-Jak mnie głowa boli.-Powiedziałam, budząc się o, nieznanej mi wtedy, godzinie z okropnym bólem głowy i tym, że kręciło mi się w głowie.

Wtedy to z trudem postanowiłam wstać i podejść z takim samym uczuciem do okna omalże na nie wpadając.

Zobaczyłam wtedy, że jest jeszcze ciemno, ale dlatego że była już późna jesień mogła być pierwsza w nocy jak i piąta rano.

-To iść spać czy nie?-Powiedziałam, opierając głowę na zimnej powierzchni okna, która była dla mnie kojąca.

Po chwili obróciłam wzrok na moją szafkę nocną i zobaczyłam, że nie mam wody w szklance, a dlatego, że wtedy jakoś tak bardzo chciało mi się pić postanowiłam, że pójdę na dół i naleje sobie tam wody.

Musze tutaj powiedzieć, że droga na dół okazała się wtedy męczarnią, bo cały czas wpadałam w ścianę.

Pomimo tego najtrudniejsze okazały się schody, bo cały czas myślałam, że z nich zlecę.

Jednak ostatecznie udało i się dotrzeć na dół, do kranu, jednakże cały czas nie mogłam skończyć napełniać, bo cały czas z tego piłam.

-Co ty tutaj robisz jest trzecia w nocy?-Spytał się mnie Tarant, ze świecą, w ręce sprawiając, że o mało się nie udławiłam.

Dziwnie się czułam również, dlatego że nigdy Taranta nie widziałam w koszuli nocnej, ani zasadniczo nikogo z chłopaków i gdyby to byłby mój pierwszy raz tutaj to bym pomyślała, że Tarant ma na sobie sukienkę, choć i tak miał na sobie buduar.

-Ja tylko brałam wodę.-Powiedziałam, po odstawieniu szklanki na bok, po czym runęłam na podłogę, jednak Tarant złapał mnie, żeby nic mi się nie stało.

-Dziękuj-

-Jaką ty masz gorączkę.-Powiedział po dotknięciu mojego czoła.-Czy dlatego wstałaś i czy coś jeszcze Ci się działo?

-Tak i jeszcze bardzo chce mi się pić.-Powiedziałam.-I jeszcze kręci mi się w głowie.

Wtedy to Tarant podniósł, mnie jak pannę młodą, i zaczął tak iść.

-Dokąd idziemy?-Spytałam się nieprzytomnym głosem.

-Do twojego pokoju, żeby cię zbadać, ale spokojnie przyniosę Ci potem tą wodę.-Powiedział, na co mi mimowolnie zaczęły zamykać się oczy.-I nie zasypiaj!

Warto tutaj dodać, że ostatnie zdanie to było krzyknięcie.

-To jest silniejsze ode mnie.-Powiedziałam, po czym zobaczyłam, że jesteśmy już na miejscu.

-Otworzysz drzwi?

Wtedy to, ledwo, udało mi się unieść rękę i otworzyłam drzwi.

-Dziękuję.-Powiedział Tarant, na co znaleźliśmy się już w pokoju, a ja w moim łóżku.

-Dokąd idziesz?-Spytałam się go, gdy wreszcie ułożyłam się w łóżku pod kołdrą i z latarnią na stoliku.

-Po rzeczy, żeby Cię zbadać i po wodę.-Powiedział i już go w pokoju nie było.

Wtedy to zaczęłam się patrzeć pustym wzrokiem na płomień świecy, żeby mieć

rozrywkę i nie zasnąć.

-Zasnęłaś w tym czasie?-Spytał się mnie prosto z mostu Tarant w jednej ręce z lekarską torbą, a w drugiej z wodą.

-Nie, bo patrzyłam się na płomień świecy.-Powiedziałam, kładąc się prosto na poduszce, bo wcześniej leżałam na boku.

-Rozumiem.-Powiedział nawet na mnie nie patrząc, bo zajmował się swoją torbą i rzeczami w niej.

Po chwili jednak, wyciągnął z torby stetoskop i termometr rtęciowy, a wtedy zaczął mnie on badać za pomocą tych dwóch rzeczy, gdzie za każdym razem jego mina coraz bardziej robiła się przestraszona.

-Kaszlnęłabyś?-Spytał się mnie na prawie sam koniec, bo jeszcze nie wykorzystał .

Wtedy to zrobiłam to czując jeszcze większy ból gardła, a dodatkowo wydawało mi się, że zaraz pozbędę się płuc.

-Wiesz już co mi dolega?-Spytałam się go, jednak trudno było mnie usłyszeć, przez ten ból gardła, bo bardzo trudno było mi przez niego mówić.

-Jeszcze tylko temperaturę Ci zmierzę choć podejrzewam.-Powiedziała dając mi go do ręki.

Wtedy to wzięłam i włożyłam sobie do ust z, których po chwili wyjął go Tarant i pobladł patrząc na niego.

Po chwili również wetchnął, więc zaczęłam spodziewać się najgorszego.

-Jesteś chora na tyfus.-Powiedział drżącym głosem.

-Czy ja-?-Zaczęłam mówić, bo myślałam, że umrę.

-Nie spokojnie nie umrzesz, ale to ciężka choroba.-Powiedział, gładząc mnie po ręce, patrząc się na mnie i z trudem się uśmiechając.-Czy chciałabyś, żebym Ci coś przyniósł?

-Układ byś mi jakiś zrobił, bo głowa mi pęka?

-Oczywiście.-Powiedział i wstał od łóżka.

-Tarant?-Spytałam się go zanim wyszedł.

-Tak?

-Jak wysoką mam gorączkę?

-Czterdzieści stopni.-Powiedział z trudem.-I jeśli jesteś zmęczona to możesz już zasnąć.

Po tym ostatnim zdaniu wyszedł z pokoju od razu samoistnie zamknęły mi się oczy i od razu zasnęłam.

-Wiesz gdzie jest Tarant?-Spytałem się Arkaniusz, gdy przypadkowo wpadłem na niego.

-A ty go też nie widziałeś?-Spytałem się zdziwiony.

-Właśnie nie i to mnie nie pokoi.

-A w sypialni byłeś?

-Tak i tam również go nie było.

Wtedy to Arkaniusz zrobiła bardzo zdziwioną minę.

-To może w kuchni jest?

-Możesz mieć rację.

Wtedy to bez słowa poszliśmy do tego miejsca i gdy tylko się tam znaleźliśmy doznaliśmy szoku.

Zobaczyliśmy wtedy, że Tarant siedzi przy biurku w zupełności ubrany i pije herbatę z zapadniętym oczami.

-Czy wszystko dobrze?-Spytałem się, na co tan się na mnie spojrzał z nieobecnym wzrokiem.

-Jest świetnie jestem od trzeciej na nogach.-Powiedział, do siebie, kierując wzrok na nas, nadal mając kubek w ręce.

-A nie mogłeś potem zasnąć czy jak?-Spytałem się, bo nie rozumiałem jak można dobrowolnie wstać o tak wczesnej godzinie.

Wtedy to Tarant wetchnął.

-Alisa jest chora.-Powiedział z trudem.-Na tyfus.

Po usłyszeniu tego myślałem, że zemdleje, bo znowu ktoś mi bliski zachorował na tą chorobę.

Najpierw moja matka, co nie skończyło się szczęśliwie, a teraz Arti.

-Artemist naprawdę Alisa jest w dobrym stanie, w porównaniu do tego, o czym, ja czasami słyszałem.-Powiedział wyrywając mnie z transu.

-To dobrze.-Powiedziałem, choć nie byłem tym, jakoś bardzo, przekonany.-Tylko jak ona mogła-?

-Przypominam, że niedawno jak byliście na spacerze zaczął padać deszcz i pomimo szybkiego biegu do zamku, byliście przemoknięci do suchej nitki.

-A czy mógłbym ją zobaczyć?

-Nie.-Opowiedział dosłownie sekundę po tym jak skończyłem to mówić.

-A czemu?

-Tyfusem bardzo łatwo można się zarazić, a ja nie potrzebuję tutaj dwóch chorych.-Powiedział, po czym wziął ogromny łyk z kubka.

-To co ja mogę zrobić?

-Kontaktujesz się z TOLiKPR o leki.-Powiedział Tarant.

-A nie będę mógł naprawdę pomóc To-

-Nie.-Powiedział zdenerwowany, i zdecydowany, Tarant wstając od stołu.-Pomagać mi będzie, i to tylko gdy już będę na skaraniu zemdlenia lub życia, Arkaniusz.

-Ale czemu on skoro ja mam trochę z tym doświadczenia?-Spytałem się, bo nie mogłem tego zrozumieć.

-My, a przynajmniej ja, się o Ciebie boję, że mógłbyś się zarazić.

-A wy jako Ci starsi jesteście od tego wolni tak?

-Nie o to mi...

Wtedy to odszedłem od nich kierując się do swojego pokoju.

Nie mogłem ich zrozumieć, ale rozumiałem troskę, ale chciałem pomóc i ją zobaczyć nawet na sekundę.

Choć się cieszyłem, że nie jest aż tak źle, co dało mi, niestety złudną nadzieję na przyszłość.