In de ziekenzaal is het onrustig. Er wordt veel gemompeld over een aantal uren geleden. Velen vragen zich af wie voor dit plotse eind gezorgd kan hebben. Een aantal gezichten dwalen daarom ook mijn richting in terwijl ik de zaal inloop. Ik hef mijn hoofd en loop trots met de nieuwe badge op mijn vestje gespeld. De Alpha knikt dankbaar naar me.
'Dus,' Ongemakkelijk stop ik voor hem. Zijn ogen staan sinds kort vermoeiend. De oorlog is tijdelijk gestaakt, nu de grote clan uitgeroeid is.
Er zijn echter nog steeds kleine groepen verspreid door jet land. En de mensen moeten op de hoogte gesteld worden. Kort samengevat: nog veel te doen.
Op dit moment lijkt de tijd even stil te staan. Als in slowmotion kijk ik om me heen. De mensen zien er zowel gelukkig als verdrietig uit. Verdrietig, om de levens die miet gespaard konden worden. Gelukkig, omdat de onrust tijdelijk gestaakt is.
Collin wijst op mijn Beta-Badge. 'Mooi ding,' Ik glimlach voorzichtig. 'Thanks,'
'Je ouders zouden trots op je zijn geweest, Ri,'
Met mijn ogen dwaal ik de zaal rond, zoekend naar Winston, Owen, Quint en natuurlijk Chara. Iets in zijn woorden vrolijkt me op.
Mijn ogen vinden die van Chara, die nat zijn van de tranen. Naast haar zit Quint gehurkt voor een lichaam. Ook Winston staat naast haar, met een hand over haar schouder. En ja hoor: BAM. Weg vreugde. Ik let niet meer op Collin, die voor me staat, maar sprint naar Chara toe. Voor haar ligt een lichaam. Een jongen waarvan zijn platina haren donkerrood viezig gekleurd zijn. Owen...

'Hey, deed het pijn toen je uit de hemel viel?' Hoor ik de jongen met platinablond haar flirtend tegen me zeggen.
'Nee, deed het wel pijn toen je op je gat door de hel gesleept werd?' merk ik op. Meteen is zijn mond gesnoerd. Het meisje met de rode haren en de andere jongen met paars geverfd haar barsten in lachen uit...

Mijn eerst herinnering van hem. En dit zal de laatste zijn. Voorzichtig trek ik Chara weg, richting de uitgang. Ze spartelt hevig tegen, ze gilt,  maar ik laat mijn beste vriendin niet naar dat horror-plaatje terugkeren. Zo mag ze hem niet herinneren.
De meeste hoofden draaien zich even naar ons op. Ook Collin kijkt alert op naar zijn packlid. 'Kom,' zeg ik dan rustig, en wonderbaarlijk genoeg loopt ze uitgeput mee....
------

(Ik ga door, keep calm)

------
'Bedankt,' Een waterige glimlach speelt rond haar lippen. De koude middagwind komt als schuurpapier langs mijn gezicht. Het enige dat mij interesseert is Chara. Owen was als een broer voor haar. Ik zou het niet kunnen verdragen Winston zo te zien liggen. Het is vredig buiten. De zon schijnt fel in mijn ogen.
'River,' Iemand achter me legt zijn of haar hand op mijn schouder. Ik draai me om, en zie dat het Collin is.
'Kan ik je even spreken?' Vertwijfeld kijk ik naar Chara. Ze knikt bevestigend. 'Ga maar, ik red me wel,' Schouderophalend loop ik achter hem aan, naar een boom. Een eenzame schommel hangt aan oude touwen. Het verbaast me dat het niet kapot gegaan is. Echter dat wat me meer verbaast is dat ik hem nog nooit gezien heb. In al die tijd dat ik het veld langs ben gegaan, had ik nooit gedacht hier iets te vinden. Hij gebaart met een klopje op het zitvlak dat ik naast hem moet gaan zitten.
'Ik ben je een uitleg schuldig. Een lange uitleg en een..,' Alsof hij het niet over zijn lippen kan krijgen. 'Verontschuldiging,' Hmmm, wat denk jij, my dear friend. Geef hem een kans, hij is mate. Oké, ik had nooit advies moeten vragen aan een wolf met het matevirus. Vreemd genoeg lijkt het niet compleet mij besmet te hebben.

'Je mag 2 vragen stellen,' zijn stem klinkt ongemakkelijk. 'Serieus?' Ik rol met mijn heldere ogen. Vraag of hij van ons houdt! Oh my freaking cupcakes. Snel weet ik haar stem in mijn hoofd te dempen. 'Die nacht. Waarom leek je zo...,' Ik twijfel met mijn woordkeuze.

'Bloeddorstig, gewelddadig, wreed?' vult hij fluisterend aan. Zijn heldere kijkers staan op de sterren gericht. 'Eigenlijk hoopte ik dat je het niet zo vragen,' Hij glimlacht. Bijna lijkt het alsof mijn hart het begeeft. Zijn hand die met zijn palm tegen de mijne rust geeft elektrische schokjes. 'Ik weet het niet. Echt niet. Het enige dat ik je kan vertellen is dat jij het liet stoppen. Sinds ik achter mijn mate haar identiteit gekomen ben en een band voel, is mijn donkere kant letterlijk in de schaduw gebleven,' De maan komt vanachter de wolken tevoorschijn. Het licht weerkaatst op zijn blanke huid. Hij heeft gelijk. Geen opdoemende haren en geen haat in zijn ogen.
'Waarom denk je dat de godin ons gematcht heeft?' Niet dat ik antwoord op die vraag verwacht. Bedenkelijk houd hij mijn hand iets strakker vast. 'Vaak zijn tegenpolen juist de beste match. Zoals min-magneten bij de plus horen. Compleet anders geladen, en toch aangetrokken tot elkaar. En heel eerlijk, ik...houd van je, River,' zijn stem klinkt warm. Zijn hand is om mijn hand gebonden, ter bescherming voor alles wat er komen gaat.

Sommigen zullen denken waarom ik niet iets nuttigers heb gevraagd. Heel eerlijk? Dat is alles wat ik van hem wilde weten. De gevoelens waar ik al zolang mee jongleer komen eindelijk boven.

'Dus.. Wat gaat er nu gebeuren?' vraagt hij na een vreemde stilte. Meer dan een "Hmm" geluidje zeg ik niet. Ik sluit mijn ogen en denk na. Hoorbaar staat hij op. Net voordat ik mijn ogen wil openen, voel ik zachte lippen op mijn voorhoofd. 'Wat nou als ik vertel dat we gaan proberen ons leven elke dag te leven?' Grijns ik. Hij staat dicht op me. Ik voel zijn lichaamswarmte van hem afstralen. Drie simpele woorden strijken over zijn lippen; 'Doen we, samen,' 

----------------------------------------------

Poeeh..... Dat was me nog eens iets.
Ik heb hier HEEL lang over gedaan, HEEL vaak verbeterd en HEEL vaak veranderd.
Ik hoop dat jullie dit lange, maar helaas ook laatste hoofdstuk van Wolfs Versus Vamps leuk vonden!
Ook zou ik het leuk vinden om te weten wie zoal mijn verhaal leest, dus laat vooral iets achter in de commends!

Natuurlijk weer het sterretje⭐️(als je het leuk vond hè) en lekker veel reageren (💬)!!

Xxx hopelijk tot gauw, StoryWriterLarissa💕

P.s. Ben bezig met een fantasy verhaal, dus als je het zou willen lezen als het online komt zou ik leuk vinden! Misschien handig om me te volgen zodat je er een melding van krijgt ;)

P.p.s. Dit deel heeft 1095 woorden!!