Ik haat het.
Alles.
Hoe het zonlicht elke morgen door de gordijnen glipt.
Hoe alles wat ik ben niet genoeg is.
Ik wil dit niet meer.
Leven is te zwaar.
Die gedachten glippen elke keer door mijn hoofd als ik mijn breekmes over mijn armen laat glijden en een rode streep achterlaat.
Ik was nu op school, op de tweede rij schoolbanken had ik mijn plaats genomen naast Hanne.
Godsdienst was deze keer over hoe we ons voelen, hoeveel complexen we hebben in het leven.
Veel te veel, was mijn antwoord. Maar ik hield het voor mezelf. Ik wil niet dat andere mensen het weten.
Hoe verschrikkelijk ik me elke dag wel niet voel.
De leerkracht's ogen schoten naar die van mij voor een ogenblik, en ze aarzelde niet om me aan te duiden voor de volgende vraag.
"Eline, welke complexen heb jij zoal in het leven?"
Leven.
"Ik had schooldruk opgeschreven." Antwoordde ik, terwijl ik probeerde zo overtuigend mogelijk over te komen.
Ze leek me niet helemaal te geloven, maar ging verder met de les en vroeg aan andere leerlingen hun antwoorden.
Ik zuchtte diep uit, ik was eraan ontsnapt.
De bel ging al rap en ik snelde naar buiten zonder iets te zeggen richting mijn bus. Eenmaal daar had ik al een berichtje van Sam in mijn messenger mailbox. Aarzelend bekeek ik het.

Ben je oké? Je was zo rap weg.

De woorden leken bijna verloren te gaan onder de paar tranen die ik moest terugvechten.

Het spijt me, ik was gewoon bang om mijn bus te missen.

Ik probeerde zo goed mogelijk een excuus te vinden, maar wist dat het niet zo goed gelukt was. Sam is slim, en hij weet wanneer een persoon liegt en wanneer niet.

Zeker? Je kan altijd met me praten over alles, dat weet je toch hé?

Sam was bezorgd, en ik wist nog altijd niet goed waarom.
Als ik mezelf haat is dat toch niet zijn probleem?

Kan je volgende week woensdag na school?