- Dean... Nie mogę zasnąć.

Dean podniósł wzrok znad komiksu. W progu jego pokoju stał Sam - z rozczochranymi włosami, w krzywo zapiętej zielonej piżamie. Przyciskał do wątłej piersi pluszowego aniołka, jedyną pamiątkę po mamie. Był bosy.

- Sammy, ile razy ci mówiłem, żebyś nie chodził z gołymi nogami. Przeziębisz się. A ja nie mam zamiaru się tobą później opiekować! - Sam tylko niepewnie przestąpił z nogi na nogę, wbijając wzrok w podłogę. - Chodź tutaj.

Ośmiolatek uśmiechnął się nieznacznie i wślizgnął pod kołdrę brata. Dean objął go ramieniem, żeby było mu wygodniej.

- Co tym razem ci się śniło? - zapytał.

- On... Ten zły pan z filmu. - Chłopiec spuścił wzrok, lekko zawstydzony.

Zielonooki westchnął. Powinien przewidzieć, że oglądanie Batmana z młodszym bratem nie skończy się dobrze. Sam był wrażliwym dzieckiem, często miewał koszmary. Dean przyzwyczaił się już, że w takich sytuacjach przeprowadzali poważną rozmowę. Odchrząknął.

- Więc, jak wygląda ten twój sen? - zaczął.

- Leżę w łóżku. Jest ciemno. Nagle drzwi się otwierają i wchodzi... On. Podchodzi do mnie, pochyla się i zaczyna się śmiać... - urwał. Dean potarł zmęczone oczy dłonią.

- Ja myślisz, dlaczego on do ciebie przychodzi?

- On wie, że się boję. On to wykorzystuje i...

- Dlaczego się go boisz?

- On... Wygląda jak klaun. I on... - Sam zawahał się.

- Tak? - podchwycił Dean łagodniejszym tonem.

- On mówi... Że ciebie nie ma. Że odszedłeś.

Coś poruszyło się w piersi Deana. Ten maluch miał na niego dziwny wpływ. Po chwili milczenia starszy brat odparł:

- Nie odejdę, nigdy. Zawsze o tym pamiętaj.

Spuścił wzrok, unikając świdrującego spojrzenia. Po chwili odsunął od siebie brata, wstał i podszedł do biurka. Zaczął energicznie przeszukiwać szuflady. Rzucił przez ramię:

- A pamiętasz, kto jeszcze był w tym filmie?

Sam zmarszczył ciemne brwi. Nie odpowiedział.

Po chwili usłyszał okrzyk triumfu. Dean odwrócił się. Na twarzy miał czarną maskę.

- Batman! On pokonał Jokera! -  zawołał Sam.

- Od dzisiaj będę Batmanem, Sammy. Jeśli Joker znowu do ciebie przyjdzie, zawołaj mnie. Zrozumiano? - odezwał się Dean zmienionym, niższym głosem.

- Zrozumiano. Ale dzisiaj... Mogę spać z tobą?

Dean westchnął. Najwyraźniej nie było mu dane dokończyć komiksu.

Zasnął z bratem wtulonym w ramię. Nie żałował komiksu.