Jak powiedzieć dziecku, że jego rodzice się rozstają? Zrzucić to na drugiego rodzica. Zrobiłam to co zawsze. Kazałam powiedzieć to Luke'owi, ponieważ to jego wina.

Allie siedzi na kanapie i macha nóżkami, po jej minie wiem, że widzi, że coś jest nie tak. Stoję z boku pokoju gdy Luke kuca obok niej.

– Kochanie... – Allie nerwowo poprawia swoje włosy, zawsze robi tak gdy coś przeskrobie – Musimy ci coś powiedzieć.

– Babcia mówiła dziadkowi, że w końcu mamusia się od ciebie uwolni – co kurwa? – Dlaczego tak powiedziała? – moi cholerni rodzice – Moja koleżanka Tara mówi, że jej rodzice się rozwodzą, więc będzie miała dwa domy i więcej prezentów – jakim cudem ona to wie?

– Allie – kładzie dłonie na kolanach.

– Nie chce mieć dwóch domów! – krzyczy – Babcia mówi, że mnie zostawiasz! Tato! Nie możesz mnie zostawić! – zabije moją mamę.

– Musisz mnie, kochanie posłuchać – Allie zaczyna płakać, a on od razu ją przyciąga do siebie – Kocham cię, Allie, ale ja i twoja mama..

– Masz inną rodzine, tato? Tara mówi... – Allie nie rozumie, ale zarazem wie coś.

– Kochanie – siadam obok niej na kanapie – Musiałaś nie zrozumieć babci. Tata się nigdzie nie wybiera – pociąga nosem.

– Nie? – Luke gładzi ją po włosach, gdy ona patrzy na mnie.

– Chcieliśmy z tobą porozmawiać o wakacjach, kochanie. Nic się nie dzieje, tata nigdzie się nie wybiera – nie zrobię jej tego. Nie będę patrzeć na moje smutne dziecko. Nawet kosztem własnego szczęścia.

– Wakacje? – Luke w końcu podłapuje.

– Chciałaś pojechać do Europy i popłynąć statkiem, prawda? — kiwa głową.

– Nie odchodzisz, tatusiu? – muszę porozmawiać z moją mamą.

– Nigdzie się nie wybieram, księżniczko – Allie jeszcze chwile szlocha, gdy Luke mocno ją trzyma.

Potem stwarzamy jej pozorną normalność. Rozmawiając z nią o miejscach, w które możemy się udać czy co możemy zrobić. Allie promienieje, a potem zasypia na moich kolanach. Zanoszę ją do łóżka i wracam do salonu.

– Jesteś w stanie to zrobić? – pytam go – Jesteś w stanie poświecić siebie dla niej? – już pokazał, że nie jest.

– Co to znaczy?

– To znaczy, że śpisz w pokoju gościnnym. Kochasz swoją córkę i nie zbliżasz się do mnie – to nie ma szans się udać – Wypracujemy jakiś nowy system. Luke, nie mogę jej tego zrobić, ona sobie nie poradzi.

– Nie pomyślałem o niej gdy pierwszy raz poczułem się dobrze.

– Jeśli zamierzasz to kontynuować, ona ma się nie zbliżać do Allie. Jeśli się dowiem, że Allie ją chociaż zobaczyła, drugi raz się nie zawaham.

– Jak ty to sobie wyobrażasz? Będziemy żyć kurwa jak współlokatorzy  z dodatkowym życiem na boku? To nie wychodzi! – milczę – Skończyłem z nią! Zrozumiałem to jakiś czas temu, ale trochę czasu zajęło mi pozbycie się tego całkowicie. Ale tego już nie ma! Nie chce jej!

– Byłeś w niej zakochany! – krzyczę.

– Zakochanie jest złudne. Nigdy jej nie kochałem – rozumiem, co mówi, ale to nie ma znaczenia.

– Mogę ci dać to albo płaczące dziecko. Możemy spróbować dać Allie dwa domy, ale ona tego nie zniesie. Oboje to wiemy. Ja wiedziałam to zawsze – obwiniam go o wszystko, bo tak jest prościej.

– Tak się nie da żyć, Carrie.

– Nie tak wiele się znowu zmieni, prawda?

– Nie wybaczysz mi tego, nigdy? – pyta niepewnie.

– Wiedziałam jak popieprzeni jesteśmy, ale nie miałam pojęcia jak bardzo chcesz czegoś więcej. Więc ci to daje, daje ci córkę i życie jakie miałeś – tak naprawdę to nigdy nie wystarczy.

– Zamierzasz szukać miłości? – pyta.

– Zamierzam skupić się na sobie, tak jak ty, ale i zarazem pamiętać, co jest ważniejsze.

– Nie widzę tego...

– To powiedz swojemu dziecku, że się wyprowadzasz. Złam jej serce, Luke – to co robimy nas zniszczy.

– Naprawie wszystko – a ja będę się opierać – Naprawie naszą rodzine – nie będę przy nim płakać.

– Zacznij od siebie.