Przyjechaliśmy do restauracji jednym samochodem. Otworzył przede mną wszystkie możliwe drzwi, z resztą tak jak zawsze to robi.
Teraz siedzimy przy stoliku i czekamy na nasze zamówienia.

– Opowiedz mi więcej o Allie – zaskakuje mnie tym – Dostaje cały czas urywki, o najcudowniejsze dziewczynce na świecie – uśmiecham się.

– Więc to słodki aniołek, który kocha bajki. Zawsze wymyśla nam milion rzeczy do zrobienia i sprawia, że w ogóle nie dbamy o jej nawyki żywieniowe. Ma te swoje pytania, na które czasem nie mamy pojęcia jak odpowiedzieć, a wtedy ona odpowiada sama. Jest najlepszą uczennicą i uwielbia przyprowadzać koleżanki do domu, bo jest strasznie rozpieszczona. Lubi też spać z nami w łóżku. Ma takie blond loki, które zawsze rozwalają się po całej poduszce i wpadają jej do oczu.

– Zawsze mówisz 'my', robisz to umyślnie? – uśmiecha się – On jest aż taki niesamowity? – w pierwszej chwili nie wiem, co odpowiedzieć.

– Jest bardziej niesamowitym ojcem, niż sam mógł sobie wyobrazić. Zrobi dla niej wszystko. Gdy tylko widzi ból na jej twarzy, nawet gdy jest lekko chora, on sam cierpi – zamykam się – Tak strasznie cię przepraszam. Nie powinnam opowiadać o nim – ostatnie słowo specjalnie akcentuje.

– Chcesz powiedzieć mi dlaczego wam nie wyszło? – kręcę głową – Dobrze, skoro tak, powinnaś powiedzieć Allie, że moją ulubioną bajką jest Arielka.

– Co? – uśmiecha się szerzej i poprawia okulary na nosie.

– Wiem, że wszystkie te bajki to miłość od pierwszego wejrzenia, może nie najrozsądniejsza, ale tam chodzi o coś więcej. Ona poświęca wszystko co zna, na rzecz nieznanego i to jeszcze bez swojego największego atutu. Jest tam nikim, ale staje się wszystkim.

– Dlatego, że jest ładna! – Ryan kręci głową.

– Chce wierzyć, że chodzi o coś więcej.  Może o to, że oni są sobie potrzebni, bo inaczej nie dostaną swojego szczęśliwego zakończenia? A może o to, że druga połówka jest najmniej z oczywistych wyborów.

– Wow, doszedłeś do całkiem głębokich rozmyśleń. Myśle, że tak nie porozmawiasz z Allie – wybucha śmiechem.

– Naprawdę chciałbym ją poznać – trochę się krzywię.

– Mamy z Luke'm ustalenie, że nie poznajemy naszego dziecka z kimś z kim.... – jak to ująć? – spędzamy czas. Nie chcemy namieszać jej w głowie.

– Rozumiem to, więc niestety będziesz musiała mi wystarczyć ty – nie wiem dlaczego, ale to wywołuje rumieniec.

– Jesteś strasznie bezpośredni, wiesz?

– Żyłem w niedomówieniach, wole powiedzieć czego chce albo czego bym chciał niż bawić się w gierki – to jego największy plus – Przepraszam jeśli moje pytania sprawiają, że czujesz się niezręcznie.

– Ćwiczę szczerość – wtedy przychodzą nasze posiłki – Dopiero zaczynam jeść, a ja już wiem, że to będzie najsmaczniejszy posiłek od dawna.

– Nie, Carrie, poprawnie to zdanie brzmi tak. Dziękuje Ryan, że dzięki tobie spędziłam najmilszy wieczór od dawna – chichocze jak nastolatka.

– Musisz mnie tego nauczyć – może kiedyś wykorzystam to na byłym mężu.

– Czyli kolejne lekcje ode mnie.

– Mój prywatny profesor po godzinach – to pierwszy raz gdy próbuje z nim flirtować.

– Podoba mi się to.

Po kolacji podwozi mnie pod mój samochód i otwiera mi obie pary drzwi, a potem?

– Dobranoc – dostaje najzwyklejszego całusa w policzek.

– Dobranoc – i to wszystko, a ja nie wiem czy czuje wdzięczność czy rozczarowanie.

Następnego dnia jadę do Luke'a po Allie. O dziwo nie otwiera mi on, a jego siostra.

– Cześć – staram się z nią nie kłócić, to już nie ma znaczenie.

– Och, przyszła matka, która zapragnęła zabawy – ignoruje ją.

– Mamusiu! Ciocia Lexi pomalowała mi paznokcie! – macha przede mną rączkami.

– Pokaż, aniołku – biorę jej dłonie w swoje i oglądam różowy lakier wraz z różnymi świecącymi naklejkami.

– Muszą jeszcze wyschnąć, dzieciaku – Allie kiwa głową w stronę Lexi.

– Podziękowałaś?

– Dziękuje, najlepsza ciociu na świecie! – moja córka potrafi rozpuścić nawet aurę suki Lexi, to niesamowite. Lexi całuje ją w czubek głowy.

– Następnym razem stópki! – oczy Allie jeszcze bardziej błyszczą.

– Gdzie jest Luke? – pytam Lexi – Czy zostawił ciebie z nią na dużej?

– Go zapytaj – wskazuje za mnie.

Obracam głowę w tył i widzę go wchodzącego z siatkami.

– Kochanie, kupiłem twoje ciastka i ulubiony sok. Wymyśliłem, że możemy też zjeść obiad – Allie biegnie do niego.

– Ciasteczka! – przypomina sobie o paznokciach i czeka, aż Luke rzuci wszystko, że jej jedno wyjąć.

On dokładnie to robi.

– Myślałam – szepcze do siebie...

– On nie jest tobą – szepcze mi do ucha Lexi, jakby znała moje najbrudniejsze historyjki.

– Masz racje, jest gorszy – Lexi podchodzi i bierze od niego zakupy. Widać, że wypracowali system.

– Szybko jesteś, myślałem, że będziesz leczyć kaca – nic nie mówię – Będę robił obiad, Allie w środku nocy wpadła do mojego łóżka i powiedziała, że ma ochotę na klopsiki.

– Śniły mi się, tatusiu! – oboje się przy tym uśmiechają.

– Dobrze, więc....

– Zostaniemy – dlaczego moje życie nie może być prostsze?