- Co ja tu robię? - popatrzyła na przerażonych koszykarzy i gotującą trenerkę.

- Pilnujesz żebyśmy się nie potruli. - odpowiedział jej Hyuga ze strachem w oczach.

- Jest aż tak źle? - spojrzała na szatkującą warzywa dziewczynę.

- Owszem. - szepnął do niej Izuki kiwając wolno głową.

- Cudnie. - mruknęła do siebie i oparła się o ścianę za nią.

- Gotowe! - krzyknęła uradowana Aida. - Curry! - wyszczerzyła się dumnie.

Wzięli łyżki i talerze do rąk. Widziała jak nagle zzielenieli biorąc pierwszy kęs a Riko spuściła smutna wzrok. Pod tym kątem widziała też jej pozacinane palce i plastry na ranach. Kapitan też to zobaczył, wymienili się spojrzeniami i ze zdziwieniem obserwowała jak pochłania on całą porcję.

- Dobre było tylko trochę za ostre. - wstał od stołu zostawiając pusty talerz. - Dziękuję za posiłek. Pójdę się czegoś napić. - otworzył drzwi i zaraz za nimi zniknął.

- Miało unikalny smak ale było naprawdę niezłe. - stwierdził Teppei stojąc przy garnku trzymając chochlę. - Miało najważniejszy składnik. Miłość. - spojrzał na trenerkę łagodnym wzrokiem. - Chociaż mogło Ci się coś pomieszać podczas gotowania. Może spróbujesz jeszcze raz? - uśmiechnął się zachęcająco.

Obserwowała tą sytuację z lekkim uśmiechem, spuściła głowę w dół aby go ukryć.

- Siostra... Czy Ty się właśnie uśmiechnęłaś? - brat spojrzał na nią zszokowany.

- W Twoich snach, wielkoludzie. - z jej oczu biła pogarda. - Nie gadaj tylko myj ręce. Ktoś musi dać jej parę wskazówek. - skinęła na szatynkę i podwinęła rękawy.

Podeszła do zlewu i razem z bratem umyła ręce. Wspólnie zrobili mieszankę warzyw z kurczakiem i podali wygłodniałym koszykarzom.

- Wygląda dobrze! - zachwycił się Koganei. - Dajcie spróbować! - chwycił w pałeczki kawałek mięsa a jego oczy zabłysnęły szczęściem. - Pyszne! - krzyknął i sięgnął po kolejny kęs.

- Ale jakim cudem? - zapytał zdziwiony Kawahara patrząc na czerwonowłose rodzeństwo.

- W końcu mieszkamy sami. - odpowiedział zdziwiony Taiga.

- To ja popatrzę jak szkolisz Aidę. - Iku usiadła na krześle pod ścianą i obserwowała poczynania brata.

Miała wrażenie, że w pewnym momencie przysnęła bo bardzo szybko podane zostało curry wyglądające na zdatne do spożycia.

- Proszę. - Teppei podał jej talerz. - No śmiało, jedz. - zaśmiał się widząc jej niepewną minę.

- Dzięki. - burknęła sięgając po posiłek.

Skosztowała trochę i musiała przyznać, że było naprawdę dobre. Tylko czemu chłopcy tak się krzywią?

- Pyszne. - stwierdził Kuroko.

- Popieram. - pokiwała głową energicznie. - Jest naprawdę smaczne. - wzięła kolejną porcję do ust.

- Kuroko, sam sobie nałożyłeś? - zapytał go stojący przed nim Kiyoshi.

- Tak. - odpowiedział bez emocji.

- Ja nakładałem Kagami. - spojrzał na czerwonowłosą. - Riko, mogłabyś nałożyć kolejną porcję? - poprosiła kierując swój wzrok na trenerkę.

- Jasne. - mruknęła smutno.

Wszyscy przyglądali się jej dłoniom. Najpierw nałożyła ryż, potem czymś go posypała...

- Co to jest? - zapytała czerwonooka wskazując na dziwne tabletki w ryżu.

- Proteiny i witaminy. - odpowiedziała jej zaskoczona.

- To właśnie to! - krzyknął Koganei.

- Chyba będziesz też potrzebowała przyspieszonego kursu jak podawać suplementy. - zaśmiała się dziewczyna.

Prawie płakała ze śmiechu a oni patrzyli się na nią jak na wariatkę.

- Wybaczanie. - starała się opanować rozbawienie. - Już mi przeszło. Zostawię was. - wzięła głęboki oddech i lekko zakłopotana wyszła z pomieszczenia.

Ona naprawdę bardzo rzadko śmieje się w głos lecz przy nich jakoś łatwiej jej to przychodziło. Potrząsnęła głową aby pozbyć się resztek rozbawienia. Na korytarzu zobaczyła znajome loki więc skierowała się ku przyjaciółce.

- Kagami! - zatrzymała się słysząc za sobą wołanie.

Odwróciła się powoli widząc znajomą twarz.

- Kiyoshi. - burknęła gdy stanął tuż przed nią, znowu jak na jej gust trochę za blisko.

- Namyśliłaś się z tym obozem? - zapytał wyszczerzony. - Mogłabyś zadbać o nasze wyżywienie a także suplementację. - próbował ją przekonać.

Westchnęła zmęczona już tymi prośbami, namowami i pytaniami.

- Zastanowię się. - mruknęła skrzywiona. - Ale nie licz na zbyt wiele. - odwróciła się i machnęła ręką nawet na niego nie zerkając.

Podeszła do Kaguyi i bez słowa ją minęła. Doskonale wiedziała, że zielonooka nie da jej żyć. Nie dość, że rozmawiała z chłopakiem to jeszcze pewnie usłyszała strzępki rozmowy a resztę sobie dopowiedziała. Ta mała istota wręcz uwielbiała plotkować.

- Czego chciał ten koszykarz? Opowiadaj! - podbiegła do niej i zaczęła ciągnąć za rękaw koszuli zupełnie jak dziecko.

- Próbuje mnie namówić żebym pojechała z nimi na obóz. - westchnęła wiedząc, że będzie tego żałować.

- Musisz pojechać! - krzyknęła oburzona.

No i właśnie o to jej chodziło, już żałuje.

- Nie ma nawet takiej opcji. - otworzyła drzwi do klasy i podeszła do swojej ławki. - W tym czasie mam zamiar wylegiwać się na kanapie i obżerać pizzą. - dodała biorąc torbę na ramię.

- A gdzie jedziecie? - dopytywała nie zrażona obojętnością przyjaciółki.

- ONI jadą. - zaznaczyła. - Nad morze, czy coś. - machnęła lekceważąco ręką wychodząc z sali.

- Nie chcesz poleżeć na plaży? Słońce, piasek, chłopcy bez koszulek... - uśmiechnęła się do niej szeroko i zerknęła na nią w górę.

Widziała jej zaciśnięte usta, wiedziała, że się waha.

- Kusisz ale.... - spojrzała na nią z góry i uśmiechnęła się wrednie. - Nie. - dodała twardo i ruszyła przed siebie.

Saitou zarzuciła swoimi kasztanowymi lokami i patrzyła za wysoką sylwetką Kagami. Pojedzie, była tego pewna.

-----

Witam, witam.

Krótki ale jest.

To tyle, żegnam. <3

~ Ignis

-----