Κατηγορία : Ανεπιθύμητα
27.6.2019
▬▬▬▬▬

Η ΕΚΆΤΗ ΤΙΝΑΧΤΗΚΕ ΑΠΌ τον ύπνο  με κομμένη την αναπνοή της, ήταν λέει ένα όνειρο πολύ αλλοκοτο, ασυναίσθητα έτριψε το στομα της τιναζοντας τα πόδια της να απομακρύνει την κουβέντα της, κίνησε ξανά στο μαξιλάρι της, ήταν τόσο ζωντανή η αίσθηση που ανοιγοκλεινε συνεχώς διάπλατα τα μάτια της και καμαρωνε το ταβάνι.

Κόντεψε να της κοπεί η χολή όταν κάποιος χτύπησε την πόρτα της τόσο δυνατά που το λαμπατέρ δίπλα στο κρεβάτι της έτριξε « Μανιτάρι! Μανιτάρι!» ακούμπησε το χέρι στην καρδιά της ύστερα άρπαξε το μαξιλάρι της και κάλυψε το κεφάλι της « Σκασε!» φώναξε πίσω και ο κακομαθημένος συνέχισε να κλωτσάει την πόρτα της « Μανιτάρι!» σαν σιφουνας σηκώθηκε και άνοιξε άγαρμπα την πόρτα έτοιμη να τον ξυλοκοπησει με το ένα παπούτσι του που είχε πετάξει κάτι από το κρεβάτι της.

« Καθυστερημένε .. » είπε μέσα από τα δόντια της και απευθείας ανοίγοντας την πόρτα πέταξε κατευθείαν το παπούτσι του πίσω, μπροστά στην πόρτα δεν στεκοταν μόνο ο Γιανγκ που της χαμογελούσε με τα τρελό μάτια του να την κοιτούν με την μεγαλύτερη διασκέδαση, ήταν και ο Τζεν με το φίνο λεπτό πουκάμισο του και μια συγκλονισμενη Μπόρα αγκαζέ με έναν Γιαντζιν που κρυφό γελούσε, η Κιμικο την έδειξε.

« Σας ειπα ότι κοιμόταν » η Εκάτη τους κοίταξε ακόμη χασκοντας και αναλογιστηκε την κατάσταση του δωματίου πρώτα και ύστερα την δική της, μαλλιά που πετούν και αγουροξυπνημενα πρησμένα μάτια, αφροντιστο δέρμα, πιτζάμες πιο φαρδιές που χορούσαν και ένα άλλο άτομο ακόμη, κατά κόκκινη ήθελε να κλείσει την πόρτα με δύναμη στα μούτρα τους, ο εφιάλτης της ξαφνικά δεν ήταν τόσο κακός και μόλις θυμήθηκε τον ηθικό αυτουργό prada στον εφιάλτη της κοίταξε πάλι αλλού.

« Φεύγουμε σε δέκα λεπτά δεν μοιάζεις έτοιμη » υπενθυμισε ευγενικά ο Γιαντζιν και η Εκάτη γούρλωσε τα μάτια της « Α σου είπα να της το πεις χθες » είπε βιαστικά ο Τζεν χαμογελώντας αμήχανα στον Γιανγκ « Αυτή έφυγε αρων αρων απο την συγκέντρωση , κινητό δεν έχει εγώ τι να κάνω; το συνηθίζει άλλωστε ε;» αποκρίθηκε και της έριξε ένα χαμογελο όλο εξυπνάδα τι κάφρος μπορούσε να της το πει χθες στην παραλία!

« Δεν θα σε περιμένουμε ναι; Σήμερα» είπε αποτομα η Μπόρα και γύρισε να φύγει με ένα βλέμμα πλήρως βλοσυρο, ο Χιου Τζεν έχωσε τα χέρια στις τσέπες του « Θες βοήθεια με τις αποσκευές;» η Εκάτη τόσο εκνευρισμένη που ηταν έριξε μια φαρμακερή ματιά στον Γιανγκ που πέρασε δίπλα στον Γιαντζιν φεύγοντας « Όχι είμαι εντάξει, θα είμαι κάτω σε λίγο»

Η παράνοια που την έπιασε μέσα στο δωμάτιο ήταν ασύλληπτη, άρπαζε κυριολεκτικά ότι έβρισκε μπροστά της που έμοιαζε δικό της και το βύθισε στην ακατάστατη βαλίτσα, που ήταν η οργάνωση της; « νομίζεις πως μόνο αυτό μπορείς να κάνεις;» πάρα μιλούσε ενώ έτρεχε μέσα στο δωμάτιο βουρτιζοντας τα δόντια της, πέταξε τα παπούτσια του μέσα στην βαλίτσα της και την κλώτσησε βλαστημοντας την κακοτυχία της.

Ντύθηκε βιαστικα και βύθισε το κινητό τηλέφωνο της Μπορα που δονηθηκε, αντιστάθηκε στο να ρίξει μια ματιά στο μήνυμα που έλαβε. Από την άλλη. Δεν ήταν φίλες. Βάζοντας τα παπούτσια της, ξεκλείδωσε το κινητό  τηλέφωνο της Μπορα που δεν είχε καν κωδικό προστασίας και έριξε μια βιαστικη ματια στο μήνυμα που ξεπροβαλλε στο μέσο της οθόνης.

Μπλοκαρισμενος Αριθμος
“ η πονηρογατα το σκάει και νόμισε πως δεν θα την ανακαλυψω; Η Σανγκάη θα είναι πολύ όμορφη ”

Η Εκάτη το ξανά διάβασε για να βγάλει μια άκρη πίεσε πάνω στο μήνυμα και βρέθηκε στον φάκελο με τα μηνύματα με τίτλο ανεπιθύμητα. Τα μάτια της περιπλανθηκαν σε σχετικά μηνύματα.

“ Γιατί μου κρύβεσαι; ”
“ Γιατί δεν απαντάς; Από ποτέ είσαι ντροπαλή εμείς οι δύο δεν έχουμε ντροπές, θυμάμαι; ”
“ Νομίζεις ότι οι κουρτίνες θα σε σώσουν; ”
“ Ο νέος σου φύλακας ξεχνάει την πόρτα του κήπου ανοιχτή ”
“ Πήρες το δώρο μου;”
“ Ξέρεις το αγαπημένο μου χρώμα; Μπλε όπως το φόρεμα που άφησες ”
“ Μην με αγνοείς θα αρχίζω να πιστεύω πως ξεχνάς τι έγινε ”
“ Κοιμάσαι καλά; Ξέχασες τα παντζούρια ανοιχτά ”
“ Τι πρέπει να κάνω για να σταματήσεις να ξεχνας; Να σου στείλω αποδείξεις; ”
“ Άλλαξες και αριθμό;”

Η λίστα ήταν τόσο μεγαλη και η Εκάτη αυτόματα έκλεισε το κινητό αφήνοντας στα πλαϊνά του κρεβατιού τι στο διάολο ήταν εκείνο; ποιος ήταν εκείνος ο τύπος; τι δεν μπορούσε να ξεχάσει και τι ζητούσε τόσο επιμονα από την Μπορα; αυτός ήταν ο λόγος που η Μπόρα είχε φύγει τόσο απότομα από το Λονδίνο;

Ο τύπος αυτός παρακολουθουσε το σπίτι της; το χνουδι στον σβέρκο της έμεινε όρθιο και αμέσως πίεσε τον εαυτό τους να σταματήσει να αναλύει την κατάσταση, δεν ήταν δουλειά της, στο κάτω κάτω η Μπόρα δεν ήταν από αυτά τα κορίτσια που μπορούσαν να διαχειριστουν άνδρες. Έτσι τουλάχιστον νόμιζε. Αυτος ο τύπος ειχε μάθει που είχε μετακομίσει η Μπόρα;

Οι φίλοι της ήξεραν για αυτό; Πίεσε τα χέρια της στα μάτια της εξαντλημένη είχε κάποιο μαγνήτη μπελαδων; είχε κερδίσει κάποια κατάρα από εκείνη την ξινή με το ταγιερ που συνάντησε στο αεροπλάνο; κατέβηκε στο λόμπι με φορτωμένη την βαλιτσα της, μια τσάντα στον ώμο και άλλη μια παραμάσχαλα. Ο Χιου Τζεν που μιλούσε στους υπόλοιπους πλησίασε με ένα χαμόγελο που έκανε τα μάγουλα της να καίνε από την στιγμη που του έδωσε την χειρότερη πρωινή  εντύπωση – γιατί έπρεπε να φανει έτσι στο μόνο άτομο που την ενδιέφερε τι πίστευε για εκείνη;

« Συγνώμη που σε ξυπνήσαμε έτσι, ξες τώρα τον Γιανγκ » είναι αξιότιμη η προσπάθεια του και ανάγκασε τον εαυτό της να συμμορφωθεί, ο Τζεν δεν άξιζε την άσχημη μουτρωμενη εκδοχή της, όταν ήταν τσαντισμένη ζαρωνε και έκανε γκριμάτσες που φυσικά δεν αναδυκνυαν τίποτα όμορφο. Από πότε έδινε τόση σημασία στο πως έμοιαζε καπως έτσι έφερε στο μυαλό της την φημισμένη ατάκα της Καιτλιν όταν αρχίσει να σου αρέσει κάποιος θα γίνεις πιο θηλυκή.

Ανατρίχιασε με τόσο αρνητικό τρόπο και έδιωξε από το μυαλό της την Καιτλιν και την ατάκα που λίγο καιρό είχε κάνει την Εκάτη να ξεκαρδιστει δεν υπάρχει τέτοιος για εμένα. Να και η κατάντια της να χαμογελάει ηλιθια μόνο και μόνο για να μην κάνει τον Τζεν να φέρει στο μυαλό του την προηγούμενη εικόνα της, δηλαδή την Εκάτη που δεν είχε καμία ελπίδα ούτε στο παράλληλο σύμπαν με αυτόν που είχε μπροστά της.

Εάν όλα αυτά ήταν αλήθεια και για αυτό εκνευρίζονταν τόσο εύκολα δεν αγαπούσε αληθινά τον εαυτό της; δεν ήταν περίφανη για αυτό που συνεθετε την ύπαρξη της; γιατί να άλλαζε τους ρυθμούς αν ήταν ικανοποιημένη; « Ηλιθιος είναι» είπε με όλη την ειλικρίνεια της μπροστάρη στο βλέμμα του Τζεν « Οπως νομίζεις, θες βοήθεια;» δεν θα υπερασπιστείς τον καλύτερο φιλο σου;

Αναρωτήθηκε και ικανοποιημένη που τουλάχιστον δεν έδωσε σχόλιο σε αυτό που ήθελε να πει του έδωσε μόνο την πιο ελαφριά τσάντα της. Η Μπόρα πάνω στα ψηλοτάκουνα της ήταν αρκετά ψηλότερη από την χθεσινή μέρα, ανασηκωσε τα γυαλιά ηλίου της και κρατουσε το ένα μπράτσο του Γιανγκ ενώ της μιλούσε με ενθουσιασμό, γελούσε πολύ χαρακτηριστικά και ακόμη και σε άλλο διάστημα θα το αναγνώριζε, ο Γιαντζιν τραβηξε μια φωτογραφία με όλους μαζί να ποζάρουν αρκετά σοβαρά.

« Μία για την σελίδα!» τους είπε και στην δευτερη στήθηκαν τελείως αλλοπρόσαλλα, ο Γιανγκ γύρισε και χαμογελώντας έπιασε την Κιμικο από την μέση κάνοντας πως θα φιλήσει το μάγουλο της και ακόμη και η ίδια συνεργάστηκε τυλιγοντας το χέρι της και στην δική του μέση, η Μπορα όμως απότομα κατέβασε το χέρι της ενώ έκανε το σήμα της ειρήνης « Ε! Στοπ!» είπε αρκετά απότομα αρπάζοντας το κινητό του Γιαντζιν για να διακόψει την φωτογραφία.

«Τι τρέχει εδώ;» ρώτησε στα κινέζικα τόσο έντονα που περαστικοί στο λόμπι κοίταξαν με απορία. Τότε μόνο η Εκάτη συνειδητοποιήσε πως η Μπόρα εφόσον έλειπε εφτά μήνες δεν θα ήξερε για την Κιμικο και τον Γιανγκ. Η Κιμικο απομακρυνθηκε άτσαλα από τον prada που φάνηκε να συνοφριωθηκε σαν να του φώναζε η μεγάλη του αδερφη « Ε, Τζελι χαλάρωσε λίγο» είπε ο Γιαντζιν αγγίζοντας πολύ αμυδρά τον ώμο της, εκείνη του τίναξε μια βλοσυρη ματια και κατέβασε το χέρι του γρήγορα.

« Ρώτησα τι τρέχει; Υπάρχει κάτι που πρέπει να ξέρω;» η Εκάτη φαντάστηκε ως την Μπόρα μια θεότητα οργής που θα σκορπιζε χαστούκια, δεν μπόρεσε πάρα να ικανοποιηθεί για τις συνθήκες που έκαναν τον Γιανγκ να κοιτάει το πάτωμα σαν να ήταν ταπεινωμενος, γιατί ντρεποταν και εκείνος για τα αισθήματα του; .. Που συμπτωματικά έμοιαζαν να τρώνε πόρτα μέρες τώρα.

« Να, δεν είχαμε χρόνο να το πούμε αυτό αλλά εδώ και λίγο καιρό βγαίνουμε » εξήγησε και η Μπόρα έριξε την πιο φαρμακερή ματιά που μπορούσε στην Κιμικο και ύστερα στον ίδιο « Ποσο λίγο καιρό;» ο Γιαντζιν έκανε μια γενναία προσπάθεια να επέμβει και ο Τζεν πλησίασε και του έκανε νόημα να μην επέμβει. Η Εκάτη στην θέση τους δεν θα τολμούσε να πει λέξη, ποιος ξέρει πως έβγαζε τον θυμό της η Μπόρα;

Από την άλλη γιατί τέτοιος φόβος και τρόμος; Αυτή η κατάσταση είχε γίνει φορτικη, υπήρχε και μια αποκάλυψη που να την σόκαρε λιγότερο όλα ήταν τόσο φανερά και πάλι εκείνη ηξερε πράγματα. Κάτι γράμματα από την Ρώμη του Γιανγκ, η Κιμικο με την Λουν, ο τύπος που στελνει αματριχιαστικα μηνύματα στην Μπόρα. Με δυσκολία μπορούσε να είναι δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους πλέον.

« Τι σημασία έχει;» απάντησε απότομα η Κιμικο και κάτι μέσα στην Εκάτη μεταλλάχθηκε σε πυρωμενο θυμό, δεν μπορούσε να αφήσει ήσυχο τον Γιανγκ; Αν η καρδιά της ανήκε στην Λουν ήταν ανάγκη να περιτριγυριζει αυτή του Γιανγκ; « Καλό και αυτό, έχουμε πολλα να πούμε » μουρμουρησε η Μπόρα και στράφηκε απότομα να φύγει. Η Εκάτη έδωσε το κινητό της στον Τζεν μιας και δεν ήθελε να δεχτεί πυρά αν είχε νεύρα.

Η Μπόρα είχε τον δικό της οδηγό που φόρτωσε τις βαλίτσες στο πορτμπαγκάζ της ασημί Άστον Μάρτιν. Έδειξε την Κιμικο και με σηκωμένο το φρύδι της είπε ένα μειλιχιο « Εσύ με εμένα και εσύ» έδειξε τον Γιανγκ και μπήκε στο εσωτερικό του αυτοκινήτου. Ο Τζεν έπιασε τον ώμο του Γιαντζιν και απρόβλεπτα της Εκατης « Ας μείνουμε οι ήρεμοι μαζί» πρότεινε και κατευθύνθηκαν κάπως έτσι στο μαύρο τζιπ των Σεονγκ που περίμενε μέσα στην ζέστη που σταδιακά υποχωρούσε ακόμη και αν ήταν πλησίαζαν την καρδιά του καλοκαιριού.

Η Εκάτη ξεπέρασε την κρίση της όταν ο Γιαντζιν άνοιξε την πόρτα του οδηγού και έκατσε πίσω από το τιμόνι ως ο μεγαλύτερος τους « Λες να σφαχτουν εκεί μέσα;» ο Τζεν άνοιξε την πόρτα για να καθίσει η Εκάτη πίσω και αμέσως κατεπνιξε την επιθυμία της να του χαμογελασει « Πολύ πιθανόν απλά μην μας πάρουν τα αίματα » απάντησε ανέμελα και βαριεστημένα, έκατσε κοιμισικα στην θέση του συνοδηγού και άνοιξε τον κλιματισμό « Θεε μου τι μέρες που ήταν και αυτές » μουρμουρησε και ο Γιαντζιν φόρεσε την ζωνη του.

« Αυτές που θα έρθουν να δεις » χαμογελασε εξαντλημένα και καθάρισε αμήχανα τον λαιμό του « Τι έχεις ακούσει και εσύ, θα μας έχεις περάσει για τελείως ξεφτίλες » η Εκάτη αρχικά δεν κατάλαβε ότι απευθύνονταν σε εκείνη και έτσι καθυστερημένα γύρισε να δώσει μια απάντηση « Α ναι , πολλά πράγματα» ο Χιου Τζεν γέλασε εύθυμα « Η Εκάτη δεν είναι καλά όταν δεν έχει καφέ, πάμε να κάνουμε μια στάση και μετά πάμε κατευθείαν στο αεροδρόμιο » η Εκάτη στάθηκε στο τελευταίο που είπε.

« Στο αεροδρόμιο; Δεν είναι κλειστα όλο λόγω του πραξικοπηματος; » ο Γιαντζιν απολογητικά άνοιξε το ραδιόφωνο « Σήμερα είναι η επίσημη μέρα λήξης των εχθροπραξιων, όλα επανήλθαν στο φυσιολογικό » κάθισε πίσω με μια έκφραση απόλυτα συννεφιασμένη « Γαμω την ατυχία μου » μουρμουρησε και τα δύο αγόρια της έριξαν μια απρόσμενη ματια «Τι; Τα κορίτσια δεν επιτρέπεται να βριζουν στην χώρα σας;» γύρισαν και οι δύο αυτόματα μπροστά λες και ήταν σε συνεννόηση, κάρφωσε το βλέμμα της έξω αναλογιζομενη πόσο απαράδεκτο ήταν να χάσει το κινητό της τηλέφωνο ενώ πλέον το χρειαζόταν περισσότερο από ποτέ, αλλιώς η χάρη στην Μπόρα θα γινόταν διπλή.

Όλος αυτός ο σαματας για μια μόνο μέρα ακόμη. Αυτό είναι καλό θύμισε στον εαυτό της και επέτρεψε στον εαυτό της να χαλαρώσει στην γνωστή της θέση πλέον στο αυτοκίνητο που είχε ακόμη την μυρωδιά του prada διάχυτη και κολλημένη στα τοιχώματα « Α κάτι άσχετο γιατί είχες το τηλέφωνο της Μπορα;» ρώτησε ο Τζεν γυρνώντας αμυδρά το κεφάλι του, ο Γιαντζιν ενώ ήταν αφοσιωμένος στον δρόμο άκουγε πολύ προσεκτικά.

« Τίποτα το σπουδαίο » μακάρι η Μπόρα να μην έλεγε σε κανέναν τι ήθελε το τηλέφωνο, άλλωστε και να το έκανε είχε μεγαλύτερη σημασια να μάθει αν όντως η Μπόρα ήταν ασφαλής, δεν μπορούσε να μιλήσει για αυτό, δεν μπορούσε να μιλήσει για τίποτα από όσα ήξερε και την βασάνιζαν.