– Hej – szepczę do niego rano, a on się podrywa.

– Długo spałem? – dalej nie wygląda zdrowo. Podstawiam mu pod nos śniadanie.

– Pół popołudnia i całą noc – chce wstać, ale go zatrzymuję.

– Dziękuję, za wszystko, ale muszę iść do pracy – popycham go z powrotem na poduszkę i kładę tace na kolanach.

– Zadzwoniłam do ojca i powiedziałam, że potrzebujesz urlopu, zgodził się. Napisałam z twojego telefonu do Mary, że przyjdziesz dopiero jutro, przepraszam za to, wiem jak chcesz być z dzieckiem, ale potrzebujesz chwili odpoczynku.

Czy ja znowu widzę w jego oczach łzy?

– Carrie... – siadam po wolnej stronie łóżka.

– Nic nie mów, najpierw poczuj się lepiej, a potem porozmawiamy – oboje słyszymy burczenie w jego brzuchu – Jedz, bo zaraz przyleci Allie z rysunkami dla chorego taty.

– Przepraszam, że zasnąłem.

– Zaraz wepchnę w ciebie to jedzenie siłą. Kiedy ostatni raz coś jadłeś? – milczy.

– Jak wychodziłem w niedziele z domu...

– Luke, jest środa – w końcu zabiera się za jedzenie.

– Gdzie Ryan? – obracam głowę w jego stronę – Słyszałem wczoraj, jak się kłóciliście. Powinienem wyjść, bo ty zasługujesz na szczęście.

– Jesteś ojcem mojego dziecka, które cię potrzebuje, ale potrzebuje cię zdrowego i silnego, jeśli to ja muszę cię karmić to jest w porządku, możesz na mnie liczyć.

– Nie zasłużyłem na to – kiwam twierdząco głową.

– Ja też wiele razy na to nie zasługiwałam, a ty i tak byłeś. Pozwól mi zrobić to, czego widzę, że potrzebujesz – patrzy na mnie.

– Mam dziecko z kochanką – mówi jakby ostrzegawczo.

– Ale to zawsze będę ja, prawda? – wysila się na zmęczony uśmiech.

– Tato, nie śpisz! – wbiega Allie do pokoju i mocno obejmuje go za szyje – Dobrze się czujesz?

– Allie, kocham cię – nasza córka chichocze.

– Tato, wiem, ja ciebie też – odkłada tace i kładzie ją na sobie.

– Moje dwie ulubione dziewczyny – potrzebuje nas, a Allie go.

– Namalowałam ci pare rysunków, tatusiu – Allie tuli go mocno, tak jak on ją.

Po chwili biegnie po rysunki i o każdym mu szczegółowo opowiada.

– A to wujek Ryan, który czyta mi bajkę – a jej ojciec się zaraz rozpłacze – Wolę gdy ty mi czytasz, tato – odkłada go i pokazuje kolejny – A to nasza rodzina w zoo – tym razem jesteśmy tylko w trójkę – A tu świętujemy moje urodziny – one jeszcze przed nami.

– Prawdziwa artystka – podnosi się trochę – Obiecałem ci bajkę, prawda? Więc chodźmy do salonu i ją obejrzyjmy.

Oni idą do salonu, a ja dzwonię do Ryana.

– Luke dzisiaj u mnie zostaje, chce pobyć z Allie i wydaje mi się, że przyda mu się jeszcze trochę snu. Ktoś musi przy nim być.

– Zachowujesz się jakby on był dzieckiem, a nie dorosłym facetem – ściskam mocno telefon w dłoni.

– Robię to dla Allie, żeby mogła spędzać z nim czas jak wcześniej – Ryan wzdycha.

– Nigdy nie będę wystarczający – mówi w końcu – Najpierw jest Allie, potem jest były mąż, a dopiero na końcu jestem ja.

– To nie prawda! – syczę do słuchawki.

– Nie chciałaś mojej pomocy, bo nie należę do rodziny – wzdycham.

– Ryan...

– Rozumiem czym jest rodzina, moja własna mnie zdradziła – to cios poniżej pasa – Powinienem się rozłączyć. Jesteś silna i dasz radę, a ja zaczekam.

– Dziękuję – i się rozłącza.

Wracam do salonu, oni leżą rozwaleni na kanapie, śmiejąc się z czegoś, co tylko oni rozumieją.

A potem? Potem rozpoczyna się prawdziwe piekło.

Ktoś wali do drzwi i słowo wali jest delikatnym słowem. Luke podnosi się z kanapy i nawet wyglądając źle, przejmuje role głowy rodziny.

– Idźcie do pokoju - mówi gdy patrzy przez wizjer – to ona – szepcze bezgłośnie.

To ten dzień, prawda? To moment gdy Allie dowie się prawdy o tacie.

– Kochanie czy możesz iść do pokoju? – powinnam iść z nią.

– Mamo, nie chce, co jeśli to wujek Ryan?

– Nie, skarbie to na pewno nie on.

Idę z nią, tak będzie lepiej. Kurwa, jak ona mogła tu przyjść?