Gdy tylko usłyszałam na angielskiej części Instagrama o książce Ali Hazelwood, chciałam ją natychmiast kupić. Niemniej mój zapał szybko opadł, gdy okazało się, że sprowadzenie egzemplarza w angielskiej wersji wraz z przesyłką może kosztować ponad pięćdziesiąt złotych. Nie żeby coś, ale nie zamierzałam wydawać tyle na byle poczytadło, ponieważ szanuję swoje pieniądze. Zatem moje serce radowało się jak szalone, kiedy zobaczyła, że „The Love Hypothesis" zostanie wydane w Polsce. Czekałam na ten dzień, a gdy tylko obudziłam się dwudziestego siódmego lipca tego roku, od razu weszłam na legimi i na raz przeczytałam całość.

Fabuła tej książki jest prosta niczym budowa cepa. Olive Smith zerwała ze swoim chłopakiem Jeremym. Aby udowodnić swojej przyjaciółce Anh, że nic ich już nie łącz, Olive postanawia pocałować pierwszego mężczyznę, którego spotka na swojej drodze, gdy przyjaciółka jest bliska odkrycia prawdy. Tym przypadkowym mężczyzną jest wykładowca Adam Carlsen znany ze swojej bezwzględności. Zgadza się nawet udawać jej chłopaka, ponieważ sam potrzebuje jej pomocy.

Nie brzmi to bynajmniej ambitnie ani przebojowo, jednakże nie dałam rady się oderwać. Niektóre żarty z ust Adama to czyste złoto. Co więcej traktuje on Olive po ludzku, wbrew stereotypom na temat swojego okrucieństwa (słownego) wobec studentów. Co ważne nadmienienia, nigdy nie nazywa ich głupimi, lecz ostro wytyka błędy w projektach, co nieszczególnie wszystkim się podoba. Niestety autorka czasami za bardzo skupiała się na fakcie, jaki to on nie jest wysoki i umięśniony, a Olive przy nim mała. Niemniej relacja tej dwójki wygląda prawdziwie, nawet jeżeli spotykali się na te dziesięć minut co tydzień. Ich rozmowy przebiegają naturalnie, bez jakiejś większej sztuczności.

Cała akcja jest do domyślenia — trudno zaliczyć ją do wybitnie intrygujących, łatwo przewidzieć kolejne wydarzenia pod koniec książki, jednakże osobiście uważam, że przy takiej literaturze czasami nie ma co liczyć na fajerwerki. Koniec końców w większości ma służyć rozrywce, a nie zmienianiu punktu widzenia społeczeństwa. Niemniej pani Hazelwood rzuca odrobinę światła na bezwzględny świat akademicki oraz jego prawa.

Zakończenie takie miałkie. Autorka pod koniec trochę pojechała z radością, co ewidentnie czuć, lecz mimo to „The Love Hypothesis" przypadło mi do gustu. Jeżeli szukacie czegoś typu „slow burn", bez kopy erotyki (pojawia się jedna, dłuższa scena) oraz na rozgrzanie serduszka, to serdecznie polecam. Pozycja idealna na jesień do kocyczka i kubka ciepłego kakao.

fruziapo, 19.08.2022 r. (To nie tak, że znowu miała lekką spóźnienie)