Z osobistych zapisków Imeldy

cruscapt rarum

Wielkością nie dorasta do ludzkich kolan. Ciało pokryte sierścią, najczęściej ciemnobrązowe lub beżowe. Uszy drobne z jasnymi kępkami włosów na czubkach. Pysk wydłużony zaopatrzony w długie zęby wymagające ciągłego ścierania. Nos czarny lub różowy. Cztery nogi zakończone pazurkami. Przednie kończyny większe niż tylne, co wysnuwa przypuszczenia, że często nimi pracuje w miejscu bytowania. 
Występowanie:
Gatunek endemiczny. Skrajnie zagrożony wyginięciem. Można go znaleźć tylko w Drżących Górach na południu Motus. Prawie nie ma opisów ich bytowania ani tego, w jaki sposób się rozmnaża.
Pożywienie:
Jedyny znany gatunek, który żywi się kośćmi. Podanie z roku 1098 przedstawia jak nogołap poluje na ofiary. Jest bezwzględny w swoich metodach. Twierdzi, że to właśnie z jego powodu nazwano tak Drżące Góry. Swoimi ostrymi i twardymi zębami wygryza jamy w skałach i podgryza się pod ścieżki, jakimi chodzą zwierzęta. Tworzy tak cienką warstwę skały, że nic nieświadoma zwierzyna dosłownie wpada do pułapki. Oszołomiona upadkiem przez jakiś czas ofiara jest bezbronna i wtedy nogołap atakuje. Swoimi ostrymi twardymi zębami odgryza nogi i zostawia biedne zwierze by umarło w męczarniach, a sam zajmuje się chrupaniem kości. Ta metoda jest również skuteczna pod kątem zapasów. Gdy w górach nadchodzi zima, zastawiona liczne pułapki stają się spiżarniami gdzie martwe zwierzęta zostają sukcesywnie pozbawione kości.
Rozród:
Brak danych.
Pozyskiwane dobra: 
Nogołap posiada bardzo ciekawy organ, jakiego nie posiada żadne inne zwierze znane animalom. Tuż pod wątrobą znajduje się tak zwany zbiorniczek puszu. Jest to mlecznobiały płyn dość gęsty wykazujący zdolności krwiotwórcze. Pusz przez lata był wykorzystywany do leczenia bielicy, choroby, jaka dotykała miejscowych w okolicznych wioskach. Do momentu aż lecznicze właściwości nie dotarły do miasta oddalonego o kilkadziesiąt stai, gdzie ludzie nie wiedząc, jak rzadkie bywają te stworzenia, zaatakowani plagą bielicy chcąc ratować swoje dzieci wytępili nogołapy.
Podania, legendy:
„Gdy powietrze smakuje metalem, uciekaj. Za lat trzy przyrządź napój z puszu nogołapa, dwóch kropel jadu tekana i wymieszaj o północy gdy księżyca nie ma. Uchroni cię to od bielicy" - radzi wieszczka z  Shin-Tako-Shkin
„Był pożar i byli martwi. Wielki wybuch, po którym ludzie umierali. Wymioty, pękające głowy i schodząca skóra, potem cisza, a następnie śmierć. Wiele lat później nadeszła bielica. Dzieci białe jak śmierć same ich skóry cienkie jak pergamin. Słabe i chorowite umierały rodzicom na rękach. Aż pojawiła się nadzieja. Z wioski przyszedł mężczyzna z misą wypełnioną białym gęstym płynem. Powtarzał, że to lekarstwo, że pomoże. Nie chcieliśmy wierzyć, chcieliśmy by odszedł, ale nie mieliśmy już pomysłu jak ratować dzieci. On nam pomógł, powiedział, że to był pusz nogołapa". - relacja z epidemii białej śmierci lat temu trzysta. Z powodu wytępienia na pusz, nogołapa nie da się spotkać na wolności. Jeśli gdziekolwiek jakiś osobnik pozostał musi być zwrócony swojemu miejscu bytowania, albowiem tęsknota za domem jest dla niego gorsza niż śmierć. Stres dla niego jest zabójczy. Kortyzol w jego krwi powoduje pęknięcie zbiorniczka z puszem, który jest dla niego szkodliwy.