wyrdaest>>

KABANATA 7

Back at one

KUNG DATI GUSTO niyang manatili sa lugar kasama si Dale ngayon ay hindi na. Gusto na niyang bumalik sa dati niyang buhay. Ayaw na niyang manatili pa roon ng ilang araw o oras man lang.

Simula ng nakaraang linggo noong gabi na sinabi ni Dale na magiging civil na lamang sila sa isa't-isa parang walang kasama si Alleyah sa bahay roon. Iniiwasan siya nito, hindi kinakausap, at ang mas malala, para lamang siyang hangin para dito. She tried to talk to him but Dale didn't respond atleast one word to her. It hurts her. Ngayon lang sa tanang buhay niya na may isang taong hindi siya gustong kausapin.

When she was in New York, less than five person lamang ang hindi magtatangkang kausapin siya o kaya'y pansinin siya. Madalang na ang umabot sa isa o dalawa. She was frustrated and hurting the way Dale was treating her. Parang hindi na siya importante dito. Well hindi naman talaga, nag-assume lang siguro siya na mayroon dahil na rin sa mga kinikilos nito.

Eh ano yung mga halik na pinagsaluhan nila? Wala lang iyon? Padabog na nagpapadyak si Alleyah sa sahig sa loob ng kwarto. Mababaliw na siya kung magpapatuloy pa ang ganito nilang setup. Alas syete na ng umaga at hindi pa rin siya lumalabas ng kwarto. Magtatatlong araw na rin niya iyong ginagawa, simula ng hindi na talaga siya tuluyang kinakausap ng binata.

Mga alas otso kadalasang umaalis ng bahay si Dale upang tumulong sa pagsasaka kina Mang Antonio at uuwi ito pasado alas sais ng gabi. Nagluluto si Alleyah ng mga pagkain na sasakto sakanilang dalawa pero ni minsan ay hindi nakisabay sakaniya si Dale, kung una siyang kakain hindi ito dudulog at patatapusin muna siya. Simula noong nakaraan, mas maaga nang nagigising si Alleyah upang magluto at sa gabi naman ay hindi kaagad agad nakakatulog dahil sa pag-iisip ng malalim. Matutuyuan siya ng laway kung hindi pa siya kakausapin ni Dale.

"Ano ba kasing problema mo?" malungkot niyang saad habang nakaharap sa pader ng kwarto katapat ng kay Dale.

Back at one.

Iyong Dale na nakilala niya noon ay bumalik na ngayon. Hindi na niya alam ang gagawin. Alleyah took a deep breath, because she feel her heart tightened. Punong puno na ng sakit na hindi na siya halos makahinga. Nakapagluto na siya ng almusal para kay Dale, hindi na muna siya kumain dahil unti unti na siyang nawawalan ng gana sa tuwing kakain siya ng mag-isa.

Nakapaligo na siya dahil balak niyang maglaba sa ilog ngayon. Gusto niya sanang sabihin kay Dale pero naisip niyang baka hindi nanaman siya nito pansinin kaya wag na lamang. Hindi pa siya ganoon kagaling maglaba pero natututunan naman ang lahat.

Napatuwid siya ng upo ng marinig ang pagbukas at pagsara ng kabilang pintong kwarto. Mukhang handa ng umalis si Dale. Inantay niya muna ang ilang minuto at pinakiramdaman kung umalis na nga ba si Dale. Sana ay kumain muna ito ng niluto niya. Sa tuwing naghahanda siya ng pagkain ay mayroon pa ring natitirang kanin o kaya'y ulam sa plato nito. Siya naman halos ang naghuhugas ng plato at gumagawa ng gawaing bahay. Hindi siya kailan man nagreklamo, sa katunayan mas nalilibang pa siya kaysa naman sa wala siyang gawin at tumunganga araw araw.

"Please finish your food before leaving." mahina niyang pagsusumano.

Unti unti siyang naglakad sa may pinto at sumilip ng konti. Agad siyang tumingin sa may kusina, hindi gaanong makita ang kusina sa kaniyang kwarto pero pinilit niya pa ring silipin kahit hindi kaya. Nabigla naman siya ng makitang tumayo si Dale at naglakad patungong sala. Muli niyang naisara ang pinto at talagang napalakas ang pagkakasara.

Natigil naman si Dale sa paglalakad sa may bandang bulwagan ng kusina bago tumingin sa nakasarang pinto ni Alleyah.

She must be hungry.

Napansin ni Dale na wala pang halos bawas ang niluto ni Alleyah na corn beef at sinangag. Kumain lamang ito ng kaunti upang magkalaman ang tyan kapag nagsaka sa bukid.

Dale was wearing a white shirt and a brown thin jacket to protect himself from the sun, a black slacks, black plastic boots at sumbrerong pangsaka. Mayroon ding nakasabit na itak sa bandang beywang. Magsasakang magsasaka ang getup.

Buntong hininga ang pinakawalan nito. Gusto na nitong kausaping muli ang dalaga ngunit pinipigilan nito ang sarili. Hangga't maaari kailangan nitong iwasan si Alleyah. Dahil naiisip ni Dale ang sinabi ng ama niya.

Never lay your hands to my unica hija, you'll just protect her. Don't you dare to touch even the tip of her finger, Mr. Lee. Dahil hindi ako magdadalawang isip na icancel ang on going project na pinag-usapan natin.

That project was so precious to him. Dugo't pawis ang inalay niya roon, mapa-oo lamang ang ama ng dalaga. Mr. Loren was so hard to please. Marami na ang sumubok pero bigong makuha ang matamis na oo nito sa ano mang proyekto. Dale experience it too. It is his 10th times to court Mr. Loren just to say yes to his proposal project. Dahil kapag napa-oo mo ito, sigurado na ang success mo sa negosyo. Mr. Loren, is a great business tycoon. He is rank as the highest rank in all businesses all over the country. He is a very powerful entrepreneur, here in the Philippines. Magaling din itong makipagsabayan sa mga karatig bansa kung usapang negosyo.

Kaya't sobrang laking achievement na kapag napa-oo mo ito. Dale got his own business, a car business. He owned it himself. Yes, mayroong family business ang pamilya niya but he wants to have something he can called his own. Sariling pera ang ginamit mapatayo lamang ang car business niya. Inabot ng tatlong taon upang maging stable ang kita at magsuccess. At the age of 25, masasabi na nitong successful na ito na makilala ang sariling negosyong itinayo. He wants to achieve more and to be known more. Ganoon naman ang kalakalan sa negosyo, hindi titigil sa isang bagay lamang kapag nakuha mo na. You will strive more to stay from where you are now.

He wants a challenge. Gusto nitong makanegosyo si Mr. Loren noon pa lamang. At ng mabalitaan nito sa mga kapwa negosyante na mabagsik pagdating sa negosyo ang lalaki, he gave it a try. Noong una ay agad na tinanggihan si Dale ni Mr. Loren. He is the famous bachelor entrepreneur at malaking kahihiyan ang makatanggap ng no as an answer. First time in his entire business life ang makatanggap ng ganoon. So he try once more and try and try until his 9th times, it is still a no. He was at his peaked of giving up not until Mr. Loren himself set an appointment to talk to him.

They talk about anything under the sun until it reaches his project proposal.

"I want to hear your project proposal, young man. And I heard so many good feedbacks about you." Magiliw na saad ni Mr. Loren sa loob ng opisina nito.

Dale sit properly and remained his blank face. He didn't like smiling to people from time to time. Its just that, it's not his type.

He nodded. "Yes, Sir." Maikli niyang saad.

He talk about his proposal to him. The benefits and the needs to start the project itself. He has the voice to make the old man agreed to him this time. He didn't waste anymore to explain it to him. After that, Mr. Loren nodded as he is looking to the folder where his proposal was. Wilfred look at him with an amusement written all over his face. Dale like that way.

"I see you really did a research about this project, Mr. Lee. I like it." papuri ng matanda.

Dale smiled a little, satisfied from what he said. "Thank you, Sir."

"I'll sign this proposal of yours in one condition."

His brows furrowed. What is it this time?

"I need you to protect my daughter."

"In what way? I'm sorry to ask, but why do I need to protect your daughter?" hindi nito maisip na iyon ang magiging kapalit. You know, they're in a business world far from an agencies for security and so.

"Her life is in danger. Anak ko siya, kaya handa kong gawin ang lahat malayo lamang siya sa kapahamakan." May bahid ng pag-aalala nitong saad.

Kung gaano kasakit ang nadarama ng anak mas doble pa iyon sa mga magulang. Dale understand him not because he is a parent but because he can see his own father to him. Dale and his father was close as glue. Dalawa lamang silang magkapatid, siya ang nakatatanda at ang bunso nitong kapatid na babae. Ten years ang pagitan nilang magkapatid kaya't naging close niya talaga ang ama. He got a very loving and supporting parents. Kaya kung usapang pamilya ay talagang may malambot na puso siya para roon.

"Okay sir, as you please. But how can I help to protect your daughter?" seryoso niyang saad.

Dale only knows Mr. Loren had a three sons he didn't expected na mayroon pala itong unica hija. Hindi niya nga alam ang mukha nito dahil never niya pang nakita ito kahit sa mga pagtitipon tipon ng mga kilalang negosyante. Tanging ang asawa at tatlo nitong lalaking anak ang nakikita. Kahit anino ng dalaga ay hindi niya pa nasulyapan.

Mr. Loren smile as he discussed what he was planning to do. Why does the table has turn? This time, he wants to back out.

Dale to a deep breath before glancing at Alleyah's room one last time then leave.

On the other hand, Alleyah still place her back to the door waiting for Dale to leave. She heard footsteps walking away from her until she heard no more. Alleyah took a deep breath then she open her door. Sumilip siya sa labas. Nang makasigurong wala na si Dale ay lumabas siya ng tuluyan. Mayroong panghihinayang at sakit na nakapaskil sakaniyang maamong mukha. Mukhang wala na talagang pag-asa na bumalik si Dale sa dati. Mukhang kailangan na niyang tanggapin na back at one ulit sila.

***

DALA ANG BATYANG gawa sa plastic na kulay itim at mga maruruming damit sa itim na laundry rack at mga gamit panlaba. Nahihirapang maglakad si Alleyah sa mabatong bahagi papunta ng ilog. Bakit ba kasi ngayon niya naisipang maglaba? Mga pangdalawang linggo nilang damit ito ng binata.

Sa susunod, magseset na siya ng schedule kung kailan na dapat maglaba ng hindi siya mahirapang bitbitin ang mga ito. Maingat lamang ang bawat hakbang niya dahil baka madulas at magkasugat sugat siya. Nagdala na rin siya ng bagong damit na isusuot dahil balak niyang doon na lamang maligo.

Araw ng Lunes ngayon, kaya wala masyadong nagagawi sa may ilog. Everyone's busy minding their own businesses. Sigurado siya roon, dahil nasubukan na niya iyon.

Matapos ang ilang minutong nakakapagod na paglalakbay narating niya ang ilog. Ibinaba niya ang dala at pinunasan ang pawis sa may noo. Hindi pa nga siya nag-uumpisa ramdam na niya agad ang pagod.

She walks slowly down the lake. Itinabi niya ang suot na puting tsinelas saka mga gamit bago sumulong sa ilog. Ang paa lamang ang kaniyang inilubog at umupo sa may bato na naroon. Tumitig lamang si Alleyah sa kawalan habang nilalaro ang paa sa tubig.

She was thinking again of Dale. That iceman. Alleyah discretely touched her chest. Why does her heart's pounding way too fast and hard to that iceman. Dammit she'll go insane if this still continue. She took a deep breath. Nitong mga nakaraang araw naggiging iba na ang mga kilos niya. She felt strange yet it feels so familiar to her. And what's worst is that she didn't feel any nervous having that feeling.

Makaraan ng ilang minutong magtingin sa kawalan at pag-iisip ng malalim ay nag-umpisa ng kumilos si Alleyah para maglaba. Baka magabihan siya. Mahirap pa namang magabihan sa daan dahil wala kahit anong posteng ilaw sa lugar. Dapat nga ay mayroon dahil napakaganda ng lugar.

She's all alone to the whole lake. She like it that way, masosolo niya ang lugar at maeenjoy ang katahimikan. She started to do the laundry even though she's not that good enough.

Nakalahati na niya ang labahin ng makaramdam ng pagod at gutom. She cursed herself when she forgot to bring foods with her. Malayo pa naman ang bahay nila sa ilog.

"I can't go home. Baka matagalan pa ako, then I don't want to left this all." Kausap niya sa sarili at tumingin sa mga labada.

Buntong hininga ang ginawa niya. Wala na siyang magagawa kundi tiisin ang gutom at tapusin na ang mga labahin. She let herself busying washing the dirty clothes that she didn't realized its getting dark. Matapos ang isang damit ay mabilis siyang naligo. Anong oras na nga ba?

Sabi na e, matatagalan talaga ako.

She just took a bath as fast as she can then wear the clean clothes. Inilagay niya sa balikat ang twalya at hinayaang tumulo pa ang basang buhok. Inumpisahan niyang bitbitin ang mga gamit but she failed. Kung kanina ay medyo kaya niya pa ngayon ay hindi na talaga. Basang mga damit iyon at hindi mabilang na talagang mabigat.

She placed her hand to her waist while looking to the washed clothes. Ano na ngayon ang gagawin niya?

Kulay kahel na ang langit hudyat na papagabi na talaga. Napaupo na lamang siya sa may bato malayo sa ilog at pagod na napahilamos ng mukha.

What should I do now?

She can't asked help to others because first of all she's all alone to that lake. Second is that, Dale still not talking to her. She felt frustrated right now and wanted to cry. She felt so helpless and really feel that she's all alone. No one can help her. And if someone was there she can't trust them fully. She was just new to that place. Tanging si Dale lamang ang mapagkakatiwalaan niya.

"Dale, please help me." Mahina niyang saad kahit malabong mangyari. She was at the peaked of crying when she heard a very familiar voice calling her name. Nag-angat siya ng tingin at tumingin sa taong sumisigaw ng pangalan niya.

"Dale." Mahina niyang saad at napatayo.

"Dale!" She shouted this time. Ang kaninang pinipigilan niyang iyak ay bumuhos ng sunod sunod.

Dale look at him, worriedly as he run towards her. He immediately hugs her. Mas lalong pahagulgol si Alleyah dahil muli niyang nayakap ang asawa.
"Hush, Its okay now. I'm here." Pagpapatahan ni Dale habang hinahaplos ang kaniyang buhok. Alleyah hug him tightened. Dahil feeling niya hindi totoong kayakap niya ang asawa. Baka binibiro lamang siya ng kaniyang mga mata. She placed her head to his chest still crying.

Nang tumahan ay humiwalay siya dito ng yakap but Dale didn't let her go. Mahigpit pa rin ang yakap ng binata sakaniya. She look up to him. He still had his worried and dark face. His jaw clenched as he was looking to her reddened eyes and nose. He silently cursed himself.

Itinabing ni Dale ang mga buhok na nagkalat sa mukha niya at inilagay sa likod ng kaniyang teinga.

"Hinanap kita sa bahay pero wala ka roon. Anong ginagawa mo dito sa ilog at ginabi ka?" malumanay na tanong nito habang nililibot pa rin ang paningin sa mukha ng dalaga. He keeps on cursing himself while looking to Alleyah's swollen face because of crying. He shouldn't let this fragile woman cry again.

"I-I was just washing our dirty clothes. H-Hindi ko naman alam na magagabihan ako. I'm sorry, I should've told you. I'm so stupid and careless." parang bata niyang saad at muling nangiligid ang luha.

Hinaplos ni Dale ang pisngi ng dalaga ng muli nanaman siyang iiyak.

"Hey, I'm not mad. Don't say that." ipinantay nito ang mukha sa dalaga at pinunasan ang tumulong luha sa pisngi nito. "Don't cry, please."

Umiwas siya ng tingin at pinilit na hindi maiyak. Dale guide her face to face him again. Magkadikit na ang kanilang mga noo. Humigpit ang kapit ni Alleyah sa laylayan ng t-shirt na suot ng binata. Dale keeps on caressing his both thumb to her cheeks. There's so many emotion written to his eyes that reflects hers.

"I'm sorry for not talking to you this past few days. Let's get back." mahinang saad ng binata.

She absentmindedly nodded and keeps on looking to his beautiful dark eyes. Mukhang may sariling utak ang katawan niya dahil inilapit niya ang mukha sa binata. Dale didn't move. She closed her eyes as their lips collide.

The feeling of his lips to her gives so many voltages to her body. She miss his lips. The butterflies in her stomach were fluttering like crazy. The wild thumping to her chest, it's like her heart was gonna jump out to her chest any moment now. The lust pooling all over her body. Knees are weakening as each seconds pass.

Napakapit siya sa may leeg ng binata ng gumalaw ito. Dale closed his eyes then tighten his grip to Alleyah's waist and pressed her body to him.

Every minutes as their lips locked, Alleyah feels something new to her. Mukhang may bagong pananaw na siya kay Dale. Kakaiba.

Minutes later, humiwalay sila sa halik. She felt her cheeks burned. She look away but still didn't let go to his embrace. They both catch their own breath and their lips are swollen because of the hot kiss.

"Let's go. I'm sure you're hungry." paos na saad ni Dale.

Speaking of, ramdam na niya ang gutom niya kaya't kumalas siya sa yakap sa binata at kemeng ngumiti.

Bakit ba ang hilig nilang maghalikan with no string attached. Speaking of. Napalayo ng konti si Alleyah kay Dale dahil sa naisip. It's not right to kiss him at all. And why does she allowed him? Mariing napapikit si Alleyah.

What the hell, Alleyah why do you always forget about that?

Its not freaking right. Kahit flings e wala. Parang strangers na kilala ang isa't-isa. Huh?

"T-Tara na." Awkward niyang ngiti at nagbitbit ng medyo kaya niyang dalhin but before she could do that, Dale got it first.

"Ako na ang bahala sa lahat ng gamit. You go first." anito.

Hindi na nakipagtalo pa si Alleyah at naunang naglakad. Patuloy niya pa ring pinagsasabihan ang sarili. Na hindi na dapat pang muling mangyari ang halik. Last na iyon. Pero bakit biglang nalungkot ang kaniyang puso sa naiisip.

Ah, basta. No more kissing nor hugging! That's a promise.

Later on, Alleyah smiled. Napansin niya sa kinilos ng binata na mukhang bumalik na ito sa dati. Ang naging maalaga at maalalahaning Dale.

No more back at one.

She giggled to herself silently and she place her both hands to her back and reached each other.

---
071221

wyrd (weird) saying: Hey don't forget to vote and comment >.^