- Wszystko będzie dobrze Olivia - Candy próbowała mnie podnieść na duchu - Nic im nie będzie

Chciałabym żeby tak było, ale mam przeczucie, że stanie się coś okropnego....

Cała nasza ekipa siedziała w szpitalu. Czekaliśmy na jakieś wieści o Drake'u i Olivier'u.

- Zadzwonić po policję? - spytała Nikki

- A przepraszam cię bardzo, ale po co chcesz dzwonić na policję? - spojrzałam na Chris'a

- No jak to po co? Żeby zgłosić pobicie - Nikki już wybierała numer na policję, ale Chris zabrał jej telefon - Oddaj to!

- Nie będziesz dzwonić na żadną policję - oświadczył Chris

- A to niby dlaczego?! - Nikki się zdenerwowała - Ktoś pobił naszych przyjaciół, a ty mi mówisz, że mam nie dzwonić na policję!!?

- Proszę o ciszę - spojrzeliśmy na recepcjonistkę, która przeglądała coś w komputerze

- Bo skąd wiesz czy to Drake i Olivier nie zaczęli? - powiedział Chris z nutką ironii w głosie

- No w sumie.... - Nikki zaczęła się nad czymś zastanawiać - Ale i tak oddaj mi telefon!

- Żebyś zadzwoniła na policję? - zapytał Chris

- Nie powinno cię interesować - Nikki wyrwała mu swój telefon z ręki i go przytuliła

Nikki kocha swój telefon i nie potrafi się z nim rozstać. Taka już ona jest.

- Co z nimi? - spojrzałam na Blake'a, który usiadł obok mnie

- Nie wiadomo.... Właśnie rodzice jadą - odpowiedziałam

- Aha. Muszę tu siedzieć? - zmarszczyłam brwi

- Jeśli cię nie interesuje zdrowie twoich kolegów to śmiało możesz iść! - podniosłam głos

Blake westchnął, a my dalej czekaliśmy z niecierpliwością na jakąś informację.

~Blake~

Minęły już trzy godziny odkąd siedzimy w tym po pierdolonym szpitalu.

Rodzice Olivier'a i Drake'a przyjechali jakieś dwie godziny temu, ale dalej nie ma żadnych informacji o ich zdrowiu. Ileż można czekać?

- Czy państwo są rodzicami chłopców? - podszedł do nas doktor, a rodzice Drake i Oliviera wstali

- Tak. Proszę mi powiedzieć co z moim synem - powiedziała kobieta o brązowych, długich włosach

- Proszę do mojego gabinetu - powiedział doktor

- Też chce iść! - Olivia wstała z krzesła

- Ty musisz zostać - oświadczył doktor

- Nie! Muszę wiedzieć co z moim bratem! Niech doktor mi pozwoli iść! Proszę! - zauważyłem, jak po jej policzkach zaczęły spływać łzy

Wstałem z krzesła i przyciągnąłem do siebie Olivie, po czym zamknąłem ją w swoich ramionach dając jej się wypłakać.

Rodzice Olivi uśmiechnęli się do mnie ciepło, po czym poszli za doktorem.

- Blake? - spojrzałem na Chris'a, który się uśmiechał

- Czego? - zapytałem

Głaskałem Olivie po włosach żeby ją uspokoić.

- Od kiedy ty taki dobroduszny? - zmarszczyłem brwi

- Weź się zamknij - odpowiedziałem

Poczułem, jak Olivia przytuliła się do mnie mocniej i się powoli uspokajała. Uśmiechnąłem się szeroko, bo wiedziałem, że wszystko idzie zgodnie z planem.

~Olivia~

Przytuliłam się mocniej do jego torsu. Powoli zaczęłam się uspokajać. Wiem, że dziwnie musi wyglądać ta scena, ale teraz chciałam ciepła od drugiej osoby.

- Daj mi ją! - Nikki wyrwała mnie z objęć Blake'a i przytuliła do siebie

Uśmiechnęłam się z myślą, że mam wspaniałą przyjaciółkę.

- Chciałem pomóc - powiedział Blake

- Ale nie pomo... - nie dokończyła, bo weszłam jej w zdanie

- Dziękuję... Blake... - spojrzałam na niego, a on patrzył na mnie ze zdziwieniem

- Co powiedziałaś? - uśmiechnął się cwanie - Nie usłyszałem

- Pierdol się - wycedziłam przez zaciśnięte zęby

- Okej, ale nie z taką brzydką i mało atrakcyjną osobą taką jak ty - powiedział dalej się uśmiechając

I dawny Blake wrócił.

***

Minęło pół godziny odkąd doktor zawołał moich rodziców i rodziców Drake'a do gabinetu. Nikt nie wie co on jest i każdy ma nadzieję, że będzie wszystko dobrze i że do nas wrócą cali i zdrowi.

- Zadzwoniliście w ogóle na policję? - spytała Stella

- Ja chciałam, ale KTOŚ - Nikki spojrzała gniewnie na Chris'a - nie dał mi zadzwonić

- No bo nie wiemy kto spowodował bójkę - usprawiedliwił się Chris

- Ale i tak trzeba było zadzwonić na policję - powiedziała Stella

- Widzisz głąbie! Mówiłam żeby zadzwonić, ale ty jak zwykle masz "rację" - powiedziała wkurzona Nikki

- Ugh, ale masz problem. Zadzwoń teraz - powiedział Chris

Nikki od nas odeszła i zadzwoniła na policję.

- Dobrze, dziękuję bardzo - spojrzałam na swoich rodziców i do nich podbiegłam

- Mamo co z Olivier'em? - zapytałam przejęta

- Ty wstrętna smarkulo! - spojrzałam na swojego ojca - To przez ciebie Olivier jest w szpitalu! Bo komuś się zachciało wagarów! A teraz co?! Olivier leży nie przytomny i to przez ciebie! - patrzyłam na ojca ze łzami w oczach

- Louis! Przystań - krzyknęła moja mama

- Ale to prawda! A jak myślisz kto chciał iść na wagary?! - spytał wkurzony

- Proszę pana! To nie wina Olivi - spojrzałam na Nikki

- Ty się w to nie mieszaj! - mój ojciec był zdenerwowany, a ja byłam załamana

- C-co... Z Olivier'em?... - powtórzyłam pytanie

- Wszytko w porządku. Jest nieprzytomny, ale jego stan jest stabilny - moja mama się uśmiechnęła i mnie przytuliła

Wtuliłam się w nią i wytarłam łzy spływające po moich policzkach. Myśl o tym, że mogłam stracić brata mnie dobijała.

- A co z Drake'm? - zapytałam

- Tego nie wiemy - odpowiedziała moja mama - Chodź, wracamy do domu

- Nie! Nigdzie nie idę! - zaprzeczyłam

- Kochanie. Jest 21.13, musisz się wyspać, bo jutro do szkoły - westchnęłam i pożegnałam się z przyjaciółmi, po czym wróciłam do domu

***

Obudziłam się zmęczona. W ogóle nie spałam, nie mogłam zasnąć. Wydarzenia z wczoraj cały czas krążyły w mojej głowie.

Wstałam i ubrałam czarne dżinsy z wysokim stanem oraz szarą bluzkę. Włosy rozczesałam i zostawiłam rozpuszczone. Z makijażem nie poszalałam, tylko wytuszowałam rzęsy i pomalowałam usta błyszczykiem.

Wzięłam torbę i zeszłam na dół. Prawie się wywaliłam na schodach, ale jakoś sobie poradziłam.

- Kochanie, chodź na śniadanie - powiedziałam moja mama

Nie miałam ochoty na śniadanie. Nie byłam głodna. Jedyne czego chciałam to dowiedzieć się k stanie Drake'a i zobaczyć Olivier'a.

- Nie jestem głodna - powiedziałam i założyłam buty, po czym wyszłam z domu

Droga do szkoły minęła mi w miarę spokojnie. Czasami się rozglądałam czy czasem nie ma gdzieś mężczyzn, którzy pobili Drake'a i Olivier'a.

Gdy weszłam do szkoły od razu zostałam przytulona przez Nikki.

- Tak się cieszę, że cię widzę! - uśmiechnęła się szeroko

- Tak... Ja też - uśmiechnęłam się sztucznie

- Jak się trzymasz? - zapytała, a ja wzruszyłam ramionami

- W ogóle nie spałam - powiedziałam

- To słabo - odsunęła się ode mnie

- Idziemy na lekcję? - zapytałam

- Tak, chodź - poszłyśmy na pierwszą lekcję czyli polski

Usiadłam w ławce i patrzyłam na nauczycielkę.

- Pewnie wiecie, że wasi przyjaciele są w szpitalu - powiedziała nauczycielka - Z tego ci mi wiadomo oboje są w stanie stabilnym i im życiu nic nie zagraża

Na tę wiadomość się uśmiechnęłam. Nic im nie jest, żyją. Tylko.... Dlaczego czuję, że coś się stanie?

***

Po szkole poszłam z Nikki i Stellą na lody. Cały czas myślałam o Drake'u i Olivierze, oraz o przeczuciu, że coś ma się stać.

- Zgadzasz się Olivia? - spojrzałam na Stellę

- Ale na co? - zapytałam

- A ty jak zwykle bujasz w obłokach - powiedziała Nikki

- Powtórzcie - powiedziałam z niecierpliwością

- Idziemy za dwadzieścia minut odwiedzić Drake'a i Olivier'a. Idziesz z nami? - spytała Stella

- Oczywiście! Chodźmy! - powiedziałam ożywiona i pędziłam do szpitala

- Ale za dwadzieścia minut! - krzyknęła Stella

- Teraz! - powiedziałam stanowczo

- Jej nie da się przemówić do rozsądku - powiedziała Nikki

***

Weszłam jako pierwsza do szpitala i od razu poszłam do recepcjonistki.

- Gdzie jest Olivier i Drake?! - spytałam, a kobieta na mnie spojrzała

- Jesteś z rodziny? - zapytała

- Tak! Jestem siostrą! - powiedziałam zniecierpliwiona

- Ile masz lat? - kurwa. Nie wytrzymam

- Gadaj gdzie oni leżą, bo nie ręczę za siebie! - zagroziłam jej

Nagle podeszły do mnie Nikki i Stella.

- Proszę nam za nią wybaczyć, ale jest zdenerwowana - Uśmiechnęła się Nikki

- Niech pani powie - powiedziała Stella

- Sala 58 - odpowiedziała

Gdy tylko to usłyszałam to popędziłam do sali numer 58.

Weszłam do niej i zobaczyłam mojego brata oraz Drake'a. Podeszłam do nich z uśmiechem.

- Olivier? - patrzyłam, jak mów brat otworzył oczy, a mi z oczu znów płynęły łzy

- Olivia... Hej - uśmiechnął się

- Tak się cieszę, że nic ci nie jest! - powiedziałam szczęśliwa

- Hej Olivier - spojrzałam na Stellę i Nikki

- Hej dziewczyny - Uśmiechnął się szerzej

- Jak się czujesz? - zapytała Stella

- Jest dobrze - odpowiedział

- Zaczęliście tą bójkę? - zapytała Nikki

- To nie my ją zaczęliśmy. Po prostu chcieli kasy, a my im nie chcieliśmy dać, więc na pobili - powiedział Olivier

Czułam jak krew się we mnie gotowała. Pewnie jak bym spotkała tych typów to bym ich zabiła na miejscu.

- A co z Drake'm? - spytała Nikki

- Nie wiem. Jeszcze się nie obudził - powiedział Olivier

Patrzyłam na nieprzytomnego Drake'a. Wyglądał tak niewinnie...

- Drake - usiadłam na krześle i złapałam go za rękę - Obudź się

Reszta patrzyła się na mnie i na Drake'a. Spojrzałam na nich, a oni się uśmiechnęli.

W tym momencie poczułam, jak Drake poruszył ręką. Spojrzałam na niego.

- Drake? -

Nagle Drake otworzył oczy, a ja się szeroko uśmiechnęłam.

- Obudziłeś się! - Drake na mnie z

- Kim jesteś? -

______________________________________

I mamy kolejny rozdział. Mam nadzieję, że się wam spodoba. Akcja będzie się dopiero rozkręcała, więc zachęcam do czytania ^^

2 gwiazdki = 5 rozdział

WikusiaChan