den-pernaw-kala2

Η Βάλερι και ο Άλεκ δεν έχουν τίποτα που να τους δένει σε αυτόν τον κόσμο. Σχεδόν. Το μόνο τους κοινό σημείο είναι ο χορός, τα φώτα και....η αυλαία. Προσκήνιο. Εκείνη, μια επιτυχημένη μπαλαρίνα. Η καλύτερη στον τομέα της. Έχει νιάτα, ομορφιά, ταλέντο. Μα δεν έχει ταυτότητα. Προτιμά να είναι η Ζιζέλ, η Κλάρα, η Οντέτ. Ακόμα και στα παρασκήνια της ζωής της, οι τρεις ηρωίδες κρατούν προστατευμένη την ψυχή της. Εκείνος, κυνηγός ταλέντων. Κορυφαίος για τις επιλογές του, απρόσιτος και σκληρός. Κυρίως με τον εαυτό του. Ο εγωισμός είναι το σπίτι του και η αλαζονεία το οξυγόνο του, η ζωή του. Τουλάχιστον, μέχρι να τη γνωρίσει. Τι γίνεται όμως στο Παρασκήνιο; Τι συμβαίνει πίσω από αυτό το παχύ κόκκινο ύφασμα που κρατά σφιχτά μέσα του τα μυστικά, τον πόνο και τον πόθο που σαν κουβάρι έχουν μπλεχτεί σ' ένα παθιασμένο τανγκό για δυο; Κεχριμπαρένια μάτια κλειδώνουν στα μπλε κι όλα ξεκινούν...όταν η αυλαία πέσει.…

den-pernaw-kala2

Η ζωή της δυναμικής Άρτεμις ήταν καθόλα φυσιολογική και ήρεμη.Δεν υπήρχε τίποτα διαφορετικό από τις ζωές των υπολοίπων· είχε τη δουλειά της που τη λάτρευε, τις φίλες της που πάνω από αυτές δεν έβαζε τίποτα και τον Χρήστο: μια παθιασμένη σχέση που μια την πετούσε στα σύννεφα και μια την έριχνε στα τάρταρα. Ή τουλάχιστον, αυτά ίσχυαν μέχρι τη στιγμή που σε αυτήν την τυπική ζωή προστέθηκε...ένας κατά συρροή δολοφόνος.Και όλα ανατράπηκαν. ----------------------------------------------------------------------Η γραμμή ανάμεσα στη λογική και την τρέλα είναι μικρή, άχνη, λεπτή. Σχεδόν αόρατη.Αρκεί μονάχα μια στιγμή, εκείνο το τραγικό δευτερόλεπτο που όλα χάνονται, μέχρι το «κλικ» σαν το χτύπημα δυο δαχτύλων, να ακουστεί στο εύθραυστο μυαλό ενός ανθρώπου. Και μετά; Η Κόλαση,η Φωτιά και...ο Πάγος. Τώρα ο πάγος. Πάντα ο πάγος. Αφιερωμένο, λοιπόν, σε όλες εκείνες τις ψυχές που κάποιος τις παγίδευσε στον πάγο.…

den-pernaw-kala2

Ήταν αργά το απόγευμα όταν συναντήθηκαν. Εκείνα τα λεπτά που ο ήλιος ανταμώνει για λίγο τη σελήνη.Περπατούσε αργά με τα χέρια στις τσέπες, όταν την είδε. Καθισμένη σε κάτι μαρμάρινα σκαλάκια, ανάμεσα σε μερικά αδιάφορα πρόσωπα.Τα κατακόκκινα μάτια του καρφώθηκαν πάνω της.Εκείνη, σαν από ένστικτο, γύρισε να τον κοιτάξει. Το μαύρο εγκλώβισε στα δίχτυα του το καφέ.Το ρούφηξε ως το μεδούλι και το φυλάκισε μέσα του. Ώσπου έγιναν ένα.Και η ανατολή έσμιξε με τη δύση.Και ο ήλιος αγκάλιασε το φεγγάρι.Και η Αυγή συνάντησε τον Lucas.Η άσπρη σκόνη φαινόταν τιποτένια πλέον στα μαύρα μάτια του.Και τα σκοτεινά σοκάκια της ψυχής του, φωτίστηκαν από το χαμόγελο της. Γιατί αυτό έκανε.Έδωσε όλο το φως που κρυβόταν τόσο μέσα της όσο και στο όνομα της. Και εκείνος ανταπέδωσε με το δικό του όνομα.Όσο, βέβαια, η γη, φωτίζεται απ'το φεγγάρι.…