Χριστούγεννα τον Ιούνιο
26.6.2019
▬▬▬▬▬

Η ΜΠΌΡΑ ΣΉΚΩΣΕ τα φρύδια της λικνίζοντας τον δείκτη της προς την Εκάτη « Εσύ ποια είσαι;» την ρώτησε σε άψογα αγγλικά που είχαν μάλιστα και βρετανική προφορά, ήταν κοιμησμενη τόση ώρα μέχρι εκείνη την στιγμή που η γεύση του κρασιού είχε γίνει φαρμάκι στον λαιμό της, ο Τζεν την σύστησε « Είναι η Εκάτη από το πρόγραμμα ανταλλαγής για φέτος θέλει να σπουδάσει στο Σανραιζ »  η Μπορα με τα κεχριμπαρενια μάτια της τίναξε ένα επιφυλακτικό βλέμμα της, κάπως έτσι ο κόμπος ξαρφαλωνε στο χτένι στην καρδιά της Εκατης.

Ο Γιανγκ πήρε το ποτήρι του και απομακρυνθηκε χωρίς να πει κουβέντα σε κανένα από τους δύο. Τρεις ραγισμένες καρδιές την ίδια νύχτα και η Κιμικο ήπιε με ηρεμία το κρασί της « Μάτια που δεν βλέπονται ευκολα ..» πήγε να πει και η Μπόρα την έκοψε ολοφάνερα τσαντισμένη από το σχόλιο της « Ακόμη είσαι κομπλεξικη Κικο; » ο Χιου Τζεν έπιασε τον ώμο του Γιαντζιν και τον εσφιξε σαν να τον συμπονουσε για κάτι « Θα του περάσει θέλει λίγο χρόνο του λείπετε πολύ, του ήρθε και λίγο ξαφνικό τώρα» μουρμουρησε ρίχνοντας μια ματιά στον Γιανγκ που καθόταν στην άλλη γωνία του μπαλκονιού με τα πόδια πάνω στο καναπεδάκι, έβγαλε το κινητό του τηλεφώνο και γυρνώντας την οθόνη του άρχισε να παίζει νευρικά κάποιο παιχνίδι.

« Ελα μην χαλιομαστε για τα παλιά, είμαι χαρούμενος που είστε πίσω » ο Χιου Τζεν ξεκάθαρα ήταν ο μόνος που έκανε απελπισμένες προσπάθειες να φέρει κλίμα ειρήνης, η Μπορα ξεφυσιξε και έκατσε στην πρώτη θέση που βρήκε « Πες μας τα νέα σου Μπι » είπε ο Τζεν δίνοντας της ένα ποτήρι κρασί, η Μπορα το ανακινήσε και σταύρωσε τα πόδια της « Το Λονδίνο είναι σκέτος παράδεισος όταν έχεις παρέα αλλά πως θα μπορούσε να μείνω και άλλο όταν άφησα τους αποτυχημένους φίλους μου πίσω » σε αυτό ο Γιαντζιν που είχε γνέψει στην Εκάτη χαμογελασε όσο και ο Χιου Τζεν.

« Τι θα κάναμε χωρίς εσένα; » η Μπορα έριξε ένα μισό χαμόγελο αυτοπεποίθησης και αθώα ανασηκωσε το σαγόνι της « Παρτι, ξέρω τι κωλόπαιδα είστε, φωνάξτε τον βλακα να κάνουμε πρόποση » η Μπόρα από όσο αποδείχθηκε σπούδαζε τους τελευταιους μήνες στο Λονδίνο στο κομμάτι των πολιτικών επιστημών, οι σχέσεις με τα αγόρια ήταν στενοτερες από αυτό που πραγματικά φαινόταν, ο Γιαντζιν έριχνε στενές ματιές τακτικά προς την μερια του Γιανγκ, η Μπορα μιλούσε περισσότερο για το πόσο βαρετό ήταν να ζει σε ένα διαμέρισμα και να πρέπει να πάρα βρίσκεται νωρίς στο μάθημα.

Όσο αναφορά τον Γιαντζιν – όταν σκότωναν τα κοτσυφια – ήταν ένα σκαλί πριν την ορκωμοσία του ως νομικός. Η Εκάτη όσο και αν της ήταν πολύ δύσκολο να το παραδεχτεί θαμπωνονταν από το πρότυπο ζωής της Μπορα, ήταν σαν μια παρουσία που μαγνητιζε τους γύρω της, ακόμη και αν ήταν σκληρός άνθρωπος, ο τρόπος που έβλεπε τα πράγματα ήταν ψυχρά λογικά, ο Χιου Τζεν καθισμένος στην άνετη λευκή πολυθρόνα του άκουγε τόσο προσεκτικά και τα βαμμένα ξανθά μαλλιά του διαλεγαν την πορεία του δροσερου ανέμου, αντιλήφθηκε ότι τον κοιτούσε και γύρισε σε εκείνη.

« Η Μπόρα είναι παιδική φίλη, δυστυχώς εφτά μήνες πριν μας την έκανε χωρίς να μαρτυρησει τίποτα » ο Χιου Τζεν το έβρισκε αστείο ενώ στο άκουσμα αυτής την έκφρασης ο Γιαντζιν χαμήλωσε το κεφάλι του και ο Γιανγκ σήκωσε το δικό του από το κινητό του  τηλέφωνο, η μεγάλη δύναμη του Τζεν είναι να πετάει τις πληροφορίες σαν τραπουλοχαρτα να μιλάει τόσο εύκολα για αμήχανα θέματα, τι ήταν υπερβολική αγάπη για τους γύρω του; η πλήρης αναισθησία για αυτό που νιώθουν οι άλλοι;

« Ε! Δεν είναι έτσι χαζε » διαμαρτυρηθηκε η Μπόρα κατεβάζοντας το ποτήρι « Είπα οτι λυπόμουν τι να κάνουμε τώρα; Να σας υπογράψω σε κάνα συγχωροχαρτι;» ο Γιαντζιν ανασηκωσε τα φρύδια του χαζεύοντας έξω « Φτωχη εξήγηση» από το πουθενά πετάχτηκε ο Γιανγκ με σφιγμένα τα χαρακτηριστικά του « Και κατωτερα των περιστάσεων» ο Χιου Τζεν γέλασε « Επιτέλους εσείς οι δύο αρχίζετε να τα βρίσκεται » ο Γιανγκ Σεονγκ μορφασε παιδιαριωδη « Ναι καλα θα ήθελες » ο Γιαντζιν ρολαρε τα μάτια του « Γιανγκι ακόμη ανώριμος είσαι; Εμένα μου έλειψες πάντως είναι κρίμα γιατί σου έφερα το Τσερι Σειν που λατρευες στην Αυστρία » αποκρίθηκε όλο αυτοπεποίθηση ο Γιαντζιν.

« Ελα άσε τα μούτρα γίνεσαι τόσο μελοδραματικος » του φώναξε η Μπόρα και έπιασε το μπουκάλι τσερι σειν να το ανοίξει, ο Γιανγκ τιναχτηκε όρθιος « Εη! Αυτό είναι για τα γενέθλια μου » ο Γιαντζιν είχε δώσει υπόσχεση πως για τα γενέθλια του Γιανγκ θα του έφερνε Τσερι Σειν ένα ελαφρύ ποτό από φρούτα του δάσους που παράγεται μόνο από την οικογένεια του Γιαντζιν στην Αυστρία « Κάνεις σαν παιδί, ωχου παρακάλια θες » ο Γιανγκ τελικά ήρθε με μια έκφραση πλήρως αλλόκοτη γέμισε το ποτήρι του λευκό κρασί χωρίς να πιει, ήταν η αφορμή για να πλησιάσει και έπεσε σε μια θέση δίπλα στην Μπόρα.

« Μα το θεό βγάλε αυτή την έκφραση του πληγωμένου θα σε χαστούκισω » μουρμουρησε το κορίτσι και στο τέλος όσο και αν αδύνατον ήταν χαμογελασε ανασηκωνοντσς το ποτήρι της « Στην επανένωση, εσείς οι δύο καλά θα ήταν να τα βρείτε, περασμένα και ξεχασμένα » είπε φωναχτά ο Χιου Τζεν και η Μπορα σκουντηξε με τον αγκώνα της τον Γιανγκ που ακόμη το έπαιζε δύσκολος « Θυμάστε το σύνθημα;» ρώτησε ο Γιαντζιν σηκώνοντας το ποτήρι του και ακολούθησαν και οι άλλοι.

Όλη η κατάσταση είχε γίνει τόσο καταπιεστικη για την Εκάτη και αποφάσισε μετα από αυτό να την κάνει για να αποφύγει περαιτέρω ρόλους κομπάρσου. Η Κιμικο άστραψε μια έντονη ματια στον Γιαντζιν. Τόσες αλλόκοτες φαγωμαρες που είχε αρχίσει να κουράζεται « Μπι-Για-Τζεν» φώναξαν συγχρονισμενα και τσούγκρισαν τα ποτήρια τους, ο Γιανγκ ακόμη και αν προσπαθούσε να μην εκφραστεί ήταν σκασμένος από την χαρά του « Δεν ήξερα ότι έχετε και σύνθημα » μουρμουρησε η Κιμικο υψώνοντας το ένα της φρύδι.

« Οι παλιές συνήθειες δύσκολα κόβονται ε;» απάντησε ο Γιαντζιν και αντάλλαξαν μια τόσο σοβαρή ματια που έκανε τον Τζεν να καθαρίσει τον λαιμό του « Που είναι η Λουν για να έχουμε ένα καλό ερώτημα » είπε η Μπόρα δοκιμάζοντας με επιφυλακή τα σνακ « Στην Ταϊλάνδη κάτι της προέκυψε » απάντησε ο Γιανγκ πίνοντας με την μία το κρασί που λαμποκοπουσε στο ποτήρι με τον ψηλό λαιμό. Η Εκάτη πρόσεχε κάθε λεπτομέρεια στην συμπεριφορά της Κιμικο στο εάν έδειχνε ενοχή για το παραμικρό, δεν έδινε σημασία και ήταν φανερά μια εξαιρετική ηθοποιός.

« Α εσείς οι δύο τα χαλασατε τελικά ε; Για αυτό τούτος εδώ είναι μέσα στα νεύρα;» ρώτησε η Μπόρα όλο νόημα τον Γιαντζιν που έριξε μια απρόσμενα απολογητικη ματια στον Γιανγκ που νευρικά πάλι μαζευονταν στο καβούκι του « Περασμένα ξεχασμένα σωστά;» οι στροφές που έπαιρνε το μυαλό της Εκατης εκείνη την ώρα ήταν σε ταχύτητα φωτός.

Ο Γιαντζιν ήταν μαζί με την Λουν. Κάτι στην στάση του εξαρχής δήλωνε ότι ήξερε τι στα κομμάτια πήγαινε στραβά, ήξερε πως η Λουν ήταν με την Κιμικο εδώ και έξι μήνες που έλειπε. Για αυτό είχε φύγει στο εξωτερικό; για να αποφύγει να λέει ψέματα στα μούτρα του καλύτερου του φίλου; Και ο Γιανγκ ήταν το μεγαλύτερο κουτορνιθι που γνώριζε, ήταν τόσο βλημα που την εξόργιζε το πόσο κοντοφθαλμος ήταν, ήταν τόσο φανερό πως υπηρχε μια βόμβα έτοιμη να εκραγεί στα πόδια του « Δεν είσαι ο τύπος της άλλωστε ναι;» είπε διασκεδασμενα η Κιμικο γέρνοντας το κεφάλι της.

« Ναι εσύ ηρέμησε, ο Γιαντζιν θα είχε τους λόγους του » της απάντησε ταχύτατα η Μπορα στο ίδιο μήκος κύματος « Τους λόγους του; Η αδερφή μου είναι τέλεια, τι λόγους και αηδίες» ξεφουρνισε ο Γιανγκ υψωνοντας την φωνή του. Εάν η Εκάτη έμενε για ακόμη ένα λεπτό θα πηδουσε από το μπαλκόνι έτσι άφησε το ποτήρι της και πέταξε μια καληνύχτα που ούτε εκείνη ηξερε αν ακούστηκε το παραμικρό « Εη! Μανιτάρι! Δεν έλειξε η συνάντηση!» της φώναξε εξίσου απότομα ο Γιανγκ και τον αγνόησε για τα καλά.

Αυτή η αδικία και ο κυκεώνας ψεματων της ήταν ανυπόφοροι, της ήταν αδύνατον να παρακολουθεί αυτή την κατάσταση. Νόμιζε πως θα βουρκωσει από τον θυμό και με επιμονή καταπιεσε τον αυθόρμητισμο της, δεν είχε ξανά βρεθεί σε μια τόση υποκριτική θέση, ήταν ενάντια στις αρχές της και κάθε προσπάθεια της να ταιριάξει βούλιαζε στον πάτο. Ήταν εκεί για δύο ολόκληρες ώρες και δεν είχε πει τίποτα απολύτως, δεν ήταν δα ντροπαλή ούτε λιγομίλητη.

Κατά την απουσία της η Μπόρα τελείωσε αυτό που είχε ξεκινήσει η Κιμικο « Κανένας δεν είναι τέλειος Γιανγκι και όλοι ξέρουμε πως η Λουν δεν έβλεπε τόσο ερωτικά τον Γιαντζιν» ο Γιανγκ ρουθουνισε καρφώνοντας το βλέμμα του σε αυτό του Γιαντζιν « Και πάλι! Μετά από αυτό η Λουν έγινε πιο ψυχρή » ο Γιαντζιν γέλασε αυθόρμητα περισσότερο αλαζονικα από κάθε άλλη φορά κοιτώντας την Κιμικο.

« Τι υποκρισία και αυτή, εγω ήμουν ειλικρινής από την αρχή, λυπάμαι που τώρα πρέπει να πω κάτι σαν αυτό αλλά Γιανγκι δεν μου αρέσει πλέον η αδερφή σου, δεν κράτησε και δεν ήταν αληθινό όσο και αν μας ήθελες μαζί » ήπιε μονορούφι το κρασί που είχε μείνει στο ποτήρι του και η Μπόρα τον έπιασε αμυδρά από τον καρπό πανω από το ρολόι του « Με το μαλακό εσύ » ο Γιαντζιν έμοιαζε να λυγίζει στην πίεση. Ο τέλειος Γιαντζιν μιλούσε τόσο λογικα, ήταν ο λογικός, ο έτοιμος για κάθε ταραχή « Δεν ντρέπεσαι που λες όλα αυτά σε εμένα; Στην Λουν πρέπει να απολογηθείς» ανταπέδωσε τα πυρά ο Γιανγκ και έκατσε στην θέση του.

« Γιατί να ζητήσω συγνώμη; εσύ είσαι ο φίλος μου, η δική σου ή φιλία μετράει πολύ περισσότερο » ο Γιαντζιν μπορούσε να μιλάει με τόσο σεβασμό για συναισθήματα, να βρίσκει όλους τους άλλους αοπλους, ήξερε πως ο Γιανγκ με κάτι τέτοια συγκινούνταν, όταν τον έκαναν να αισθάνεται πως οι άλλοι νοιάζονται πως θέλουν να τον κάνουν χαρούμενο « Ελα πες κάτι ξινέ» τον παρακίνησε η Μπορα και ο Γιανγκ έριξε μια ματιά στον Τζεν που τον παρακίνησε εξίσου με ένα νεύμα «  Δεν θα αγκαλιαστουμε; » ρώτησε ο Χιου Τζεν και η Μπορα χαστούκισε τον ώμο του « Που την βρήκες την όρεξη;» ο Γιαντζιν τους έκανε νόημα « Ελα έλα Γιανγκ » και ακόμη και η Κιμικο πλησίασε. Ο Χιου Τζεν έπιασε σφιχτά τον ώμο της Μπορα και του Γιαντζιν « Καλως ήρθατε»

[.......]

Η Εκάτη δεν σκόπευε να προκαλέσει καβγά στην υποδοχή για αυτό παρέμενε ήρεμη σε κάθε δεν μπορώ να σας βοηθήσω της υπαλλήλου και να μην μπορούσε στο κάτω κάτω δεν ήταν έτοιμη να παραδώσει με τέτοια ευκολία τα όπλα « Μπορώ να βρω κάποιον τρόπο, οποιοδήποτε, να απευθυνθώ κάπου να μάθω πως μπορώ να κάνω υπεραστικο τηλεφώνημα;» η υπάλληλος που ήταν διαφορετική από την προηγούμενη εσφιξε τα δόντια της.

« Σας ειπα δεν γνωρίζω πηγαίνετε σε κάποια πρεσβεία » η Εκάτη πήρε μια βαθιά αναπνοη και συνέχισε « Ξερετε που πέφτει η πρεσβεία της Μεγάλης Βρετανίας; » η υπάλληλος της ύψωσε τα φρύδια « Στην Σανγκάη » που στα κομμάτια θα έβρισκε τα χρήματα για να πάρει ταξί μέχρι εκεί; στον πάγκο δίπλα στάθηκε μια γνωστή φιγούρα που έκανε την Εκάτη να μαζευτεί.

Η Μπόρα με τα μακρυά κρεμαστά σκουλαρίκια της χάρισε μια απορημένη ματια, δεν είχαν μιλήσει και πιο πριν καθώς εκείνη η στιγμη δεν ήταν η καλύτερη « Υπάρχει κάποιο θεμα;» ρώτησε στα κινέζικα την υπάλληλο τρόπο τινά βγάζοντας την Εκάτη εκ ποίμνιου από την συζήτηση.

Η υπάλληλος μίλησε εκνευρισμένη για το πόσο επιμονή ήταν η λευκή ξένη και το ποσό είχε κουραστεί να της λέει τα ίδια και τα ίδια όσο αναφορα τις επικοινωνίες, η Εκάτη παρίστανε την αδαή ενώ κάθε λέξη που έβγαινε από το στόμα της υπαλλήλου της ήταν άκρως γνωστή, γιατί όλοι υπέθεταν πως δεν είχε ιδέα από αυτή την γλώσσα.

Η Μπόρα γύρισε πάλι το βλέμμα της στην Εκάτη και μίλησε αποφασιστικά « Που θες να πάρεις τηλέφωνο; » ο τρόπος της ήταν σαν αυτός του Γιανγκ απότομος αλλά κάθε άλλο παρά ψυχρός, δεν καταλάβαινες αν ήθελε να βοηθήσει ή να χλευασει « Στο σπίτι μου» είπε σύντομα καταπατωντας την υπερηφάνεια της « Και που είναι το σπίτι σου;» η εξέλιξη ήταν μάλλον ευνοϊκή και ένα βαρος έφευγε από πάνω της « Έχει σημασία;» δεν πίστεψε πως αρχικά νταπηκε να πει που έμενε γιατί φυσικά η Μπόρα που είχε ζήσει στο Λονδίνο θα ήξερε πως αυτή η μικρή πόλη ήταν αρκετά επαρχιακή.

« Για εμένα; Καθόλου, πάρε» η Μπόρα έβγαλε από την τσαντα της το κινητό της τηλέφωνο και το πρόσφερε σοβαρά και χωρίς δισταγμό « Οι γονείς μου ας πούμε είναι στο κύκλωμα δεν θα γκρεμιστεί ο κοσμος για λίγα λεπτά » ο Χιου Τζεν πενευε την Μπορα και συνεχώς ανέφερε πόσο κοινωνικά καταξιωμένοι είναι οι γονείς της, άνθρωποι χωμένοι σε κόμματα. Η Εκάτη άνοιξε το στόμα της να πει κάτι και απευθείας η Μπόρα της έσπρωξε το κινητό στα χέρια.

« Με ευχαριστείς αργότερα, γιατί δεν ζητούσες από κάποιον να σου δώσει το κινητο του; , ο Γιανγκ έχει τα μέσα να πάρει στο εξωτερικό » η Εκάτη βρήκε την λαλιά της πολύ γρήγορα « Γιατί δεν τον χωνεύω » απάντησε με ειλικρίνεια και η Μπόρα την κοίταξε άκρως προειδοποιητικα « Θα εκλαμβανα ως αχαριστία να βρίζεις τους φίλους μου αλλά έχε χάρη που δεν παίρνω πίσω ότι προσφέρω » η Μπόρα ύψωσε το ένα της φρύδι και την κοίταξε καλά καλά, ήταν σχεδόν ανακούφιση που υπηρχε ακόμη ένα κορίτσι τόσο κοντό όσο και εκείνη, βέβαια το μέτρο σύγκρισης ήταν ανύπαρκτο « Ευχαριστώ πάντως, θα σου το χρωστάω » η Μπόρα της απάντησε με ένα μισό χαμόγελο ξεγυρισμένης ειρωνείας « Και βέβαια μου χρωστάς »

Δεν μεσολάβησε μεγάλο διαστημα από την στιγμή που η Εκάτη έτρεξε σαν σιφουνας μέχρι την παραλία, τα δάκτυλα της ετρεμαν ενώ πληκτρολογουσαν τον αριθμό του σπιτιου της, φοβήθηκε πως οι εφτα ώρες διαφοράς τους θα έβρισκαν τους γονείς της ακόμη στην εργασία και τον Αρίων στο πανεπιστήμιο πράγμα σοβαρά αδύνατον. Η καρδιά της καλπαζε αντίστροφα και όλα επαυαν να την αγγίζουν είτε η δροσια της θάλασσας είτε οι φωνές των ανθρώπων γύρω της, όλα σιωπουσαν και γίνονταν ένα με τον ρυθμό της καρδιά της, το διαδοχικό κτυπο της γραμμής και την αναπνοή της.

« Ναι;» κάλυψε με το χέρι της το μέτωπο της και βούλιαξε στην άμμο αδύναμη να σταθεί όρθια « Εγώ είμαι μαμά» δεν κατάλαβε από πιο σημείο και μετά έβαλε τα κλάματα μην μπορώντας να πει το παραμικρό παρα να ακούει την ξέφρενη χαρά και συγκίνηση των γονιών της « Έχασα το κινητό μου στο τρένο .. Έγινε ένα πραξικοπημα και όλα πήγαν κατά διαόλου » εξήγησε με όλη της την δύναμη, επιστρατευοντας κάθε ιχνος ηρεμίας που απέμεινε στο στήθος της.

« Και εμένα - και εμένα » είπε μέσα στα δάκρυα της και κάλυψε το στόμα της γελώντας στο μεταίχμιο « Τι ώρα είναι εκεί;» ρώτησε με κομμένη την αναπνοή της και τιναχτηκε όρθια « Σώα και αβλαβής ως το κόκαλο, όλα είναι καλά, όλα είναι εντάξει τώρα που ακούω την φωνή σας » συγκινήθηκε τόσο πολύ που με το ζόρι έβαζε τις λέξεις σε σειρά, έκλαιγε σαν μωρό παιδί, ήταν η μεγαλύτερη ανακούφιση που είχε νιώσει από την ημέρα που αναγνώριζε την ύπαρξη της στο σύμπαν.

« κλαις; Μαμα πες του!» κάθισε στην άμμο και μπλανταξε στο κλάμα μέχρι να συνηθίσει ξανά τον ήχο της φωνής τους « Δεν θα ξανά συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο, σας το υπόσχομαι » η ώρα κυλούσε όλο και γρηγορότερα ακόμη και αν δεν ήθελε να καταχραστει το κινητό της Μπορα της ήταν αδύνατον να τους ακούει να μιλούν και να νευει σαν χαζή « Δεν ξέρω αν είναι καλοί ακόμη, είναι αλλοκοτοι άνθρωποι» απάντησε σε τόσες ερωτήσεις και όταν συνήλθε χαμογελούσε τόσο που πονούσαν τα ζυγωματικά της.

Τους πίεσε να την  κλείσουν εκείνοι πρώτα το τηλέφωνο και έκατσε ήρεμα στην ίδια θέση, τα δάκρυα της στέγνωναν και η καρδιά της ήταν αλλόκοτα θερμότερη σαν να ήταν μαζί της ήδη, σαν να επέστρεψε στο άτομο που ήταν κάμποσες μέρες πριν, ανεξάρτητη, αυθόρμητη, ονειροπολα ήταν ακόμη εκείνη που ήταν. Κάλυψε το πρόσωπο της και δάκρυσε θέλοντας να κρατήσει αυτή την ζεστασιά όσο ήταν δυνατόν να αισθανθεί πως η μαγεία δεν θα έσβηνε σαν καπνός.

« Ε μανιτάρι!» έκατσε στην θέση της και ξεθαψε το κεφάλι της από τα γόνατα της, ο Γιανγκ πλησίασε με ταχύτητα, ήταν πολύ χαρούμενη και γέλασε ακόμη και αν αυτό το ενοχλητικό απρόοπτο είχε έρθει από το πουθενά, έκατσε πάνω στα γόνατα του και την κοίταξε με περιέργεια « Καλά το κατάλαβα ότι κλαψουριζες » μουρμουρησε κοιτώντας την, τα μάτια της ήταν δακρυσμένα από χαρά και γύρισε και κοίταξε αλλού κρατώντας το χαμόγελο της, ότι και να γινόταν είχε μερικά δευτερόλεπτα με την οικογένεια της.

« Γειά » στην πραγματικότητα αυτό πρέπει να ήταν φιλικό γιατι δεν έδειχνε τόσο απότομος ή καλοδιαθετος , ρούφηξε την μύτη της τριβοντας τα μάτια της « Αυτό δεν είναι το τηλέφωνο της Μπορα;» ρώτησε και εκείνη ένευσε « Τα γράμματα από την Ρώμη ... » ξεκίνησε να λέει και ο Γιανγκ έκατσε στην άμμο τα τρελό μάτια του ήταν ήρεμα, το στήθος του ανεβοκατεβαινε, τα μακριά άχαρα χερια του στηριζαν το σώμα του « Πως νιώθεις όταν έρχονται σε εσένα; » βλεφαρισε και ακόμη και εκείνη αισθάνθηκε αμήχανα από τον τρόπο που τον κοίταξε επίμονα, νόμιζε πως θα της απαντούσε κατι ήλιθιο για να την εκνευρίσει μέχρι να χαμογελάσει πολύ αμυδρά.

« Δεν θες να ξέρεις » μάζεψε τα πόδια του και ένα εκρηκτικό ροζ χρώμα εμφανίστηκε στα μάγουλα του, να που ο prada είχε ευαισθησίες, η δική της καρδιά είχε εκραγεί από την χαρά και η ασφάλεια ήρθε όταν κάποιος ένιωθε όπως εκείνη, συγκινούνταν και το βλημα εύκολα; « Δεν θα με ρωτήσεις για τους αποστολείς;» την ρώτησε και εκείνη του χαμογελασε αφηρημένα « Όχι, είναι κάτι για εσένα» άραγε εκείνος είχε καταλάβει εκείνη για ποια άτομα μιλούσε; οι τύψεις για μια ακόμη φορά ταξίδεψαν στην καρδιά της, τι είχε κάνει ο Γιανγκ για να νιώθει υποχρέωση σε αυτό το κουφιοκεφαλο βλημα; γιατί μαλακωνε η καρδιά της όταν αντίκριζε την αδικία;

« Πάλι καλά δεν θα σου έλεγα έτσι και αλλιώς » της πέταξε θέλοντας να την εκνευρίσει και η Εκάτη στράβωσε τα χείλη της « Και εγώ νόμιζα πως μπορούμε να κάνουμε συζήτηση » μουρμουρησε ειρωνικά και ο Γιανγκ καθάρισε τον λαιμό του « Γιατί έφυγες νωρίτερα;» ρώτησε παραβλεποντας για μια σπάνια φορά ειρωνεία της « Εχω καλύτερα πράγματα από το να κάθομαι με άγνωστους » συνέχισε στον ρυθμό της και ο Γιανγκ σήκωσε λιγο τα φρύδια του σαν να την περιφρονουσε.

« Είσαι πολύ πικρόχολη σήμερα » παρατήρησε απλά και έκατσε κάτω είχε αλλάξει τα ρούχα του σε ένα τεράστιο μαύρο πουλόβερ που τα μανίκια του κάλυπταν και τα δάχτυλα του, είχε αρχίσει να νομίζει πως είτε είχε απίστευτα περίεργη αίσθηση του στυλ είτε προσπαθούσε πολύ να καλύψει πως έμοιαζε κανονικά το σώμα του, έπρεπε να ζύγιζε λιγότερο και από εκείνην..

Όχι ότι μπορούσε να συγκριθεί έτσι μαζί του αλλά της έκανε εντύπωση που ο Γιανγκ φαινόταν τόσο λάτρης του φαγητού και από την άλλη τα μάγουλα του ηταν άφαντα, τον είδε να πιάνει στην χούφτα του υγρή άμμο και να την κάνει μια μπάλα έπιασε ένα ξυλάκι και το στερέωσε πάνω της γύρισε προς το μέρος της « Χρόνια Πολλά» της είπε στα κινέζικα και το έτεινε προς το μέρος της, σε πλήρη άγνοια που ήταν άνοιξε τα μάτια της όλο απορία.

« Δεν έχω γενέθλια» παρόλα αυτά το πήρε προσεκτικά στα χέρια του με τα δικά του να το αφήνουν στις ενωμένες παλάμες της προσεκτικά « Πες ότι έχεις σιγά...» της απάντησε χαμογελώντας την ίδια στιγμή στο δημιούργημα του, ήταν άτσαλο αλλά όχι τόσο κακό, χαμογελούσε και οι γραμμές στα πλαϊνά του στόματος του βαθαιναν τόσο εύθυμα, νόμιζε πως ήταν ψέμα « Τι υποτίθεται ότι είναι;» ρώτησε δύσπιστα ενώ με τον δεικτη το ακούμπησε προσεκτικά.

« Καλά στραβή είσαι; Κέικ» είπε περίφανος και εκείνη του έριξε άλλη μια λοξή ματια « Παθαίνεις μετάλλαξη μετά τις δώδεκα;» τον ρώτησε και εκείνος βολεύτηκε διπλωνοντας τα πόδια του να κάτσει οκλαδον, εάν ήταν βουνό το πρωί το βράδυ ήταν σιγουρα κάτι ημιορεινο, κάτι που μπορούσε να δει από την θάλασσα της « Και εσύ παθαίνεις οπότε ..» της απάντησε και η Εκάτη δεν παραδέχτηκε πως αυτό ήταν αλήθεια ακόμη και αν όταν γύρω τους άλλοι άνθρωποι προσπαθούσαν αρκετά να μπουν ο ένας στο μάτι του άλλου με προκλήσεις αθλίων σχολίων ο ένας για τον άλλον.

« Τι σχεδιάζεις;» την ρώτησε και γύρισε λίγο τον κορμό του προς το μέρος της να δει στην πλευρα της, εκείνη είχε αφήσει παραμερα το κέικ από άμμο και χαραζε με τον δεικτη της ένα Χριστούγεννιατικο δένδρο « Είναι άσχημο ...» της είπε περιεργαζομενος την κατάσταση και η Εκάτη του γύρισε μια αιχμηρή ματια σχεδιάζοντας ένα πραγματικά άθλιο κλαδι « Μην με κοιτάς έτσι, είναι» την διαβεβαίωσε και εκείνη σταμάτησε να τον κοιτάξει λίγο, πολύ λίγο που για εκείνον πρέπει να πάρα ήταν πολύ γιατί γλίστρησε αμέσως στην θέση του, σηκώθηκε τιναζοντας το πισω μερος από το πουλόβερ του και έπιασε ένα από τα ξύλα που ήταν πεταμένα στην άκρη, το άνυδρο ξαφρισμα της θάλασσας δεν ήταν μακρινό αν καθόταν λίγο πιο κάτω θα αισθανόταν τα πρώτα κύματα να ανακουφίζουν τα πόδια τους.

Ο Γιανγκ εσκυψε και σχεδίασε ένα μεγαλύτερο δέντρο « Δεν έχει φωτάκια» είπε εκείνη και έκρυψε το χαμόγελο της στο ξεκίνημα της κοντομάνικης μπλούζας της, ο Γιανγκ το κοίταξε καλά και πραγματικά φάνηκε να το σκέφτεται « Η παραλία δεν έχει πέτρες ..» μουρμουρησε αφηρημένα « Μπορούμε να πάρουμε τα φωτακια από το φιλέ του βόλεϋ» πρότεινε εκείνη στα αστεία περισσότερο και ο Γιανγκ της αστραψε ένα βλέμμα όλο έκπληξη « Καθολου κακό!» το βλημα πρέπει να με δουλεύει σκέφτηκε και ξεφυσιξε.

« Ελα, θα φυλάς τσιλιες» της είπε τόσο πειστικά και εκείνη ανασηκωθηκε βυθίζοντας στην πίσω τσεπη του τζιν της το κινητό τηλέφωνο της Μπορα « Όντως τώρα;» ρώτησε και ο Γιανγκ πήρε μια ανυπομονη στάση δένοντας τα χέρια στο στήθος του « Ναι! Ελεος καθόλου εμπιστοσύνη;» η Εκάτη πλησιασε να δει τι πάει στραβά μαζί του και της φάνηκε πως ο Γιανγκ το εννοούσε « Εγώ θα τα ξεκρεμασω εσύ πρόσεχε τις σκάλες » είπε και για την ενθάρρυνση της έσπρωξε τον ώμο του στον δικό της, κάπως επιθετικά αλλά για να βεβαιωθεί πως το έκανε με καλό σκοπό τον κοίταξε και τσιτωσε τα χείλη του.

« Μην μου πεις ότι σε πόνεσε!» όχι αλλά – τέλος πάντων προχώρησε και τρέχοντας λιγάκι έφτασε στις σκάλες ενώ ο Γιανγκ έτρεξε απο την άλλη κατεύθυνση, με τα μάτια της καρφωμένα σε όλη την περίμετρο σε ζευγάρια που έκαναν βόλτες, σε παρέες που απολάμβαναν το φαγητό τους, σε οικογένειες που έβγαιναν από το ξενοδοχείο και έριξε και μια ματιά πάνω από τον ώμο της, στον Γιανγκ που έτρεχε έχοντας στην αγκαλιά του τα φωτακια, εντελώς αυθόρμητα της ήρθε και έβαλε τα γέλια, γύρισε πίσω και ο Γιανγκ έμοιαζε κατά ενθουσιασμενος, τόσο που δεν πίστευε πως θα τον έβλεπε ποτέ, παιδιαριστικα μαγεμένος από το αληθινό σχεδόν Χριστούγεννιατικο δενδρο.

« Πρέπει να κάτσω εκεί να παριστανω το αστέρι;» είπε σαρκαστικά και η Εκάτη πήρε μια βαθιά αναπνοη « Ξέρεις πως να καταστρέφεις την μαγεία αυτό είναι σίγουρο..» αυτό ήταν ψέμα παρόλα αυτά, τίποτα δεν μπορούσε να την κάνει περισσότερο χαρούμενη εκείνη την στιγμή δεν γνώριζε αν ήταν εξαιτίας της συνομιλίας με τους ανθρώπους της, είτε το Χριστούγεννιατικο δενδρο, η παραλία και τα φωτακια ίσως ένας συνδυασμός όλων, χαμογελασε και το κάλυψε μέσα στην παλάμη της.

« Χαρούμενα Χριστούγεννα!» φώναξε ο Γιανγκ από την μία μεριά και εκείνη ήθελε να του πει πως δεν ήταν καλά στα μυαλά του εκείνο το βράδυ « Μην πεις τα τρίγωνα κάλαντα τώρα» κορόιδεψε γελώντας και το αγόρι στράβωσε τα χείλη του σε ένα ξενδιαντροπο χαμόγελο, άφοβο « Μόνο εάν το θέλω» η άμμος ήταν ολοζώντανη κάτω από τα φωτακια, το διάχυτο φως στα πόδια τους και την αίσθηση πως περπατούσαν γύρω από υπόγεια φώτα, έκανε ένα βήμα μέσα στον σχεδιασμό του δένδρου και έκατσε κοντά στο κέντρο με τα φωτακια σταθερά να σχηματίζουν έναν κύκλο που απομακρυναν από μυαλό της όλα τα δάκρυα χαράς και λύπης.

Συμπαθώ τον Γιανγκ τον μεταλλαγμένο μετά τις δώδεκα σκέφτηκε και έστρεψε λιγο το κεφάλι της να δει αν ήταν ακόμη εκεί και πράγματι ήταν, ήρθε και κάθισε σε μια σεβαστή απόσταση « Μανιτάρι εδώ θα την βγάλεις σήμερα;» δεν έδωσε έμφαση στο μανιτάρι μιας και δεν το θεώρησε ως την χειρότερη προσβολή στο σύμπαν « Καλά θα ήταν» μουρμουρησε και της ένευσε με τα μάτια του καρφωμένα στα πόδια του.

« Εάν ήθελες τόσο πολύ να μιλήσεις στο τηλέφωνο γιατί δεν το ζήτησες;» ρώτησε τοσο απρόοπτα και προσπάθησε να μην διασταυρωθουν τα βλέμματα τους και δείξει αμηχανία « Καλά άστο ..» της είπε γρήγορα όταν εκείνη άργησε να δώσει απάντηση και τότε φευγαλέα προσπάθησε να δει αν ήταν θυμωμένος « Σου αρέσει ο Τζεν;» ρώτησε απανωτά και η Εκάτη αυτόματα τον κοίταξε , εκείνος ποτέ δεν μιλούσε τόσο χαμηλά τόσο που έμοιαζε να τον ενδιαφέρει τόσο πολύ και η καρδιά της δούλευε περισσότερο απο πριν « Γιατί ρωτάς όλα αυτά;» ο Γιανγκ ένευσε ξανά σαν να πήρε το μήνυμα, εσφιξε τα χείλη του και μπόρεσε να ακούσει την εκπνοή του.

« Είναι ελαφρώς προσωπικά » κατάφερε να πει απόλυτα ανέκφραστα καθαρίζοντας τον λαιμό της, δεν ήξερε ποιο ήταν το νόημα από την στιγμή που δεν το είχε αρνηθεί στην Κιμικο, δεν μπορούσε να το ξεστομίσει εκείνη την στιγμή « Μάλιστα.. » της είπε αργά και σηκώθηκε  αισθάνθηκε απευθείας πως το στήθος της ανασηκωνονταν χωρίς ρυθμό , είχε την παρορμηση να του πει να μείνει λίγο ακόμη να πουν κάτι ακόμη, κάτι ανόητο απλά να περάσει λιγάκι ακόμη η ώρα.

Από το ύφος του κατάλαβε πως ακόμη και να το πρότεινε θα αρνούνταν γιατί έδειχνε σαν να μην ειχε τόση διάθεση πλέον « Καληνύχτα» αποκρίθηκε με τα μάτια της να τον παρακολουθούν να απομάκρυνεται με αργά βήματα, της φάνηκε ότι της απάντησε ένα χεσε μας σε ένα ξεφυσιμα του, ίσως ήταν η ιδέα της. Έτριψε νευρικά τα χέρια της και θυμήθηκε πως η Μπόρα της είχε πει πως ο Γιανγκ είχε τα μέσα να τηλεφωνεί στο εξωτερικό, ήταν θυμωμένος που δεν του είχε ζητήσει να χρησιμοποιησει το κινητό του τηλεφώνο; Έπρεπε να ήταν λογικός δεν είχαν τέτοιες ανέσεις ο ένας με τον άλλον για να κάνει κάτι τέτοιο. Αλλά η Μπόρα είχε δίκαιο έπρεπε να του το είχε ζητήσει.