Mimo swojej śmiałości w baseballu, osobiście jest niepewny i zamknięty w sobie. W klasie siedzi na samym końcu i często zajmuje się słuchaniem muzyki na przerwach (zwykle piosenek z poprzedniego stulecia o nostalgicznym wydźwięku). Rówieśnicy z klasy lubią go, choć zamienili w życiu tylko kilka zdań. Raz nawet jakaś słodka dziewczyna zapytała Raichiego o chodzenie, ale ten tak się speszył, że po prostu oblany rumieńcem powiedział "nie ma za co" i zwiał.

Po tym, jak grupka osób z jego klasy zobaczyła go na boisku w meczu z Seidou, stał się poniekąd sławny. Wiele ludzi w szkole posyłało mu ciekawskie spojrzenia, bo plotka się rozniosła. Niektórzy podchodzili i pytali, czy to prawda, że gra w głównym składzie. Był jednak tak nieprzyzwyczajony do uwagi w innym miejscu niż na boisku, że odpowiadał nieskladnymi, bezsensownymi zdaniami i ostatecznie dano mu spokój, uznając całą sytuację za nieporozumienie. Tylko jeden chłopak z grupki, która była na meczu, poprosił go o autograf, a wtedy wstąpiła w niego dusza odważnego pałkarza i z kocimi oczami podpisał się w notesie.

Nałogowo je banany. Wie, że dodają energii, ale też uwielbia ich smak. Lubi dodawać je do ryżu, na kanapki lub miksować je z mlekiem. Wcześniej to samo robił z masłem czekoladowym, ale ojciec powiedział mu, że musi znaleźć zdrowszy zamiennik.

Pisze pamiętnik i opowiada w nim o swoich codziennych osiągnięciach. Zwykle wpis wygląda w ten sposób:
"Drogi pamiętniczku... Myślisz, że jestem głupi? Ale wiesz, udało mi sie wybić dziś wszystkie piłki. Oczywiście, zawsze mi się udaje. Mogę być głupi, ale za to jestem super głupi ha!"