Chapter 14 Old Man

Diamond Beach Fukui
August 24, 2022

Hindi na ako nagulat nang malaman ni Tita Kiana ang nangyari sa school kanina. She's already informed about my latest news and once that Sarah's not happy about it, Auntie Kiana's going to do her job for me not to feel any good.

Though, having a suitor was not a good news or an achievement for me. Pero alam ko nang hindi iyon magugustuhan ni Sarah. Dahil gusto ni Sarah ay nasa kanya ang lahat ng atensyon.

"Ano itong nababalitaan ko na lumalandi ka sa school, Rhoe Anne?" tanong ni Tita Kiana habang nasa hapagkaininan na kami.

Tumaas ang kilay sa akin ni Sarah. Habang si tito naman ay nagbibingi-bingihan na lang sa lahat ng naririnig niyang pang-iinsulto sa akin ng kanyang mag-ina.

He was kind and he treated me better than my real relatives, pero iba pa rin ang takot niya sa kanyang mag-ina. Sila pa rin ang siyang nasusunod.

"Hindi po iyon totoo. Wala pa po sa isip ko ang magboyfriend."

"Sigurado ka ba? Tuwang-tuwa ka pa nga nang bigyan ka ng bulaklak ni Karl."

Nag-angat na ako ng tingin kay Sarah. "Hindi pa ganoon kababa ang kaligayahan ko, Sarah. Mas masaya pa ako na may nakukuha akong magandang grado at oportunidad galing sa iba't ibang school dahil sa paghihirap ko. Iyon ang nagpapasaya sa akin. Tita Kiana, huwag po kayong mag-alala. Wala pa sa isip ko ang magkaroon ng boyfriend."

"Dapat lang. Paano kung mabuntis ka agad? Kargo ka pa rin ng pamilyang ito? Kaunting kahihiyan naman sa amin, Rhoe Anne."

"Opo, tita."

Huminga na lang ako nang malalim at pilit na lang nilasahan ang mga pagkain sa lamesa. At hinayaan si Tita Kiana sa kanyang hindi matapos-tapos na sermon niya sa akin.

***

"How about we elope, Rhoe Anne?"

Agad akong napalingon sa kanya sa tanong niyang iyon. "What? Are you kidding?"

Tama baa ng pagkakarinig ko sa tanong niya? He was asking a marriage? Nababaliw na ba si Kousuke?

Umiling siya sa akin. "I am serious. We can get married. It is easy to get married in this country."

Natawa ako sa sinabi niya. "Marriage is not a joke, Kousuke. And you shouldn't just offer it out of whim."

"Hmm?"

Hindi na namin itinuloy pumila roon ni Kousuke sa ibaba para magpa-picture sa gitna ng maraming sunflower.

"I told you, Mr. Matsumoto. If you have a problem with your family don't use me to rebel against them."

Mas lalo siyang natawa sa sinabi ko. Kumain lang kami ng ice cream ni Kousuke bago namin napagpasiyahan na umuwi na.

"They will not do anything against you, Rhoe Anne. Don't worry."

Ako naman ang umiling sa kanya. "That's not the point. Why don't you tell them straight? Maybe they will listen to you."

"They didn't even give Seiji a chance to explain. There is no difference if I try."

Napatitig na lang ako kay Kousuke. Talaga ba na ganito ang pamilya ng mga hapon? Or maybe because he's a part of an influential family. Pero kahit na, moderno na ang mundo. Uso pa rin talaga ang fixed marriage?

"Where are we going tomorrow?"

"Diamond Beach, Fukui."

"Oh? Are we going to swim again?"

"I don't know. It is just part of my list."

Akala ko ay magkakaroon pa kami ng pag-uusap ni Kousuke sa loob ng kotse niya sa buong biyahe namin, pero pansin ko ang pagiging tahimik niya. I tried to make a conversation but his answers were short.  Sinabi man niya sa akin na hindi siya naging apektado sa tawag na natanggap niya kanina, agad pa rin naman iyong makikita sa kanya.

Inihatid niya pa rin naman ako hanggang sa pinto ng kuwarto ko. But I noticed that he kept on looking at his phone.

"Kousuke, it is okay if we're going to cancel our appointment tomorrow."

"No. I am good. I will wait for you tomorrow."

Lumapit na siya sa akin at mabilis humalik sa aking pisngi. He gave me a soft smile before he turned his back and walked quickly. Hinabol ko lang siya ng tanaw hanggang sa hindi ko na siya makita.

That night, I closed my eyes worried about Kousuke Matsumoto.

***

The next day, Kousuke Matsumoto's already his usual self. Mas madami na ang ngiti niya at kuwento sa akin.

He was smiling, grinning, and sometimes laughing. Minsan ay hindi ko na nagagawang maintindihan ang sinasabi niya dahil guwapo talaga.

"Ang gwapo. . ." nasabi ko na lang habang nagsasalita siya at nakatitig sa kanya.

"What?"

Umiling na lang ako sa kanya. Ngumuso siya at ibinalik niya ang kanyang atensyon sa kalsada. "I heard it a lot of times, Rhoe Anne."

"Why don't you google it?"

"I don't know the spelling."

Natawa ako sa sinabi niya. "Just tell me the meaning of it."

Umiling ako at binago ko na lang ang usapan. "What is your job, Kousuke?"

Sa totoo lang ay nakakapagtaka na talaga itong si Kousuke. Kilala ang mga hapon dahil sa sobra ng mga itong sipag sa trabaho at nakakalimutan na nilang magpahinga at bigyan ng oras ang kanilang pamilya.

But here's Kousuke Matsumoto, pa-drive-drive lang ng kanyang pulang kotse na parang hindi nauubusan ng pang-gasolina. 

"We have a business."

"Oh? What business?"

Lumingon siya sa akin, ngumisi at umiling.

"Kousuke, what is your business?" ulit ko.

Ngumuso siya at bahagyang itinagilid ang ulo na parang nag-iisip. Kailangan pa bang isipin ang trabaho niya? Hindi ba puwedeng alam niya na agad?

"We have a pancake house."

"Oh, really? Why aren't you inviting me yet?"

"I don't recommend our pancake."

I laughed. "Liar."

Unti-unti ay nagiging pamilyar na ako sa ganoong bonding namin ni Kousuke. I've been his passenger for quite a while. Sometimes we're a couple, friends, neighbors, or even strangers.

Nang makarating na kami ni Kousuke sa Diamond Beach Fukui, nanatili lang muna kami sa parking at tinanaw ang dagat. Makikita naman kasi agad iyon kahit nasa parking lot pa lang kami.

Dahil marami nang magagandang dagat sa Pilipinas, hindi na ako masyadong nagulat sa lugar na iyon. Ang pinagkaiba lang nito ay kakaunti lagi ang tao.

Malayo pa lang ay makikita na kung gaano kalinaw ng dagat. Hindi lang sa mismong tubig pati na rin sa paligid nito. At iyon talaga ang isa sa hinahangaan ko sa Japan.

The uniqueness of this beach is its rock formations. The brownish huge rock formation is definitely good for picture taking. Dahil hindi lang iisa ang malaking bato sa mismong tubig, dahil tatlo iyon na maaaring tigilan o kaya'y upuan ng mga tao.

May dala pa rin namang gamit si Kousuke na puwede namin gamitin sa tabing dagat, but I told him that it was okay not to set it up. Hindi rin naman siguro kami magtatagal. I just need to capture some pictures.

I wore my straw hat and sunglasses I pulled Kousuke's hand. Nakasuot din ng puting manipis na polo si Kousuke at nakasuot din siya ng salamin. Habang tinatamaan ng init ng araw si Kousuke, namumula-mula ang balat niya.

Edi siya na ang mestizo!

"We should have bring an umbrella," kumento ko.

"Why? I like to tan my skin," sagot ni Kousuke.

Ngumiwi ako. Palibhasa ay sobrang puti niya. "I don't want to tan my skin."

Naglakad-lakad lang kami ni Kousuke sa tabing-dagat, may ilan din na nagtatakbuhan

"How's your childhood life, Kousuke?"

"It was fun. I grew up close with my cousins."

"Really? I thought families here in Japan are not that close, you know."

"Maybe? But due to some important matters. We should learn to grow up aware of each other."

"Did you regret it?"

"No. It's good to have someone to talk with if you have a problem."

Minsan napapaisip ako kung hapon ba talaga itong si Kousuke. Kung hindi ako nagkakamali ay hindi gusto ng mga hapon ng magkuwento ng mga problema kahit sa mga kamag-anak pa nila. Pero dapat pa ba akong magulat? From the very start, Kousuke's been giving me an impression that he's different with the typical Japanese. 

***

Wala pa kami sa kalahati ng nilalakad namin ni Kousuke nang may matandang lalaki akong napansin na kumakaway sa akin. And his vibe was similar with the old lady and the little girl I met near the river. 

The old man was sitting near the old white van. Agad na akong kinabahan. Akala ko ay tumigil na ang hallucination ko. Bakit bigla na naman itong umaatake? At sa ganitong oras? It would be okay if I was alone, paano na lang na may kasama ako?

Dumiin ang pagkakahawak ko kay Kousuke at nagkunwari akong walang nakita. I tried to look at the sea to calm myself but Kousuke suddenly haltered his steps. Napansin niya ba na napatitig ako nang matagal sa lugar na iyon?

"W-What's wrong?" kinakabahan kong tanong.

Sinubukan kong maglakad ulit habang hila si Kousuke pero mukhang tuluyan na ngang naagaw ang atensyon ni Kousuke sa pinagmamasdan ko kanina.

Nanatili lang nakatayo si Kousuke habang nakatingin pa rin sa direksyon kung saan ko nakita ang matandang lalaki. Bahagya ko siyang hinila.

"Let's go, Kousuke. I think there's—"

"He's waving at us."

"Huh?"

"The old man, Rhoe Anne. He's waving at us. Why did you ignore him?"

"Huh?"

Ilang beses akong nagpabalik-balik ng tingin kina Kousuke at sa matanda na kumakaway sa amin. "Y-You can see him?"

He gave me a confused look. "Of course. Why can't I see him? Let's go. He might need a help."

Si Kousuke naman ang humila sa kamay ko habang papalapit kami sa matandang lalaki. Habang mas napapagmasdan ko ang matandang lalaki sa paglapit namin, unti-unti nang nawawala ang takot sa dibdib ko.

Mabuti na lang at mali ang inaakala ko. Si Kousuke ang unang bumati at sinundan iyon ng matandang lalaki. They talked in their language, until the old man glanced at me.

"Kanojo?"

Ngumisi si Kousuke bago tumango sa matandang lalaki. Ilang beses tumango ang matandang lalaki bago ngumiti sa akin. "She's beautiful."

Kapwa namilog ang mga mata namin ni Kousuke nang marinig naming mag-English ang matanda.

"You can speak in English?" tanong ni Kousuke.

"There are lots of foreigners who visit this place, some of them speak with me, until I learned the language," sagot ng matanda.

He's good in English for a Japanese, but his accent was very Japanese, hindi katulad ni Kousuke na naitatago niya kapag magkausap kami.

"How's your life here in Japan?"

I blinked. "I am happy and I love the culture."

Kung kanina ay nakangiti pa sa akin ang matanda, ngayon ay seryoso na ang kanyang ekspresyon. Titig na titig siya sa akin na parang sinusukut niya ang mga salitang sasabihin ko.

"Are you alone?" tanong ni Kousuke.

Tumango ang matandang lalaki. "I love to watch the ocean wave that's why I am always here."

"Ocean waves is really calming," dagdag ni Kousuke.

Dahil may anino galing sa luma pero malaking puting van ng matanda, naupo na kami sa buhanginan ni Kousuke. May maliit na bilog na lamesa ang matandang lalaki at may nakapatong doon ilang bote ng apple juice. Inalok niya iyon sa amin ni Kousuke na agad naming tinanggap.

"Do you always stay here?" tanong ko.

"Almost 20 years," sagot niya na nagpalingon sa akin sa kanya.

"M-my parents have been here. Maybe there's a possibility that you saw them here, or luckily they sat here beside you and accepted an apple juice."

Natawa ang matandang lalaki sa sinabi ko. "We can't tell. Do you have a photograph of your parents?"

Ang ipinakita ko lang sa matanda ay ang picture ni Papa at ang mga picture ni Mama sa phone ko. I watched his expression as he looked closely to the old photographs.

Kung sinabi niya na marami na siyang nakakausap na foreigner na nagpupunta rito, hindi malayo na nakausap niya rin sina Mama at Papa nang nagde-date pa sila rito.

It took about a minute before the old man answered. He slowly looked up at me, as I anticipated his answer.

"That's why your eyes looked familiar, I already saw them here, I even had a chat with them just like you," unti-unti akong napalingon kay Kousuke na may ngiti sa labi. Napatayo na rin siya sa tuwa, lumapit na rin siya sa tabi at hinawakan ang balikat ko.

"Are you looking for them?"

"I am just looking for my father. My mother's already gone."

Mas humigpit ang pagkakahawak ni Kousuke sa aking balikat.

"I'm sorry to hear that."

"It's okay. Can you still remember your conversation with them? Was my father ever visited this place again?" I asked him excitedly.

Kung kanina ay nakangiti pa ang mukha sa akin ng matanda ngayon ay nakatitig na lang siya at mukhang mas malalim ang iniisip habang pinapanuod ang ekspresyon ko.

May gusto siyang sabihin sa akin, bago siya sumulyap kay Kousuke. He tried to open his mouth but he closed it again. Yumuko na siya at bumuntonghininga.

"Sorry. I just remember that we had a little chat about the ocean. I can't remember if your father had another visit here." Bumagsak ang balikat ko sa sinabi ng matanda.

"It's okay. We still have a lot of destinations, Rhoe Anne," humalik sa gilid ng ulo ko si Kousuke.

"But I remember that they were so in love when they visited this place," malumanay na sagot ng matanda habang nakatitig sa amin.

Hindi rin kami nagtagal ni Kousuke ay nagpaalam na rin kami. But right before we took our steps away from his old white van, he called Kousuke's name. Nagulat pa nga kami nang nagawa pang sumunod ang matanda at hawakan ang kamay ni Kousuke para pigilan siya. Pero nang sulyapan ako ng matanda nakita ko ang awa sa kanyang mga mata.

"You should make her happy. . ."

Ngumiti lang si Kousuke bago hilahin ang kanyang kamay. "Of course."