— Nie waż się w tym domu powtarzać tych żałosnych, hańbiących i na wskroś wulgarnych mugolskich wyrazów! Rozumiem, że w twoim domu takie... takie... rzeczy są na porządku dziennym, ale...

— Malfoy.

— Ale to nie zmienia faktu, że żaden, powtarzam żaden, szanujący się czarodziej nie wysławia się w tak obelżywy, obrzydliwy, obrazoburczy, obskurny, oburzający...

— Malfoy.

— Wstrętny, karygodny sposób! Szczególnie w stosunku do osób naszej rangi, słyszysz, Granger!

— Malfoy, usiądź i się uspokój.

— Jestem. Do. Cholery. Spokojny. Jestem, do pieprzonego Merlina, chodzącą oazą spokoju.

— Przestań syczeć, ludziom w twoim wieku to nie przystoi.

— Dobrze, proszę bardzo! Widzisz, siadam i nie syczę, zadowolona? Przestań się tak idiotycznie uśmiechać, twoje królicze zęby wychodzą na wierzch. A teraz wróćmy do rozmowy. Co ty masz zamiar zrobić z zachowaniem swojego rodzonego syna?

— Nie mam króliczych zębów.

— Przestań syczeć, ludziom w twoim wieku to nie przystoi, Granger.

— Przedrzeźnianie jest nieeleganckie, Malfoy.

— Cytowałem twoją cenną wypowiedź.

— Naprawdę? Wybacz, zapatrzyłam się w twoją interesującą fryzurę, czyżby w tym sezonie zakola były modne?

— Tak, ale wiesz, radziłbym tobie coś zrobić z włosami. Zdechłe zwierzęta na głowie są już passé. Swoją drogą intrygujący kolor czupryny... Zaraz, zaraz. Twój kot wyglądał podobnie. Teraz już chyba wiem, jaki tragiczny los go spotkał.

— Bardzo śmieszne, boki zrywać, mistrz dowcipu.

— Widzisz, w ferworze walki słownej zapomnieliśmy o najważniejszym. Jak zareagujesz na zachowanie Hugona?

— Zależy.

— Od czego?

— Razem z Ronem stawiamy podczas wychowania dzieci na szczerość oraz prawdomówność.

— Idealistycznie, jeśli kiedyś będę chciał poczytać podręcznik o tym, jak zrobić ze swojego dziecka ofiarę losu, to na pewno się do was zgłoszę.

— Poszanowanie wartości docenianych w życiu społecznym jest podstawą, ba, jest fundamentem dla zdrowej psychiki dziecka, które pretenduje do bycia wartościowym człowiekiem. Wpajanie od początku...

— Zaraz zwymiotuję tym twoim idealizmem.

— W duchu tych zasad nie ukarzę Hugona.

— Czekaj, pieprzyłaś mi przez parę minut o moralności i innych frazesach przechodzących w jeszcze większe banały. A teraz w obliczu jawnej niesprawiedliwości, jakiej doznał mój syn, wylewa się z ciebie hipokryzja.

— Nie będę karać Hugona za mówienie prawdy.

— Prawdy, Granger?! Prawdy?! Powiem to raz i już nie będę powtarzać. Scorpius nie jest żadnym homoseksualistą.

— Oczywiście.

— Scorpius jest hetero, lubi dziewczyny.

— Kłamstwo powtarzane nawet i tysiąc razy pozostanie kłamstwem.

— Mam dowód! W zeszłym roku mój syn przyprowadził do domu swoją dziewczynę.

— Jesteś taki naiwny, czy tylko udajesz?

— Scorpius jest hetero i nikt nie będzie mi mówił, że jest inaczej.

— Dopóki nie spotkasz jego chłopaka, kiedy będą...

— Pilnuj lepiej swojej córki, a nie mieszaj się w sprawy innych, bo możesz się dowiedzieć rzeczy, których wolałabyś nie wiedzieć.

— O, ciekawe jakież to tajemnice skrywa przede mną Rose? Uważasz mnie za tak pruderyjną, że zabroniłabym nawet Rose całowania się z jakimś chłopakiem? Też mi coś, jestem nowoczesną matką.

— Czyli informacja, że twoja córka dokonuje pewnych nocnych aktywności z Vinem Goldensteinem cię nie zgorszy.

— ...

— Em, Granger? Dobrze się czujesz?

— ... Wi... na.

— Co tam mówisz pod nosem?

— Wina, chcę więcej pieprzonego wina, ty kretynie!