Komentujcie, proszę...

- Chcesz jeszcze się gdzieś przejść? - spytałem go, odsuwając twarz delikatnie w tył, aby móc cmoknąć go krótko w czoło.

– A ty? – odpowiedział mi pytaniem na pytanie, zbliżając do siebie nasze usta w czułym pocałunku, po czym spojrzał na mnie dużymi, zielonymi oczami.

- Cokolwiek zechcesz ty, zrobię i ja. - zapewniłem z małym półuśmieszkiem.

– Możemy jeszcze gdzieś pójść i porobić sobie zdjęcia, tak jak kiedyś. – zachichotał, zmieniając nasze pozycje tak, że teraz ja trzymałem go w talii, a jego ręce luźno obejmowały moją szyję.

- A jak zobaczy nas jakiś ksiądz tak jak ostatnio? - poruszyłem w lekkim rozbawianiu brwiami.

– To grzecznie się z nim przywitamy? – bardziej spytał, niżeli udzielił mi twierdzącej odpowiedzi. – Potrzebuję nowej tapety na telefon, aktualna mi się znudziła.

- No wiesz co? - wydąłem dolną warge. - Jest cudowna! - uśmiechnąłem się, odruchowo przypominając sobie to śliczne zdjęcie, ktore zrobił nam Liam, gdzie chłopak siedzi między moimi nogami podczas oglądania jakiegoś filmu.

– Chcę nową, tamta na jakieś osiem miesięcy! – oburzył się, jeżdżąc końcem nosa po moim policzku.

- Ja non stop zmieniam tapetę na zdjęcia, na których śpisz. - zaśmiałem się lakonicznie.

– Poważnie? – Harry skrzywił się. – Muszę wyglądać na nich głupio.

- No popatrz tylko! - zawołałem z entuzjazmem, wyjmując z kieszeni komórkę i podając mu. - Wyglądasz na nich ślicznie!

– Ew... Śmiesznie. – zaśmiał się. – Ale kocham twoje hasło. Jest takie oczywiste.

- Wcześniej to była twoja data urodzin, wiec uznałem, że dzień, w którym zostaliśmy parą będzie bardziej kreatywny.

– To takie urocze. – oddał mi telefon i cmoknął szybko mój policzek, nim ruszyliśmy w stronę dobrego miejsca na robienie zdjęć.

- To drzewo jest takie zajebiste. - zachwycałem się, krążąc w okół niego. - Ustaw się pod nim, najlepiej z dupą wypiętą to będę miał tapetę idealną.

– A co jeśli ktoś ją zobaczy? – Harry parsknął, jeżdżąc dłonią po korze drzewa. – A po drugie, czy ja ci wyglądam na modela?

- Tak. - od razu mu odpowiedziałem. - Masz idealne wymiary i jesz tylko powietrze. Modelom więcej nie trzeba.

– Jem tyle, ile we mnie wciskasz. – naburmuszył się, opierając plecy o drzewo.

- O, dokładnie tak! Nie ruszaj się! - zawołałem, szybko włączając aparat w telefonie.

– Mogę oddychać? – zaśmiał się, ukazując swoje zęby, był to perfekcyjny moment do zrobienia zdjęcia.

- Możesz. - puściłem mu oczko, prędko uwieczniając to na zdjęciu. - No królewicz...

Harry stanął do mnie tyłem tak, jak go poprosiłem, by następnie spojrzeć do kamery zza ramienia. Oblizałem usta, robiąc zdjęcie.

- Kiedyś zrobię ci nagą sesje. - obiecałem.

- W życiu! - pokręcił głową.

– Zrobię! – odkrzyknąłem do niego pewny swych słów. – Może jeszcze nagraj jak ci obciagam, co? – parsknął, obejmując się ramionami.

- To właściwie wcale nie taki głupi pomysł... - mruknąłem, zastanawiając się nad tym.

– Jesteś straszny. – Harry zachichotał. – Chodź tu. Zróbmy wspólną sesję pod tym... dębem.

- Czyli mam robić nam zdjęcia z ręki? - spytałem, wedle jego prośby podchodząc bliżej.

Harry przytaknął, kiedy stanąłem obok niego, a on wtulił się w mój bok i uśmiechając do kamery wystawił język, a następnie dodatkowo pocałował mnie. Szczerze mówiąc, chciałem dodać te zdjęcia na Instagram, by móc pochwalić się związkiem całemu światu.

- Teraz chcę zdjęcie z dłuższym pocałunkiem. - poprosiłem go, później przymykając powieki.

Harry od razu położył dłoń na moim policzku i zbliżył do siebie nasze wargi, zamykając je w pocałunku. Od razu oddałem tę pieszczotę, mocno zasysając jego usta i nasłuchiwałem mlaskania, które wydostawało się spomiędzy naszych złączonych warg. Pocałunek stał się bardziej mokry, gdy dołączyliśmy do niego język, a ja nawet nie zauważyłem że mój telefon ustawiony jest na opcję "nagrywanie". W końcu i tak rzuciłem go gdzieś w trawę obok naszych stóp by skupić się na całowaniu Harry'ego. Kiedy zabrakło nam powietrza, odsunęliśmy się od siebie, a ja spojrzałem w jego piękne oczy, ujmując dłoń Harry'ego w dwie własne i nakierowałem ją na swoją klatkę piersiową, wkładając nasze dłonie pod moją bluzę.

– Czujesz? – spytałem, patrząc w jego oczy. – Ono bije tak szybko i mocno. Moje serce. Bije dla ciebie.

- To ciut niepokojące, że bije tak szybko... - zachichotał słodko, ponownie mnie całując.

- Dlaczego ty zawsze psujesz wszystkie romantyczne chwile? - jęknąłem marudnie.

– Przepraszam, przepraszam. – pokręcił głową z rozbawieniem. – Moje też bije szybko. Nie słyszę własnych myśli. Ich rytm się wyrównuje.

- Ale będziemy wkurwiać ludzi jak już wyjdziemy z szafy. - powiedziałem, ponownie go całując. - Będziemy jedną z tych par, która wiecznie się mizia.

– A ja myślę, że ludzie będą nas shippować. Pamiętasz co mówił Liam? Larry Stylinson is real. – zaśmiał się Harry, zjeżdżając dłonią na mój bok.

- Oczywiście, że będą nas shipować. - machnąłem ręką. - Ale to raczej fani. Mówię o ludziach na galach, na które będę cię zabierał. Ja znam Rihannę osobiście już siedem lat, a nadal mnie onieśmiela.

– Wow, teraz uświadomiłem sobie ile gwiazd wtedy poznam. – uśmiechnął się lekko. – Ale mam już swojego ulubionego celebrytę. – spojrzał mi w oczy.

- Proszę, wszystko tylko nie to słowo. - skrzywiłem się. - Kojarzy mi się z Kardashiankami.

– Masz lepszy tyłek, naturalny, niż one wszystkie, wypchane dupy. – skrzywił się. – Jestem gejem tak bardzo.

- A idź! Jak myślę o tym, że sekstaśma Kim ma tyle odsłon na pornhubie to zastanawiam się co jest nie tak z hetero facetami. - wzdrygnąłe się.

– Spójrz. Oni lubią duże tyłki dziewczyn. Ale na przykład większość facetów ma suche tyłki i i tak inni faceci na nich lecą. – zaśmiał się.

- A ja ci powiem, że mam dużo znajomych którzy są hetero facetami i oni wolą szczupłe dziewczyny. - wzruszyłem ramionami.

– Ważne jest też to, co człowiek ma w środku. – odparł. – Ktoś może być najpiękniejszy, mieć świetne kształty, ale ważniejsze jest to, jakim jest człowiekiem. Ja to tak postrzegam.

- Oczywiscie, że tak. - pokiwalem głową. - Wiesz, większość facetów jest wzrokowcami, ale ja zdecydowanie od nich odstaję, bo nigdy, jeśli miałem chłopaków to nie patrzyłem najpierw na ich wygląd. To czy się w nich zakochiwałem przychodziło dopiero po czasie.

Harry uśmiechnął się do mnie. – Rzeczywistoście, może na początku spodobałeś mi się bardzo z wyglądu. Wręcz latałem za tobą, obserwowałem na Instagramie i Twitterze, słuchałem nałogowo twojej muzyki i w końcu kupiłem bilet na koncert. Ale skradłeś moje serce dopiero, kiedy cię poznałem. Ponieważ teraz doskonale się znam, wiem jaki jesteś i nie mógłbym mieć lepszego partnera.

- Ja wręcz podziwiam tych którzy są z kimś tylko, na przykład dla kasy. - parsknąłem. - Trzeba mieć mega silną wolę!

– Lub dla seksu. Wiesz, naprawdę istnieją tacy ludzie. A przecież seks w związku jest momentem w którym można przekazać całą swoją miłość. Więc jak wygląda seks bez niej? Przecież to ona jest jego najlepszym, najważniejszym składnikiem.

- Bez miłości to jest po prostu... czynność. - zmarszczyłem brwi. - Nie wiem jak mogłem kiedyś tak żyć.

– Teraz do końca życia będziesz uprawiał seks tylko ze mną. – parsknął. – Cieszysz się?

- Nie, wiesz? - pokazałem mu język, sarkastycznie przywracając oczami na co wybuchł śmiechem. - Ty jak już czasem coś powiesz to nie wiem czy się śmiać czy płakać.

– Chodź. Wracajmy do domu. Wieczorem jedziemy do Doncaster. – powiedział Harry.

Słysząc to, natychmiast się ożywiłem i po podniesieniu telefonu spomiędzy trawy, ruszyłem razem z nim z powrotem do domu Stylesów.

*

– M-mamo, czy Mitchell tutaj wrócił? – spytał Harry po powrocie do domu, na co się wzdrygnąłem.

- Co? - kobieta spojrzała na niego zszokowana. - Nic mi o tym nie wiadomo... Dlaczego pytasz?

– Spotkaliśmy go – odezwał się Harry, przełykając delikatnie sok. – Ale to m-musi oznaczać, że zrezygnował z pracy.

- Pies go jebał. - prychnęł, wrzucając z frustracją talerz do zlewu. Wzdrygnąłem się, nie spodziewając tego po niej.

– Mamo... – jęknął Harry

– Co mamo? No co? – spytała go. – Uwierz mi, że mogę dopilnować tego, by go wypieprzyli z tego miasta.

- Ja chcę po prostu udawać, że ten związek nigdy nie nie miał miejsca. - mruknął.

– Porozmawiajmy o czymś przyjemnym! – szybko zaproponowałem, stając naprzeciw Harry'ego, który opierał się o kredens kuchenny. Skrzywiłem się widząc jego niemrawą minę. – Harry Edward Styles proszony o natychmiastowy uśmiech. – powiedziałem, pstrykając go w nos. – Rozwesel się, jego już nie ma i nigdy nie będzie. Nie pozwolę mu zbliżyć się do ciebie nawet na dziesięć metrów. – przekonywałem go, łapiąc jego policzki i zacząłem wycalowywac całą jego twarz, aż usłyszałem najcudowniejszy śmiech i ciche "przestań już, przestań".

- Jesteście głodni? - spytała nas Anne, starając się nie wpatrywać zanadto na nasze czułości.

– A może pozwoliłabyś dzisiaj nam wykazać się nabytymi zdolnościami kulinarnymi? – spytałem ją, kładąc dłoń w dole jej pleców. – Usiądź w salonie, Anne, włącz telewizję i zrelaksuj się. Daj nam zająć się wszystkim.

- Relaks? Jaki relaks? - zmarszczyła brwi. - Zapomniałam co to jest odkąd urodziłam pierwsze dziecko!

– Poczytaj jakąś książkę, pomaluj paznokcie, lub zrób sobie maseczkę odprężającą na twarz i połóż się. My naprawdę potrafimy czasem zrobić coś efektownego. – przekonywałem ją.

- Ale ja nie umiem się relaksować. - marudziła. - Ja wiecznie muszę coś robić!

- Ugh! Zupełnie jak moja mama! - prychnąłem.

– Chodź, mamusiu. – pałeczkę przejął Harry. – Mam kilka ciekawych czasopism w torbie. Znajdę coś co ci się spodoba.

- Dzieci, wy mnie nie rozumiecie. - jęknęła, gdy brunet zaczęła prowadzić ja do salonu.

- Nie musimy. - odpowiedział jej Harry.

Po chwili, kiedy Anne ostatecznie zrelaksowała się przed telewizją, ja spojrzałem na ułożone przeze mnie przeróżne produkty. Gdy Harry wrócił do kuchni, oboje umyliśmy dłonie i zaczęliśmy zastanawiać się co przyrządzić. – Nie patrz na mnie, ty jesteś tu szefem, aniołku. – zarzekłem.

- Dlaczego zawsze ja tutaj gotuję? - zmarszczył brwi. - Ty wcale nie jesteś taki zły jak myślisz, skarbie.

– Oczywiście, że nie. – wzruszyłem ramionami z dumą, po chwili śmiejąc się. – Ale ty w kuchni wykazujesz się większą kreatywnością. Twoje potrawy mają więcej kolorów i smaków. Możesz rządzić w kuchni.

- No dobrze, dobrze. - poddał się. - W takim razie na co masz ochotę? I nie mów, że na mnie!

Zachichotałem na jego słowa. – Mamy tu dużo warzyw. Możemy zrobić jakąś kombinację sałat. Tu jest też ser feta, mam ochotę na sałatkę grecką. – uśmiechnąłem się lekko, mówiąc dalej. – Mamy pokaźny wybór drobiu, ale co powiesz na jakieś... Ravioli?

- Ale masz życzenia, wow. - zaśmiał się, a następnie pocałował mnie krótko, aczkolwiek z uczuciem. - Więc niech będzie sałatka.

– Może skomponujmy do tego jakiś ciekawy sos? – spytałem. – I dodanie rukoli będzie dosyć nietypowe, ale może okazać się smaczne. – chwyciłem w dłoń zielone listki.

- Ty lepiej nawet nie zabieraj się za cokolwiek co ma związek z robieniem sosu. - zaśmiał się Harry. - To akurat nigdy ci nie wychodzi.

– Wiem, wiem. – pokręciłem głową. – zawsze jakimś cudem wsypuje mi się tam zbyt duża szczypta soli. – przewróciłem oczami. – Za to ty, mógłbyś pomyśleć nad farszem do makaronu. Ja mogę zrobić ciasto, to akurat mi wyjdzie.

- Najlepiej będzie jak po prostu zrobisz to w czym będę chciał, abyś mi pomógł a przy okazji ładnie wyglądał. - uszczypnął mój policzek.

– Nie lubię cię. – spojrzałem na niego zgorzkniale, mimo wszystko łamiąc się po trzech sekundach i zwyczajnie wzruszyłem ramionami, zabierając się do mieszania składników na ciasto makaronowe.

*

- Ciężko uwierzyć mi w to, że kiedyś mieszkałeś na małej wiosce, a teraz twoja rodzina ma dom w tak zamożnej dzielnicy... - mruknął Styles.

– Nie tak znowuż zamożnej. – pokręciłem głową, łapiąc go w tali i przyciągnąłem szczupłe ciało jeszcze bliżej siebie. – Nie bądź spięty, kotku.

- Dobrze wiesz jak niezręcznie mi ilekroć jestem z Twoja rodziną. - westchnął. - Są tacy... idealni.

– Za to ja zawsze miałem takie zdanie o twojej rodzinie. – szepnąłem do niego. – Wiesz, idealna kobieta, jej pracowity mąż, zaręczona córka i najwspanialszy syn; wszystko tak perfekcyjne, nie sądzisz? Tak naprawdę jeśli w rodzinie jest prawdziwa miłość to nieważna jest ilość dzieci, stanowisko, czy nawet miejsce zamieszkania. Bo to ona dodaje tej perfekcyjności i ona jednoczy nas. – odparłem pewnie, stając na przeciw Harry'ego. – A jestem pewien, że moja rodzina cię kocha, dlatego chcieliby cię tutaj. Bardzo.

Chłopak ułożył wygodniej w swoich rękach torbę, kiedy zza okna na pierwszym piętrze ujrzałem jedną z moich sióstr, Felicite.

Uśmiechnąłem się, machając do niej delikatnie. Z moich ust wydobył się szept, gdy oczy dziewczyny stały się wielkie, a ona szybko zniknęła za zasłoną. – Tęskniłem...

- Zaraz się na ciebie rzuci cała szóstka, mówię ci. - zachichotal Harry, całując mnie w policzek, gdy weszliśmy na taras.

Uśmiechnąłem się wesoło, kiedy sekundę później drzwi otworzyły się, a z pomiędzy nich wybiegła dwójka małpek.

Były to najmłodsze, trzyletnie bliźniaki Ernest i Doris. Mały blondynek ze smoczkiem w buzi, wyciągnął od razu do mnie rączki, kiedy ruda dziewczynka zaczęła wesoło piszczeć.

– Louis, Louis! – wołali obydwoje, natychmiast swoimk małymi ramionami oplatając mnie, gdy ukucnąłem, by zniżyć się na ich poziom. Następne dwie wybiegły Daisy i Pheobe.

Widziałem kątem oka jak brunet stanął grzecznie z boku, obserwując to jak bliźniaczki, a następnie moje kolejne dwie siostry wyskoczyly po kolei na dwór, mocno mnie przytulając.

– Harry! – zawołała Pheobe, rzucając się w objęcia mojego chłopaka, który zdezorientowany, natychmiast objął ją tak samo mocno, jak ona jego. Uśmiechnął się zza jej ramienia, gdy dziewczyna go tuliła.

- Ale masz już długie włosy! - po chwili również wykrzyczala Daisy idąc w ślady siostry.

– Śliczne! – zawołała, przytulając Harry'ego i dotknęła kosmyk jego włosów.

– Ten sadysta chce je ściąć. – uprzedziłem je, podchodząc do mojego ojczyma.

- Nie wolno ci! - zsynchronizowały swoje oburzone okrzyki, kiedy przytuliłem się mocno do mężczyzny.

– Witaj, synu. – powiedział, wplątując palce w moje włosy, przez co jeszcze szerzej uśmiechnąłem się, zaciskając palce na jego granatowym polarze.

- Właśnie mieliśmy iść wszyscy... - odchrząknął cicho, zerkajac na swoje najstarsze córki. - do mamy...

– Oczywiście, wybierzemy się wszyscy. – powiedziałem, patrząc na moją rodzinę. – Później wyciągniemy nasze walizki z bagażnika. Przyjechaliśmy na kilka dni.

Ernest wypluł (jak to miał w zwyczaju) smoczek na ziemię, podbiegajac do mojej nogi, którą przytulił.

– Zostań na zawsze z Hallym. – wyseplenił, patrząc na mnie z dołu wielkimi oczami. Postanowiłem wziąć go na ręce, pomimo iż nie był już tak lekki jak ostatnio.

- Zostane, stary, nie martw się o to. - pogłaskałem jego rzadkie włoski, następnie całując w skron. - Nie uciekniesz od Achoo, Hally? - spytałem bruneta, specjalnie nazywając się tak jak kiedyś mówił do mnie Ernest.

– Nie mam takiego najmniejszego zamiaru. – odparł kędzierzawy, przyswajając się całkiem szybko do sytuacji. Uśmiechnąłem się do niego, podążając lekko z tyłu z najmłodszym rodzeństwem. Harry najwięcej rozmawiał ze starszymi bliźniaczkami, a Fizzy szła obok taty.

Daisy i Pheobe dosłownie uwiesiły się na ramieniu chłopaka co było dla mnie wręcz cudownym widokiem.

– Cholera, tęskniłam za wami. – usłyszałem głos Lottie obok siebie. – Sama staram się przyjeżdżać tu często, ale z tobą i Harrym nie widziałam się sto lat. Zdecydowanie za długo.

- Kobieto, żebyś ty widziała jak on trząsł portkami przed przyjazdem tutaj. - zaśmiałem się powracając chłopca w swoich ramionach.

– Naprawdę? – zaśmiała się. – To oznacza, że mu zależy.

- Wiem. - uśmiechnąłem się leniwie. - On jest na ogół dość nieśmiały i boi się, że może go nie lubicie.

– Kochany go, nie mógłbyś mieć lepszego partnera, moim zdaniem. – odparła Lottie. – Jest cudowny. Podoba mi się w nim dosłownie wszystko. Jest mieszanką wszystkich najlepszych cech, gdzie ty go wytrzasnąłeś?

- Na moim koncercie, tam same najlepsze partie się spotykają w jednym miejscu. - zacmokałem z fałszywą skromnością.

– Chyba muszę wybrać się na twój koncert. Czuję się chujowo od zerwania po trzech latach z Tommym. – powiedziała przeklinając, co było raczej niepodobne do Lottie, zwłaszcza w obecności całej rodziny. – Tęsknię za nim, Lou.

- Wiem, Lotts, wiem. - mruknąłem, wolną ręką ją obejmując. - Boli, doskonale zdaję sobie z tego sprawę bo sam mam za sobą już parę zerwań. To nie jest nic miłego, ale uwierz, że potem jest już lepiej.

– Ale minął rok Louis. Rok i trzy miesiące od zerwania. I nie jest lepiej, w ogóle. – odparła twardo. – Zwłaszcza, że wyobrażam sobie, iż te czternaście miesięcy mogłam spędzić z nim.

- Nie wyobrażam sobie jak przeżyłbym to jeśli rozstałvtm się z Harrym... - praktycznie szepnąłem. - Dlatego tak bardzo ci współczuję, siostrzyczko...

– Chciałabym wiedzieć co u niego, czy uśmiecha się tak często, jak wtedy, gdy byliśmy razem. Czy kogoś ma. Jak się czuje. Czy jest szczęśliwy tak jak wtedy gdy obchodziliśmy rocznicę związku, a teraz obchodzimy rocznicę zakończenia go.

- Przestań, mała. - westchnąłem, składając w jej włosach mały pocałunek. - Łamiesz mi tym serce.

– Za to ty, Louisa ty promieniejesz coraz bardziej z każda wizytą. Co on z tobą robi? Ten chłopak, nie dość, że wygląda jak anioł, to jeszcze jest cudotwórcą. – zaśmiała się, znów przybierając uśmiech na twarz.

- Przecież wiesz dobrze, że pojawił się w najgorszym momencie mojego życia, gdy po śmierci mamy zacząłem siebie niszczyć. Mniej lub bardziej świadomie. - odpowiedziałem. - To on sprawił, że zacząłem się wtedy w końcu uśmiechać.

– Dlatego tak bardzo go uwielbiam, miedzy innymi właśnie dlatego. – uśmiechnęła się. – To jak? Kiedy ślub? – dźgnęła mnie prześmiewczo w bok.

Moje oczy o mało nie wypadły z oczodołów po usłyszeniu tego, pozoru niewinnego pytania. - Em... ja jeszcze nie... - zacząłem się jąkać.

– Jezu, spokojnie Louis. Robię sobie żarty, bez pośpiechu, nie musicie od razu stawać przed urzędnikiem i wymieniać się obrączkami.

- Jesteśmy razem dopiero rok. Ty chcesz, żebym go kompletnie wystraszył? - syknąłem, upewniając się, iż na pewno mnie nie usłyszy.

– Wystraszył? Jestem pewna, że już teraz powiedziałby sakramentalne tak. – parsknęła śmiechem.

- Nie wiem. - pokręciłem głową. - Wierzę w to, że szczerze mnie kocha, ale... mam niskie poczucie wartości, okej?

– Nie okej, nie podoba mi się to. – pokręciła głową. – Zawsze możesz spróbować i wtedy zobaczymy.

- Może rozmowa z mamą mi pomoże. - powiedziałem pewnie, zauważając, że byliśmy już coraz bliżej cmentarza. Dziewczyna ucichła.

– Rozmowa z nią zawsze pomaga. – zauważyła Lottie, kładąc głowę na moim ramieniu. Potarła przyjemnie moje plecy, a ja uśmiechnąłem się do Harry'ego, który posłał mi spojrzenie pytające czy wszystko w porządku, gdy weszliśmy na cmentarz.

Następny w piątek!

KOMENTUJCIE & GWIAZDKUJCIE