luke właśnie uratował życie dziewczynie.

jak mógł teraz się zabić?

— co to do cholery było? — zapytała, patrząc na niego ze złością.

— przepraszam za uratowanie ci życia — powiedział luke, patrząc na swoje buty przez zawstydzenie, ponieważ myślał, iż dziewczyna będzie mu wdzięczna.

— nie widziałeś, co próbowałam zrobić? — odezwała się ponownie, a do jej oczu napłynęły łzy. - dlaczego tutaj jesteś?

luke poczuł, że nie może oddychać, kiedy dziewczyna zadała pytanie, oczywistą oczywistością był fakt, że dziewczyna była tutaj z tego samego powodu, co on.

— chcesz, żebym był szczery?

— tak. nie obchodzi mnie, czy jesteś seryjnym mordercą. mogę umrzeć w ten sposób, ale możesz być zgarnięty za morderstwo i inne rzeczy.

— żeby skoczyć.

— serio? — zapytała, a luke skinął. — ja też.

luke spojrzał na nią i się uśmiechnął.

właśnie wtedy zrozumieli, że nie byli sami. oboje byli w tej samej pozycji. jeśli ktokolwiek mógłby zrozumieć przez co przechodzi luke, to właśnie ta dziewczyna.

— jestem mia — przedstawiła się.

— luke.

— fajnie.

luke podszedł bliżej mii i usiadł obok niej.

siedzieli cicho przez około pięć minut zanim luke zdecydował się odezwać.

— dlaczego?

mia spojrzała na luke'a.

— wszystko.

— ja też.

po kolejnych kilku minutach, mia wstała.

— zamierzasz to zrobić? — zapytała.

— zabić się?

skinęła głową.

— nie wiem. w końcu też tutaj jesteś. powinniśmy zrobić to razem?

— nie wiem. chodzi o to, dopiero się poznaliśmy, racja?

— racja.

mia była cicho.

— ale to nie znaczy, że powinniśmy, tak? — zapytał luke.

— tak myślę — powiedziała mia, czując, że pożałuje, jeśli faktycznie zgodzi się z lukiem.

— więc tego nie róbmy — powiedział luke, uśmiechając się.

— dlaczego?

— jesteśmy nastolatkami, mia — wytłumaczł. — pomyśl o tym. mamy tyle przed nami.

kiedy luke to powiedział, poczuł się niemal tak szczęśliwy jak grinch w grinch: świąt nie będzie, kiedy usłyszał jak ktoś śpiewa, tuż przed tym jak rzucił do klifu świąteczne dekoracje i prezenty. to było prawie jak sytuacja luke'a i mii. mieli zrzucić coś ważnego, czym były ich życia.

— nawet ja? nie jestem pewna, luke. to jedyna noc, kiedy mogę wyjść z domu i to zrobić. ból by się skończył.

— ale w tym rzecz, mia. możemy razem zwalczyć ból, tak myślę. nie jestem dziwakiem, a ty wyglądasz na miłą, więc dlaczego by nie spróbować? może każdy ma rację, mia. może będzie lepiej.

mia wzruszyła ramionami i wytarła łzy z twarzy.

— chcesz iść na kawę? — zapytał z uśmiechem, powodując uniesienie się jej kącików ust.

— jasne — powiedziała mia i podała mu rękę.

— wiesz, jak daleko jest stąd? — zapytał luke.

— nie tak długo pieszo. wiem, że starbucks, do którego możemy iść nie jest zbyt daleko — powiedziała mia, po czym szli ręka w rękę do kawiarni, śledząc kierunek mii i skończyli w starbucksie, o którym mówiła.