Mijn ademhaling was onregelmatig terwijl ik met Sam over de stoep liep, op weg naar een bushalte verder. Beide waren we stil, maar de stilte was aangenaam. Fietsers reden voorbij, bijna tegen mij, maar ik zou het nog niet erg vinden.
Ik zag Hanne naar ons zwaaien, en Lindsya ons verbijsterd aankijken. Ik negeerde hun. Ik moest wel, het was niet de bedoeling dat iemand hiervan wist. Sam wist het duidelijk en begon stapte door, onze passen liepen tegelijk en onze zwarte schoenen tikte tegen het beton.
"Is het iets erg? Waarover je wil praten?" We gingen eindelijk zitten op het overdekte bankje van de bushalte.
"Hangt er vanaf hoe je het bekijkt." Legde ik uit, mijn glimlach was helemaal verdwenen en had plaatsgemaakt voor een ernstige blik.
"Ik weet niet hoe je denkt over depressie, zelf verwonding of zelfmoordgedachten, maar ik heb het."