Razem z rodzicami czekamy od 30 minut na nasz samolot.

- Na pewno zabraliście wszystko? - zapytała mama.

- Mamo ile razy mam ci powtarzać, że mamy wszystko? - zapytałam rozdrażniona, kładąc głowę na ramieniu Harry'ego.

- Po prostu się martwię - powiedziała.

- Nie masz o co, sprawdzałam trzy razy zanim tutaj przyjechaliśmy.

- Molly spokojnie - powiedziała Anne rozbawiona zachowaniem mamy.

- Jak ja mam być spokojna? - zapytała zdenerwowana.

- Normalnie, tylko ty tutaj panikujesz - zachichotałam.

- Pamiętajcie, że gdyby coś się stało macie natychmiast dzwonić - powiedział Bobby.

- Wiemy tato, nie denerwujcie się już tak, mama Eleanor prawie dostała ataku paniki - oznajmił Niall.

- Nie mamy rozumu pięciolatka, wiemy co robić - powiedział Harry, otaczając mnie ramieniem.

- Jeśli chodzi o ciebie to bym się kłóciła, czasem zachowujesz się gorzej niż pięciolatek - uśmiechnęłam się.

- Ej! - oburzył się.

- No przecież powiedziałam, że tylko czasem - pocałowałam go w policzek.

Reszta naszych znajomych z rodzinami podeszła do nas i chwilę jeszcze porozmawialiśmy przed wywołaniem naszego lotu.

- Uważajcie na siebie, Harry opiekuj się nią - powiedziała mama ściskając nas na pożegnanie.

- Jedziemy na dwa tygodnie, a nie na resztę życia, wrócimy w jednym kawałku - obiecałam.

- W jednym kawałku i bez dziecka - zastrzegł tata.

Pokręciłam z politowaniem głową i poszliśmy na odprawę, po 15 minutach siedzieliśmy na swoich miejscach w samolocie.

- Nie bój się - powiedział siedzący obok mnie Harry i złapał mnie za rękę.

- Łatwo ci mówić, to nie ty panikujesz na samo słowo samolot - powiedziałam zdenerwowana.

- Jestem przy tobie, wszystko będzie dobrze - zapewnił całując mnie.

Przy startowaniu prawie połamałam rękę mojemu chłopakowi przez mocne ściskanie jej. Gdy byliśmy w powietrzu było już lepiej, Harry cały czas zagadywał mnie byle bym nie myślała o locie co bardzo pomagało.

- Po weselu zostaniemy kilka dni w domu? - zapytał bawiąc się moją bransoletką.

- Tak, myślałam nad tym żeby spakować potrzebne rzeczy.

- Kiedy planowałaś wrócić do Londynu?

- Tak tydzień po weselu, nie wiem jak wy.

- Myślałem tak samo, pojedziemy osobnymi samochodami, nie zabierzemy się jednym - stwierdził.

- Masz racje, i zgaduję, że muszę pomóc ci w zapakowaniu wszystkiego.

- No tak - wyszczerzył się. - W zamian będę wisiał ci przysługę.

- Wystarczy jak zabierzesz mnie na festiwal w Leeds - uśmiechnęłam się.

- Zobaczymy co da się zrobić - odwzajemnił uśmiech.

Wylądowaliśmy jakieś dwie godziny później, byłam cholernie zmęczona i jedyne o czym marzyłam to prysznic i ciepłe łóżko. Chłopcy odebrali nasze bagaże i wyszliśmy z lotniska.

- Witaj Niceo!