kilka tygodni później

– Dziękuje za wszystko – przytulam go mocno – Nie wiem jak byłeś w stanie to wszystko zrobić.. 

– Carrie, wiedziałem, że jesteś złamana i wiedziałem, że nie należysz do mnie. Próbowałem siebie przekonać, że może uda mi się to zmienić, bo jesteś taka niesamowita, ale potem patrzyłem na Allie i twoje serce należy do niego ze względu na tą małą dziewczynkę. 

– Pomimo tej małej dziewczynki – szepcze. 

– To prawda, ale to wy musieliście to zrozumieć. Patrzyłem na was tygodniami – całuje go w policzek. 

– Znajdziesz swoje szczęście, Ryan – ściska mnie mocno. 

– Wiem to. Kto wie? Może w Melbourne miałem spotkać ciebie? A jak odwiedzę was w Sydney to spotkam miłość życia? 

– Będę tęsknić! – podbiega do nas Allie i przytula go – Będziesz przysyłał mi książki, Ryan? – Ryan kiwa głową. 

– Zdecydowanie tak – Luke zamyka bagażnik i podchodzi do nas. 

Staje za mną i obejmuje mnie w talii, a ja bezpiecznie się o niego opieram. 

– Cóż, nie dam ci uścisku, bo to będzie mało męskie – uśmiechają się do siebie. 

– Spokojnie, pamiętam jak mnie ściskałeś – Luke parska śmiechem.

– Dziękuje – mówi Luke, a Ryan daje mu skinienie głowy. 

– Ludzie mogą mówić, co chcą, ale to właśnie was, w najbardziej szalonej relacji w moim życiu, znalazłem prawdziwych przyjaciół – zrobiliśmy się ckliwi co. 

Luke udaje, że nie sypiałam z Ryanem. Ryan udaje, że nie sypiał ze mną i tego się trzymamy. Gdzieś w tym wszystkim  pojawiło się zaufanie, a co ważniejsze prawdziwe oddanie. 

– Musimy jechać. Odwiedź nas, stary – Ryan kiwa głową. 

– Pa, szalona rodzinko – machamy mu całą trójką, a potem wsiadamy do auta. 

Uznaliśmy wyjazd z tego miasta za konieczny. Nie chodziło to, że byśmy sobie nie poradzili, ale dobrze było móc spróbować z czystą kartą. Ja skończyłam pierwszy rok studiów, Luke zaliczył pierwszy semestr, a zarazem zdał jakieś dziwne egzaminy, które dają mu różne możliwości, co do pracy. Nie do końca rozumiem o co chodzi, bo on nie chce tego powiedzieć, ale wyciągnę to z niego na miejscu. 

– Gotowe do drogi, dziewczyny? – jego dłoń ściska moje kolano. 

– Gotowa, tatusiu! 

– Bardziej nie będę – dostaje pocałunek w skroń, a potem jedziemy w kolejną podróż. 

Rok później

– Jesteś pewien, że umiesz to prowadzić? – stoimy właśnie na pokładzie naszego malutkiego jachtu. 

– Jestem pewien – przyciąga mnie do swojego boku, a Allie wybiega z dolnego pokładu. 

– Tu jest super! – przez ostatni rok tak strasznie wyrosła. Chucha na swoje włosy, żeby nie wpadały jej do oczu – Czy możemy już wypłynąć, proszę?

– Pierwszy zachód słońca z kapitanem Lukiem – całuje go w szyję – Czas zacząć. 

On prowadzi, gdy my stajemy z Allie przy barierkach i podziwiamy ocean. 

– Zawsze już tak będzie? – pyta Allie. 

– Myślę, że nie – patrzy na mnie od razu smutno – Kiedyś będzie nas więcej – czochram jej blond loki. 

– Będę miała rodzeństwo? – kiwam głową. 

– Skończymy z twoim tatą studia – co mając dziecko nie jest proste, ale nie jest też niemożliwe. Jak się okazuje jeśli chcesz to możesz, a my chyba jesteśmy na to najlepszym przykładem – A potem, zdecydowanie będziesz miała rodzeństwo!

– Będę najlepszą starszą siostrą! – wszyscy to wiedzą. 

Allie zasypia od razu po zachodzie słońca, a my zostajemy z Luke'm na górnym pokładzie. 

– Gdyby to było moje dziecko – oboje jesteśmy spięci – nie byłoby nas tutaj, prawda? 

– Nie, nie było – mówię szczerze – Przepraszam, Luke, ale to by było za dużo – obejmuje mnie od tyłu niemal boleśnie. 

– Ktoś nad nami czuwa – uśmiecham się od ucha do ucha – Ktoś wiedział, że my jesteśmy sobie przeznaczeni. 

– Jak to jest być drugi raz mężem? – pytam go. 

– Jakbym nigdy nie przestał – teraz jest inaczej i lepiej. 

Ufamy, pomagamy, trwamy, jesteśmy. 

– Czy jestem dla ciebie dobra? – pytam. 

– Wiesz od czego się zaczęło? – kiwam głową – Jesteś moją najlepszą przyjaciółką, Carrie – przysuwa swoje usta do moich i delikatnie mnie w nie całuje. Zaplatam ręce wokół jego szyi – miłością mojego życia – szepcze – matką mojego dziecka i przyszłych dzieci – kolejny całus – moją żoną. 

– Chcesz usłyszeć zabawną rzecz? – pytam. 

– A co jeśli nie będzie zabawna? – szturcham go w ramię. 

– To wtedy powiesz prawdę. 

– To wtedy powiem prawdę. 

Cóż chyba nauczyliśmy was najprostszej rzeczy na świecie. Zawsze mówcie prawdę