Ik weet het, de helft van jullie zal de zwarte laatste regels toch niet lezen maar ik wil ff zeggen; het is een klein beetje belangrijk :)
Veel plezier!
-----------------------------------
Ik woel in mijn slaap. Een terugblik raast in mijn dromen voorbij.

Nu kijk ik naar de wolf bovenop me. Ik sluit langzaam mijn ogen, wachtend op de tanden die in mijn nek zullen boren. Tanden die een eind zullen maken aan mijn bestaan.
Maar als de nagels uit mijn schouders worden gehaald kijk ik verbaast op. De zwarte rand in zijn ogen is compleet verdwenen. Twee helderblauwe kijkers staren mij aan.

Ik vlieg rechtovereind. Hyperventilerend gooi ik de dekens van mij af. 'Alles goed R?' Slaperig kijkt Chara me aan. Ik slik een keer. 'Ja, ga maar slapen,' fluister ik. Ze draait zich morrend weer om.

Ik open zacht de deur van de hut. Het koude gras kietelt aan mijn blote voeten. Ik adem de koude nacht lucht in. Mijn gevoel zegt mij dat ik moet slapen, omdat ik morgen naar DownTown Miami ga. Toch ben ik rusteloos.

-Hmmm.....hmmmmm....-

-Kun je asjeblieft ophouden T?- zeg ik tegen mijn wolf. Ze wandelt ongelijke rondjes door mijn hoofd. Het bezorgt me knallende hoofdpijn. Om haar te kalmeren verander ik in mijn wolf. In plaats van het verminderen wordt het heviger. Ik begin te rennen. Rennen om de stekende pijn in mijn hoofd te verlichten.

Ik kom aan bij een riviertje. Was deze hier altijd al? Dan ruik ik iets vreemds. Rozen. Maar hier groeien helemaal geen rozen, denk ik bij mezelf. -LaLaLaLaLaLAAAAA!- schreeuwt ze superblij. Ik knijp mijn ogen weer tot spleetjes. Er is iemand.

-Ja, natuurlijk is er iemand- lacht Thalassa. Alle puzzelstukjes liggen los, ik kan ze alleen nog niet met elkaar verbinden.

Een kleine krak haalt me uit mijn gedachten. Het was geen goed idee om hier te komen. Ik ontbloot mijn tanden en grom naar de duisternis.

Dan komt er een wolf langzaam tevoorschijn. Zijn vieze vacht herinnerd me aan iets. Iemand. -Hey- zegt hij me. We staren elkaar aan. Zijn wolf is een stuk groter dan de mijne. Ook was hij de rede van de rozengeur. Onze wolven kennen elkaar gevoelsmatig al, en dat maakt het juist vreemder. Wij zijn twee onbekenden voor elkaar.

-Hoi- fluister ik. De wolf houdt zijn kop schuin. -Zin om....hmm......een stukje te gaan rennen samen?' Ik zie dat hij nog iets wilde zeggen, maar hij houdt zichzelf tegen.

-Ik ga niet met gekken mee. Wat nou als je een huurmoordenaar bent en de perfecte moord midden in het bos pleegt?- In mijn hoofd krijg ik de slappe lach. Ik denk aan de keer dat ik samen met Winston een soortgelijke horrorfilm keek. We hebben daarna beiden een aantal nachten met een oog open geslapen.

-Zo gek ben ik niet- Hij draait zich om. -Kom maar een keer als je van gedachten bent veranderd, Pluisje- grijnst hij. Ik kan mijn oren niet geloven. Een bijnaam, terwijl ik hem nauwelijks ken?

-Oké ik kom al, Snowie- sneer ik.

-Hoe kom je nou weer op die naam- zegt hij verbaast.

-Je hebt een aantal witte plukken vacht- geef ik toe. Als ik niet in wolfvorm geweest was, zag hij mijn knalrode wangen.

----------------------------------------------

-En.....wat doe je in het bos zo laat?- vraagt hij me. Ik zucht en moet zelf ook over die vraag nadenken. Ik kan hem niet té veel vertellen over mij. Na een aantal uur lekker rennen zijn we neergedaald op een klein heuveltje met prachtig uitzicht. -Om, eh, na te denken- geef ik deze keer kort maar eerlijk toe. -En jij?-

(R=River, O=Onbekende)

O: -Ik kon niet slapen. Mijn wolf vertelde me dat ik MOEST gaan rennen, anders werd hij gek-

*Stilte*

O: - Waarover moet je nadenken?-

*River slikt ongemakkelijk*

R: -Als ik dat vertel....-

O: -Als je probeert te vermijden dat jij bij die wolven hoort, kun je het best zeggen- hij beweegt zijn kop naar de bunkers die je in het uitgestrekte dal ziet liggen.

*River kijkt hem met open mond aan*

R: -Waar hoor jij bij?-

*O geeft weifelend antwoord*

O: -Ik ben overal en nergens.-

R: -Ik moet morgen op een bepaalde....ehm...missie. En dat is niet zonder gevaar natuurlijk-

Hij kijkt bedachtzaam voor zich uit.

O: -Doe je voorzichtig- bromt hij dan bezorgd.

R: - Ja, Sherlock. Woon je samen met je familie?-

O: -Zijn dood-

Kort daarop bevriest zijn emotie. Hij kijkt stoïcijns voor zich uit. We besluiten afscheid te nemen. Ik kijk niet meer om, en ren zo hard als ik kan terug, de steken in mijn hart negerend.

-Niet...neeeeeeeee...!- Thallasa wordt weer onrustig. De steek wordt heviger in mijn hoofd. Dan rust ik met mijn hoofd in de koele aarde.

*Ik wou nu al stoppen, maar ik zal nog een klein stukje schrijven ;)  137 woorden)

Vliegensvlugge voetstappen komen op me af. 'Kijk wat we hier hebben!' roept één van de personen. Ik probeer piepend overeind te komen, maar wordt teruggeduwd. Ik kijk ze aan en zie dan drie personen over me heen gebogen staan. Hun tanden zijn langer, hun gezicht is bleker. Ik kijk ze verlamd van angst aan. 'Nu doden of meenemen?' vraagt de kleine jongen aan de grote. 'Doden, nu meteen. We kunnen geen risico nemen. Ik heb ineens honger gekregen. Mensen zijn lekkerder door het...' hij zoekt de juiste woorden. '....verminderde haar,'

'Transformeer dus maar, wolfje,' Ik verzet me. Ik zal ze niet gehoorzamen, nooit. Keer je rug nooit naar mensen lager dan jezelf. 'Dan niet, mag ik het middel Xav?' Uit een koffertje komt een naald tevoorschijn. Het felblauwe goedje ziet er niet-natuurlijk uit. 'Als je niet transformeert, laten we het je gedwongen,'

Ik laat mijn kop rusten. Ik zal in heel mijn leven me nooit laten commanderen door een vampier.
------------------------------------
Cliffhanger <3 Love It!
Wat ik ook echt Love zijn de paar lezers die dit nu lezen. Jullie zijn te gek!
Ook wil ik belangrijk zeggen, dat dit alles was wat ik van tevoren gemaakt had. Het KAN dus zo zijn dat ik niet meer om de dag kan plaatsen, maar ik probeer het echt voor jullie!

Blijf vooral lezen, dan blijf ik lekker schrijven ;)
Xoxo StoryWriterLarissa4EverYeass