Tysiąc lat jak jeden dzień w mojej głowie
Tysiąc lat jak dwa dni w przeszłości
Tysiąc lat jak dzień po
Dzisiaj stoję tu patrząc w dal
Szukając cierni by karmić się bólem
Krew spływa cicho w dół
Czerwona jak usta o poranku
Zimna jak lód
Ciemna jak moja dusza
Wąska jak szczeliny nieba
Zostawiam ślady myśląc o Tobie
Biegnąc na koniec ścieżki by ujrzeć twój cień
Karmić się bólem i żyć nim
Choć nie chcesz mnie dziś
Jutro też nie zechcesz
Ja jestem i będę
Krwawić na drodze by żyć
Czymże jest moje życie?
Gdy nie mogę mówić, że kocham?
A kocham nad życie...