— Nie chcę żadnego cholernego wina.

— Twoja strata. Jest wyjątkowo dobre. Świetny rocznik, ciekawa nuta, chociaż niewprawne podniebienie raczej nie uchwyci subtelnych niuansów smakowych.

— Przestań wpatrywać się z taką nabożną czcią w ten przeklęty kieliszek i posłuchaj.

— Scena jest twoja, Granger.

— Bagatelizowanie zachowania twojego syna może mieć zły finał. Nie wiadomo, co by było, gdyby Albus nie odciągnął go na bok. Bynajmniej nie skończyłoby się na złamanym nosie.

— Oczywiście, kolejny Święty Potter uratował sytuację. Oni chyba mają to w genach...

— Malfoy, to nie czas ani miejsce na szydercze uwagi. Jest problem i należy go rozwiązać.

— O, czyżby Ministerstwo tak mało płaciło, że postanowiłaś zostać terapeutką?

— Malfoy.

— Cóż za ostrzegawczy ton. Ale wiesz, wzrusza mnie twoja niepotrzebna troska o mojego syna. Podkreślam: niepotrzebna.

— No tak, bo według ciebie rzucenie się na kogoś bez powodu to całkiem normalne zachowanie.

— Właśnie. Nie zastanowiłaś się, dlaczego Scorpius to zrobił? Bo, uwierz mi, nie wychowałem go na psychopatę.

— Niezrównoważona osobowość jest dziedziczna, gdybyś nie wiedział.

— Skłonności do przemocy również. Aż na myśl nasuwa się trzeci rok. A mówiłaś, że nie mamy co wspominać.

— Zasłużyłeś.

— A Hugo nie zasłużył? Nazywanie Scorpiusa... Jak to było? Synem tchórza... O! Synem tchórza i śmierciożercy. Bezużytecznym... Masz ochotę dokończyć?

— To do niczego nie prowadzi.

— Bezużytecznym substytutem czarodzieja, który w ogóle nie powinien się urodzić. Było tego więcej, ale reszty nie pamiętam. Słowotwórcze zdolności ma z pewnością po tobie.

— Brawo, Malfoy. Kolejny raz umiejętnie odwracasz kota ogonem. Próbujesz mi wmówić, że Scorpius jest tylko niewinną ofiarą i po miesiącu od słownej potyczki nagle postanowił, że się odegra?

— Nie tylko. Powód był jeszcze jeden.

— O co mu chodziło?

— Raczej: o kogo.

— Zamieniam się w słuch.

— O Rose.

— ...

— Granger?

— Chyba muszę się napić.