Preface

Nakatitig lang ako sa mga butil ng ulan na dumadaosdos paibaba sa bintana. Tahimik lang akong nakatitig sa labas habang iniisip kung kailan pa titila ang malakas na ulan.

I shifted on my seat. Pero kaagad din akong napabalik sa dating posisyon dahil sa mahigpit na mga braso na nakapulupot saakin. I couldn't believe that I stepped inside his turf again, trapped inside his strong arms once again.

Sinubok ko na kumawala sakanya pero mas lalo lang nyang inilapit ang katawan saakin. Pagod akong napasimangot dahil sa hawak nya sa panga ko gamit ang kaliwa nyang kamay. He softly touched my jaw, tilting my head to face him.

A pair of playful eyes welcomed my vision. Ang nakangiti nyang mga mata ang unang bumati saakin, sunod ang labi nyang humalik saakin ng isang beses.

Hindi rin maipagkakaila ang kalambutan ng labi nya kahit sobrang ikli lang ng panahon na dumampi ang labi nya saakin. I am secretly addicted with his kisses.

I swallowed the lump on my throat. Binalik ko din ang tingin sa harapan at pinukol ng tingin ang kamay nyang nakahawak saakin. If I keep on staring at him, I'll be out of breath. 

His hand is intertwined with mine. Hindi nya alintana ang posisyon naming dalawa ngayon sa sofa. Kahit na sobrang lamig ng panahon, naiinitan ako dahil sa yakap nya saakin.

"I want to go home." I said in my low voice.

Pero imbes na sagutin ako, naramdaman ko nalang ang mainit nyang hininga sa leeg ko. He's kissing my exposed skin slowly, leaving a mark on it.

"Giovanni, seryoso ako. Gusto ko ng umuwi sa apartment ko." mahinang saad ko. Pinikit ko rin ang mga mata para ilihis ang isipan sa ibang bagay. Pero hindi ko ito nagawa dahil sa pag halik nya saakin.

He chuckled and stopped kissing my neck, "It's still raining, babe. I don't want you to get sick."

Palihim akong napangiti. He's very concerned. I still remember the times where he have to take good care of me.

Pero nawala din ang ngisi ko nang maramdaman ko ang mainit nyang kamay sa ilalim ng suot kong damit. I am wearing his huge clothes even if I have my own in his closet. Mabilis kong dinakip ang kamay nyang iyon.

"I want to go home, Gio. Tatlong araw na ako rito sa condo mo," sabi ko. Tinukod ko ang tuhod sa sofa para masuportahan ang sariling bigat.

Aalis na sana ako roon nang mahawakan nya ang kamay ko. He grinned and tightened his grip. Kita ko ang ugat sa kamay nya dahil doon. I got a better view of his attractive face.

Nakatukod ang isa kong tuhod sa sofa habang ang isa naman ay nasa sahig. Sya naman ay nakahilig at mataman akong tinignan. His playful eyes dropped on my waist. Huli ko na nang mapagtanto na nakataas na pala ang damit na suot.

"I know what you're thinking. Tama na. My lips is now swollen," sambit ko. Tumawa lang sya at inilapit ang katawan saakin.

He wrapped his arms on my waist and look up to see my eyes. Nakanguso na sya ngayon sa harapan ko, nagpa pa-cute. Alam na alam nyang gagana iyon saakin.

"I couldn't resist your sinful lips. Everytime I'll tighten my grip on your wrist, the paleness goes away."

The blush on my cheeks heated up. Ramdam na ramdam ko ang pamumula ko dahil sa sinabi saakin ni Giovanni. Mabilis akong nag-iwas ng tingin, pero tumawa lang ang lalaki at ibinaon ang mukha sa tiyan ko.

"You're too cute when you blush. You're making me crave for more kisses and cuddles from you," he said once again.

Pinikit ko ang mga mata at palihim na nag buntong hininga. Kinagat ko ang pang-ibabang labi para sana itago ang ngiti. Pero hindi talaga kaya lalo na kung galing iyon sakanya.

I'm glad to know that he's also addicted with my kisses. Nakakagaan ng puso. Kung noon, itatago ko ang mga sinabi nya at pilit na kinakalimutan, ngayon ay pinapa halagahan ko na ito.

The way he moves makes my heart crave for more. He understands whatever I mean. The way he'll play with my hands whenever he get the chance is making me crazy. His small kisses, everything about him. Nakakaadik.

Dahil sa pagtawa ko ay tumawa din sya. He's still hugging me like a kid.

"Hindi ka na aalis?" tanong nya sabay pasok sa isang kamay sa damit ko.

Muntikan na akong mapaigtad dahil sa kuryente na dumaloy galing sa mainit nyang palad. He immediately settled his hand on my chest.

"You made me smile, yes. Pero hindi ibig sabihin na hindi ako babalik sa apartment ko."

"Just stay here. I'll take good care of you," bulong nya pa.

His breath is touching my exposed skin. Hindi ko maiwasan na makaisip ng iba pang bagay.

"You're already taking good care of me, Gio. Tama na 'yun. You're doing your very best,"

He stopped and looked up, "But you deserve the world, babe."

Kinagat ko ang pang-ibabang labi dahil sa kilig. Namumula pa ang labi ko dahil sa walang tigil naming halikan, at ngayon ay mas lalo na itong namumula. 

Umayos muna ako ng tayo bago sya tuluyang sinagot. He's waiting for my answer patiently, like a small baby expecting for a kiss. He is genuinely smiling like a child, no traces of guilt and wrath. Just plain innocence. At iyon ang nagustuhan ko sakanya.

He attracts people. Like a magnet, he'll drag you closely. At kagaya ng isang bulaklak na namumukadkad sa gitna ng dilim, aakitin ka nya sa iba't-ibang paraan.

"Fine, I'll stay. Pero isang gabi lang. Aalis din ako bukas." I said, defeated.

"Nandito ang anak na 'tin, West. Paano sya? Iiwan mo dito ang asawa't anak mo?" sabi nya. Pabiro kong hinigpitan ang hawak sakanya.

He brought my cat in his condo. Ang pusa pa naman na bigay nya ang sanang irarason ko para makauwi sa sariling apartment. But he outsmarted me. Dinala nya si Macky nang mas maaga.

We're doing wonders inside the four corners of his condo unit. At wala kaming patutunguhan kung dito ako mamamalagi. Not stepping outside seems nice especially when we're together. Naisip nya pang hindi na talaga lumalabas noong nakaraan. Kumawala nalang ako sakanya at inilayo ang katawan para tuluyang makawala. He let out a manly groan, telling me not to move away from his grip.

"I need to take a shower. Ikaw naman, check your phone. Sabi ni Tita, may sasabihin ang Daddy mo. So you better check your phone more often, baka importante." biglang nawala ang buhay sa mga mata nya.

Kahit hindi nya sabihin, alam ko na may nakabaong galit sa dibdib nya. He loathe his father more. Kahit ako ayaw pag-usapan ang pangalan ng daddy nya. He's ruthless, far away from Giovanni's colorful gleam.

"That bastard always have something to say. Hindi ba pwedeng itikom nya nalang ang bibig habang buhay?" iritadong saad nya. Umayos din sya ng upo sa sofa at naiinis na inilihis ang tingin sa labas.

Everytime he'll utter his father's name, he loses his control. Hindi nya napapatahan ang sariling galit. Kahit sino din naman siguro. Hindi ko sya masisi para magalit ng ganito.

"Giovanni..."

He shifted on his seat. The visible anger fades away as soon as he saw my eyes looking at him with much concern. Ang kaninang iritado nyang mga mata ay napalitan ng kalambutan. Tumayo sya at nanghihina na niyakap ako. I stayed on my position, not moving a muscle. Dinama ko ang mahigpit nyang yakap saakin.

"I'm sorry. You witnessed how mess I am inside. I am embarrassed. I can't help myself. I'm sorry." he whispered on top of my head. Nag-iwan din sya ng halik sa noo ko.

Maliit akong napangiti. Kahit na wala naman syang kasalanan, siya ang nanghihingi ng dispensa. A man who knows where and when to lower his pride. Pero minsan ay nalilito ako. It's not his fault, but he never forget to apologize in private. Settling it over a tight hug and a kiss on my head. A simple gesture that I find cute and calming.

"It's fine, Gio. I understand you. It's completely normal. Despising your father is already expected." mahinang boses na saad ko. Hinigpitan ko rin ang hawak rito, pilit na sinisiksik ang sarili sakanya.

He heave a sigh. Na i-imagine ko na ang mariing pagpikit ng mga mata nya dahil sa galit at inis na naghahalo sa sariling dibdib. Tinaas ko nalang ang tingin para tignan ang mukha nito. At kagaya nya, pinili ko nalang na ipikit rin ang mga mata para damahin ang mainit naming yakap. Matapos ang mahabang katahimikan, doon lang ako nagsalita.

"Are you calm now? Hindi ka na galit?"

I heard him chuckling. Kumawala din sya sa yakap naming dalawa at pinadausdos ang kamay sa braso ko. He smiled at me, holding my hands tightly. There's no hint of anger leaking from his beam. At para na naman akong hinihigop ng mga mata nya. It's fascinating to know that his shiny eyes absorbs and reflect light and hope.

He's the single light that you'll love to follow. A light that will guide you to your destined place. Sa lugar na kung saan may malaking katiyakan ang kasiyahan.

Ngumiti sya at tuluyang nagsalita.

"I am calm everytime you're near. All I need is you. You and you only."

Hindi ko maiwasang malungkot. I exactly know that nothing last. Whatever we have now will fade away in the darkness, sucking every drop of our loyalty and love. Leaving us nothing but issues, poisoning each other in much intent. Naramdaman ko nalang ang mainit nyang palad sa mukha ko. Pilit akong nag-iwas ng tingin sakanya pero nahuli nya parin ako sa huli.

"I know what you're thinking, West. You don't need to worry about the future, we need to focus on what we have now."

Mas lalo akong nanlumo. He know how my mind works. Hindi ko alam kung kilala ko ba talaga ang sarili. Sya ang nag-iisang tao na nakakaalam kung papaano ako mag-isip at masaktan.

"Pero papaano kung masaktan na 'tin ang isa't-isa? What if I hurt you? Will you still love me?" parang bata na tanong ko.

It's not fine to think about that. Sa lahat ng pwede kong problemahin, iyon pa talagang walang kasiguraduhan. We don't know what will happen next. Pero di ko maiwasang mag-isip patungkol sa susunod na mangyayari saamin.

Hiram lang ang kung ano ang mayroon kami ngayon. It sadden me everytime I'll think about us. We're content with each other, pero sa mga mata ng ibang tao ay mali ang ginawa namin.

Loving one another is fine. Pero ang mahalin ang kapwa lalaki ang siyang mali. Sa mata ng diyos at ibang mapang husgang tao, mali ang ginawa namin.

Pero mali bang piliin ang kasiyahan at itaya ang sarili para mahalin ang isa't-isa? Some are saying that what we feel will soon be blown by the wind. Like a powerless dust, wind will take away our feelings.

Taking it far away, leaving us nothing but pain and sorrow. Iyon ang magiging kapalit sa pagsugal namin. Pero kagaya ng dati, nakumbinsi na naman nya akong mag-isip ng positibo. He showed me how proud he is with his response. With much ease, he once again changed my opinion about us.

"What's important is that we have each other. I am satisfied with what we have, I am happy with you. You're my happiness, West. Whatever happen soon, we'll get through it."

Sa pang araw-araw, iyon ang kinakapitan ko. He never breaks his word. Kung ano man ang sinasabi nya, iyon ang paniniwalaan ko.

Sa mga sumunod na araw ay hindi ko natupad ang sinabi sakanya. I stayed in his condo for two more days. Napailing nalang ako habang tinitignan ang mga iniwan nyang love bites sa dibdib ko.

His mark look so lovely on my skin. Totoo nga ang sinabi nya. The paleness of my skin fades away once he'll leave a hickey on it. Sinuot ko nalang ang damit na nakita ko sa closet nya at napili na lumabas sa kwartong pinag-iwanan nito saakin.

Pero kaagad akong nagkunot ng noo nang makadinig ng sigawan sa labas. Mabilis kong sundan ang mga boses na nag-aaway. Wala namang bisita si Giovanni ngayong araw kaya malaki ang pagtataka ko. Dinala ako ng sariling mga paa sa living room ng condo.

My gut is telling me to stop walking. May nagsasabi saakin na dapat akong bumalik sa kwarto at hayaan sila na mag-usap sa living room. Somewhat, my feelings tells me to listen to them. Kahit ngayon lang. Pero hindi ako nakinig at nagpatuloy. Kalahati saakin ang nagsasabi na lumabas at tignan kung sino ang kaaway ni Gio.

Pero kaagad din akong nawalan ng kulay nang makita ang babaeng ayaw ko makita. Tumigil sila sa pagsisigawan nang mapagtanto ang presensya ko.

Juanita showed her evil grin. Tinuro nya ako sabay tingin kay Giovanni na may bahid ng takot at galit sa mga mata. Hindi ako makagalaw sa kinatatayuan dahil sa gulat at takot. The woman who beats me everytime she wants is now here inside my boyfriend's condo.

Pero nawala din ang takot kong iyon nang maalala na nandito pala ang taong kaya akong ipagtanggol. Pangalan ni Giovanni ang unang pumasok sa isipan ko nang dumaan ang ideya ng takot. He'll protect me. He'll never let anyone hurt me again.

With trembling hands, I spoke as if her presence never shakes me.

"What are you doing here? You shouldn't be here." I glared daggers towards her.

Nagtaas sya ng kilay at galit akong tinignan. The woman that scares the hell out of me is now standing infront of us, arguing with the person I treasure the most.

"Ikaw pa talaga ang may ganang magsabi nyan, Weasley? After how you ditched me like a fool, iyan lang sasabihin mo? Why don't you kneel and kiss my toes just like how you did it before?" she smiled evilly.

I couldn't move. The images I hardly buried long time ago resurrected and corrupted my mind. Tuluyan nang nanginig ang kalamnan ko dahil sa takot. Bumalik ang takot na walang hirap nyang ibinigay saakin. But a roaring voice easily calms my senses.

"That's enough, Juanita. Umalis ka na rito. We don't need your presence here."  he was furious as he tried to pull her out the door.

Nagtaas lang ng kilay si Juanita at maikling tumawa. Umiling sya at tuluyang nilapitan si Giovanni. She dared to touch what's mine. Gamit ang marumi nyang mga kamay, hinawakan nya ang mukha ng lalaking matagal kong ipinag dasal.

"You have the gut to say that, Vespucci? Hindi mo kailangan ang presensya ko, alam ko iyon. But your child needed your presence, at wala kang magagawa roon!"

Nalilito kong nilingon si Giovanni. Nagtama ang mga naming dalawa. Kitang-kita ko ang pagbabago sa reaksyon nya nang makita ang nalilito kong tingin sakanya.

I couldn't digest the thing she's saying. Hindi ko nga mapagtanto kung bakit sya naririto. Hindi ko alam ang uunahin, ang dibdib ko bang sobrang bilis ng tibok, o ang ulo kong kumikirot. It's like my heart skips a beat. Tila nakalimutang tumibok ng puso ko dahil sa sinabi ni Juanita.

"Gio, anong sinasabi nya? Tell me she's wrong." pumiyok ako nang sabihin iyon.

Please. Tell me she's lying. Hindi ko matatangap kung totoo man ang sinasabi nya. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong gawin. Nagsumilang magsituluan ang luha ko nang makita ko ang emosyon na dumaan sa mga mata nya.

"Hindi nya sinabi sayo, Weasley? Akala ko ba kayo na? Ano pa bang silbi mo kung hindi nya sinabi ang nangyari saaming dalawa?"

"Shut up, Juanita! Si Gio ang tinatanong ko kaya tumahimik ka!" galit na asik ko. Tuluyan ko nang nakalimutan ang takot sa babae, tuluyan na akong kinain ng galit at sakit.

Mabilis akong nilapitan ni Giovanni at mahigpit na hinawakan ang aking mga kamay. His actions tells me that something really happened. That I was blinded.

"Listen to me, West. It was just a mistake. Hindi ko iyon sinasadya..."

Tuluyan akong napaluhod dahil sa sinabi nya. So it's true? Is this the time where I bid my goodbye and leave them alone?

Wala na akong sunod na nadinig. All I could hear is my own voice screaming loudly. Hindi ko alam kung saan ibabaling ang ulo, kay Giovanni ba na emosyonal din kagaya ko, o kay Juanita na may malaking ngisi.

I expected a painful end. Pero mas masakit pa pala ang ibibigay saakin. I never imagine that something like this would actually end us both.

Kasabay nang pagtawa ni Juanita ang siyang pag-iyak ko ng todo. Giovanni was hugging me tightly, kneeling like me. Saying that it was just a single mistake.

Pero tinatagan ko ang sarili at matapang na inagat ang mga tingin. Pinahiran ko ang mga nagsibabaang luha. Binitawan ko rin ang hawak ni Giovanni at walang bahid ng takot na sinagot si Juanita.

"So what if you're pregnant with my boyfriend's child, Juanita?" matapang akong tumayo at taas noong tinitigan ang babaeng kinatatakutan ko noon.

Nagtaas ulit sya ng kilay at nasisiyahan akong tinignan mula ulo hanggang paa. Naisip ko na naman ang mga kamay nyang dumapo at nag-iwan ng mga pasa saakin noon.

Pero nakawala ako dahil kay Giovanni.

"So what nga, Weasley. Ano sa tingin mo ang gagawin ko gayong nabuntis ako ng lalaki mo?" subok nya pa. Tumalikod sya saamin at umupo sa pang isahang sofa.

She folded her arms infront her chest and roamed her eyes inside the condo. Nang makita nya ang litrato namin ni Gio na nakasabit sa dingding, maikli syang tumawa na para bang nakakatawa na magkasama kami sa iisang litrato.

"Who knows. Are you even hundred percent sure that you're pregnant with Giovanni's child? May maipapakita ka bang ebidensya para sabihin na sakanya nga 'yang dala mo?"

I saw Giovanni's attempt of touching my hand. Pero iniwas ko ang kamay at tumayo kaharap kay Juanita. Tumawa lang sya sa tanong ko.

"His or not, you could do nothing about it. Alam na ng tatay ni Giovanni na buntis ako. Do you know what it means, Weasley? Iiwan ka ni Giovanni para saakin. Wala kang magagawa. Wala kayong magagawa."