να μάθεις πράγματα από το πρώτο σου μάθημα, μπορώ να σιυ μιλήσω λίγο για τα παιδιά εδώ. Εγώ και ο Μάνος ειδικευόμαστε στα throw-upsκαι στο wildstyle. Είμαι σίγουρος ότι έχεις δει τη δουλειά μας γιατί είναι παντού στην πόλη."

"Εννοείς τη λέξη Dope σε κάθε τοίχο εδω;"
"Ναί!" Η Ντέμη θυμήθηκε αυτό το γκράφιτι, φτιαγμένο με αφρώδεις πολύχρωμες γωνίες, να ήταν παντού στην πόλη τους."Βλέπεις αυτόν τον τύπο εκεί;"
Της έδειξε έναν κοντό άντρα. "Μην σε ξεγελάει η εμφάνισή του, ο Ντίο έχει φτιάξει ένα heaven!»"Heaven;"
"Τα πιο δύσκολα γκράφιτι που πρέπει να υπάρχουν, δημιουργούνται συχνά σε στέγες, διαφημιστικές πινακίδες και σε αλλά ψηλά μέρη. Εκτίθεσαι πλήρως στο κοινό και μπορεί να σκοτωθείς. Το έκανε σε μια πινακίδα του αυτοκινητόδρομου έξω από την πόλη και όταν κατέβαινε για να φτάσει στο έδαφος, έπεσε και έσπασε το πόδι του. Τώρα είναι με πατερίτσες."

"Ω..."
"Φιλοδοξώ να γίνω σαν αυτόν!"
Η Ντέμη βλεφαρισε έκπληκτη."Αρκετά με το μάθημα τώρα αστερακι, ήρθε η ώρα να φύγεις. Η κατάσταση εδώ θα ξεφύγει πολύ σύντομα." Το κορίτσι κατάλαβε ότι μιλούσε για τις ουσίες και σηκώθηκε.
"Θα έρθω να σε πάρω μετά το σχολείο την Τρίτη, τα λέμε!!"

Την επόμενη μέρα, ο τοίχος του μαγαζιού του πατέρα της Ντέμης είχε τις ταγκιες του Ίαν και του Μάνου πάνω του.

Throw-up: «Throw-up» ή «throwie» είναι ένας ευρέως αναφερόμενος όρος γκράφιτι, που χρησιμοποιείται πιο συχνά για να περιγράψει σχέδια που μοιάζουν με ετικέτα, φτιαγμένα με γράμματα με "φυσαλίδες" ( bubble type) σχεδιασμένα για γρήγορη εκτέλεση (όλοι γνωρίζουμε γιατί-) γκράφιτι και συνήθως αποτελούνται από το όνομα του καλλιτέχνη και μόνο δύο χρώματα.

Wildstyle: Μια μορφή γκράφιτι με κείμενο τόσο στυλιζαρισμένο ώστε να είναι δυσανάγνωστο, συχνά με αλληλένδετο, τρισδιάστατο τύπο.

Heaven: Το Heaven Spot, που συνήθως συντομεύεται σε Heaven, είναι μια ταγκια ή ένα piece που δημιουργείται σε μια δυσπρόσιτη τοποθεσία, για παράδειγμα στην κορυφή ενός κτιρίου ή σε μια διαφημιστική πινακίδα. Λόγω της δύσκολης, μερικές φορές επικίνδυνης φύσης τους, οι καλλιτέχνες μπορούν να κερδίσουν τεράστιο σεβασμό εάν το heaven τους εκτελεστεί καλά.