Nie będę tutaj rozpływać się nad tym, że ta nasza zimowa pierdoła dokonała chociaż jednego widowiskowego zabójstwa (nieudanego, no ale shhh...), a o samym początku tej sceny. 

Kiedy Steve wraca do swojego mieszkania i nakrywa w nim Fury'ego, w tle słyszymy muzykę. Dość głośną, ciężką do zignorowania. Jest to ten utwór: 

To piosenka "It's Been A Long Long Time", której tekst powstał w 1932 roku, a utwór w wykonaniu Harry'ego Jamesa i Kitty Kallen nagrany został w grudniu 1945 roku, stając się hitem w okresie zakończenia II wojny światowej. 

Tak, to mogło być przypadkowe wybranie piosenki z lat 40, bez zwracania uwagi na tekst, którego i tak tutaj nie słychać, ani na to, że Steve nie miał prawa znać tego utworu. Ale jeśli utwór został wybrany z pełną świadomością i można by rzec, że z premedytacją, to czy wybór tej właśnie piosenki nie wydaje się nieco... dziwny, zważywszy na to, co zapowiada? Nie chodzi mi o samo zabójstwo Fury'ego, ale o spotkanie Steve'a i Bucky'ego na dachu. Spotkanie dwójki osób, które nie widziały się od dawna i nie wierzyły, że jeszcze kiedykolwiek będą miały szansę się spotkać. Bucky nie pamiętał Steve'a, ale Steve doskonale pamiętał Bucky'ego i pustkę, jaką ten po sobie pozostawił.

Więc powtórzę tylko raz jeszcze Marvel, no weź i zostawię tutaj ten tekst, tekst piosenki, która była zapowiedzą ich spotkania po tak długim, długim czasie:

Pocałuj mnie raz, pocałuj mnie znów
A potem jeszcze raz
Minęło tyle czasu
Nie czułem się tak, kochanie
Od nie pamiętam kiedy
Minęło tyle czasu

Nie masz pojęcia ile snów
Wyśniłem o tobie
Ani jak puste się wydawały bez ciebie
Więc pocałuj mnie raz, pocałuj mnie znów
A potem jeszcze raz
Minęło tyle czasu

Och, pocałuj mnie raz, pocałuj mnie znów
A potem jeszcze raz
Minęło tak dużo czasu
Nie czułem się tak, kochanie
Od nie pamiętam kiedy
Minęło tak wiele czasu

Nie masz pojęcia ile snów
Wyśniłem o tobie
Ani jak puste się wydawały bez ciebie
Więc pocałuj mnie raz, pocałuj mnie znów
A potem jeszcze raz
Minęło tyle czasu

Minęło tak wiele czasu...