wyrdaest>>

KABANATA 2

First meeting

ALLEYAH FELT EMBARRASSED everytime she think of that scenario inside the fitting room. How can she forgot about it? And worst, she doesn't even get the name of that guy. Naiinis na nagpagulong gulong si Alleyah sa sariling kama.

Ang paglisan ng lalaki sa loob ng fitting room ay siya ring pagbalik ng kaniyang ina. Nakita nito na suot niya ang damit na sinukat kaya't napagpasyahan na bilhin na iyon. Alleyah refused her Mom's offer to paid for that dress. She had her own credit cards to buy her things, that's why she paid for it. Ewan ba niya sa sarili at bakit hindi niya matanggap na iba ang magbabayad ng damit na iyon. She was somewhat doesn't like the idea.

Mga mahihinang katok ang nakapagpabalik sakaniyang wisyo.

Umayos siya ng upo sa kaniyang kama. "Come in."

Sumilip ang kaniyang ina at ngumiti sakaniya. Alleyah smiled back.

"Anak do you have a minute? Dad will discuss something to you." ani ng ina ng makalapit sakaniya.

Kumunot ang kaniyang noo dahil sa sinabi nito. Its been her first ever week in the Philippines. Noong nakaraan lamang ay natapos na ang party na ginanap sa eksklusibong hotel na sobrang higpit na seguridad dahil na rin sa pag-iingat. And why does her father wants to talk to her?

"Why, Mom?" tanong niya. Wala siyang mahanap o maisip na ideya kung bakit.

Naging mailap ang mga mata ng ina. "Just go to your Dad. He's in the library right now." agad itong tumayo at walang lingon lingong sinilip siya.

Nagtaka si Alleyah sa kinikilos ng ina kaya agad siyang nag-ayos ng sarili. It's already 9 in the evening. Ano kaya ang sadya ng ama? Lumabas siya ng kwarto at naglakad papuntang silid aklatan ng mansyon, her Dad's office. She did a warning knocks before entering the room. Alleyah saw her Dad busy reading some documents and there are tons of paper in each side of his table. Nagtaas ng tingin ang ama at ngumiti bago itinabi ang mga papeles. Such a hard working man.

"Dad." Lumapit siya sa lamesa nito.

Sinenyas ng ama na umupo siya sa upuang katapat ng lamesa nito.

She felt strange. Hindi naman ganito kaseryoso ang ama kapag kaharap siya. This must be really a serious matter. Naupo siya at nagtataka pa rin sa kinikilos ng ama. Inantay niya na magsalita ito.

"Let's wait for your Kuya George." maliit itong ngumiti.

Habang patagal ng patagal ay nakakaramdam ng kaba si Alleyah sa mga nangyayari.

Ilang minuto lamang ang inantay nila bago nakarinig ng katok at pagpihit ng seradura. It's her Kuya George at mukhang kakagaling lamang nito sa trabaho. George smiled at her sister then kissed her forehead. Alleyah smiled back.

"Hi, Kuya." she sweetly greeted her Kuya George.

Ginulo ni George ang buhok niya na nagpasimangot kay Alleyah.

George chuckled then pinch her right cheek lightly. "Hello pumpkin." he greeted back.

"Dad." George hug his father then sit in front of Alleyah.

"Now that your brother is here. Alleyah we have something important to talk to you." seryosong saad ng ama. Nagpalipat lipat ang kaniyang tingin sa kaniyang Daddy at Kuya George. Naguguluhan.

"What is it?"

George took a deep breath. "We've found out the unknown phone call that you've always received."

Nanlaki ang mga mata ni Alleyah. She felt relieved. "So that means I can go back to New York?" naeexcite niyang tanong. Ang bilis namang nahuli ang misteryosong phone call na iyon. Sinasabi na nga bang makapangyarihan ang kaniyang pamilya.

Nakangiti siyang nag-aantay ng sagot mula sa dalawa. Nagpabalik balik ang kaniyang tingin sa mga ito ngunit nagtinginan lamang ang dalawang lalaki bago umiling si Wilfred. Agad napalis ang ngiti sakaniyang labi.

"No, you still can't."

"What do you mean?"

"As I've said, we've found out the unknown caller of yours but not the exact location of where she is. Natrace namin ang phone number na iyon sa New York but when we're about to go to that place, tanging ang cellphone na lamang ang naroroon no trace of that person." paliwanag ng Kuya.

Muli namang nilamon ng takot si Alleyah at hindi nagsalita.

"We've talked to the landlady of that address but she did tell us that the person behind this phone call was not living there for exactly two weeks. Hindi malayong sinundan ka niya dito sa Pilipinas." Ang kaniyang ama naman ngayon ang nagsalita.

Nakatulala lamang si Alleyah sa dalawang lalaking kasama habang patuloy na pinoproseso ang sinabi ng mga ito.

"Last week, at your party may gustong sirain ang event mo. They planted a bomb inside your car. Sumabog ito kalagitnaan ng event. Alleyah this is a serious death threat and she's not like anybody. She must be a big one." ani ng ama.

"And we need to take you away from this mess. Malayo sa lugar na ito. Hangga't hindi pa natin alam kung nasaan ang taong iyon." Napalingon si Alleyah sa Kuya George niya sa tinuturan nito. She tilted her head.

"What do you mean by that?" she'll going to hide again and what country this time?

"We need to secure your safety, and that is to hide you this time, away from us." pagsagot nito sakaniyang katanungan.

"Where?" naguguluhan na siya. Natatakot at kinakabahan sa mga nangyayari. Sino ba naman ang mastermind ng lahat ng ito? Ganoon ba kalaki ang atraso ni Alleyah at totohanin ang pagbabanta sa buhay niya?

"Away from the city. A very hidden and safe place for you." ani ng ama.

"Can you just straight to the point Dad, Kuya." naiinis at kinakabahan talaga siya kaya't hindi na niya makontrol ang sarili.

"Pangasinan. That is where you are going to hide. You need to stay as a normal housewife." ani ng ama. Hindi niya gaanong napagtuonan ng pansin ang una nitong sinabi dahil nakuha ang kaniyang atensyon sa huling pangungusap na sinabi nito.

"Wait, a housewife? You're going to arrange my marriage?" hindi maiwasang tumaas ng kaniyang tono at biglang napatayo.

"No it's not like that sweetie, calm down." nag-aalalang wika ng ama.

Tahimik lamang sa tabi ang kaniyang Kuya George blanko ang mukha. Sa katunayan, mabilis nito itong tinutulan. Hindi nito gusto ang naisip na plano ng ama but his Dad, convinced him and keeps on explaining that it is their last ace.

"How can I calm down if you just said that I need to hide to the I-don't-know-where-that-place it is as a normal housewife?! Dad! That's absorb! Okay lang sana kung itatago niyo lang ako roon but a freaking normal housewife?! No way!" nanghehesiterya niyang saad.

Ako?! Magiging normal na maybahay? Are they for real?

"Anak this is the last ace we have. Malalaman at malalaman ng kung sino mang taong iyon na itinatago ka namin. We need to change your identity as a normal housewife. Please try to look at the bigger picture." pagpapakalma ng ama sakaniya.

Nagbilang ng sampung beses si Alleyah sa isip at kinalma ang sarili. Walang magagawa ang paghehesiterya niya kung ganoon.

Umupo siyang muli bago pilit na iniintindi ang mga sinabi ng ama.

"Okay. Continue, Daddy." malumanay niyang saad.

Bumuntong hininga si Wilfred. Mukhang mahihirapan din siyang kumbinsihin ang bunsong anak.

"Okay, the plan is to get you away from this mess before we'll make a strong plan how to catch the unknown caller. Which is happen to hide you away from this and that is the province of Pangasinan. You'll change your identity and stay as a normal housewife."

Alleyah can't help but to frown everytime she hear that word housewife.

"You'll stay there as long as we finish all the work here, so that you can go back to your normal life in New York." Mahabang paliwanag ng ama.

Away from this.

A normal housewife.

That's a nice idea right?

Pangungumbinsi niya sa sarili.

Tumango tango siya saka nilingon ang ama. "And what will be my change identity?" pinagdiinan niya ang salitang change identity.

"You will be called Mrs. Lea Natividad." ani ng Kuya George niya.

Mrs. What a big word.

"Who's going to be my so called husband?" nakahimlay sakaniyang mukha ang disgusto.

Nagtinginan ang mag-ama. Bago siya tignan ng mga ito.

Oh please! Don't give me that kind of stare.

"His name is Mr. Matthew Dale Lee. you can call him, Dale." ani ng ama.

Dale.

He got a nice name. Pero paano kung wala pala itong itsura? Napangiwi si Alleyah sa iniisip. This Dale, she doesn't have any idea how he looks like. Like hello, magtatago na nga siya sa pinakatagong lugar ayon sa sinabi ng ama tapos makakasama niya pa ito ng ilang araw or maybe months tapos wala pala itong itsura? Pathetic.

"Who is he? I don't know him."

Wilfred smiled. "You'll know him tomorrow. Sa ngayon naroon na siya sa magiging bahay ninyo pansamantala. I already informed our maids to arrange your baggage."

"Baggage without a s? Why is that? I have so many things that won't fit in one baggage Daddy you know that." maarte niyang saad waring nakalimutan ang napag-usapan kanina.

"Hija, you will change your identity that means you should start by lessening your things for the mean time. Isang bagahe lamang ang dadalhin mo, your clothes and other important things you need. We must be careful not to get caught." paalala nito.

Alleyah rolled her eyes. "Fine."

"You're going to Pangasinan early in the morning tomorrow. And please try to fit in there." Digtong nito. Tumango na lamang siya.

Dinismiss na siya ng kaniyang ama at naiwan ang mga ito roon. Napagod siya sa diskusyon nilang mag-aama. But one things for sure. She'll say goodbye to her daily lifestyle here, her comfort zone for a while.

Who ever the caller are you, if ever we'll see each other I promise to take my revenge too. Dahil sa'yo kailangan kong mag-adjust.

Dahil sa sobrang pagod ng isipan ay agad siyang nakatulog.

***

"I'M GOING TO miss you my daughter." nalulungkot na saad ng ina. Kasalukuyan sila ngayong nasa harapan ng mansyon. Hindi pa man sumisilip ang haring araw ay kailangan na niyang umalis dahil na rin sa nag-iingat sila.

Nangingiligid ang kaniyang mga luha. "I am too, Mommy." mahina niyang saad.

Ilang araw pa lamang siyang nananatili sa bahay ay kailangan nanaman niyang lumisan hindi dahil sa trabaho kundi para sa kaligtasan niya. Mabigat man sa loob ng pamilya ay kailangan nilang magsakripisyo alang alang sa bunsong anak.

"I want to pay you a visit atleast once but that won't be a nice idea since we need to secure your safety. So please, always be careful and stay safe in there anak, ha. I love you." Muli siyang niyakap ng ina at napahagulgol. Napaiyak na lamang din siya at yumakap pabalik sa ina.

Masakit man pero kailangan. We need to sacrifice something for the sake of having a good outcome.

"I love you too, Mom." Humalik siya sa pisngi nito.

Alleyah is wearing a simple dark blue sleeveless dress emphasizing her glowing and creamy skin. It wasn't signiture clothes anymore. If she needs to fit to where she was going to, she needs to give up her precious things for the mean time. Lahat ng mga gamit na dala niya ay mga hindi mamahalin. Ang mga gamit niya na sa tingin niya ay mamahalin ay iniwan niya lahat sa kanilang mansyon.

Sumunod namang yumakap ang kaniyang ama. "Take care always, okay? I want you to come home safe and sound when everything is settled, okay?" mahinang saad ng ama na anytime ay maiiyak na rin.

Tumango siyang umiiyak sa bisig nito. Alleyah is a Daddy's girl that's why.

"I love you, Daddy."

"Of course, I love you so much my sweetie pie, my baby."

Kumalas siya ng yakap at tumingin sa kaniyang mga kuya na tahimik lamang sa tabi at hindi siya tignan sa mata. Masakit din para sa mga kuya niya ang paglayo ng kanilang prinsesa. But they'll make sure that this will be the last time Alleyah will get death threats. It will never happen anymore.

"Do I deserve a group hug?" Naiiyak niyang tanong sa mga ito. Napatingin naman ang tatlo sakaniya bago lumapit ang mga ito giving her a group hug. Alleyah was the only one who was crying so loud. Her brothers are holding their tears.

"Such a crybaby." Pabiro ni Leo at ginulo ang buhok ng dalaga.

"You're so ugly when you're crying, Alleyah." gatong naman ng Kuya Nicholas niya.

Later on, kumalas na sa group hug ang dalawa at binigyan siya ng halik sa noo maging sa pisngi isa isa.

"Don't do any trouble there, okay?" malambot na tinig na sabi ni George habang hindi pa rin bumibitaw ng yakap sa bunso.

Tumango siya ng paulit ulit habang patuloy na dumadaloy ang kaniyang mga luha.

"Sige na, sumakay ka na. Dale is waiting for you. I'm sure you're in good hands, pumpkin." anito.

Napipilitang kumalas si Alleyah ng yakap sa panganay na kapatid.

"I love you guys. Take care also when I'm not around, okay?" Masungit niyang paalala at pilit na itinitigil ang pag-iyak.

Tumango naman ang pamilya. Muling naiyak si Alleyah habang nanghihinang naglalakad patungo sa nakabukas na pinto ng puting van. She glance one last time to her family. This is the second time she saw her whole family crying because she's leaving. The last time was when they sent her to New York at the airport. But this one is different. Aalis siya upang maging ligtas ang kaniyang buhay.

Mas lalo siyang napahagulgol ng iyak sa loob ng van ng magsimula na itong umandar papalayo sa kaniyang kinagisnang tirahan. Madilim pa rin ang kalangitan ngunit kitang kita niya kung pa'no hinabol ng tingin ng kaniyang pamilya ang kaniyang kinasasakyan.

Sana matapos ng maaga ang pagtugis sa gustong pumatay saakin.

Bitbit ang mabigat na pakiramdam sa dibdib ay nakalingon lamang siya sa bintanang wala pang gaanong matatanaw dahil sa madilim pa rin ang paligid. Walang awat pa rin ang pagsilip ng luha sakaniyang mga mata. When she leave before she was chasing her dream but now she was leaving because someone is chasing her and wants her death.

--

"Ma'am, nandito na po tayo." Panggigising ng kanilang driver kay Alleyah.

Naalimpungatan si Alleyah sa tinig ng kanilang driver. Nilibot ni Alleyah ang tingin sa labas ng bintana. All see can are a tall grasses and trees. Nasa may kalsada sila na animo walang katapusan at tirik na tirik na ang araw. Her brows furrowed. Saan dito ang magiging tirahan niya? Sa kalye?

"Kuya are you sure that we're really here? I don't see any house around." aniya at umayos ng upo.

Ngumiti ang driver at napakamot ng batok. "Ah, eh, Ma'am, kailangan po nating tahakin ang daang iyan upang makarating sa magiging bahay po ninyo pansamantala." Turo nito sa isang daang hindi niya alam kung may mga bahay nga ba roong masisilip. Napakaliblib.

"What?! That's insane." hindi niya mapigilang sigaw.

"Ayan po ang mas madaling daan patungo sa inyong magiging bahay, Ma'am. Halina po kayo." Bumaba na ito at binuksan ang katabing pinto upang kunin ang maleta niya. Kulay itim lamang ito at sobrang liit para kay Alleyah ang maletang iyon. Bago siya pinagbuksan ng pinto ng driver. Ilang minuto siyang tulala sa harapang daan. Seryoso ba?

"Tara na po, Ma'am, baka po nasundan tayo ng kalaban ninyo."

Dahil sa sinabi ng driver ay agad siyang kumilos. Mahirap na, pinagplanuhan ito ng kaniyang pamilya tapos mapapabisto lang siya? Hindi maaari.

Mabato ang daan na iyon ng simulan nilang tahakin. Mabuti na lamang at nakaflat sandals siya dahil kung hindi ay kanina pa siya nagreklamo. Ngunit mukhang matutuloy ang kaniyang reklamo dahil sa walang katapusang daan na iyon. Hindi niya alam kung tama pa ba ang dinadaanan nila. Baka naligaw na sila?

"Kuya are you sure of where we're going? We keeps on walking for so long na." maarte niyang reklamo.

"Opo Ma'am, tama po tayo ng tinatahak na daan. Naituro na po ito saakin ng Kuya George ninyo." anito habang ekspertong naglalakad sa mabatong daan hawak ang kaniyang maleta. Siya nga na walang hawak ay hindi matapos tapos ang reklamo paano pa kaya si Manong?

After 15 minutes of walking to nowhere, natanaw nila Alleyah ang simpleng bahay sa gitna ng taniman. Nag-iisa lamang ito roon.

"Oh my god!" Hindi niya mapigilang sigaw.

Napalingon naman ang kanilang driver sakaniya at agad dumalo sakaniya. May pag-aalala sa tinig nito.
"Okay lang po kayo, Ma'am? Ano pong nangyari?" natataranta nitong tanong.

Tinuro niya ang bahay. Napalingon roon ang driver at nagtataka. "Bakit po?"

"You are asking me why?! Oh god! Diyaan ako titira?!" Muli niyang sigaw.

Parang nakakita ng multo si Alleyah sa nakikita. Well the house is build in a wood, a very traditional nipa hut. Malinis at maayos naman tignan but Alleyah did not like it. She was thinking that it is a concrete build in house not a nipa hut! Well, mayroon namang semento at hallow blocks ang bahay but that was above her knee. May hagdan ito sa labas paakyat ng bahay mga limang hakbang paakyat. Napapalibutan ito ng mga puno at mayroon itong simpleng bangko at duyan sa may harapan. But its still a no no to Alleyah. Never in her wildest dream that she'll lived in that place for the mean time.

"Ma'am dito po talaga ang magiging tirahan niyo." muling sabi ng driver.

Itinaas niya ang palad at umiling ng umiling. "No! Never! No way that I'll live there!" mataas na tonong wika niya at tumalikod upang sana'y umalis muli.

"Pero Ma'am-"

"Mang Kolas." Natigil ang kaniyang paghakbang dahil sa malamig at pamilyar na boses sakaniya.

Napalingon ang driver sa lalaking kalalabas lamang ng bahay. Bumaba ito sa hagdan at lumapit sa gawi nila.

"Sir Dale." ani ng driver.

Tinignan ni Dale si Mang Kulas bago tumango at ibaling ang malamig na tingin sa babaeng nakatalikod sa harap ng lalaki.

"You must be Alleyah." Malamig nitong tinuturan.

Dala ng kuryoso ay unti unting humarap si Alleyah sa lalaki. Akmang magsasalita siya dito ng matigilan dahil sa pamilyar na mukha ng kaharap.

That guy in the fitting room!

Kumabog ng sobrang bilis ng kaniyang puso. Ito si Dale?

The guy smirk at her shocked reaction before getting her luggage to Mang Kolas.

"Salamat sa paghatid sa asawa ko, Mang Kolas." malamig nitong tinuturan sa driver nila.

Ngumiti ng pagkalawak lawak ang driver bago nagpasyang umalis na. Naiwan pa ring nakatulala si Alleyah sa lalaking kaharap. She was expecting a normal husband look but then again her wild guess was wrong.

"Gone checking me?" May yabang sa boses nito na nakapagpabalik sa wisyo ni Alleyah.

Bumangon ang inis sakaniyang puso. "Ikaw si Dale?!" naiinis niyang wika at tinuro turo pa ito.

"Oo, ako nga." may maliit na mayabang na ngiti sa labi nito.

"So you will be my so called-" hindi niya matuloy tuloy salitang iyon dahil sa kaharap.

"Yes, Alleyah or should I call you Lea, I am your husband." at lumapit ito sakaniya. Akmang haakbang siya paatras ng hulihin nito ang kaniyang beywang.

"Welcome to our humble home, wife."

---
063021

wyrd (weird) saying: So ayun guys, muli nanamang nagparamdam ang aking probinsya hehez. I will not drop a specific place where on earth are they in my province since hindi paakar (gala) ang inyong author. Please click the vote botton and leave a comment, I'll surely read it love lots~