Trójka Boskich Herosów

Mijały dni, a Adrian  z każdą chwilą coraz bardziej lubił ten nowy Świat w który wszedł. Zaprzyjaźnił się z dwoma chłopakami w swoim wieku i stali się nie rązłączni. Pierwszy z chłopaków miał wyjątkowo czarne włosy i oczy równie głębokie w tym samym kolorze. Nazywał się Nicolas był synem Hadesa i on pierwszy uczynił krok w jego kierunku. Zaimponowało mu bardzo, że znalazł się w końcu ktoś kto umie pokonać Marc'a. Szybko znaleźli wspólny język,a na zajęcia chodzili razem tak jak i w wolnym czasie. Później dołączył do nich Jonathan syn Dionizosa. Miał białe włosy niebieskie oczy i wyjątkowo celne oko w lucznictwie Przyjaźń między nimi zaczęła się nie co niefortunnie bo Jonathan przez wielkie rozgoryczenie po stracie  ukochanej poraz pierwszy nie patrzył gdzie strzela o mało nie zraniwszy Adriana w serce. Bardzo niewiele brakowało. Jednak syn Hery zdążył uskoczyc, a potem wkurzony wyzwał biedaka na pojedynek na miecze. Okazało się, że Jonathan był całkiem sprawnym szermierzem, ale i tak w końcu przegrał z Adrianem. Białowłosy przeprosił go i tak o to teraz wraz Synem Hery i Hadesa kroczył dumnie po środku. Szybko stali się tematem plotek, ale również obiektem wielu westchnień.
-Część, chłopaki co słychać? - Drogę zagrodziła im wyjątkowo bardzo denerwująca dla nich osoba. Clementyna Menci, córka samego Boga wojny Aresa. Bardzo często gdy ich widziała wyskakiwała z nikąd i bewstydnie filtrowala z całą trójką. Nie liczyło się dla niej to, że Adrian miał już swoją lubą, którą pragnie zdobyć, Jonathan nie jest nią zainteresowany, a Nicolas jest bi ale jak stwierdził ostatnio kręcą go głównie chłopcy. Mieli jej dość. Clementyna bała się tylko Anastazji. Och, tak... Gdy tylko ta ruda się pojawiała, dziewczyna zamykała buzię i znikała wszędzie byle tylko nie narażać się na złość córki Piękności.
-Część, Clem. Do widzenia Clem. - Powiedział Adrian robiąc szybki wzrot w przeciwną stronę wraz z kompanami.
-No wiesz Adrian? To nieuprzejme! - usłyszał jej głos za plecami, który brzmiał wprost żałośnie smutno.
-Clementyno! - odwrócił się do niej-Ile razy mam Ci wbijać do tego jasnego pustego łba, że my Boska Trójka Herosów w żaden sposób nie jesteśmy zainteresowani twoim wdziękiem? Tyle razy było ci to mówione, ale ty i tak swoje. Można się wściec! - wykrzyknął i z powrotem ruszył za kompanami. Naprawdę ta dziewczyna była bardziej irytująca niż szanowny Dionizos. "Bogowie! Za co muszę przechodzić te męki!" jęknął w myślach.
-Dobrze jej powiedziałeś stary! - powiedział z uśmiechem Nicolas-Mogłem wysłać za nią szkielety ale twoja gadka była dobra-Poklepał go po ramieniu.
-Dajcie spokój. Słowo daje w końcu ją zestrzele z łuku może się odwali. Ona i Marry powinne zniknąć w czeluściach Tartaturu. Obie są okropne i dwulicowe. Gdybym wiedział nigdy bym na nią nie spojrzał tamtego dnia gdy uratowała mi życie "z dobroci serca" - Mruknął Jonathan. - Dlaczego Clementyna tak się uczepila nas?
-To akurat proste. Jesteśmy trójką wyjątkowo przystojnych, mądrych i the Best po prostu herosów. Szkoda tylko, że to nie robi wrażenia na Anastazji-powiedział Adrien-ale w końcu ją zdobędę-wyciągnął pięć w stronę nieba.
-A my kolego ci w tym pomożemy-powiedział Nicolas, a Jonathan poklepał Adriana po ramieniu.
-Dokładnie stary-stwierdził syn Dionizosa. - Boska Trójka Herosów trzyma się zawsze razem.
Przydomek ten wymyślił Phil, gdy uratowali go przed idiotycznym Marc'iem. Działali w tedy jakby byli jednością. Jakby ten sam umysł był podzielony na trzy równe części. Oczywiście Adrian był liderem tej małej grupki, a Nicolas prawą ręką. Taktyczne plany obmyślał właśnie Jonathan. Jednak spryt Adriena sprawił że chłopcy słuchali go jak swojego przywódcę. Nicolas za to potrafił nieźle operować pięsciami, a jego szkieletowe żolnieze byli niezłomni jak ich pan. Tworzyli więc razem trio niebezpiecznych herosów. Nie wchodziło im się w drogę. O nie! Marc gdy postanowił obrazić otwarcie Phil'a bardzo szybko się przekonał wisząc na najwyższym drzewie na terenie szkoły, który nazywali Tarczą to drzewo wyrosło, piec lat temu. Opowieści mówiły w tedy o córce Zeusa, która nie zdążyła wbiec do bezpiecznej ostoi dla herosów poległa w walce z olbrzymami. Ojciec bogow chcąc dać życie swej córce sprawił, że jej ciało stało się wysokim drzewem, które teraz ochraniało ich przed niebezpieczeństwami, by żadne już boskie dziecko nie zginęło na marne.