Λευκά Τριαντάφυλλα
27.6.2019
▬▬▬▬▬

ΤΈΣΣΕΡΙΣ ΤΟ ΜΕΣΗΜΈΡΙ το αεροπλάνο που θα τους πήγαινε στην Σανγκάη κύλισε στον διάδρομο για την απογείωση , ο Τζεν κάθισε ανέμελα στην θέση του και στερέωσε το μαξιλάρι σβέρκου του ψηλά, ήταν μάλλον ο ταξιδιώτης που κοιμόταν και ο Γιαντζιν άνοιξε ένα βιβλίο με τίτλο δίκαιο της θάλασσας βυθίζοντας τον εαυτό του σε περισυλλογή, ήταν έξοχος μαθητής και κάθε λόγος του ήταν επηρεασμένος από όλα όσα είχε προσπαθήσει για να μπει σε ένα τόσο καλό πανεπιστήμιο.

Η Μπόρα είχε κλείσει θέση πρώτης κλάσης και κάνεις μάλλον δεν ήξερε τι έκανε, ο Γιανγκ έπαιζε μανιωδώς κάτι στο κινητό του τηλεφώνο χωρίς να σηκώνει το βλεμμα του ακόμη και αν τον ρωτούσε το παραμικρό η αεροσυνοδός, η Κιμικο έμοιαζε χλωμη τα κατάμαυρα μαλλιά της έπεφταν στα μάτια της και ανα τακτά διαστήματα τα απομάκρυνε με νωχελικες κινήσεις, έμοιαζε δυστυχισμένη.

Τι είχε ειπωθεί ανάμεσα σε αυτούς και την Μπορα, που αν ήξερε και δηλαδή τι έτρεχε δεν θα ήταν απλά οργισμένη αλλά παραλογισμενη. Η συνείδηση η δική της παρόλα αυτά ήταν απίστευτα σκιωδης και βρώμικη όσο και να ήθελε να δώσει τέλος σε αυτές τις σκέψεις όσο προσπαθούσε να τις αποφύγει τόσο μπλέκοταν στην ιδέα να βοηθήσει. Ο Τζεν που καθόταν δύο θέσεις πιο δίπλα είχε κοιμηθεί απευθείας και δεν ήθελε να τον ενοχλήσει άλλωστε η καρδιά της έκανε σβούρες από το άγχος μηπως την πιάσει να τον κοιτάει επίμονα σε περίπτωση που ξυπνούσε απότομα.

Ήθελε να μάθει πολύ για εκείνον, τι κάνει οταν δεν τεμπελιάζει και κάθετε αχόρταγα στον ήλιο  και τι τον εκανε να γελάει πέρα από την παρέα του, μικρές μικρές λεπτομέρειες που να κρατήσει σε ένα αόρατο σημειωματάριο με εξώφυλλο τα συναισθήματα της που ανθιζαν για εκείνον.

Η Εκάτη με το που κατέβηκε στο αεροδρόμιο συνταραχτηκε από την δροσιά που διαπέρασε τα ψιλά ανάλαφρα καλοκαιρινά της ρούχα. Ο κόσμος ροή ατελείωτη ήταν χαμένη στην πολιτισμική διαφορα, αργότερα συνειδητοποιησε πως δεν ήταν δροσιά αλλά ανοιξιάτικο κρύο, από το καλοκαίρι και αντίστροφα στην άνοιξη μέσα στην καρδιά του Ιουνίου ήταν σαν πατούσε στον Άρη και να προσπαθουσαν να την πείσουν ότι ήταν ακόμη στην γη, τα δάκτυλα της πάγωναν στα σανδάλια της.

Η Κιμικο φορεσε μια τζιν ζακέτα και περπάτησε μπροστά σέρνοντας την βαλιτσα της « Ήμαστε στο ίδιο ύψος με την Αγγλία, το κλίμα θα είναι ίδιο εδώ το καλοκαίρι » της είπε και η Εκάτη κούνησε κάπως το κεφάλι της σαν να ελεγε κατάλαβα. Ο Τζεν πιο πίσω τραβούσε βίντεο « Μπόρα! Δώσε ένα χαμόγελο πόσο θες να πληρώσουμε;» ρώτησε και η Μπόρα φόρεσε το πιο ειρωνικό προσωπείο της.

« Χασου Τζεν, τραβά το ζευγάρι περισσότερο ενδιαφέρον θα έχουν » ο Γιανγκ δεν πτοήθηκε από αυτό που είπε η Μπόρα πήρε την κάμερα και τραβηξε τον Τζεν που έπιανε ασφυκτικά το μπράτσο του Γιαντζιν « χαίρεται Σανγκάη τα καμάρια σου γύρισαν» ο Γιανγκ πλησίασε κρατώντας την κάμερα στην Εκάτη « Και αυτή είναι το μανιτάρι » αναφώνησε στα κινέζικα και το κορίτσι μορφασε σπρώχνοντας την κάμερα στα πλάγια.

« Χεσε μας » ο Γιανγκ σε αντίθεση με τα άλλα αγόρια που σοκαρίστηκαν με μια της βρισιά, ήταν συνηθισμένος σε αυτό και την έπιασε αγκαζέ προκαλώντας της τέτοιο εκνευρισμό που κυριολεκτικά τίναξε το χέρι της « Μην με ακουμπάς, ναι;» μουρμουρησε και άκουσε το Γιανγκ πίσω να δυσανασχετεί προφανώς είχε πολύ όρεξη « Ξες μικρέ αβγαλτε φίλε μου οι γυναίκες ανα διαστήματα είναι πολύ ευαίσθητες, θυμώνουν εύκολα και κλαίνε ακόμη πιο εύκολα» εξήγησε ο Γιαντζιν πιάνοντας τον ώμο του Γιανγκ που τον κοίταξε πλαγιαστα όλο άγνοια 

« Τι εννοείς;» ρώτησε τοσο παιδιαριστικα που ο Τζεν έβαλε τα γέλια « Περίοδο Γιανγκ περίοδο!» απάντησε ο Τζεν και ο Γιανγκ γούρλωσε τα μάτια του και έβγαλε ένα ήχο αηδίας « Δεν θελω να ακούσω άλλο!» φώναξε και προχώρησε μπροστά ξέμπαρκος.

[..]

Τα μάτια της ήταν πλήρως αχόρταγα ήδη στο πρώτο αντίκρισμα με το πανεπιστήμιο Σανραιζ. Από τις φωτογραφίες ήταν ένα μεγάλο επιβλητικό κτίριο με γυαλινους θόλους κατά το όνομα του κάπως απροσεγγιστο όπως οι άνθρωποι της ανατολής. Η πραγματικότητα ήταν άλλη ιστορία, με το που πάτησε το πόδι της στο πλακόστρωτο μεγάλο δρόμο με την γιγάντια περίφραξη του πανεπιστημίου νόμιζε πως ήταν σε άλλο μη υπαρκτό κόσμο.

Περιβάλλονταν από κήπους και μια έκταση καλυμμένη από νερό, ακόμη και βρωμερό στην όψη έδινε άλλη αίσθηση στην ατμόσφαιρα. Η ψυχρα που την είχε κάνει να χλωμιασει δεν την εμπόδισε να εξερευνήσει και αυτόματα έδωσε υπόσχεση στον εαυτό της αύριο μετά την έναρξη του θερινου τετραμηνου να γυρίσει κάθε γωνιά.

Εκεί που το βλέμμα της δεν έλεγε ήταν η γυάλινη γέφυρα που συνέδεεε δύο πλευρές, οικονομικές - υγείας - πληροφορικής με των ανωτάτων γνωστικων της νομικής, των καλων τεχνών, του σχεδίου, της παιδείας και κάθε είδους είδους επιστήμης .

Μαθητές έκοβαν βόλτες, συζητούσαν σε κιόσκια σκορπισμένα στα καταπράσινα κοντοκουρεμενα κομμάτια γρασιδιού. Μύριζε υγρασία και με το πέρασμα του ανέμου σταδιακα καφές, αρώματα και κάτι ανατριχιαστικα ενθουσιωδες όπως η μυρωδιά του χαρτιου. Το κτίριο με τους εφτά ορόφους ήταν το επίκεντρο των πάντων εκείνη την στιγμη, ο λόγος που η καρδιά της χτυπούσε σαν παρανοϊκή, μέσα στον αναβρασμό ψυχής που ήταν όσο πλησίαζαν εκείνη αρχικά και ύστερα από την άκρη του ματιού της τον Γιανγκ.

Τόσοι μαθητές της χάριζαν μυστικόπάθη και βλέμματα όλο πλησμονη στην ερώτηση τι ψάχνει τούτη εδώ; Αργότερα συνειδητοποιησε πως δεν ήταν εκείνη που προκαλούσε αυτές τις αντιδράσεις αλλά ο Γιανγκ που όλο αξαφνα περπατούσε με αλαζονεία . Αύξησε τον ρυθμό των βημάτων της και ακολούθησε το μονοπάτι που θα την πήγαινε μπροστά στην υποδοχή, δεν ήθελε να μπει στον κόπο να ρωτήσει μιας και έμοιαζε εύκολο, εξάλλου δεν ήθελε να δίνει στόχο πως έβρισκε δικαιολογίες να μιλάει στο Χιου Τζεν.

Μασουλουσε μια προσευχή να μην την ακολουθήσει ο Γιανγκ και ενώ έριξε ένα μισό ύποπτο βλέμμα να δει αν ήταν ακόμη ξωπίσω της πήρε μια βαθιά ανάσα ανακούφισης, κρυμμένη πίσω από κατι κοντούς θάμνους « Γιατί κρύβεσαι;» η Εκάτη τιναχτηκε κοντευοντας να βάλει τις φωνές ασυναίσθητα κατέβηκε ένα σκαλί καθιστή και γύρισε να δει μπροστά της τον Γιανγκ, εσκυψε συνωμοτιμα έκανε ένα δραματικό γύρισμα των ματιών του, η Εκάτη άνοιξε όλα τα ραντάρ της εάν κάποιος παρακολουθουσε, του έριξε μια κοψοχολιασμενη μάτια.

« Με τρόμαξες, ηλιθιε!» ψιθύρισε και έριξε ενα ακόμη  πανικοβλητο βλέμμα γύρω γύρω « Γιατί ψιθυρίζεις;» ρώτησε τοσο δυνατά που την έκανε να αφινιασει σκέφτηκε να τρέξει όσο πιο γρήγορα μπορούσε να ξεφύγει από αυτή την άτυχη συνάντηση, ένας θεός ξέρει γιατί ο κόσμος τον κοιτούσε έτσι « Μα τον καλό θεό κάνε πως δεν με ξερεις» είπε βιαστικά και σηκώθηκε να φύγει με τον φόβο μήπως γλιστρήσει στα σκαλιά.

« Είναι αλήθεια αυτό που λέει ο Γιαντζιν;» ρώτησε αγνοώντας αυτό που του είπε « Τι πράγμα;» ο Γιανγκ ξεροβηξε πολύ αμήχανα και το έπαιξε τόσο αθώος που της ήρθε να του πατήσει κλωτσιά « Ξέρεις αυτό που οι γυναίκες ... Για αυτό δηλαδή είσαι θυμωμένη και κλαις όλη την ώρα » της ήρθε να ξεσπάσει σε έξαλλα γέλια παρόλα αυτά έκανε μια πονηρή γκριμάτσα « Ντρέπεσαι να πεις την λέξη περίοδος;» τα αυτιά του είχαν γίνει κυριολεκτικά κατά κόκκινα και έκατσε πάλι στην θέση της έτοιμη να δώσει ρεσιτάλ.

« Όχι άλλα είναι σιχαμερό » της απάντησε ανατριχιασμενος « Τι λες για το ταμπον ε;» ο Γιανγκ τιναχτηκε όρθιος με μια έκφραση απόλυτης αγανάκτησης και αηδίας « Σερβιέτες όχι;» είπε πριν σκάσει στα γέλια μέσα στα μούτρα του « Θεε μου θα κάνω εμετό» της ανακοίνωσε και απομακρυνθηκε περισσότερο σαν να έτρεχε στις λευκές σκάλες. Σκούπισε τα δάκρυα γέλιου της και παρακολουθησε την γελοία προσωπικότητα του να τρέχει αλλόκοτα.

[..]

Παράλληλα η Μπορα την ίδια στιγμή διέσχιζε τον διάδρομο μαζί τον Τζεν είχαν κανονίσει πως ήταν προταιραιοτερα να περάσουν πρώτα από το Σανραιζ για να υποβάλλουν αιτήσεις για το καλοκαιρινό τετράμηνο. Ο Γιαντζιν την υπέβαλλε ηλεκτρονικά όπως και η Κιμικο, ο Τζεν και η Μπορα ήταν περισσότερο της επίδειξης, ο Τζεν ανυπομονούσε να δείξει σε όλους πως ήταν αλήθεια η Μπόρα ήταν πίσω.

Περαστικοί μαθητές χαιρετούσαν και η Μπόρα χωρίς ιδιαίτερη διάθεση κοιτούσε ευθεία με τον Τζεν να χαμογελάει όλο ευγνωμοσύνη στα κορίτσια και αγόρια που πλησίαζαν να πουν ένα γεια « Ώστε να , είναι αλήθεια» μουρμούριζαν και ύστερα ανταλλασαν ύποπτα βλέμματα, κανείς δεν ήθελε την παρέα τους ολοκληρωμένη ειδικά από το σημείο που ανέκαθεν ήταν η πιο διακεκριμένη προβληματική, αξιοζήλευτη κλίκα από το δημοτικό.

Η απουσία της Μπορα είχε δώσει πολλά δικαιώματα την τελευταία χρόνια κορίτσια με ζωηρά χαμόγελα πλησίαζαν και ρωτούσαν αριθμους, κανονιζοντας ραντεβού στα οποία ανέκαθεν εμφανίζονταν πολλά άτομα εάν δεν ενέκρινε κάποιος φίλος την συγκεκριμένη κοπέλα ή αγόρι απλά του ή της έδειχναν την έξοδο. Αλλόκοτη παρέα.

Η επάνοδος της Μπορα ως απόλυτη προστάτιδα των αγοριών έκανε πλήθος κοριτσιών να δυσανασχετουν μόνο και στην ιδέα της παρουσίας της, η επάνοδος του Γιαντζιν θα εκθρόνιζε αρκετούς μαθητές με πρωτιές στο τμήμα του. Και στην τελική ως συνολο θα ξεχώριζαν από την μάζα φοιτητών που σε αντίθεση με εκείνους δεν είχαν τόσο ισχυρούς δεσμούς μεταξύ τους.

Η διεύθυνση τους εξυπηρέτησε απευθείας, το προσωπικό των καθηγητών είχε ιδιαίτερη αδυναμία στον Τζεν, γιατί ποιος απλά δεν είχε; δέχτηκαν να στείλουν τις αιτήσεις την ίδια μόλις μέρα πράγμα πρωτακουστο.
« Θες να κάνουμε σουαρε στο σπίτι μου το βράδυ; Η μητέρα μου θα τρελαθεί από την χαρά της αν της ζητήσουμε να μας μαγειρέψει » η Μπόρα εγνεψε σαν να μην την πείραζε και ο Τζεν την σκουντηξε φιλικά στον ώμο.

« Εη, τι έχεις εσύ;» εάν η Μπόρα είχε αντιδράσει στο σκουντηγμα του τότε ήταν σκουρα τα πράγματα, τα ολοφωτα καστανά μάτια της στράφηκαν έξω από τις γυάλινες τζαμαρίες, ο ήλιος ηταν ψυχρος και μέσα στην μια στιγμή είχαν πηδηξει μέσα στο φθινόπωρο, πριν λίγο ο ήλιος της Ταϊλάνδης τους έψηνε για τα καλά.

« Από ποτέ ο Γιανγκ ενδιαφέρεται για ατομα σαν την Κιμικο; Ο Γιανγκ δεν ενδιαφέρεται γενικα για σχέσεις, έρωτες, ανθρώπους, κατάστασης » ξεφουρνισε σαστισμενη από το πως τα είπε όλα απνευστι. Ο Τζεν φάνηκε να διστάζει « Ελα τώρα τον ξες, ούτε αυτός δεν ξέρει τι πάει να πει αληθινός έρωτας, θα του περάσει » η Μπόρα στάθηκε μπροστά στο ερμάριο της και ξεφυσιξε σαν να μην καταλάβαινε τίποτα από αυτά « Ναι αλλα ποτέ δεν έδειξε ενδιαφέρον για κάποια , λες να μας κρύβει τίποτα; Ακόμη αυτή η ψηλή μάγισσα η Κιμικο δεν είναι για τα μέτρα του, δεν φαίνεται καν ενθουσιασμενη μαζί του » ο Τζεν πληκτρολογησε τον κωδικό της Μπορα στον πίνακα ασφαλείας και κοντοσταθηκε.

« Αλήθεια, η Κιμικο δεν είναι έτσι, έχει και αυτή τα δικά της, να δεις που όλα τα πάνε καλά και οι δύο θα είναι χαρούμενοι » την καθησυχασε και η Μπόρα χαμογελασε αμυδρά στο άπειρο πέρα στο τέλος του διαδρόμου ήταν ο αγαπημένος της διάδρομος με τις επιφάνειες που συνήθως φωλιαζε η παρέα της, έπιαναν την γωνία της καφετέριας και δεν σταματούσαν να πειράζουν ο ένας τον άλλον.

« Δεν την εμπιστεύομαι » τόνισε και άνοιξε με μια απότομη κίνηση το εξώφυλλο του ντουλαπιου της, έκανε ένα βήμα πίσω λόγω έκπληξης « Ω τι είναι όλα αυτά;» αναφώνησε ο Τζεν και άπλωσε το χέρι του να πιάσει την ανθοδέσμη που είχε στριμωχτει στο ντουλάπι της, όλο λευκά ρόδα που έμοιαζαν πάρα την έλλειψη οξυγόνου μέσα στο ντουλάπι πιο φρέσκα από ποτέ.

Η Μπόρα αυθόρμητα σταμάτησε το χέρι του Τζεν και τα άρπαξε από την βάση με έναν τρόπο που έδειχνε πως της ήταν κάτι παραπάνω από δυσάρεστο να βλέπει κάτι τέτοιο. Σαν ενα γνώριμο τσίμπημα αμφιβολίας διαπέρασε τον κορμό της και πετώντας τα κάτω έψαξε το καρτελάκι που τα συνόδευε « Πέταξε τα» είπε αποτομα στον Τζεν και εκείνος έμεινε με το στόμα ανοικτό.

« Μα γιατί είναι πολύ –» η Μπόρα έπιασε το χαρτάκι που είχε χωθεί ανάμεσα στα ξεχασμένα βιβλία λογοτεχνίας της « Είπα πέταξε τα να μην τα βλεπω!» η φωνή της έτρεμε και τα μάτια της ήταν ορθάνοιχτα ενώ διάβαζε το καρτελάκι από σκληρό χαρτί. Οι βολβοι των ματιών της χόρευαν σε κάθε σειρά και η καρδιά της ορμουσε στο στήθος της, δεν ήταν απλά το τσίμπημα της αμφιβολίας ήταν πλέον σίγουρη για αυτό.

Ο Τζεν τα μάζεψε από το πάτωμα ανήμπορος να κάνει αλλιώς και την στιγμή που ήθελε να ρωτήσει τι συνέβαινε η Μπόρα άρχισε να κόβει το καρτελάκι σε χίλια κομμάτια, χωρίς ίχνος ψυχραιμίας με μια δόση παράκρουσης που εύκολα έπνιγε τις σκέψεις της οταν βρισκόταν σε δύσκολη θέση « Μπόρα ..» ρώτησε απορημένος και εκείνη μέσα στο σαστισμα της πέταξε τα κομμάτια κάτω, τα μάτια της ορθάνοιχτα.

« Μην πεις τίποτα για αυτό, κάποιος πρωτοετής ήθελε να υπογράψει συμβόλαιο θανάτου ζητώντας μου ραντεβού » φάνηκε σαν μια ξεφραγκη δικαιολογία που έκανε τον Τζεν να σοβαρεψει απότομα « Μόλις ήρθες δεν θα μπορούσε να ξέρει τον κωδικό του ντουλάπιου σου, υπάρχει κάτι που θες να συζητήσουμε;» η Μπόρα άρπαξε το καινούργιο πανταγραμμο που είχε κάτω από τα βιβλια της και γύρισε να φύγει « Πάω για εξάσκηση, θα τα πούμε το βράδυ»