W słowach szukam zagubionego szczęścia...
Jak zabłąkany wędrowiec na ścieżce życia...
Pytają mnie: Dlaczego piszesz smutne wiersze?
Nie ma jednoznacznej odpowiedzi...
Serce me zagubione w tłumie pełnym ludzi...
Choć nie jestem sama, czuje się samotna...
Choć nie czuje nic, pragnę miłości...
Z wierzchu twardy głaz a w środku kochająca romantyczka...
Miłość ma gdzieś błądzi, szuka kogoś kogo nie ma...
A ja czuje się jak nierozpoznany poeta, płynący na łódce zwanej „życiem"...

(Wiersz napisany przy akompaniamencie: Chopin Nocturne No. 20 perf.)
(W mediach u góry zostawię wam link do posłuchania)