— Wystarczy?

— Nie.

— A teraz?

— Nie.

— Już?

— Nie.

— Granger, na świętego Munga, więcej się już nie zmieści w tym kieliszku.

— To daj mi całą butelkę! Albo większy kieliszek!

— To może od razu wiadro?

— Żebym cię mogła nim uderzyć?

— Pass, zróbmy tak: wypijesz to, co masz, a ja potem będę dolewać, co ty na to?

— Brzmi zadziwiająco rozsądnie.

— Wyczuwam w twoim głosie pewną wątpliwość.

— Zastanawiam się, czy dalej nie próbujesz mnie zabić.

— Gdybym chciał cię zabić, już byś nie żyła.

— Mówiłeś coś? 

— Nie.

— Super.

— Świetnie.

— Fantastycznie. 

— Genialnie.

— Wybornie.

— ...

— ...

— ...?

— ...!

— Granger?

— Jakiego rodzaju... aktywności miałeś na myśli? 

— Na pewno nie granie w eksplodującego durnia.

— Aha. Jesteś pewien? 

— Może i dźwięki są podobne... I przymiotnik eksplodujący w pewnym sensie oddaje jakiś zakres... tej... czynności... Ale nie, nie miałem na myśli eksplodującego durnia. 

— Na pewno się nie przesłyszałeś? Jest dużo podobnych słów zaczynających się od tej litery. 

— Sanki, ser. Na pewno nie uprawiali sanek ani sera.

— Sałatę. Mogli uprawiać sałatę...?

— Oczywiście, uprawiali sałatę w zamkniętym pokoju. Na pewno. Już to widzę. 

— Czyli jednak.

— Owszem.

— Na Merlina... 

— Zdarza się.

— Ale w tym wieku...?

— Oni nie mają pięciu lat, są względnie dorośli. Ale na wykłady z bananem się już spóźniłaś. 

— Banan jest dla chło... Zaraz, zaraz. Skąd wiesz o bananie?  Przecież to mugolska technika. Malfoy, czy ty się rumienisz? 

—  Nie. Tutaj jest po prostu gorąco. 

— Pokazywałeś banana swojemu synowi? 

— Nie pokazywałem żadnego banana, Granger! Po prostu słyszałem co nieco. 

— O bananie?  Zresztą twojemu synowi raczej lekcja z bananem nie była potrzebna, zważywszy na jego orientację. 

— Granger. Lepiej uważaj. Bo do tanga trzeba dwojga, ale w niektórych przypadkach jeden dodać jeden daje trzy, szczególnie jeśli zapomina się o bananach.

— ...

— Tylko tu nie mdlej, babciu. 

— Ty... ty... ty!