Jak samobójcy wybierają dzień na swoją śmierć?

Czekają na chwilę, która ma dla nich szczególne znaczenie? Rocznica, urodziny, symboliczna data? A może wcale nie przywiązują do tego wagi i decydują się na ten krok w losowym momencie?

Ja czekałam na wolne. Nie chciałam robić problemów i zostawiać współpracownice na lodzie, bez kasjerki. We wtorek zaczynałam urlop – to dlatego wybrałam ten dzień.

W niedzielę pojechałam z rodziną na wycieczkę.

Od zawsze było między nami burzliwie, kłótnie zdarzały się częściej, niż dobre chwile. Nie mogłam powiedzieć, że wychowałam się w patologii, ale nie sądzę, że była to normalna rodzina.

Odkąd wyprowadziłam się z domu, nasz kontakt się nieco polepszył. Jednak może to tylko złudne wrażenie, bo po prostu nie byłam już w epicentrum codziennych awantur.

Na wycieczce panowała wyjątkowo przyjemna atmosfera.

Ubrałam wtedy długą, białą sukienkę, eleganckie sandały na platformie, spięłam grzywkę w dwa warkocze i zaczesałam je do tyłu. Rzadko się tak stroiłam, najczęściej chodziłam w wygodnych dresach i rozpuszczonych włosach.

Pojechaliśmy na tężnie.

Z drewnianej konstrukcji spływała solanka, jej zapach przyjemnie drażnił nozdrza. Promienie słońca tworzyły przepiękne refleksy w kropelkach wody, rozpryskujących się o gałęzie. Nie mogłam powstrzymać się od zrobienia kilku zdjęć.

Potem poszliśmy do ogrodu, znalazłam w nim tabliczkę z krótkim tekstem, napisanym przez Piotra Górskiego.

"Siedzisz właśnie za biurkiem

I tak się zastanawiasz...

...,,Mam przeczytać te bzdury

Czy je szybko potargać?

Trzymasz kartkę w ręku

Telefon gdzieś dzwoni

Jutro w szarym zgiełku

Już zapomnisz o niej

O tej chwili krótkiej

Więc dziś czas zatrzymaj

Poświęć tę minutkę

Po prostu przeczytaj

Zrób to dla zabawy

Przeczytaj dla siebie

Dla miasta, dla sprawy

Dla ludzi w potrzebie..."

Posłuchałam i zatrzymałam się na chwilę. Jakoś poruszył mnie ten tekst.

Rodzice spacerowali, a ja spokojnie, niespiesznie podziwiałam piękne, kolorowe róże. Zrobiłam zdjęcie herbacianej, mojej ulubionej.

Starałam się rozmawiać, uśmiechać, ale wszystko to przychodziło automatycznie, jakby moje ciało odruchowo reagowało na bodźce, a świadomość ogarniała to wszystko dopiero po fakcie.

Chyba już wtedy przestawałam istnieć.