Widzę Ryana na korytarzu, więc z uśmiechem na ustach podbiegam do niego.

– Cześć – cmokam go w policzek, czym go zaskakuje.

– Ktoś tu jest w dobrym humorze – uśmiecham się szerzej.

– Wszystko w końcu zaczyna się układać – dotyka kciukiem moich ust.

– Podoba mi się ten uśmiech – gryzę go w palec – Mam coś dla ciebie, chodź – łapie mnie za nadgarstek i ciągnie w stronę swojego gabinetu.

– Ale panie profesorze, już zaliczyłam te zajęcia! – krzyczę na cały korytarz, a Ryan parska śmiechem.

Na biurku stoi bukiet róż.

– Masz wielbicieli? – wyciąga go z wazonu i podchodzi do mnie.

– Ja jestem wielbicielem – wyciąga jedną róże – To za to gdy cię pierwszy raz zobaczyłem – sięga po drugą – To za to gdy powiedziałaś mi coś o sobie – sięga po trzecią – To za to gdy założyliśmy nasz mały klub rozwodników – uśmiecham się – To za to gdy pokazałaś mi swoją pasje – zostały jeszcze dwie – To za to, że jesteś cudowną mamą – i ostatnia – A to za to, że tutaj jesteśmy.

Odbieram od niego wszystkie róże, a potem rzucam mu się na szyje. To jest ta chwila, ta chwila gdy naprawdę ruszam do przodu.

– Ryan – przysuwam swoje usta do jego.

– Musisz być pewna – zrobił dla mnie dużo, tak naprawdę po prostu będąc obok.

– Chce cię pocałować – moje ręce ciasno go oplatają, on mocno trzyma mnie w talii,  a wtedy nasze usta się spotykają.

To jest ta magia, która się dzieje gdy dwie osoby na coś czekają, a zarazem nie czekają na nic. Był obok, jest obok, a teraz jest częścią mojego życia.

Nie wie wiele o Luke'u, ale to jest coś zupełnie innego. To jak druga randka, gdy wiesz, że chcesz więcej i zaczynasz się starać. Tym są właśnie te kwiaty i mój ofiarowany pocałunek.

Ryan obrysowuje językiem kontur moich ust, a ja je dla niego rozchylam. Pocałunek jest spokojny, chodzi o nas, a nie o sam fizyczny akt.

– Jesteś niesamowita – szepcze w moje usta – niesamowita – nie dałam mu się dobrze poznać, ale on mnie widzi – Mogę prosić do tańca?

– Co?

– Zatańcz ze mną, ślicznotko – on sprawia, że jestem sobą i jestem też sobą dla kogoś.

Pozwalam mu się prowadzić, co jakiś czas śmiejąc się do siebie, że robimy coś tak dziwnego.

A potem wracamy do normalności i Ryan robi nam kawę.

– Jak minął weekend?

– Jadłam obiad z ojcem mojego dziecka i z samą Allie.

– Jak on się nazywa? – pyta w końcu.

– Luke.

– Luke Hemmings – kiwam głową – Zostałaś przy nazwisku?

– Ze względu na Allie, nie chce robić zamieszania w szkole, czy żeby musiała odpowiadać na zbędne pytania.

– Bycie tobą jest trudne, co? – znowu ta szczerość.

– Bycie ze mną jest trudne – wyciąga rękę i ściska moją dłoń.

– Małe kroczki, kolejne randki, kolejne pocałunki, a gdy róże zwiędną powiesz co dalej – ściskam jego dłoń w odpowiedzi.

– Dajesz mi możliwość wyboru?

– Potrzebujesz tego. Gdy mnie zdradziła żona, czułem, że nikt mi nie pomoże. Bo kto? Ona? A może mój najlepszy przyjaciel? No właśnie... Więc byłem sam, robiłem co mi się podoba i niszczyłem siebie. Ty potrzebujesz kontroli, a ja ci ją daje, lecz czuwam nad tobą – pochyla się i całuje mnie w dłoń – Jeśli zostaniemy przyjaciółmi to to też jest w porządku.

– A ty czego chcesz? – pytam śmiało.

– Żebyś zawsze była w takim humorze jak dzisiaj – lekko się uśmiecham.

– Zdradził mnie i będzie miał dziecko z inną. Najgorsze jest to, że to była kochanka, której opowiadał o nas i naszym życiu, z którą dzielił się tym, co robił z naszą córka. Od kilku lat żyliśmy  tak naprawdę w otwartym związku, co było też moją winą. Jedno zdradzało drugie, bo drugie zdradzało. Rozumiesz?

– Staram się – powiem mu wszystko.

– Chciałam z nim nie tylko ze względu na Allie, ale czułam jakby on tego chciał tylko przez nią. On temu zaprzecza, ale nigdy nie zrobił niczego, żeby...

– Carrie... – podchodzi do mnie i przyciąga mnie do swojej piersi.

– Mimo wszystko mogłam na nim polegać. A teraz ty dajesz mi wybór i zarazem jego konsekwencje. Nie będę mogła koniec z tym do niego, ani do ciebie, to duży krok na przód – gładzi mnie po włosach – Uczę się żyć, Ryan. Tworze moje życie od podstaw, więc to co mi dajesz jest dobre.

– Chce ci pokazać ciebie – ściskam jego koszulkę.

– Za to dziękuje – całuje mnie w czoło.

Ryan jest moim własnym aniołem stróżem.