Syndrom Eweliny to zmodyfikowana wersja "Nie zapomnijcie o nas" i bardzo się cieszę, że została dobrze przyjęta. Są tu osoby, jakie pamiętają stary tekst i mimo wszystko przeczytały ten nowy, a są także takie, które zawitały tu po raz pierwszy całkiem niedawno.

   Chcę bardzo podziękować za komentarze, wyłapywanie literówek (które najczęściej pojawiały się w zdaniach dopisanych w ostatniej chwili, za co muszę sobie przywalić deską), za czas, jaki poświęciliście, by przebrnąć przez te dziewiętnaście rozdziałów oraz za to, że znieśliście zmianę wielu fragmentów z wersji z 2017 roku.

   Wiem też, że mogły się tu pojawić kwestie niewyjaśnione lub niezrozumiałe, ponieważ to poprzednie części (które zostały wycofane z publikacji dawno temu i nie wrócą) były ich źródłem. Starałem się przy pierwszej korekcie jak najlepiej nakierować czytelników na właściwy tor, ale jeśli ktoś by miał jakieś pytania, to można je śmiało zadawać, nie zjem nikogo.

   Tak, być może kiedyś pojawi się kontynuacja — tak samo luźna, krótka, bez pościgów i wybuchów, ale niczego nie obiecuję, bo mogę złapać po raz milionowy wielkiego lenia.

   Jeszcze raz dziękuję i do zobaczenia w innych historiach!