Nie było w śmierci miejsca na wyobraźnię.

Póki był to sen, pozostawały jeszcze zalążki, właściwie to raczej resztki nadziei, ale teraz?

Ha!

Było za późno, zdecydowanie za późno, by wierzyć, nawet na niby, że żyją i mają się dobrze.

Przynajmniej nie mieli się źle. W ogóle się nie mieli. Martwi, stan nieco zbyt bezemocjonalny.

I nie wyobrażali sobie niczego.

Metry pod ziemią, zamknięci w drewnianych pudłach albo sproszkowani w urnach, kto by to teraz pamiętał?

Lekarze nie mogli, bo wtedy pozostawałoby im już tylko pić na umór, obarczając sumienia winą.

Rodzina coś dziwnie unikała tematu, chciała zapomnieć.

Zgubiła ich wyobraźnia.