Ik schrok wakker uit de droom, tranen stroomde over mijn wangen en ik had moeite om rustig te ademen.
Alles was niet echt, de pijn die ik voelde toen ik mijn pols doorsneed en het brandende gevoel van het bloed dat mijn kleren besmeurde.
Het was niet echt.
Ik wou dat het echt was, dat ik het kon doen. Ik wil niet gewoon hier, in deze kamer, mijn polsen doorsnijden.
Ik geef alles een week.
Een week om nog te leven, en dan eindig ik het.
Leef ik, of ben ik gewoon aan het ademen?
Want dit voelt niet als leven. Dit is niet leven.
Dit kan leven niet zijn.